Het rode envelopje

Jazeker, daar is het weer, de kleur rood. Het is het seizoen van de rode envelopjes of de zogenaamde 'hongbao's'. De hongbao is een belangrijk onderdeel van de Chinese sociale cultuur. Uiteraard is het de bedoeling dat er geld in een hongbao wordt gestopt en men geeft elkaar dit soort enveloppen tijdens speciale gelegenheden zoals een bruiloft, geboorte, een verhuizing, maar vooral met het Chinese nieuwjaar. Het is de gewoonte om de kinderen in de familie met nieuwjaar een flink centje toe te stoppen. Voor de meeste kinderen is dit de enige bron van inkomsten waar ze het hele jaar mee moeten doen. De kindjes gaan dan ook graag de hele familie af in de hoop dat ze wat toegestopt krijgen. Maar ook ouderen die niet meer werken, ontvangen doorgaans een envelop van hun kinderen en kleinkinderen. Zodra je eigen inkomsten hebt, krijg je niets meer, dan wordt er van je verwacht dat je gaat geven. Dit gebruik is al heel oud en stamt uit de Han Dynasty. Kinderen kregen met nieuwjaar een beetje geld om de demonen af te kopen zodat ze veilig zouden zijn voor de rest van het jaar. Voor ouderen was het om de dood af te kopen, weer een jaartje erbij.
Het hele systeem van geven en nemen wordt zeer goed geadministreerd, vooral door de moeders. Hoeveel krijgt mijn kind van welke oom? Dan moet ik volgend jaar dat nichtje ook zoveel geven. Op een bruiloft is het de bedoeling dat je je naam op de envelop zet. Gever en bedrag worden keurig genoteerd en op een dag kun je hetzelfde bedrag terugverwachten, bijvoorbeeld op je eigen bruiloft of bij een andere gelegenheid. Maar soms worden er ook kado's uitgewisseld in plaats van geld. En dat maakt het geheel best ingewikkeld: hoeveel in genoeg? Hoeveel gaf die persoon mij in het verleden? Hoeveel kunnen we terugverwachten in contanten, gunsten, voordeeltjes of geschenken in de toekomst van de andere persoon? Per saldo wordt niemand er echt wijzer van, want niemand haalt het in zijn hoofd om alleen maar te ontvangen, dus het geld wordt alleen maar doorgeschoven. Een beetje zoals hetzelfde briefje van vijfentwintig dat jaren door dezelfde familie circuleert als verjaardagsgeld. Tristan is inmiddels ook helemaal op de hoogte van de hongbao en hij vindt het wel wat. Hij heeft zijn eerste rapport gehad op school, met een rood envelopje en het is natuurlijk wel de bedoeling dat daar iets ingestopt gaat worden!

Voorlopig komen er even geen avonturen meer uit het Verre Oosten, morgen stappen we op het vliegtuig voor drie weken Nederland, dus wie weet...tot ziens!

Koeiengekte

Nu eens geen gekke koeienziekte, maar maffe koeiengekte. Het jaar van de Os staat trappelend en snuivend voor de deur en de Chinezen worden er langzaam maar zeker heel zenuwachtig van. Chinees Nieuwjaar is de happening van het jaar waar iedereen al weken naar uitkijkt. De voorbereidingen zijn al tijden bezig en er is geen ontsnappen aan. Alles wordt versierd, bij de winkels verrijzen immense koeienbeelden, de winkels hangen vol met allerhande decoraties en traditionele benodigdheden en men doet heel, heel, heel veel boodschappen. Bij de Carrefour is het als de dag voor Kerst bij de Albert Heijn, maar dan een beetje gekker. Nieuwjaar is ook een van de weinige gelegenheden dat de hele familie traditiegetrouw bijeenkomt en dat betekent dat veel mensen moeten reizen. Shanghai is dan ook aan het leeglopen. Huishoudelijk personeel, chauffeurs, bouwvakkers en andere werkimmigranten laten de boel de boel, halen de volgespaarde sok leeg en vertrekken naar huis, soms dagen reizen verderop. Als je nu ergens heen moet, moet je dat goed regelen van te voren, want alles is volgeboekt, de treinkaartjes zijn op en de chauffeurs zelf zijn er niet meer. Menig expatdame zit met de handen in het haar omdat de ayi niet meer komt strijken en jeetje, nu moet men zelf voor de kinderen zorgen, het is toch wat.

