Daar zijn we dan.

En dan ineens is het woensdag de 20e augustus, de datum waar we al weken naar toe leven. Maandag en dinsdag waren hectisch met inpakken, nog een hele waslijst ‘laatste’ dingetjes en nog even de bruiloft van Mark en Kim er tussen door, maar terwijl de regen tegen de ramen zwiept, staat er om half zeven een mannetje naast ons luchtbed te springen...we gaan naar Shanghaiiii!!! Afijn, nog heel even de allerlaatste dingetjes en toen stond om half 11 de Schipholtaxi voor de deur. Tsja, die was dus te klein, ik had toch ook duidelijk om een bus gevraagd. Maar verdraaid, nog voor elf uur was daar een bus van de RTC waar de enorme berg bagage wel in paste, en we waren op weg. Dag huis, dag Rotterdam, heel bizar om zo weg te rijden.Op Schiphol ging de balie-stewardoos al erg moeilijk kijken bij al die koffers, en dan ook nog een kinderwagen. ‘Die mag niet mee naar de gate hoor.’ ‘Zeker wel, dat hebben we een paar weken geleden ook gedaan, dat kind moet toch kunnen liggen!’ ‘Nieuwe regels mevrouw, mag echt niet.’ Mams zette haar dat-zullen-we-nog-wel-eens-zien-gezicht op en bleef vuil kijken. Ja hoor, overgewicht en bovendien was 1 van de koffers te zwaar volgens Arbo-normen, ’u moet een deel ergens in overpakken.’ ‘En waar tover ik hier een andere koffer vandaan dan?’ Tallie had het al weer helemaal gehad met dat mens. ‘Beneden bij de HEMA’. Sjeses wat een gedoe. En net op dat moment komt Nico door het poortje stappen, slim gekleed in donkerblauw pak, zijn pasje van het werk nonchalant aan de broeksband, haha, net een echte KLMmer!
Afijn, nieuw koffertje gekocht, spullen erin en gezellig aan de koffie met Nico en Shirley, die er inmiddels ook was. Dat was wel even heel gezellig om toch een klein uitzwaai-comité te hebben. Toen was het echt tijd om te gaan, een laatste knuffel en even janken natuurlijk en daar gingen we. Met de kinderwagen tot aan de gate, gewoon doen. Eerste klas deze keer, dat dan weer wel, zeer aardig van de baas en ik moet zeggen, met twee kindjes is een beetje extra ruimte wel erg relaxed . Mijn conclusie, businessclass vliegen is geen overbodige luxe, opgevouwen zitten in economy class is gewoon een grote schande!
Negenenhalf uur later, 2 kleurplaten, 2 volle Tristan-spuugzakjes en 12 tekenfilms verder, waren we er, in het bloedhete Shanghai. De taximeneer stond al klaar en bracht ons in een uurtje naar het huis. Raar hoor, om zo je nieuwe huis voor de komende vier jaar binnen te stappen. Snel de airco aan, verstand op nul en koffer voor koffer uitpakken en een plek zoeken voor alle zooi. In de loop van de middag vielen we een voor een in slaap, maar savonds ging het wel weer. We zijn een hapje gaan eten in de winkelstraat en daarna hebben we de computers aan de praat gekregen. We gaan zo maar eens slapen, dan zitten we misschien morgen weer in het ritme. Shanghai aan de Maas kan beginnen!