Aan de wandel

Zondag in Shanghai, ook hier de rustigste dag van de week, en daarom ideaal om eens te gaan wandelen in de stad. We besloten een wandeling uit het boek te nemen dat ik van de week had gekocht. Om een uur of 11 zaten we in de taxi op weg naar The Bund, de bekendste plek van Shanghai. De Bund is van oudsher de toegangspoort tot de stad, de kade langs de rivier waar de reizigers aan land kwamen en waar de internationale bedrijven en vooral banken het ene na het andere Art Deco pronkstuk lieten neerzetten. Om alle gebouwen van de Bund te bekijken heb je eigenlijk een hele dag nodig, maar dat moeten we eens een keer op een werkdag doen, want dan kun je de gebouwen zelf in. De meesten zijn namelijk nog steeds in functie als bank of handelskantoor en ook Armani, Valentino en andere modegrootheden hebben hier hun hoofdvestiging binnen China. Op dit moment is het echter een beetje een puinhoop omdat ze de metrolijnen aan het doortrekken zijn voor de Expo 2010. Veel stof en rommel dus, maar als je op de promenade langs het water gaat lopen, kun je er wel goed overheen kijken. Deze promenade geeft schitterend uitzicht op de zeer indrukwekkende andere oever van Shanghai, het nieuwe deel, Pudong. Hier staan de van ansichtkaarten bekende gebouwen zoals de Pearl televisietoren en de Bank of China tower, het hoogste gebouw van China. Het was wel erg bewolkt vandaag, zodat alles een beetje somber oogde, maar ach, we hebben vier jaar de tijd, dus we zien het nog wel eens met een zonnetje. Op de promenade lopen heel veel Chinese dagjesmensen, klikklikklik, en ook onze kindjes werden regelmatig op de foto gezet. Ik denk dat ik maar een bordje in het Chinees ga maken met daarop ‘kijkgeld gevraagd’. Ach, ze zijn erg vriendelijk en de kindjes vallen ook wel op natuurlijk en vooral Sophie kan op heel veel ‘ahhhh gossie kijk nou eens’ op z’n Chinees rekenen met haar haardos. Mams vindt het allemaal best en lacht vriendelijk terug totdat een dame aan haar ging zitten, dan komt de leeuwin boven en een snauw in het Nederlands om je handen thuis te houden wordt ook door een Chinees uitstekend begrepen. Kijken prima, maar wel afblijven! Vanaf de Bund trokken we de oudste wijk van Shanghai in, de zogenaamde French Consession. Dit deel was begin 1900 de vrijhandelszone van Frankrijk en leefde met eigen regels, eigen politie en had zelfs een eigen elektriciteits - en rioolsysteem. Veel huizen uit die tijd zijn nog bewaard gebleven en vormen een vreemd decor voor het Chinese leven dat zich er nu in genesteld heeft. Toch als je je ogen een beetje dichtknijpt (en je neus…!) kun je je heel goed voorstellen hoe het er hier vroeger uitzag. Wat leuk is van de handel hier, is dat alles geclusterd is. Eerst kwamen we in de fourniturenwijk. Alle winkeltjes hadden een specialisatie op dit gebied, winkeltje met alleen maar knopen, band, roefjes, kantjes, kraaltjes….tientallen. Een eindje verder werd het het gebied van de muziekinstrumenten: gitaarwinkels, pianozaken, drumstelshops, trompetspecialisten enz. Heel bijzonder. Helaas ging het halverwege de toer enorm hozen, dus we zijn maar in de taxi gestapt en naar huis gereden. We hebben lekker buiten de deur gelunched in een zaakje dat helemaal ingericht was voor kinderen, dus Tristan heeft lekker pannenkoeken gegeten en in de ballenbak gelegen. Met een rood hoofd natuurlijk.Aan het einde van de middag hadden we onze eerste social date, een kopje koffie met de Nederlandse collega van Drik, zijn vrouw en hun twee jongens. De oudste is net zo oud als Tristan en de kleine is een maandje jonger dan Sophie, dus dat is erg leuk. De boys konden het gelijk goed met elkaar vinden, bleken dezelfde interesses te hebben (Carrs, Thomas en rennen), dus het eerste vriendje is gemaakt. Hartstikke leuk en we wonen ook nog bij elkaar om de hoek.

