Een middagje vakantie

Mensen vragen wel eens of het niet net is alsof we een hele lange vakantie aan het houden zijn. Hoewel dat misschien wel een beetje zo lijkt vanuit alle verhalen, is dat natuurlijk niet zo. Het dagelijkse leventje kabbelt rustig door, en ook al is het decor een beetje anders, we hebben met dezelfde ups en downs, saaie klusjes, snotneuzen, afwas, maandagochtenden, boodschappenlijstjes en routines te maken als in Rotterdam. Alleen hier doe je misschien net even wat meer bijzondere dingen die je in Nederland toch niet zo snel zou doen. Zo had Tristan zondag een kinderfeestje bij zwemvriendje Mark. Hij werd al om 11.00 uur verwacht en het was niet de bedoeling dat de ouders erbij zouden blijven, voor hen startte de borrel rond een uur of drie. Joshua was ook uitgenodigd, en Fan en Ron hadden een briljant plan om de tussentijd op te vullen. Nadat we de jongens hadden afgezet, reden we naar het natuurgebied SheShan, zo'n 40 kilometer buiten Shanghai. Dit is een groot recreatiegebied voor Shanghai, met veel groen, bergen, een groot meer, een golfbaan enz. Middenin dit gebied staat het Le Meridien-hotel, dat op zondag een heerlijk lunchbuffet serveert. Het bleek een prachtige plek; vanuit het restaurant had je uitzicht over het water met het strandje en op de bergen. Het buffet was fantastisch en vooral het toetjesbuffet met chocoladefontein was populair (jaja Cubanen, ook wij hebben lekker gegeten dit weekend. Jan, ik heb speciaal voor jou een toetje extra genomen!). Sophie vond het allemaal erg gezellig, ze zat rustig in de kinderstoel rond te kijken, boterhammetjes en manderijntjes te eten, en af en toe kroop ze even door de lobby. In de zomer is dit helemaal een ideale plek voor in het weekend, want als je hier komt lunchen, mag je de rest van de dag gebruik maken van het strandje, het meer en het zwembad. Als het weer een beetje meewerkt, gaan we zondag de 14e hier terug om Drik's verjaardag te vieren en dan nemen we stevige schoenen mee voor een wandeling in de bergen. Tristan had een hartstikke leuk feestje gehad, en wij hadden even een middagje vakantie!

Ladies night

Na tig keer verzetten, overleggen en maar weer veranderen, was het dan eingelijk zover, vanavond gingen Fan, Vivienne en ik op stap. Natuurlijk was er bij iedereen wel iemand ziek geworden deze week (Tristan en Sophie zijn allebei snotverkouden en bij Sophie zitten de boventanden te zeuren), en ook ik voelde aan het einde van de middag mijn keel gaan opzetten, maar we zijn toch gegaan, anders komt er door het kerstreces niets meer van. We gingen naar 'The Cool Docks', een nieuw uitgaansgebied aan het water langs de South Bund. Nog niet zolang geleden waren dit fabriekshallen en handelshuizen, maar men is de boel aan het renoveren na herbestemming, zoals je dat in Rotterdam ook steeds meer ziet in de oude havens. De gebouwen die karakter hebben, worden opgeknapt en daar komen horeca en winkels in en eromheen komt nieuwbouw in oude stijl met appartementen en ruimtes voor creatief talent. Het was een erg leuke en mooie plek en voordat we gingen eten, zijn we eerst een beetje op onderzoek gegaan. En wat was ik weer blij dat ik mijn camera had meegenomen! Het was een perfect koude, heldere avond met mooi licht. We liepen een poortje door en daar bleken de oude huisjes ineens nog gewoon bewoond te worden. Een totaal ander decor, het was net een filmset van een jaren vijftig-film en ik kon me even flink uitleven. (Ik had nog niets van binnen gezien, maar mijn avond was al helemaal goed..superfoto's al zeg ik zelf!) Dat is wel weer echt Shanghai, je loopt ergens en alles is tot in de puntjes verzorgd, je slaat een hoekje om en je loopt weer in de rimboe. Fan zei dat de rode letters op de huizen vertelden dat deze voor sloop bestempeld waren, dus als we hier weereens komen, is het straatje waarschijnlijk verdwenen. Naast het straatje was vroeger de fruitafslag geweest en hoewel het nu leegstond, rook het er nog helemaal naar sinaasappels.
Toen we echt half bevroren waren, zijn we lekker Indisch gaan eten, en na het eten zijn we het Franse centrum nog ingegaan, naar de 'Face Bar'. Deze bar is in een jaren '20 villa gevestigd die ooit van een of andere Shanghainese maffioso is geweest. Het huis is nog zoals het vroeger was en op iedere verdieping hebben ze lekkere stoelen neergezet, zodat het net is of je op een feestje van vroeger een cocktail komt drinken. Tegen twaalven gingen we maar weer eens terug maar we hadden pech, Yan An elevated road was afgesloten voor onderhoud, dus we moesten helemaal beneden langs, zodat we er door alle stoplichten ruim een uur over hadden gedaan. Al met al was het heel gezellig, dat houden we erin in het nieuwe jaar!