Alles wat je altijd al wilde weten over het Chinese Nieuwjaar:
Het jaar van de Os: op 26 januari gaat het jaar van de Rat over in het jaar van de Os en op 14 februari 2010 maakt de Os plaats voor de Tijger. De wissel naar een nieuw jaar is nooit op dezelfde dag, het ligt eraan wanneer de maan op een bepaalde stand staat. Alle dieren van de Chinese horoscoop hebben bepaalde sterke punten, maar ook zeker heel veel zwakke punten. Sommige dieren zijn erg populair zoals de Draak (het enige fabeldier) vanwege de geboren leiderscapaciteiten en het Varken, omdat mensen met dit sterrenbeeld veel welvaart en geluk zullen hebben. Het gevolg is dat echtparen zoveel mogelijk proberen te plannen wanneer een kindje wordt geboren. Er zijn dus relatief veel varkens en draken, waardoor de concurrentie binnen die leeftijdsgroepen groter is op langere termijn en het effect van de karaktertrekken een beetje teniet wordt gedaan.
De Os (of Buffel): mensen onder het sterrenbeeld Os staan bekend als harde werkers, zijn principieel, zachtaardig en geduldig en hebben het vertrouwen van anderen. Hoewel ze meestal niet al te veel zeggen, kunnen ze heel erg kwaad worden als ze te ver geprovoceerd worden en dan zijn ze niet meer te stoppen. Ze zijn vaak koppig en dulden geen tegenspraak.
Bekende Ossen: Walt Disney, Majoor Bosshardt, Jan Wolkers, Lady Diana, Frans Bauer, Barack Obama, Jack Nickolson, Margareth Thatcher, George Clooney en... Hendrik Cornelis de Zeeuw.
Vuurwerk: Volgens een hele oude legende komt op nieuwjaar het monster Nianshou uit de hemel om de mensen op te eten. Maar Nianshou is bang van harde geluiden en hij houdt ook niet van de kleur rood. Vandaar dat de Chinezen het monster te lijf gaan met roodgekleurd vuurwerk. Was tie nou bang geweest van blauw, dan had je op nieuwjaarsdag waarschijnlijk een blauwe stoep gehad!
De kleur rood wordt trouwens in alles doorgetrokken, want rood is geluk. Kinderen en volwassen dragen zoveel mogelijk rood in deze dagen en sommige van de dames dragen zelfs het hele jaar door rood ondergoed wanneer het hun jaar is. Alle koetjes hebben nu dus rode slips aan...zegt men. Jammer nou voor mijn man dat mijn sterrenbeeld, het Varken, pas weer in 2019 aan de beurt is!
Met de nootjes op de bank: En tot slot, sommige tradities zijn overal hetzelfde; stemt half Nederland nog ieder jaar braaf af op de Oudejaarsconference, hier in China is het de traditie om met de hele familie naar het speciale nieuwjaarsgala van de Chinese staatstelevisie te kijken, terwijl de noodles, nootjes en andere bergen eten naar binnen gewerkt worden. Vorig jaar keken maar liefst 700 miljoen mensen naar dit televisieprogramma dat s-middags begint en de hele nacht doorgaat.

Dit jaar lopen we het echte feest mis omdat we in Nederland zijn, maar volgend jaar zullen we zeker live verslag doen van dit bijzondere spektakel. Xin nian kuai le!

