Naast de ambassade in Beijing, kent Shanghai een Nederlands consulaat. Het consulaat doet mooie dingen op het gebied van de handelsbetrekkingen met Nederland en ook voor allerlei papierwerk kun je bij het consulaat terecht, zoals visa, trouwen, geboorte enz. Ieder jaar houdt de vrouw van de consul te Shanghai een nieuwsjaarsreceptie voor de leden van de Nederlandse Vereniging. Deze koffieochtend is in het woonhuis van het echtpaar, en nu wij braaf lid waren geworden met Sinterklaas, ontvingen we een paar dagen geleden een uitnodiging. Natuurlijk w
as ik razend nieuwsgierig, maar om daar nou een beetje in mijn eentje naar toe te gaan tussen de inner-crowd van het Shanghainese expatleven, leek me niet zo geweldig. Maar er bleken meer nieuwsgierigen te zijn, dus vanmorgen gingen we toch met twee vriendinnen richting 'Le Chateau', een compound voor de rich and famous op deze aardbol. Een stulpje op deze compound doet tussen de 12.000 en 15.000 US-dollar huur per maand. Maar dan heb je wel een inpandig bioscoopje, een kant en klare wijnkelder, een grote tuin en alle faciliteiten die je maar kunt verzinnen. Terwijl we de juiste villa
aan het zoeken waren, ging in mijn hoofd automatisch het muziekje van "Glamourland' spelen; Gert-Jan Drőge op visite bij de high society van de Nederlanders in den vreemde, het kon nog een leuke ochtend worden. Het juiste Chateau was niet te missen; de tulpjes stonden er fris bij, de boompjes met appeltjes van Oranje stonden op het bordes en een oranje koe vertelde dat we gearriveerd waren. Achter de voordeur hing uiteraard het beroemde portret (de zeefdruk van Carla Rodenburg) van onze Majesteit en binnen stonden nog veel meer tulpen. De gastvrouw bleek een uiters vriendelijke dame te zijn die ons aanmoedigde toch vooral heel veel koekjes te eten, want de nieuwe kok was net een week in dienst en hij had de koekjes zelf gebakken. Als ze bleven liggen, dan zou hij vast denken dat hij het niet goed had gedaan. Nou vooruit, ze smaakten heel prima en indirect ben je toch bij Beatrix op visite, dus we namen er nog maar een. Natuurlijk was Sophietje ook mee en die vermaakte zich uitstekend met het rondkruipen door de grote woonkamer en met het langs de fauteuils wandelen. Langzaam maar zeker stroomde het huis vol met gezellig kakelende expatdames, handen werden geschud, wangen werden gekust en de koekjes en knapperige oliebollen verdwenen als sneeuw voor de zon. Na anderhalf uur koetjes en kalfjes
was het weer tijd om richting de 'eigen villa' te gaan. Leuk om eens te zien wat er allemaal met het belastinggeld gedaan wordt. Was het dan toch een koekje van eigen deeg? Het was in ieder geval een enerverende ochtend.....gaat het weer een beetje, mevrouw Drőge?
Naast de ambassade in Beijing, kent Shanghai een Nederlands consulaat. Het consulaat doet mooie dingen op het gebied van de handelsbetrekkingen met Nederland en ook voor allerlei papierwerk kun je bij het consulaat terecht, zoals visa, trouwen, geboorte enz. Ieder jaar houdt de vrouw van de consul te Shanghai een nieuwsjaarsreceptie voor de leden van de Nederlandse Vereniging. Deze koffieochtend is in het woonhuis van het echtpaar, en nu wij braaf lid waren geworden met Sinterklaas, ontvingen we een paar dagen geleden een uitnodiging. Natuurlijk w
as ik razend nieuwsgierig, maar om daar nou een beetje in mijn eentje naar toe te gaan tussen de inner-crowd van het Shanghainese expatleven, leek me niet zo geweldig. Maar er bleken meer nieuwsgierigen te zijn, dus vanmorgen gingen we toch met twee vriendinnen richting 'Le Chateau', een compound voor de rich and famous op deze aardbol. Een stulpje op deze compound doet tussen de 12.000 en 15.000 US-dollar huur per maand. Maar dan heb je wel een inpandig bioscoopje, een kant en klare wijnkelder, een grote tuin en alle faciliteiten die je maar kunt verzinnen. Terwijl we de juiste villa 
aan het zoeken waren, ging in mijn hoofd automatisch het muziekje van "Glamourland' spelen; Gert-Jan Drőge op visite bij de high society van de Nederlanders in den vreemde, het kon nog een leuke ochtend worden. Het juiste Chateau was niet te missen; de tulpjes stonden er fris bij, de boompjes met appeltjes van Oranje stonden op het bordes en een oranje koe vertelde dat we gearriveerd waren. Achter de voordeur hing uiteraard het beroemde portret (de zeefdruk van Carla Rodenburg) van onze Majesteit en binnen stonden nog veel meer tulpen. De gastvrouw bleek een uiters vriendelijke dame te zijn die ons aanmoedigde toch vooral heel veel koekjes te eten, want de nieuwe kok was net een week in dienst en hij had de koekjes zelf gebakken. Als ze bleven liggen, dan zou hij vast denken dat hij het niet goed had gedaan. Nou vooruit, ze smaakten heel prima en indirect ben je toch bij Beatrix op visite, dus we namen er nog maar een. Natuurlijk was Sophietje ook mee en die vermaakte zich uitstekend met het rondkruipen door de grote woonkamer en met het langs de fauteuils wandelen. Langzaam maar zeker stroomde het huis vol met gezellig kakelende expatdames, handen werden geschud, wangen werden gekust en de koekjes en knapperige oliebollen verdwenen als sneeuw voor de zon. Na anderhalf uur koetjes en kalfjes
was het weer tijd om richting de 'eigen villa' te gaan. Leuk om eens te zien wat er allemaal met het belastinggeld gedaan wordt. Was het dan toch een koekje van eigen deeg? Het was in ieder geval een enerverende ochtend.....gaat het weer een beetje, mevrouw Drőge?
2 opmerkingen:
O Taliet, wat een prachtig geschreven verhaal! En die kleine Sophie maar mee draaien in de wondere wereld van mams. Goed dat je heel veel vast legt voor later. Ze zal haar ogen niet geloven die kleine meid.
altijd beter een koekje van de konigin als eentje van eigen deeg :-)
Een reactie posten