Shanghai of…Venetië??

Vandaag zou Tristan voor het eerst naar school gaan. Om hem nog te laten wennen, hadden we met school afgesproken dat we hem de eerste week met een taxi zouden brengen en dat hij vanaf volgende week met de schoolbus meegaat. Maar het hele plan viel in het water. Letterlijk. Een half uurtje voordat de wekker ging, werden we gewekt door het heftigste onweer dat ik ooit heb meegemaakt. De bui hing recht boven de stad en bij iedere klap stond het huis te trillen. Daarbij regende het zo hard dat we het huis aan de overkant niet meer konden zien en dat bij ons het water al zo’n 15 centimeter hoog op het terras stond. De afvoer kon het gelukkig net aan, anders waren we ondergelopen op de onderste etage. Afijn, rond kwart voor acht was het ineens droog, dus we gingen snel naar de straat voor een taxi. Maar het complete openbare leven van Shanghai bleek tot stilstand te zijn gekomen. Het verkeer stond muurvast, alle taxi’s waren vol, en al had je er een kunnen bemachtigen, hij kwam geen meter vooruit. Dan maar rechtsomkeert en de school gebeld dat we het een uurtje zouden afwachten. Rond 9 uur begonnen we aan poging twee, maar de situatie was nog niet verbeterd, de straat leek meer op een parkeerplaats dan op een doorgaande vierbaansweg. We besloten om te gaan lopen. Het is wel een paar kilometer, maar ach, je moet toch wat. Dat leek een goed plan, totdat we bij de eerste kruising kwamen. Blijkbaar was de straat hier lager, en tussen de stoepen was een wild kolkende rivier ontstaan, waar voetgangers met de schoenen in de hand en de broekspijpen omhoog gestroopt naar de overkant aan het waden waren. Het water kwam hier tot aan je knieën! Drik had zijn nette schoenen en broek nog aan, dus wederom rechtsomkeert naar huis, waar papa zijn survivalbroek en sandalen uit de kast haalde, de laptop in een plastic zak stopte en gewapend met paraplu en cameratelefoon lopend op weg naar kantoor ging. Ik heb met de kindjes tot een uur of 12 gewacht, wellicht dat de drukte dan een beetje opgelost zou zijn. Maar nee hoor, eenmaal weer op straat stond het echt helemaal stil, sommige auto’s hadden zelfs de motor uitgezet. Papa was inmiddels op kantoor aangekomen en vertelde dat alle kruispunten afgezet waren omdat het te gevaarlijk was om te rijden vanwege het hoge water op sommige plekken. De scholen waren gesloten omdat ook de schoolbussen nergens doorkonden. Er schijnt vanmorgen in drie uur tijd bijna een meter water gevallen te zijn, het is nog een restant van de tyfoon bij HongKong. Zoiets als dit hadden ze hier ook nog niet meegemaakt, hebben wij weer: je woont er 5 dagen en de stad loopt onder! Maar het was inmiddels wel weer bijna droog en Sophie zat lekker onder de regenkap in het wagentje, dus we zijn onze straat op en neer gelopen, puur uit nieuwsgierigheid. Wij Hollanders zijn wel een drupje gewend nietwaar. Nou, dat was lachen, iedere keer bij het oversteken moesten we een riviertje door en dan gingen we weer vrolijk verder. Die Chinezen snapten er niets van dat we zo’n lol hadden. En natuurlijk ging het op de terugweg weer hozen, dus uiteindelijk waren we nog door en doornat. Behalve Sophie, die zat grijnzend naar de druppels op haar regenkap te kijken!! Thuis zijn we even lekker in bad geweest en hebben we de rest van de middag Cartoon Network gekeken. Toch jammer dat we de kano niet hebben laten overkomen, want die kan nog wel eens van pas komen!!