Chi-kea

Vanmorgen was er een introductieochtend van de organisatie ‘Community Center Shanghai’, hier bij ons in het clubhuis. Het is een vrijwilligersorganisatie waar je als verse expat allerlei informatie kan krijgen van mensen die hier al een tijdje meedraaien. We zijn maar eens gaan kijken en ik moet zeggen, het zat goed in elkaar. Er waren diverse sprekers en vooral het verhaal van de dame die van alles vertelde over de gezondheidszorg en medische spoedgevallen, was goed om te horen. We kregen nog een enorme tas met boekjes en folders mee, dus we hebben weer wat te lezen.
s-Middags hadden we een expeditie naar de Chinese Ikea. Jaja, die hebben ze hier ook, de Chi-kea zeg maar. We hebben allerlei dingetjes nodig voor het huis, simpele dingen zoals wasmanden, prullenbakken, een klok, een tafeltje enz, en het is ongetwijfeld allemaal in andere winkels ook verkrijgbaar, maar kom er maar eens achter waar precies in deze hitte. Dus, hup, naar de Ikea en hoera voor globalisering, de winkel is exact hetzelfde als in pak-hem-beet Delft-Zuid. Dezelfde afwasborsteltjes, dezelfde dekbedhoezen, dezelfde kunstreproducties, dezelfde ballenbak. Ze hebben zelfs Swedish meatballs en smorrebrot in het restaurant. Maar druk! Zo ongelofelijk druk, nog erger dan de Bijenkorf tijdens de doldwaze dagen. Ikea is hier helemaal je-van-het. Wat je van ver haalt is blijkbaar lekker en de Chinezen zijn dol op het design uit Zweden. Je ziet dan ook veel gegoede jonge Chinezen, jonge stellen in sjieke outfitjes die goedkeurend de streepjesbankjes uitproberen. Afijn, een uurtje later hadden we alles wat we nodig hadden en stonden we weer buiten. Net als bij de Carrefour, is het ook hier weer prima geregeld met het vervoer. Zodra je door de deur stapt, staat er een rijtje extra grote taxi’s klaar die jou en je verse Knutt, Knudde en Knurft netjes thuisbrengen. Handig hoor! We kunnen in ieder geval de koffiekopjes weer ergens opzetten in plaats van op de grond.

De eerste schoolweek

De eerste schoolweek van Tristan zit erop en het is hartstikke goed gegaan. Na de natte start van maandag, zijn ze vol aan de slag gegaan en Tristan komt iedere dag enthousiast thuis. Hij is druk met basketballen en met het thema van dit seizoen, ‘all about me’. Het gaat over het lichaam, over familie, ziek zijn enz. De juf geeft aan dat hij het heel goed doet in de klas. Als hij iets wil, zegt hij het in het Nederlands, de juf herhaalt het in het Engels en Tristan zegt dat weer na. Hij pikt het razendsnel op en we kregen gisteren de complimenten dat hij ‘very bright with words and very enthousiastic and sociable’ is. Dat is toch leuk om te horen. Vandaag had hij zelfs de Chinese versie van het liedje ‘hoofd, schouders, knie-en-teen-knie-en-teen’ geleerd. Afijn, de andere kindjes zijn ook leuk en het is echt een regenboogklasje: twee jongens uit Frankrijk, een jongen uit Australië, een Amerikaans jongetje, een jongen en meisje uit Taiwan, een meisje uit Maleisië, een jongen uit Korea, een Japans jongetje en onze Kaaskop. De juf is Engels/Chinees. Vanaf maandag gaat hij s-morgens en s-middags met de schoolbus mee. Hij vindt dit enorm spannend en voor ons is het toch ook wel fijn, want het is toch wel een gedoe om steeds heen en weer te gaan met die taxi’s, vooral met Sophie erbij. We zijn nog steeds erg blij dat we voor deze school hebben gekozen. Deze week heb ik Tristan s-middags met de taxi opgehaald en als je dan zo het laatste stuk naar de poort loopt, krijg je helemaal het gevoel dat je in de jungle zit. Alles is ineens prachtig groen, er zijn overal vogeltjes en vlinders en op de achtergrond hoor je de geluiden van de dieren in de dierentuin. Echt een oase is deze hectische stad. Hij gaat hier een fantastische tijd krijgen, zeker weten!

