Naar school… en naar de dokter

Raar maar waar, maar vanmorgen was het schitterend weer en de straten waren weer keurig droog. Dus stonden we weer om kwart voor acht langs de straat en na een paar minuutjes zaten we in de taxi op weg naar school. Tristan had er zin in, hij liep huppelend de laan van de Zoo in op weg naar de school. Er zijn zeven kleuterklassen en de kindjes hebben het luxe: het zijn klasjes van ongeveer tien kinderen en iedere klas heeft een juf en een vaste assistent. Perfect natuurlijk, zeker als je de taal nog helemaal moet leren. Na een praatje met juf Gar was het tijd om op te stappen. Tristan was al lekker aan het spelen en riep vrolijk ‘tot vanmiddag!’. Stoere vent, hij doet het toch allemaal maar even zo in het Verre Oosten.
Daarna was ik aan de beurt voor een ochtendje Chinese bureaucratie; ik moest het Chinese medische keuringscircuit aflopen om mijn definitieve verblijfsvergunning aan te kunnen vragen. Sophie bleef bij papa op kantoor en een leuke dame van Deloitte ging met me mee naar de keuringskliniek voor buitenlanders, alwaar ik zo’n twintig andere expats voor me had. Toen mijn nummertje aan de beurt was, barstte het circus los. Eerst kreeg ik een formulier met mijn foto en andere basisgegevens erop, een gezellig geblokte badjes en chirurgische overslofjes. Bovenlijf ontkleden en spulletjes in een kluisje. Een bataljon efficiënte verpleegkundigen in kittige roze uniformen dirigeerde me vervolgens van kamertje naar kamertje waar de betreffende specialist mijn formulier ongeveer uit mijn handen griste, in het minimum aan Engels duidelijk maakte wat ik moest doen (staan, zuchten, liggen, armen omhoog, armen omlaag) en me vervolgens weer naar het volgende kamertje verwees. In nog geen half uur tijd was er bloed afgenomen, een longfoto gemaakt, echo van de ingewanden, hartfilmpje, bloeddruk gemeten en was mijn algehele fysieke conditie getest. Maar het leukste was toch wel de ogentest. Een naar mijn mening pensioengerechtigde oogarts liet me een van de kleinste regeltjes op een ogentestkaart lezen. De meesten kon ik eigenlijk niet lezen, dus dan maar gokken, maar het was allemaal ‘good'!!’ Het scheelde misschien dat hij zelf een paar jampotglazen had van minstens anderhalve centimeter dik en ik ernstig betwijfelde of hij kon zien of er een man of een vrouw voor hem zat! Afijn, het was gezellig in de kliniek en ikzelf en de medepatiënten werden er een beetje melig van. Daarna heb ik Sophie opgehaald bij papa en zat ik voor het eerst alleen in de taxi zonder Drik. Maar het ging prima. Na een uurtje ging ik weer op weg naar school en ook dat lukte met wat handen en voetenwerk richting taxichauffeur. Tristan had het heel goed gedaan de eerste dag. Hij had lekker gespeeld, wat woordjes geleerd en goed meegegeten (ze eten warm/Chinees tussen de middag). Dat was toch wel een opluchting, want ik geloof dat ik zenuwachtiger was voor hem vandaag dan hijzelf. Op weg naar de taxi wilde hij eigenlijk al met de schoolbus mee, dus dat gaat ook wel goed komen! O ja, hij was wel een beetje teleurgesteld dat hij helemaal niet naar de dierentuin was geweest vandaag, daar kwam hij toch voor! Toch?!