Straathandel

Shanghai is nog net geen 24-uurs economie, maar het scheelt niet veel. De meeste winkels zijn van s-morgens 9.00 uur tot s-avonds 22.00 uur geopend en de grote ketens doen daar aan weerskanten nog een uurtje bij. Het gevolg is dat het altijd gezellig druk is op straat, ook na zonsondergang. Geen spookstraten met winkels waar de rolluiken voor zitten en geen duistere types die op hoekjes hangen. Ik ga dan ook heel vaak s-avonds even alleen naar buiten als de kindjes slapen en Drik thuis is. Nog even een boodschapje doen, DVD'tjes kijken, koffie halen bij de Costa's, naar de kapper of wat dan ook. Dat zou ik thuis niet in mijn hoofd halen, maar hier is dat helemaal prima. Doordat iedereen na het werk nog van alles te doen heeft, is het druk en daardoor veilig. Een groot deel van het openbare leven komt zelfs pas na een uur of zeven op gang; de straathandelaren. Tegen etenstijd arriveren ze op de HongMei lu met handkarren, klaptafels, draagbare barbecues en presentatiekleden. De stoepen veranderen in een openluchtmarkt waar van alles te koop is: bloemen, fruit, gepofte aardappelen, DVD's, neptassen, sieraden, sokken, wollen onderbroeken, speelgoed, serviesgoed, gereedschap...je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. Uiteraard doet de straathandel mee aan de laatste mode en speelt men in op het seizoen. Nu kun je overal spullen kopen voor het Chinese nieuwjaar zoals pluche koeien, raamdecoraties en vuurwerk. Maar ook de flanellen pyjama's, angora sokken en fleece voetenzakken worden makkelijk aan de man gebracht. Hoewel we bijna nooit wat kopen, is het altijd leuk om langs de kraampjes te slenteren op weg naar huis als we bijvoorbeeld even zijn gaan eten. We weten dan in ieder geval weer welke nieuwe DVD's uit zijn (die kopen we dan toch liever in de winkel, want dan kun je ze ruilen als er iets aan mankeert. Zo ging Alex the Lion uit Madagascar II onlangs halverwege de film ineens in het Russisch verder, haha, ik kreeg zo een nieuwe, geen probleem). Wat in ieder geval prettig is, is dat niemand opdringerig is of je lastig valt om iets te kopen en daardoor blijft het wel zo gezellig.

Column 5: veeg- en recyclehelden

En hier de vijfde column, een aangepaste versie van het al eerder verschenen stuk over de schoonmaakhelden in Shanghai. Het bleek prima aan te sluiten bij het gemeentelijk personeelsblad!

Een koekje van de Koningin

Naast de ambassade in Beijing, kent Shanghai een Nederlands consulaat. Het consulaat doet mooie dingen op het gebied van de handelsbetrekkingen met Nederland en ook voor allerlei papierwerk kun je bij het consulaat terecht, zoals visa, trouwen, geboorte enz. Ieder jaar houdt de vrouw van de consul te Shanghai een nieuwsjaarsreceptie voor de leden van de Nederlandse Vereniging. Deze koffieochtend is in het woonhuis van het echtpaar, en nu wij braaf lid waren geworden met Sinterklaas, ontvingen we een paar dagen geleden een uitnodiging. Natuurlijk was ik razend nieuwsgierig, maar om daar nou een beetje in mijn eentje naar toe te gaan tussen de inner-crowd van het Shanghainese expatleven, leek me niet zo geweldig. Maar er bleken meer nieuwsgierigen te zijn, dus vanmorgen gingen we toch met twee vriendinnen richting 'Le Chateau', een compound voor de rich and famous op deze aardbol. Een stulpje op deze compound doet tussen de 12.000 en 15.000 US-dollar huur per maand. Maar dan heb je wel een inpandig bioscoopje, een kant en klare wijnkelder, een grote tuin en alle faciliteiten die je maar kunt verzinnen. Terwijl we de juiste villa aan het zoeken waren, ging in mijn hoofd automatisch het muziekje van "Glamourland' spelen; Gert-Jan Drőge op visite bij de high society van de Nederlanders in den vreemde, het kon nog een leuke ochtend worden. Het juiste Chateau was niet te missen; de tulpjes stonden er fris bij, de boompjes met appeltjes van Oranje stonden op het bordes en een oranje koe vertelde dat we gearriveerd waren. Achter de voordeur hing uiteraard het beroemde portret (de zeefdruk van Carla Rodenburg) van onze Majesteit en binnen stonden nog veel meer tulpen. De gastvrouw bleek een uiters vriendelijke dame te zijn die ons aanmoedigde toch vooral heel veel koekjes te eten, want de nieuwe kok was net een week in dienst en hij had de koekjes zelf gebakken. Als ze bleven liggen, dan zou hij vast denken dat hij het niet goed had gedaan. Nou vooruit, ze smaakten heel prima en indirect ben je toch bij Beatrix op visite, dus we namen er nog maar een. Natuurlijk was Sophietje ook mee en die vermaakte zich uitstekend met het rondkruipen door de grote woonkamer en met het langs de fauteuils wandelen. Langzaam maar zeker stroomde het huis vol met gezellig kakelende expatdames, handen werden geschud, wangen werden gekust en de koekjes en knapperige oliebollen verdwenen als sneeuw voor de zon. Na anderhalf uur koetjes en kalfjes was het weer tijd om richting de 'eigen villa' te gaan. Leuk om eens te zien wat er allemaal met het belastinggeld gedaan wordt. Was het dan toch een koekje van eigen deeg? Het was in ieder geval een enerverende ochtend.....gaat het weer een beetje, mevrouw Drőge?