Jane in de verkeersjungle

In een stad met meer dan 17 miljoen inwoners valt het te verwachten dat het ietsje drukker is op straat dan thuis. En ietsje chaotischer misschien. Ietsjes. Maar na een week Shanghai kan ik wel concluderen dat het verkeer van Shanghai een jungle is en ik voel me Jane die moet leren om aan een liaan van boom naar boom, of beter van stoep naar stoep te slingeren. Er lijken geen verkeersregels te zijn en als ze er al zijn, houdt niemand zich er volgens mij aan. Net als in de jungle geldt hier het recht van de sterkste en zijn alleen de ongeschreven regels van toepassing.
Regel 1: auto’s hebben voorrang op alles;
Regel 2: Heb je de dikste auto, dan heb je voorrang op de andere auto;
Regel 3: Bij twee dikke auto’s wint de luidruchtigste claxon het voorrangsgevecht;
Regel 4: Het overige verkeer is gerangschikt op motorisch vermogen, met andere woorden, scooters gaan voor brommers, brommers gaan voor fietsen, fietsen gaan voor handkarren;
Regel 5: de voetganger heeft geen enkel recht in het verkeer en moet het bij het oversteken vooral hebben van het gezegde “ieder voor zich en Mao voor ons allen”.
Voorlopig behoor ik met de kinderwagen tot de paria van het openbare leven. Oversteken is een kunst op zich en na 5 minuten was me al duidelijk dat zebrapaden puur en alleen ter decoratie worden aangebracht. De kunst is om je moedig op te stellen, je zo groot mogelijk te maken en vastberaden de weg op te stappen waarbij je de tegemoet-razende voertuigen vuil aan blijft kijken. Geen enkele chauffeur zal voor je stoppen, maar ze gaan in ieder geval met een boogje om je heen. Een expatdame met kinderwagen platrijden geeft toch te veel problemen denk ik.
Het enige waar men zich heilig aan houdt is een rood stoplicht en dit doen ze dan wel weer met volle overgave. De milliseconde dat het stoplicht op rood springt, gaat de chauffeur vol in de remmen. Ook dit moet je even weten als je in een taxi zit, zodat je je op tijd schrap kunt zetten (uiteraard zitten er geen gordels achterin). Als voetganger heb je dan even de illusie dat je veilig kunt oversteken, jij hebt immers groen, maar het afslaande verkeer mag hier door rood rijden en dus treden automatisch regel 1 tot en met 5 in werking. Kortom, het is even wennen. Zou het helpen als ik een Jane-outfitje aanschaf??

