Van thuis naar huis...

...of van huis naar thuis? Het voelt allebei een beetje zo en dat is denk ik een goed teken. Morgen vliegen we terug naar Shanghai na drie weken rondscheuren door Nederland. Het was heerlijk om iedereen weer even te zien en bij te kletsen zonder je zorgen te hoeven maken over de onderkin op Skype. De HEMA en het Kruidvat hebben een leuke extra omzet gedraaid deze maand en het was maar goed dat het van dat pokkenweer was, want ik ben nu maar 1 ochtendje naar de stad geweest en anders had de koffer helemaal niet meer dichtgegaan.
Het was wel weer even wennen om in het Nederlandse leventje mee te draaien. Aan de ene kant is er helemaal niets veranderd, aan de andere kant merk je toch dat we al een beetje met een langeafstandsbril naar de gebeurtenissen hier kijken. Wat me vooral is opgevallen, is hoe chagerijnig iedereen hier is. Ik weet niet of het komt omdat de man in de straat massaal aan een winterdepressie lijdt, maar nogal al wat mensen hebben een bijzonder kort lontje. Je merkt het in de tram, op straat, in het verkeer. Iets gaat even niet naar de zin en hup, gelijk een grote bek. En niemand kijkt er meer van op, bizar eigenlijk. Nou kan je soms radeloos worden van de Chinese streken die je overkomen, maar over het algemeen gaat alles toch heel joviaal en met een brede glimlach. Reageren met een grote bek heb ik tot nu toe nog niet meegemaakt. En dan de politiek. Zijn de meeste landen bezig hun economie weer op poten te krijgen door stapels overheidsgeld in bijvoorbeeld infraprojecten te steken, hier wordt een hele avond journaal, Nova, Pauw&Witteman besteed aan mokkende kamerleden die het maar raar vinden dat een collega met een bijzonder slecht kapsel door de Engelse douane in de kraag wordt gegrepen. Vind je het gek met zo'n coupe, dat haar op zich is een bedreiging voor de openbare orde!
Maar goed, we hebben het hartstikke leuk gehad; nog even een dagje naar de winterEfteling, knuffelen met een nieuwe baby, voor een dichte deur staan in Amersfoort (het is prachtig aan de buitenkant hoor mensen!) en natuurlijk het feestje voor de eerste verjaardag van Sophietje. Niet te geloven dat het alweer een jaar geleden is dat ik op mijn eigen verjaardag naar de klok zat te kijken of ik een wel heel speciaal kado zou krijgen. Het werd een dagje later, een prachtige dochter met een enorme bos donker haar. Het haar is inmiddels roodblond en hangt tot over de schouders, ze kan bijna zelf lopen en ze lust graag fijngeknepen verjaardagstaart!
Op ' onze' verjaardagen zitten we in het vliegtuig, want we vliegen door de nacht van 14 februari heen, dan is het even bijkomen en dan begint het gewone leven weer. Werken, naar school, op ontdekkingstocht.
Tot mails en Skypes..en voor vandezomer...we'll be back!