Annie houdt je tassie vast

Vandaag ging het even mis. Jetlag, slaapgebrek, kinderen die zichzelf niet zijn, wie zal het zeggen, maar het feit wilde dat ik aan het eind van de middag ineens mijn tas kwijt was. Op zich is dat niets voor mij, Drik is de ervaringsdeskundige met dat soort dingen, maar nu was ik de klos. Dat kwam zo. We hebben heel wat nieuwe spullen nodig voor de dagelijkse gang van zaken, dus er moesten boodschappen gedaan worden. Met de taxi gingen we naar de Carrefour, je weet wel, die heerlijke megasupermarkt die ze in Frankrijk ook hebben. Alleen is hij hier nog een tikkie groter en je kunt er werkelijk alles kopen. Toen het karretje na bijna twee uur rondsjokken en zoeken echt vol was, en we een belachelijk laag bedrag hadden afgerekend, gingen we met kar en al de parkeerkelder in, alwaar de winkelende expatgemeenschap zich netjes in de rij voor de taxi’s opstelt. Heerlijk hoor, geen gesjouw met volle boodschappentassen in de bloedhitte. De taxi zette ons netjes voor de deur af, alle zooi er weer uit, kindjes uit de auto en tot ziens maar weer. En toen lag mijn luiertas dus nog onder de stoel. Gelukkig zat er niets van waarde of documenten in, maar toch, je zit gelijk zonder voor Sophie. Ik balen natuurlijk. Nou krijg je netjes een bonnetje als je betaald hebt bij de chauffeur, dus Drik belde Chinese collega Connie, die gelijk onze kant op kwam. Op het bonnetje bleek namelijk het nummer van de taxi te staan en na 2 telefoontjes was de taxichauffeur via de centrale achterhaald. Hij zat inmiddels met een klant op het vliegveld, 40 km verderop en ze hadden niet eens gemerkt dat die tas achterin lag. Hij beloofde dat als hij s-avonds weer een beetje in de buurt een ritje had, hij de tas langs zou komen brengen. En ja hoor om een uur of 9 stond hij voor de deur en weigerde zelfs de vergoeding die we hem aanboden. Geweldig toch, 17 miljoen mensen en wij treffen weer een aardige chauffeur. En Annie houdt d’r tassie voortaan natuurlijk extra goed in de gaten!