Naar school… en naar de dokter

Raar maar waar, maar vanmorgen was het schitterend weer en de straten waren weer keurig droog. Dus stonden we weer om kwart voor acht langs de straat en na een paar minuutjes zaten we in de taxi op weg naar school. Tristan had er zin in, hij liep huppelend de laan van de Zoo in op weg naar de school. Er zijn zeven kleuterklassen en de kindjes hebben het luxe: het zijn klasjes van ongeveer tien kinderen en iedere klas heeft een juf en een vaste assistent. Perfect natuurlijk, zeker als je de taal nog helemaal moet leren. Na een praatje met juf Gar was het tijd om op te stappen. Tristan was al lekker aan het spelen en riep vrolijk ‘tot vanmiddag!’. Stoere vent, hij doet het toch allemaal maar even zo in het Verre Oosten.
Daarna was ik aan de beurt voor een ochtendje Chinese bureaucratie; ik moest het Chinese medische keuringscircuit aflopen om mijn definitieve verblijfsvergunning aan te kunnen vragen. Sophie bleef bij papa op kantoor en een leuke dame van Deloitte ging met me mee naar de keuringskliniek voor buitenlanders, alwaar ik zo’n twintig andere expats voor me had. Toen mijn nummertje aan de beurt was, barstte het circus los. Eerst kreeg ik een formulier met mijn foto en andere basisgegevens erop, een gezellig geblokte badjes en chirurgische overslofjes. Bovenlijf ontkleden en spulletjes in een kluisje. Een bataljon efficiënte verpleegkundigen in kittige roze uniformen dirigeerde me vervolgens van kamertje naar kamertje waar de betreffende specialist mijn formulier ongeveer uit mijn handen griste, in het minimum aan Engels duidelijk maakte wat ik moest doen (staan, zuchten, liggen, armen omhoog, armen omlaag) en me vervolgens weer naar het volgende kamertje verwees. In nog geen half uur tijd was er bloed afgenomen, een longfoto gemaakt, echo van de ingewanden, hartfilmpje, bloeddruk gemeten en was mijn algehele fysieke conditie getest. Maar het leukste was toch wel de ogentest. Een naar mijn mening pensioengerechtigde oogarts liet me een van de kleinste regeltjes op een ogentestkaart lezen. De meesten kon ik eigenlijk niet lezen, dus dan maar gokken, maar het was allemaal ‘good'!!’ Het scheelde misschien dat hij zelf een paar jampotglazen had van minstens anderhalve centimeter dik en ik ernstig betwijfelde of hij kon zien of er een man of een vrouw voor hem zat! Afijn, het was gezellig in de kliniek en ikzelf en de medepatiënten werden er een beetje melig van. Daarna heb ik Sophie opgehaald bij papa en zat ik voor het eerst alleen in de taxi zonder Drik. Maar het ging prima. Na een uurtje ging ik weer op weg naar school en ook dat lukte met wat handen en voetenwerk richting taxichauffeur. Tristan had het heel goed gedaan de eerste dag. Hij had lekker gespeeld, wat woordjes geleerd en goed meegegeten (ze eten warm/Chinees tussen de middag). Dat was toch wel een opluchting, want ik geloof dat ik zenuwachtiger was voor hem vandaag dan hijzelf. Op weg naar de taxi wilde hij eigenlijk al met de schoolbus mee, dus dat gaat ook wel goed komen! O ja, hij was wel een beetje teleurgesteld dat hij helemaal niet naar de dierentuin was geweest vandaag, daar kwam hij toch voor! Toch?!

Shanghai of…Venetië??

Vandaag zou Tristan voor het eerst naar school gaan. Om hem nog te laten wennen, hadden we met school afgesproken dat we hem de eerste week met een taxi zouden brengen en dat hij vanaf volgende week met de schoolbus meegaat. Maar het hele plan viel in het water. Letterlijk. Een half uurtje voordat de wekker ging, werden we gewekt door het heftigste onweer dat ik ooit heb meegemaakt. De bui hing recht boven de stad en bij iedere klap stond het huis te trillen. Daarbij regende het zo hard dat we het huis aan de overkant niet meer konden zien en dat bij ons het water al zo’n 15 centimeter hoog op het terras stond. De afvoer kon het gelukkig net aan, anders waren we ondergelopen op de onderste etage. Afijn, rond kwart voor acht was het ineens droog, dus we gingen snel naar de straat voor een taxi. Maar het complete openbare leven van Shanghai bleek tot stilstand te zijn gekomen. Het verkeer stond muurvast, alle taxi’s waren vol, en al had je er een kunnen bemachtigen, hij kwam geen meter vooruit. Dan maar rechtsomkeert en de school gebeld dat we het een uurtje zouden afwachten. Rond 9 uur begonnen we aan poging twee, maar de situatie was nog niet verbeterd, de straat leek meer op een parkeerplaats dan op een doorgaande vierbaansweg. We besloten om te gaan lopen. Het is wel een paar kilometer, maar ach, je moet toch wat. Dat leek een goed plan, totdat we bij de eerste kruising kwamen. Blijkbaar was de straat hier lager, en tussen de stoepen was een wild kolkende rivier ontstaan, waar voetgangers met de schoenen in de hand en de broekspijpen omhoog gestroopt naar de overkant aan het waden waren. Het water kwam hier tot aan je knieën! Drik had zijn nette schoenen en broek nog aan, dus wederom rechtsomkeert naar huis, waar papa zijn survivalbroek en sandalen uit de kast haalde, de laptop in een plastic zak stopte en gewapend met paraplu en cameratelefoon lopend op weg naar kantoor ging. Ik heb met de kindjes tot een uur of 12 gewacht, wellicht dat de drukte dan een beetje opgelost zou zijn. Maar nee hoor, eenmaal weer op straat stond het echt helemaal stil, sommige auto’s hadden zelfs de motor uitgezet. Papa was inmiddels op kantoor aangekomen en vertelde dat alle kruispunten afgezet waren omdat het te gevaarlijk was om te rijden vanwege het hoge water op sommige plekken. De scholen waren gesloten omdat ook de schoolbussen nergens doorkonden. Er schijnt vanmorgen in drie uur tijd bijna een meter water gevallen te zijn, het is nog een restant van de tyfoon bij HongKong. Zoiets als dit hadden ze hier ook nog niet meegemaakt, hebben wij weer: je woont er 5 dagen en de stad loopt onder! Maar het was inmiddels wel weer bijna droog en Sophie zat lekker onder de regenkap in het wagentje, dus we zijn onze straat op en neer gelopen, puur uit nieuwsgierigheid. Wij Hollanders zijn wel een drupje gewend nietwaar. Nou, dat was lachen, iedere keer bij het oversteken moesten we een riviertje door en dan gingen we weer vrolijk verder. Die Chinezen snapten er niets van dat we zo’n lol hadden. En natuurlijk ging het op de terugweg weer hozen, dus uiteindelijk waren we nog door en doornat. Behalve Sophie, die zat grijnzend naar de druppels op haar regenkap te kijken!! Thuis zijn we even lekker in bad geweest en hebben we de rest van de middag Cartoon Network gekeken. Toch jammer dat we de kano niet hebben laten overkomen, want die kan nog wel eens van pas komen!!

