Wat een bekende brug!

Dat Rotterdam en Shanghai zustersteden zijn, mag inmiddels bekend zijn. Maar soms is het frappant hoeveel de twee steden op elkaar lijken. En hoewel de crash op Schiphol hier ook voorpaginanieuws is, stond het nieuws hier de afgelopen twee dagen bol van een grote historische gebeurtenis: de terugkeer van de Waibaidu-brug.

Suzhou Creek is een smalle rivier, die bij de Bund uitmondt in de grote Huangpu rivier. Lange tijd vormde de kreek een strakke lijn tussen het Amerikaanse deel op de noordoever en het Britse deel op de zuidoever. In 1856 bouwde een Britse zakenman een houten brug om de buitenlanders aan weerszijden makkelijker te kunnen laten oversteken. Chinezen mochten er ook gebruik van maken, maar zij moesten een hoge tol betalen. De Chinese bevolkng pikte het niet, en ze bouwden een eigen brug naar de Engelse die in 1873 klaar was. Hij ging Waibaidu heten, 'buitenste gratis oversteek'. De brug was een groot succes. Een rapport uit 1889 zegt dat er per dag 1.633 rijtuigen, 20.958 riksha's, 2.759 handkarren, 27 draagstoelen, 38 paarden en 35.000 voetgangers gebruik maakten van de brug. Dat werd wat veel, en in 1907 werd hij dan ook vervangen door een stalen boogconstructie. En dat is nou zo frappant; deze brug lijkt sprekend op de bruggen op het Noordereiland. Dezelfde bogen, dezelfde kleur, dezelfde sfeer, dezelfde functie, namelijk in het centrum noord en zuid met elkaar verbinden om de stad meer 1 geheel te maken. Waibaidu is een icoon in Shanghai, vooral bij de oudere generatie. Menig veldslag is er geleverd, de Jappanners hebben zich er stuk op gebeten in de oorlog en in de jaren 60, toen veel jongeren de stad verlieten om weer op het land te gaan werken, lieten ze zich nog 1 keer fotograferen met de brug op de achtergrond, als poort naar het onbekende. Vorig jaar was de brug weggehaald voor restaurantie en de afgelopen twee dagen zijn de delen weer op de oude plekken teruggelegd. Hoewel het met bakken naar beneden kwam (het regent al dagen aan een stuk door), stonden de kades afgeladen met nieuwsgierigen. Begin april gaat Waibaidu weer open voor het verkeer en kan hij weer zeker 100 jaar mee.

De foto's zijn uit de Shanghai Daily. Als de moesson voorbij is, gaan we wel eens persoonlijk een kijkje nemen!

Zeg het met bloemen

Toen we vorige week in het busje zaten op weg naar huis, zei Drik, 'goh, wat zou er allemaal veranderd zijn in de straat?' Als je drie weken weg bent, is de kans namelijk erg groot dat er een paar bekende winkels verdwenen zijn, er her en der verbouwd is en er weer wat anders voor in de plaats is gekomen. Wat dat betreft is de stad constant in beweging. En nu denk je wellicht dat bijgaande foto de opening is van een bloemenwinkel, of een rouwcentrum ofzo, maar nee, deze gezellige bloemstukken zijn typische felicitaties van familie, relaties en andere goedgezinden van een nieuwe ondernemer. Als een nieuw bedrijf of nieuwe winkel haar deuren opent, dan wordt er een partij bloemen bezorgd waar de gemiddelde kranslegging bij verbleekt. Er gaat een hele ceremonie van start met het aanbieden van de struikjes, die uiteraard veel rood in zich hebben (voor geluk en goede zaken). Als alle bloemen op de juiste manier gerangschikt zijn, komt de doos vuurwerk tevoorschijn, knalvuurwerk wel te verstaan. De knalpotten worden in een bepaalde halve circel voor de ingang uitgestald, er worden wijze woorden voor voorspoed en succes uitgesproken, en de klappers gaan de lucht in om de boze geesten van mislukking weg te jagen. En dan kunnen de klanten binnenstromen.
Maar ja, ondanks alle goede bedoelingen en gelukwensen, gaat er ook wel eens wat mis, en dan is de onderneming ineens weer verdwenen. Als ik een Chinees was, zou ik in de bloemen gaan...of in de interieurbetimmering, want dan heb je volgens mij echt altijd werk!
Over bloemen gesproken, kijk eens even wat ik op de flower market tegenkwam: jaja, echte Hollandse tulpen! Ze waren wel aan de prijs, maar ja, hier is het een exotische bloem, dus na wat stevig onderhandeld te hebben, vond ik het toch wel heel gezellig dat ik ze thuis neer kon zetten.