Emotionele verwaarlozing

Dit wordt een lang stuk. Een stuk zonder leuke foto's, grappige situaties of stoere verhalen. Het gaat namelijk over verwaarlozing. Verwaarlozing van kinderen wel te verstaan. Emotionele verwaarlozing. Nou denk je wellicht dat ik die arme Chinese baby's bedoel die nog steeds op de stoep van ziekenhuizen en politiebureaus worden achtergelaten door wanhopige ouders omdat ze er niet voor kunnen zorgen. Maar die bedoel ik niet. Ik heb het over de kinderen van rijke expatfamilies, kinderen die in paleisjes wonen, rondgereden worden door de chauffeur, balzalen van kinderkamers hebben waar het speelgoed tot aan het plafond ligt opgestapeld. Kortom, kinderen die alles hebben, behalve aandacht van hun ouders.
Toen ik vijf jaar geleden voor mezelf begon was dat de beste beslissing in jaren, om meerdere redenen. Doordat ik zelf mijn tijd kon indelen, had ik alle tijd voor Tristan en daar heb ik enorm van genoten. Nu met Sophie heb ik nog veel meer tijd. Jazeker, ik ben huismoeder, maar ik geniet van iedere minuut die ik met haar kan spelen, knuffelen en lachen. Voor je het weet is het voorbij en ik zeg altijd maar zo, ik kan mijn hele leven nog full time werken. Daarmee wil ik absoluut geen oordeel geven over ouders die ervoor kiezen om wel allebei te werken, dat is ook prima, zolang het kleine mensje maar wel op de eerste plaats blijft komen, want die heeft er niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. En juist dat laatste gaat hier nog wel eens mis. Gelukkig kennen we inmiddels heel veel ouders die net zo veel tijd besteden aan hun kroost als wij, maar sommige mensen zouden eens een flinke draai om hun oren moeten krijgen.
Als wij op zaterdag gaan zwemmen, is er het uur voor Tristan ook les voor wat oudere kinderen. Zaterdag kwam ik erachter dat een van de meisjes uit dat uur altijd moederziel alleen is. Ze is Belgisch en ze wordt gebracht en gehaald door de chauffeur. Ze moet zichzelf omkleden, afdrogen en weer aankleden. Niemand moedigt haar aan langs de kant en met ongekamde natte piekharen gaat ze weer de auto in. Voor de duidelijkheid, dit meisje is zes jaar oud. Toen ik dit hoorde werd ik echt woest en daarna erg verdrietig, ...dat kan toch niet! Ik bleef een beetje in de kleedkamer hangen en vroeg quasi langs mijn neus weg of ik haar kon helpen met aankleden, maar dat wilde ze niet, ze reageerde heel schuw. Het toppunt was, dat toen ze naar huis ging, bleek dat een kerel die al die tijd helemaal bovenaan de tribune op zijn laptop had zitten werken, waarschijnlijk haar vader was. Hij had geen seconde naar zijn dochter gekeken en was dus ook niet in beweging gekomen toen ze klaar was. De zak hooi. Maar volgens de andere moeders is ze normaal gesproken alleen. Als hij er zaterdag weer mocht zijn, kan het nog wel eens gezellig worden in het zwembad...
Ander voorbeeld. s-Morgens gaan er drie jochies vanaf hier met de schoolbus mee, Tristan, zijn vriendje Lucas en nog een jongetje X. Zolang we hier zijn, heb ik nog nooit een ouder van dit jongetje gezien. Hij wordt altijd gehaald en gebracht door de Chinese huishoudster (ayi). Via de moeder van Lucas die behoorlijk Chinees spreekt, weten we dat deze vrouw meestal zeven dagen in de week bij hun in huis is om voor het mannetje te zorgen, vaak ook s-nachts. Pa en ma werken en werken, heel af en toe zijn ze zaterdag thuis. Ook dit jongetje spoort niet helemaal, als een van ons hem uit de bus wil helpen met de afstap, deinst hij terug alsof we lepra hebben. Alleen zijn ayi mag aan hem komen. Tristan geeft niet zo snel op bij verlegen kinderen, maar nu zegt hij, mama, X zegt nooit wat tegen mij hoor, hij is niet zo aardig en hij speelt nooit met ons. Diep triest.
Wat is dat toch? Is dat werk dan zo belangrijk? Prima hoor, maar begin dan niet aan kinderen, neem een goudvis ofzo, die hoef je maar een keer per week te voeren. Je moet keuzes maken in het leven, je kan niet alles hebben. Iedere week lees ik vanalles over het geweldige uitgaansleven hier, maar Drik en ik zijn nog nooit ergens samen geweest. We vertrouwen nog niemand goed genoeg om op te passen, behalve de mensen die zelf kleintjes hebben. So be it. Je hebt mensen die hun verse tweeling van acht weken oud een hele week bij de ayi achterlaten omdat ze het terracotta-leger in Xian willen bekijken, maar dat bewaren wij toch maar voor de tijd dat de kindjes wat ouder zijn en ze gezellig meekunnen. Je hebt er toch geen woorden voor...
Donderdagavond ga ik trouwens wel voor het eerst uit, alleen met twee andere moeders, want de papa's passen op. Maar we nemen ons mobieltje mee hoor!