Annie houdt je tassie vast

Vandaag ging het even mis. Jetlag, slaapgebrek, kinderen die zichzelf niet zijn, wie zal het zeggen, maar het feit wilde dat ik aan het eind van de middag ineens mijn tas kwijt was. Op zich is dat niets voor mij, Drik is de ervaringsdeskundige met dat soort dingen, maar nu was ik de klos. Dat kwam zo. We hebben heel wat nieuwe spullen nodig voor de dagelijkse gang van zaken, dus er moesten boodschappen gedaan worden. Met de taxi gingen we naar de Carrefour, je weet wel, die heerlijke megasupermarkt die ze in Frankrijk ook hebben. Alleen is hij hier nog een tikkie groter en je kunt er werkelijk alles kopen. Toen het karretje na bijna twee uur rondsjokken en zoeken echt vol was, en we een belachelijk laag bedrag hadden afgerekend, gingen we met kar en al de parkeerkelder in, alwaar de winkelende expatgemeenschap zich netjes in de rij voor de taxi’s opstelt. Heerlijk hoor, geen gesjouw met volle boodschappentassen in de bloedhitte. De taxi zette ons netjes voor de deur af, alle zooi er weer uit, kindjes uit de auto en tot ziens maar weer. En toen lag mijn luiertas dus nog onder de stoel. Gelukkig zat er niets van waarde of documenten in, maar toch, je zit gelijk zonder voor Sophie. Ik balen natuurlijk. Nou krijg je netjes een bonnetje als je betaald hebt bij de chauffeur, dus Drik belde Chinese collega Connie, die gelijk onze kant op kwam. Op het bonnetje bleek namelijk het nummer van de taxi te staan en na 2 telefoontjes was de taxichauffeur via de centrale achterhaald. Hij zat inmiddels met een klant op het vliegveld, 40 km verderop en ze hadden niet eens gemerkt dat die tas achterin lag. Hij beloofde dat als hij s-avonds weer een beetje in de buurt een ritje had, hij de tas langs zou komen brengen. En ja hoor om een uur of 9 stond hij voor de deur en weigerde zelfs de vergoeding die we hem aanboden. Geweldig toch, 17 miljoen mensen en wij treffen weer een aardige chauffeur. En Annie houdt d’r tassie voortaan natuurlijk extra goed in de gaten!

Daar zijn we dan.