Papa op de fiets

Hendrik vertelt:
Eind vorige week stond in de krant dat in Shanghai aan het einde van dit jaar de Euro IV-norm voor nieuwe auto’s wordt ingevoerd. Voor diegenen die niet helemaal op de hoogte zijn van milieuwetgeving, in Europa heeft de EU jaren geleden al besloten om de uitstoot van auto’s terug te dringen en hebben autofabrikanten de opdracht gekregen om auto’s steeds schoner te maken. Dat begon eind jaren negentig met de Euro I-norm en inmiddels zitten we op norm IV, een norm die alleen gehaald wordt door auto’s die het laatste jaar van de band gerold zijn. Uiteraard is men hier in China een stuk later begonnen, maar men heeft een aardige inhaalslag gemaakt. Beijing was tijdens de Olympische Spelen de eerste stad die deze norm afkondigde en Shanghai volgt nu. Niet zo vreemd natuurlijk, aangezien volgend jaar hier de Wereldtentoonstelling wordt gehouden.

Het probleem met de lucht is eigenlijk niet zozeer dat de auto’s zo vuil zijn, er hangen standaard geen enorme rookpluimen achter, het zijn er alleen zo ontzettend veel. En dat heeft alles te maken met het feit dat een grote groep mensen eindelijk hun droom waar kan maken: een eigen auto, het toppunt van rijkdom en de droom van ieder jong stel. Een paar jaar geleden sprak ik iemand die vertelde dat zijn vriendin niet met hem wilde trouwen zo lang hij geen auto had. Geef haar eens ongelijk; wij hebben zelf nog steeds een auto in Nederland en we wonen er niet eens meer, maar het was zo zonde om het Saabje weg te doen. Toch is een auto in Shanghai zeker niet het meest ideale vervoermiddel. Regelmatig sta je vast omdat iedereen vindt dat hij of zij van rechts komt en de bocht omgaan is een kwestie van doorduwen, anders kom je er nooit. Of wel?