Van de regen in de drup

Toen we vorig jaar thuis kwamen van de vakantie naar Maleisie, stond er een flinke laag water in de keuken, lekkage. Natuurlijk kwam het water precies in mijn voorraadkastje het plafond uitzetten, zodat al het eten en de rijstbak in de prullenbak konden. Het triplex van het kastje was helemaal uitgezet, dus het drupte blijkbaar al een tijdje. Mijn vermoeden was dat er een afvoerpijp van het terras boven de keuken ergens achter het plafond liep en dat het daar lekte als het regende. Dat moest opgelost worden. En toen begon het circus. Eerst maar eens bellen met het managementoffice. Nee hoor, u moet uw huisbaas bellen. OK. De huisbaas kwam eens kijken en had drie experts meegenomen. Niemand had gereedschap, een zaklamp of ook maar iets bij zich dat tot een diagnose zou kunnen leiden. Men liep eens heen en weer over het terras, tuurde in het inmiddels uitgebeten keukenkastje en overlegde uitgebreid met elkaar.We suggereerden dat het misschien een goed idee was om het keukenkastje, dat toch al verprutst was door het regenwater, eruit te slopen, zodat je de pijp kon bekijken. Maar nee, men vertrok weer en ze zouden terug komen als het een paar dagen niet had geregend. Het werd droog, maar het ging ook een beetje vriezen, dat was ook geen geschikt klimaat. Het werd wat zachter, en jawel, daar stond weer een mannetje op de stoep met een of ander smeerseltje waarmee hij vrolijk de gootjes op het terras ging aansmeren. Ja maar, de gootjes zijn goed hoor, het is de afvoerpijp meneer! Daar weet ik niets van, ik kom gootjes smeren. Zucht... Toen ging het weer regenen... en het drupte vrolijk de keuken weer in. Ja hallo, dat gootjesspul werkt niet hoor, we hebben nog steeds water in de keuken. Mmmm, misschien is het de afvoer wel, maar dat kunnen we pas maken als het weer droog is, we bellen nog wel. Toen gingen we voor drie weken naar Nederland en ik had maar een hele grote teil gekocht bij de Carrefour die eventuele hoosbuien tijdens onze afwezigheid kon opvangen. Eenmaal weer hier, had de teil zijn werk uitstekend gedaan en de eerste lenteonweersbuien dienden zich aan. Na twee avonden gedrupsel op de achtergrond waren we er klaar mee. Drik pakte een klauwhamer, sloeg in 5 minuten het keukenkastje aan flarden, en jawel, er bleek een afvoerpijp achter te zitten. Op het verbindingstuk tussen twee pijpdelen gutste het water eruit. Hendrik-de-klusjesman pakte een tang, draaide de verbindingsring eens stevig aan en ...voila! het lek was gedicht!
Dat was het dan zul je denken. Nee hoor, er is een uitstaande opdracht voor lekkage en hoewel we nu al drie keer iemand hebben weggestuurd (no, no, the problem is fixed....yes reeeeaaaaly!) staat er nu een klusjesman op een trapje in de keuken te zuchten en hij heeft een soldeerbout en siliconen kit bij zich. Ik heb het opgegeven, laat hem maar lekker doen wat hij wil doen...vanavond zet ik de teil er maar weer onder voor het geval dat.

Nog 1 feestje dan

Als je klein bent, ben je gewoon een paar keer jarig. Voor de familie, op de creche, voor je vriendjes, zo gaat dat. Afgelopen zaterdag vierden we daarom nog maar eens een keer Sophie's verjaardag, nu met de Shanghaiclub. Nog een keer slingers, ballonnen, kadootjes en deze keer een prachtige 'Hello Kitty' taart. Met zeven kids over de vloer was het nu meer een kinderfeestje en het was dan ook een gezellige boel. Rond een uur of vijf zijn we naar de Blue Frog vertrokken, je weet wel, dat restaurant waar de kinderen lekker kunnen spelen, en daar hebben we nog gezellig geborreld en gegeten.
Zaterdag was het prachtig weer, maar savonds hadden we de eerste onweersbui van het jaar. Op zich lekker, want dat betekent dat het warmer gaat worden, maar het bleek dat het de hele zondag zou blijven regenen. We konden dus op ons gemak de boel weer opruimen en aandweilen, terwijl Tristan en Sophie de nieuwe speeltjes uitprobeerden.
Papa vertrekt morgen weer voor twee weken naar Australie, Maleisie en Thailand en verder is er even weinig nieuws te melden!

