Papa op de fiets

Hendrik vertelt:
Eind vorige week stond in de krant dat in Shanghai aan het einde van dit jaar de Euro IV-norm voor nieuwe auto’s wordt ingevoerd. Voor diegenen die niet helemaal op de hoogte zijn van milieuwetgeving, in Europa heeft de EU jaren geleden al besloten om de uitstoot van auto’s terug te dringen en hebben autofabrikanten de opdracht gekregen om auto’s steeds schoner te maken. Dat begon eind jaren negentig met de Euro I-norm en inmiddels zitten we op norm IV, een norm die alleen gehaald wordt door auto’s die het laatste jaar van de band gerold zijn. Uiteraard is men hier in China een stuk later begonnen, maar men heeft een aardige inhaalslag gemaakt. Beijing was tijdens de Olympische Spelen de eerste stad die deze norm afkondigde en Shanghai volgt nu. Niet zo vreemd natuurlijk, aangezien volgend jaar hier de Wereldtentoonstelling wordt gehouden.

Het probleem met de lucht is eigenlijk niet zozeer dat de auto’s zo vuil zijn, er hangen standaard geen enorme rookpluimen achter, het zijn er alleen zo ontzettend veel. En dat heeft alles te maken met het feit dat een grote groep mensen eindelijk hun droom waar kan maken: een eigen auto, het toppunt van rijkdom en de droom van ieder jong stel. Een paar jaar geleden sprak ik iemand die vertelde dat zijn vriendin niet met hem wilde trouwen zo lang hij geen auto had. Geef haar eens ongelijk; wij hebben zelf nog steeds een auto in Nederland en we wonen er niet eens meer, maar het was zo zonde om het Saabje weg te doen. Toch is een auto in Shanghai zeker niet het meest ideale vervoermiddel. Regelmatig sta je vast omdat iedereen vindt dat hij of zij van rechts komt en de bocht omgaan is een kwestie van doorduwen, anders kom je er nooit. Of wel?

Ja dus! Maar dan moet je ouderwets op de fiets. Al een paar maanden ga ik op de fiets naar mijn werk. Nadat ik Tristan ’s morgens op de schoolbus heb gezet, stap ik op mijn inmiddels 20 jaar oude, van pa De Zeeuw geerfde, stalen ros en fiets ik fluitend Hong Mei road af. Tijdens het spitsuur is het hier een grote verkeersjungle, waar de ene expat-MPV zich kruipend achter de andere aan voortbeweegt. Elke ochtend rijd ik dan ook dezelfde Porsche voorbij en moet dan glimlachend aan Youp van ’t Hek denken met zijn file-conference. “ Als ik zo’n gozer zie, druk ik op mijn claxon en roep: hee die van jou kan hard he ?”. Fietsen in Shanghai is een avontuur. Regelmatig komt het voor dat je uit moet wijken voor ander verkeer dat toch echt vindt dat men voorrang heeft, maar dat er eigenlijk helemaal niet door kan. Het is mijn dagelijkse portie lichaamsbeweging, entertainment en kick ineen. Het gaat een stuk minder hard, maar het komt wel het dichtst in de buurt van motorrijden, iets wat hier jammer genoeg echt niet gaat. Ook nu het wat kouder is, blijft het de snelste en voor mij aantrekkelijkste manier om naar mijn werk te gaan. Toen ik op de middelbare school zat, ging ik eerst op de fiets en later op de brommer 15 kilometer heen en weer. Ook als het winter was, dus de kou, die inmiddels ook hier gearriveerd is, ben ik wel gewend. Bij het stoplicht kijkt menig Chinees me aan met een gemengde blik van bewondering en meewarigheid. Soms zie je gewoon dat men denkt “zo, mooi fietsje”, en andere keren lijkt het meer op ”ach, die stumper krijgt van zijn baas zeker geen auto!”. In de fietsenstalling word ik inmiddels wel met alle egards behandeld en wordt mijn fiets aan het einde van de dag alvast voor me klaargezet. Met een glimlach en een ‘Zai Jian’ peddel ik dan de garage uit op weg naar de bloemkool met gehaktbal. Laat de Euro V-norm ook maar komen!