Ja dus! Maar dan moet je ouderwets op de fiets. Al een paar maanden ga ik op de fiets naar mijn werk. Nadat ik Tristan ’s morgens op de schoolbus heb gezet, stap ik op mijn inmiddels 20 jaar oude, van pa De Zeeuw geerfde, stalen ros en fiets ik fluitend Hong Mei road af. Tijdens het spitsuur is het hier een grote verkeersjungle, waar de ene expat-MPV zich kruipend achter de andere aan voortbeweegt. Elke ochtend rijd ik dan ook dezelfde Porsche voorbij en moet dan glimlachend aan Youp van ’t Hek denken met zijn file-conference. “ Als ik zo’n gozer zie, druk ik op mijn claxon en roep: hee die van jou kan hard he ?”. Fietsen in Shanghai is een avontuur. Regelmatig komt het voor dat je uit moet wijken voor ander verkeer dat toch echt vindt dat men voorrang heeft, maar dat er eigenlijk helemaal niet door kan. Het is mijn dagelijkse portie lichaamsbeweging, entertainment en kick ineen. Het gaat een stuk minder hard, maar het komt wel het dichtst in de buurt van motorrijden, iets wat hier jammer genoeg echt niet gaat. Ook nu het wat kouder is, blijft het de snelste en voor mij aantrekkelijkste manier om naar mijn werk te gaan. Toen ik op de middelbare school zat, ging ik eerst op de fiets en later op de brommer 15 kilometer heen en weer. Ook als het winter was, dus de kou, die inmiddels ook hier gearriveerd is, ben ik wel gewend. Bij het stoplicht kijkt menig Chinees me aan met een gemengde blik van bewondering en meewarigheid. Soms zie je gewoon dat men denkt “zo, mooi fietsje”, en andere keren lijkt het meer op ”ach, die stumper krijgt van zijn baas zeker geen auto!”. In de fietsenstalling word ik inmiddels wel met alle egards behandeld en wordt mijn fiets aan het einde van de dag alvast voor me klaargezet. Met een glimlach en een ‘Zai Jian’ peddel ik dan de garage uit op weg naar de bloemkool met gehaktbal. Laat de Euro V-norm ook maar komen!

Jonge boefjes

Het mag bekend zijn dat straffen voor criminele acties in China niet mals zijn. Iedereen kent de verhalen van heftige gevangenissen en het regelmatig opleggen van de doodstraf. Krijg je in Nederland 'maar liefst' twee jaar cel wanneer je iemand op Koninginnedag zomaar doodslaat met een klauwhamer, hier in Shanghai heeft onlangs een vrouw de doodstraf gekregen omdat ze de echtgenote van haar ex-minnaar en diens baby-tje van 8 maanden had overgoten met accuzuur, omdat de man in kwestie toch bij zijn gezin wilde blijven. Gevolg: de baby is voor het leven blind en voor 80% verbrand, de moeder mist een oog en is verminkt in het gezicht en op het bovenlijf. Is de doodstraf terecht in zo'n geval? Zeg het maar...
Jeugdcriminaliteit komt hier niet veel voor, maar als het al voorkomt, dan gaat men er zeer serieus en keihard mee om, maar wel op een opbouwende manier. Normaal staat een veroordeelde in de rechtbank waar de rechters op een verhoging zitten. Ongetwijfeld intimiderend voor een jong persoon. Minderjarigen zitten daarom aan een ronde tafel met de rechters en met hun ouders en tezamen proberen ze het boefje weer op het rechte pad te krijgen. Voor de zitting verdiepen de rechters zich in de achtergrond, familierelaties en sociale banden van de minderjarige zodat ze kunnen bepalen wat de beste manier is om hem of haar te 'heropvoeden' en het geen draaideurcrimineel wordt.
Zomaar eens een verhaal uit de krant: een jongen van 16 verdient 1.000 yuan ( 120 euro) per maand als hulpje in de garage van een appartementencomplex. Zijn vriendin raakt zwanger en hij raakt in paniek, want ze kunnen de baby niet onderhouden en hij schaamt zich om financiele hulp aan zijn ouders te vragen. Dus steelt hij een camera, rijbewijs en een tankpas van een van de bewoonsters van het complex. Hij eist losgeld, de eigenaresse heeft medelijden met hem en geeft hem het geld. Maar dan slaat hij door en steelt hij de auto van dezelfde vrouw en eist 5.000 euro losgeld. Nu moet ze wel naar de politie stappen en de jongen wordt opgepakt. Tijdens de zitting valt hij zijn ouders snikkend in de armen als de rechters hem een video laten zien van zijn pasgeboren zoontje. Hij mocht als straf namelijk niet bij de geboorte zijn. Omdat hij er heel erg spijt van heeft, krijgt hij 'slechts' 10 maanden jeugdgevangenis. Hard? Jazeker, maar ik denk dat hij het nooit meer in zijn hoofd haalt om zo'n streek uit te halen.