Feijenoord's hoop

Ik heb helemaal niets, maar dan ook niets met voetbal. Vanuit ons slaapkamerraam op de Randweg hebben we uitzicht op de Kuip, maar de enige keer dat ik in het stadion geweest ben, was voor een rommelmarkt die er georganiseerd werd. Toen ik in Amsterdam studeerde, werd ik regelmatig uitgedaagd door Amsterdamse klasgenoten die me op de kast probeerden te krijgen na een nederlaag van de Rotterdammers en ongetwijfeld een winst van de Amsterdammers. Het deed me niets. Maar toch... Het is nu wel heel sneu met de ploeg, zo sneu, dat de kommer en kwel van het elftal zelfs aan de borreltafels hier in Shanghai wordt besproken, waarbij landgenoten vol medelijden danwel leedvermaak onze kant op kijken. En voor het eerst in mijn leven begin ik me er een beetje over op te winden, want het blijft toch je thuiscluppie.
Maar lieve mensen, er is hoop voor het legioen, al moeten ze nog wel een paar jaar geduld hebben. Er is een nieuwe spits in de maak, een kleine voetballer met de uithaal van Koeman en de trucjes van Van Basten. Vandezomer waren we een keer wat vroeg voor zwemles en op het veldje naast het zwembad waren wat vaders aan het voetballen. Tristan wilde meedoen en hij verbaasde iedereen met zijn knalharde uittrappen die behoorlijk de richting op gingen die hij bedoelde. 'Je moet dat kind op voetbal doen joh, hij heeft talent', zeiden de vaders. Dat leek hem wel wat en gisteren is Tristan begonnen met kleutervoetbal. Hij moet nog meedoen met de vierjarigen, maar dat is eigenlijk niet zo leuk voor die anderen, want hij loopt ze er allemaal uit. Ook hier gaat het natuurlijk om de lol, maar er wordt wel serieus getraind: slalom lopen, schijnbewegingen oefenen, sprintjes trekken, de bal aannemen en koppen. Tristan was de enige die met koppen naar de bal toesprong, de rest deed zijn ogen dicht en wachtte af tot de bal op het hoofd stuiterde, schattig hoor! En meneer is weer zeer fanatiek natuurlijk. Aan het eind van de les werd er een partijtje gespeeld en hij zat in het verliezende team, 'pfff stom zeg', liep hij te mokken! Stewardess worden is weer van de baan, voetballer, dat gaat het worden. En mocht hij nou ooit echt prof worden, dan komt de Kung Fu les vast nog wel eens van pas bij een opstootje!

'...als hij maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien half doo-hoo-óód...'

Kung Fu pandabeertje

Al voordat we naar China gingen, riep Tristan dat hij op Kung Fu wilde. Geen idee waar hij dat vandaan had, de bovengenoemde film had hij toen nog niet gezien. Eenmaal hier bleek dat lessen pas begonnen voor vijfjarigen, dus hij moest nog een tijdje wachten. Maar toen hoorden we dat er op school ook Kung Fu gedaan kon worden. Ze hebben in blokken van 10 weken steeds een aantal buitenschoolse activiteiten, en de juf van Tristan, die dit jaar voor het eerst op school is, bleek een heuse Kung Fu master te zijn (altijd handig met lastige kleuters)! Maar helaas, blok 1 was ook alleen vanaf vijf jaar, ze wilden eens kijken of de kindjes het een beetje leuk vonden. Ja dus, en in blok 2 mochten ook de vierjarigen meedoen. Maar helaas, juf Garmaan had zelf iets te fanatiek getraind en zat met een beschadigde nekwervel. Inmiddels hadden we Tristan opgegeven voor kleutervoetbal, ook leuk, maar toen ging Kung Fu toch door. Ze hadden een echte Chinese master weten te strikken en gelukkig was het op een andere dag dan het voetballen. Toen ik Tristan vroeg of hij desondanks nog steeds wilde, zei hij, 'jaaaaaa, maar dan wil ik wel de Panda zijn!'. Schattig toch.
En vandaag was het dan zover. De master zag er zeer indrukwekkend uit in zijn zijden gevechtspak, maar hij had een hele joviale uitstraling. De mannetjes (geen enkel meisje had het aangedurfd zich op te geven) werden flink aan het werk gezet: groeten, buigen, zweefrol maken, stoten, hoog trappen en op 1 been rondzwaaien. Het ging allemaal erg goed en ze hadden er duidelijk lol in. Tot slot mochten ze om de beurt de master aanvallen, Tristan mocht als eerste en dat liet hij zich geen tweemaal zeggen. Hij werd bloedfanatiek, ging vol in de aanval, maar werd uiteindelijk met een schouderworp gevloerd, waarna hij helemaal in een deuk lag van het lachen. Thuis hebben we de breekbare spullen maar een eindje hoger gezet, dat wordt nog wat!

ps: de foto's zijn wat onscherp, want de mama's moesten achter glas toekijken!