En dan ineens is het woensdag de 20e augustus, de datum waar we al weken naar toe leven. Maandag en dinsdag waren hectisch met inpakken, nog een hele waslijst ‘laatste’ dingetjes en nog even de bruiloft van Mark en Kim er tussen door, maar terwijl de regen tegen de ramen zwiept, staat er om half zeven een mannetje naast ons luchtbed te springen...we gaan naar Shanghaiiii!!! Afijn, nog heel even de allerlaatste dingetjes en toen stond om half 11 de Schipholtaxi voor de deur. Tsja, die was dus te klein, ik had toch ook duidelijk om een bus gevraagd. Maar verdraaid, nog voor elf uur was daar een bus van de RTC waar de enorme berg bagage wel in paste, en we waren op weg. Dag huis, dag Rotterdam, heel bizar om zo weg te rijden.Op Schiphol ging de balie-stewardoos al erg moeilijk kijken bij al die koffers, en dan ook nog een kinderwagen. ‘Die mag niet mee naar de gate hoor.’ ‘Zeker wel, dat hebben we een paar weken geleden ook gedaan, dat kind moet toch kunnen liggen!’ ‘Nieuwe regels mevrouw, mag echt niet.’ Mams zette haar dat-zullen-we-nog-wel-eens-zien-gezicht op en bleef vuil kijken. Ja hoor, overgewicht en bovendien was 1 van de koffers te zwaar volgens Arbo-normen, ’u moet een deel ergens in overpakken.’ ‘En waar tover ik hier een andere koffer vandaan dan?’ Tallie had het al weer helemaal gehad met dat mens. ‘Beneden bij de HEMA’. Sjeses wat een gedoe. En net op dat moment komt Nico door het poortje stappen, slim gekleed in donkerblauw pak, zijn pasje van het werk nonchalant aan de broeksband, haha, net een echte KLMmer!
Afijn, nieuw koffertje gekocht, spullen erin en gezellig aan de koffie met Nico en Shirley, die er inmiddels ook was. Dat was wel even heel gezellig om toch een klein uitzwaai-comité te hebben. Toen was het echt tijd om te gaan, een laatste knuffel en even janken natuurlijk en daar gingen we. Met de kinderwagen tot aan de gate, gewoon doen. Eerste klas deze keer, dat dan weer wel, zeer aardig van de baas en ik moet zeggen, met twee kindjes is een beetje extra ruimte wel erg relaxed . Mijn conclusie, businessclass vliegen is geen overbodige luxe, opgevouwen zitten in economy class is gewoon een grote schande!
Negenenhalf uur later, 2 kleurplaten, 2 volle Tristan-spuugzakjes en 12 tekenfilms verder, waren we er, in het bloedhete Shanghai. De taximeneer stond al klaar en bracht ons in een uurtje naar het huis. Raar hoor, om zo je nieuwe huis voor de komende vier jaar binnen te stappen. Snel de airco aan, verstand op nul en koffer voor koffer uitpakken en een plek zoeken voor alle zooi. In de loop van de middag vielen we een voor een in slaap, maar savonds ging het wel weer. We zijn een hapje gaan eten in de winkelstraat en daarna hebben we de computers aan de praat gekregen. We gaan zo maar eens slapen, dan zitten we misschien morgen weer in het ritme. Shanghai aan de Maas kan beginnen!

Uitzwaaifuif

Raar hoor. Vandaag voelt als een enorme anti-climax. Gisteren was ons afscheidsfeestje in Hotel New York. Hoewel het volop vakantie is, was de opkomst enorm. En daar sta je dan, tussen alle mensen die je liefhebt en die je voorlopig in ieder geval niet in levende lijve gaat zien. Natuurlijk weet je dat, maar als het dan zover is, en iedereen stapt een voor een weer eens op, dan is het toch wel even slikken. Een warme knuffel hier, nog maar eens een kus daar, af en toe een paar tranen. Een klein beetje kan ik me nu voorstellen hoe al die emigranten hier op de pier zich gevoeld moeten hebben, toen de scheepshoorn klonk ten teken van het echte afscheid. Dag Nederland, dag familie, dag lieve vrienden, we gaan naar de andere kant van de wereld. En ook al hoeven de brieven niet meer maanden op zich te laten wachten zoals vroeger, effe een bakkie doen met die of gene is er niet meer bij. Toen onze laatste vrienden via de achterdeur vertrokken en wij ze vanaf de houten vlonder nazwaaiden tot ze stipjes in de verte waren, voelde het alsof we even op zo'n zeeschip stonden. Mister Bo Jangles klonk op de achtergrond, dat was het dan. Op naar het nieuwe avontuur. We zullen jullie missen, met heel ons hart.

Geluk ....en blijf gezond!!