Recyclehelden

Als ik vroeger een papiertje op straat gooide, bleef mijn moeder net zolang staan totdat ik het had opgeraapt en het in mijn zak had gestopt om het thuis weg te gooien. Niet luisteren leverde een uitbrander of een rood oortje op, dus de papiertjes verdwenen al snel automatisch in de jaszak. Ik geloof dat de meeste kinderen dit niet meer leren tegenwoordig en de ouders interesseert het niet. Zwerfvuil is een van mijn grootste ergernissen in Rotterdam. De Randweg en vooral de Dijk, zijn dramatische verzamelpunten van achteloos weggegooide verpakkingen, zakjes, krantjes en andere afdankers van lompe medemensen. Hele gezinnen pikken een hamburgertje op bij de Mac, die dan zo'n beetje bij de Randstraat op is en pa, ma en kids laten vlak voor nummer 103 de overblijfselen van de lunch op straat vallen. En op een of andere manier blijft het ook altijd bij ons voor de deur liggen.
Nou heeft China niet de meest geweldige reputatie als het gaat om milieu en vervuiling, maar ik moet zeggen dat de straten hier verbazingwekkend schoon zijn. Natuurlijk dwarrelt er wel eens ergens een papiertje of een sigarettenpeuk rond, maar een uur later is het verdwenen. De gemeente heeft een compleet leger aan schoonmaakmensen op straat lopen, 'ROTEB-ers' zullen we maar zeggen, maar in tegenstelling tot hun Rotterdamse collega's, zijn bij de Chinezen de bezems krom van het vegen en niet van het 'erop leunen'. De Chinese veegmannen en vrouwen storten zich vol overgave iedere dag op de straten van Shanghai. Geen papiertje, blaadje of zakje ontsnapt aan hun aandacht en alles verdwijnt in rap tempo in de handkar langs de stoep. Naast gemeentelijke schoonmaakhelden zijn er ook de recyclehelden. Een recycleheld is een kleine zelfstandig ondernemer met een bakfiets en een koeienbel (of iets wat een dergelijk geluid maakt). Meer heb je niet nodig. Nou vooruit, een pakje zware shag en een stapeltje speelkaarten is ook handig om de tijd door te komen. Toen we hier net woonden, zocht ik vruchtenloos naar iets als een glasbak of papierbak en vooral iets voor de plastic flessen, want dat gaat toch tegen mijn principes in om die zomaar in de vuilniszak te stoppen. Maar die zijn er dus niet. Al het afval wat je niet in de vuilniszak doet, zoals karton, glas, piepschuim, metaal en plastic, kun je kwijt bij een recycleheld. Iedere held heeft zijn eigen territorium. Een paar keer per dag fietst de held zijn territorium op en neer en klingelt met de koeienbel. Heb je iets in de aanbieding, dan stopt hij, keurt de waren en geeft je een bescheiden vergoeding voor je spullen. Kortom, afval is handel, zoals alles handel is in China. Tussen de rondes door doet de held een dutje in zijn bakfiets, rookt een shaggie of legt een kaartje met andere helden. Je ziet ze werkelijk overal en er is dus geen enkel excuus om je spullen niet netjes te recyclen. Het gevolg is dat iedereen zonder overheidsbemoeienis, zeurende campagnes of boetes netjes zijn afval scheidt; het levert immers geld op. En zo blijft het netjes voor onze nieuwe voordeur.
Ik heb hier trouwens nog niet gezien dat iemand iets in de goot gooide of zijn asbak op straat leegde, blijkbaar zit dat in de opvoeding. Toch laat ik af en toe wel stiekum en met kloppend hart een papiertje uit mijn zak glijden. Want als helemaal niemand dat meer doet, hebben de veegmannetjes geen baan meer en dat is ook zo sneu!