Crisismaatregelen

In tijden van nood moet je toch wat. Waarschijnlijk heeft de KLM ook wat personeel moeten schrappen vanwege de financiele crisis, maar om het noodzakelijke werk toch gedaan te krijgen, ronselen ze nu kleine vrijwilligers voor de catering. En er is altijd wel zo'n schatje dat erin trapt natuurlijk. Nou is Tristan eigenlijk nooit te beroerd om een klusje voor je te doen, maar om de stewardess te helpen, dat was natuurlijk wel erg leuk. Eerst mocht hij rond met een speciale doos Valentijnchocolaatjes. In keurig Nederlands...en Engels... vroeg hij aan alle passagiers of ze een chocolaatje wilden. Mama kreeg er natuurlijk een paar extra, want die was jarig. Daarna hielp hij mee drankjes opnemen, broodjes uitdelen en het ontbijt klaarmaken voor de businessklasmensjes. Al met al heeft hij maar 1 schaaltje kaasjes laten vallen, dus het viel reuze mee. Na al het harde werken was hij lekker moe en heeft hij de rest van de vlucht liggen knorren onder onze stoelen. En moet een normaal mens een vermogen neertellen om aan een businessclass-Delfsblauw jeneverhuisje te komen, onze charmeur kreeg voor alle goede zorgen maar liefst twee verzamelobjecten, ha! Een nadeeltje is wel dat hij nu een carrieremove heeft gemaakt, piloot worden is uit, hij wordt nu stewardess...ach ja.
De vlucht ging verder best goed, ook Sophie had flink wat geslapen. Na wat uurtjes begon ze te sputteren, maar na een flesje melk en op schoot bij mama, dutte ze weer in. Ongemerkt was de Nederlandse tijd naar 15 februari geglipt, nu is ze echt jarig. Daar lagen we dan, buik op buik, net als een jaar geleden, en blijkbaar zorgt de hartslag van mama er nog steeds voor dat je op die plek de lekkerste slaapplaats van de wereld hebt. Met mijn neus in haar warme haartjes sliepen we er nog een uurtje of wat bij, terwijl bij mij automatisch het filmpje van een jaar geleden voorbij kwam.
Bij de douane werden we weer uit de rij geplukt, gezinnen met kleine kinderen zijn VIP en worden er snel doorheen geloodst, en de koffers lagen al op de band, dus we waren razendsnel door het vliegveld heen. Ook de chauffeur was er al en een klein uurtje later stapten we het andere huis weer binnen. De vrienden hadden gisteren al lekker de kachel aangedaan, zodat het aangenaam binnenkomen was. De rest van de dag was het een beetje bijkomen, een dutje doen en toch maar eens aan die koffers beginnen. Het is fijn om weer hier te zijn, toch van huis naar thuis.

Van thuis naar huis...

...of van huis naar thuis? Het voelt allebei een beetje zo en dat is denk ik een goed teken. Morgen vliegen we terug naar Shanghai na drie weken rondscheuren door Nederland. Het was heerlijk om iedereen weer even te zien en bij te kletsen zonder je zorgen te hoeven maken over de onderkin op Skype. De HEMA en het Kruidvat hebben een leuke extra omzet gedraaid deze maand en het was maar goed dat het van dat pokkenweer was, want ik ben nu maar 1 ochtendje naar de stad geweest en anders had de koffer helemaal niet meer dichtgegaan.
Het was wel weer even wennen om in het Nederlandse leventje mee te draaien. Aan de ene kant is er helemaal niets veranderd, aan de andere kant merk je toch dat we al een beetje met een langeafstandsbril naar de gebeurtenissen hier kijken. Wat me vooral is opgevallen, is hoe chagerijnig iedereen hier is. Ik weet niet of het komt omdat de man in de straat massaal aan een winterdepressie lijdt, maar nogal al wat mensen hebben een bijzonder kort lontje. Je merkt het in de tram, op straat, in het verkeer. Iets gaat even niet naar de zin en hup, gelijk een grote bek. En niemand kijkt er meer van op, bizar eigenlijk. Nou kan je soms radeloos worden van de Chinese streken die je overkomen, maar over het algemeen gaat alles toch heel joviaal en met een brede glimlach. Reageren met een grote bek heb ik tot nu toe nog niet meegemaakt. En dan de politiek. Zijn de meeste landen bezig hun economie weer op poten te krijgen door stapels overheidsgeld in bijvoorbeeld infraprojecten te steken, hier wordt een hele avond journaal, Nova, Pauw&Witteman besteed aan mokkende kamerleden die het maar raar vinden dat een collega met een bijzonder slecht kapsel door de Engelse douane in de kraag wordt gegrepen. Vind je het gek met zo'n coupe, dat haar op zich is een bedreiging voor de openbare orde!
Maar goed, we hebben het hartstikke leuk gehad; nog even een dagje naar de winterEfteling, knuffelen met een nieuwe baby, voor een dichte deur staan in Amersfoort (het is prachtig aan de buitenkant hoor mensen!) en natuurlijk het feestje voor de eerste verjaardag van Sophietje. Niet te geloven dat het alweer een jaar geleden is dat ik op mijn eigen verjaardag naar de klok zat te kijken of ik een wel heel speciaal kado zou krijgen. Het werd een dagje later, een prachtige dochter met een enorme bos donker haar. Het haar is inmiddels roodblond en hangt tot over de schouders, ze kan bijna zelf lopen en ze lust graag fijngeknepen verjaardagstaart!
Op ' onze' verjaardagen zitten we in het vliegtuig, want we vliegen door de nacht van 14 februari heen, dan is het even bijkomen en dan begint het gewone leven weer. Werken, naar school, op ontdekkingstocht.
Tot mails en Skypes..en voor vandezomer...we'll be back!

Column 6: Frietverdriet

Het gezegde ‘Chinezen eten alles met poten, behalve de tafel’, klopt helemaal. Maar ook alles wat vliegt, kruipt, groeit, bloeit, krioelt of glibbert komt na een creatieve receptuur smakelijk op je bord te liggen. Als je van lekker eten houdt, is Shanghai een waar walhalla. De Chinezen zelf zijn dol op eten en ze lijken er de hele dag mee bezig te zijn. Eten is een cultuur: naar de markt, ruiken, keuren, proeven en koken. Overal zijn restaurantjes of andere eetgelegenheden en er zit altijd volk. Of je er nou s-morgens om acht uur langs loopt, of s-avonds om een uur of tien, altijd zijn er mensen druk doende om met hun stokjes het ene na het andere uitbundige gerecht naar binnen te werken. Eten is sociaal contact: geen business-deal zonder overdadig diner, geen familiebijeenkomst zonder vijf dagen voorkoken in de keuken van oma.
Qua soorten eten is de keuze onuitputtelijk. Ben je de Chinese keuken even beu, dan kun je terecht bij ieder ander land van de wereld: van cheeseburger tot curry, van bobotti tot schnitzel, alles is ruim vertegenwoordigd. We hebben verderop zelfs een bakker Bastiaan die ons van pepernoten, oma’s appeltaart en erwtensoep voorziet.
Maar toch…af en toe mis ik hier iets. Ik loop ergens door de stad en er bekruipt me een vaag gevoel van heimwee. Ik krijg trek in iets dat ik hier echt niet kan kopen. In gedachten kom ik bij station Beurs de metro uit en ik loop richting Donner. In de verte glimt mijn bestemming me al tegemoet. Mijn neus zegt me dat ik er bijna ben... Vrolijke jonge verkoopsters met blozende appelwangen vragen al vanaf tien meter wat ik wil bestellen en even later scheppen ze de goudgele patatters voor me in een gezellige blauw-wit geblokte puntzak. Frietmix erbij mevrouw? Ja graag!
Geachte meneer Ladage, lieve Bram. Wanneer kom je een mooie frietkraam neerzetten op People’s Square? Ik weet zeker dat het een doorslaand succes gaat worden. Gewoon geblokte eetstokjes laten maken, een extra paar teentjes knoflook door de saus roeren en je zit gebakken. Ik ga alvast voor je lobbyen voor een plaatsje in het Rotterdampaviljoen op de Expo 2010. Enne…vergeet je de frietmix niet? Dank je wel...