De vuile was buiten hangen

Het was heerlijk helder winterweer vandaag, lekker weer voor een wandelingetje in de buurt. We gingen eens een kant op waar we normaal niet zo veel komen en daar is het ineens weer heel erg China. Geen sjieke winkels meer, maar gewoon het dagelijkse leventje en het leven op straat. Blijkbaar vond de Chinees van het huis van onderstaande foto dat het prima weer was om wat eten te vriesdrogen, maar of de schone was er nou van op zal knappen.... wellicht een leuke geurtip voor een nieuwe variant Robijntje??!!

Trip naar de toekomst

Het nieuwe jaar is alweer twee dagen oud, de hoogste tijd voor een uitstapje! Ook in Shanghai is het flink winter geworden, dus we gingen iets 'binnen' doen, een bezoek aan de Shanghai Urban Planning Exibition Hall. In dit enorme gebouw kun je bekijken wat er allemaal nog in de planning staat voor de stadsontwikkelingen in Shanghai. Computeranimaties, reusachtige maquettes, interactieve plattegronden en bouwtekeningen geven een goed beeld van hoe de stad de komende jaren nog gaat uitbreiden en veranderen. Vooral de gigantische maquette van het centrum tot aan de eerste metroring maakte veel indruk. Je weet dat het een grote stad is, maar als je dan in gedachten de straten volgt die je kent en tot de conclusie komt wat er allemaal nog bijgebouwd gaat worden, dan kan je niet anders dan bewondering krijgen voor de afdeling stadsontwikkeling van de gemeente Shanghai. Daarnaast was er een hele etage gewijd aan de Expo 2010. Een 360 graden film toonde wat er straks allemaal te zien is op het Expo-terrein en ik moet zeggen, ik kan bijna niet wachten totdat het open gaat want het wordt echt heel spectaculair. De landen laten hun visie zien op het thema 'Better city, better life', of hoe landen aankijken tegen de alsmaar groter wordende steden in de wereld en de leefbaarheid van die steden (maar over dit onderwerp zal ik nog wel eens apart een stukje schrijven). Tot slot was er vanalles te zien van de omgeving van Shanghai, waarbij ik een hele tijd met open mond naar de maquette van de nieuwe containerterminal heb staan kijken. Als Rotterdammer vind ik dat toch erg interessant en wat de Chinezen hier in een paar jaar voor elkaar hebben gekregen is echt bizar (in de tijd dat Nederland aan het zeuren was over wel of niet een tweede Maasvlakte, heeft Shanghai dit gebouwd, van niets naar een werkende haven. Weg concurrentiepositie Rotterdam....). Om de concurrentie aan te gaan met Rotterdam en vooral Singapore, heeft men het diepe water van de oceaan opgezocht, ruim 35 kilometer buiten de kust. Rondom twee natuurlijke eilanden in zee, heeft men letterlijk land neergelegd en daar diverse containerterminals op gebouwd. Het water is daar ontzettend diep, zodat de haven moeiteloos bereikbaar is voor de allergrootste zeeschepen ter wereld. Sterker nog, Maersk schijnt nu nog grotere schepen te gaan bouwen, simpelweg omdat de terminal nu bestaat. Een brug van bijna 33 km (!) met banen voor auto- en vrachtverkeer en een treinbaan verbindt de haven met het vaste land. Als je ernaar staat te kijken is het niet te bevatten dat dit ingenieurswonder nu echt bestaat en ik ga binnenkort eens op onderzoek uit of je als 'burger' daar op schoolreisje kan, want het lijkt me erg bijzonder om het met eigen ogen te zien.
Na alle indrukken was het tijd voor een bakkie en daarna zijn we nog een stukje door Nan Jing lu, de grootste winkelstraat van Shanghai gelopen. Maar het was al laat geworden en daarmee te koud voor de kindjes, dus een lekker warme taxi bracht ons naar Papa's Bierstube, want van vriesweer krijg je ineens trek in een bratwurstje met zuurkool!