Zie ginds komt de rondvaartboot...

Vanmorgen was het grijs, nevelig, frisjes en van tijd tot tijd gutste de regen naar beneden. Kortom, het was ouderwets traditioneel hondenweer om al klappertandend Sinterklaas te onthalen. Want wat is het toch een fantastische man; stond hij vorige week nog met mevrouw Jorritsma in Almere, vandaag had de Goedheiligman even tijd vrijgemaakt om de kindertjes van de Nederlandse Vereniging te Shanghai met een bezoekje te verblijden. Toen we nog in Nederland waren, kregen we altijd een beetje een jeukgevoel als het over de Nederlandse Vereniging ging; zo'n Hollands ons-kent-ons expatclubje waar de spruitjesgeur vanaf komt. Maar eenmaal hier hoorden we er toch wel goede berichten over, en om onze kinderen nou vier jaar lang een Sinterklaasfeest door de neus te boren, leek ons ook zo sneu. Tristan's vriendjes zouden ook allemaal van de partij zijn, dus een week of twee geleden had ik ons toch maar aangemeld. Er werd gefluisterd dat Sinterklaas per boot zou aankomen in Pudong, het nieuwe gedeelte van Shanghai, vlakbij de Pearl Tower. We konden gezellig meerijden met Joshua, Fan en Ron en we hadden ons goed voorbereid met dikke truien, regenjassen en paraplu's voor op de kade. Wij als nieuwelingen hadden echter nog niet helemaal begrepen dat de Sint zijn fans hier extra verwend. We werden ontvangen in een drijvend restaurant, dat aan de waterzijde helemaal van glas was, zodat je een prachtig uitzicht had over de rivier. Niets blauwbekken langs de waterkant, kopje koffie met een speculaasje, kleurplaten voor de kinderen en kinderkoor de Leidsche Sleuteltjes met Sinterklaasliedjes door de luidsprekers. Rond een uur of tien hadden een paar kinderen het ineens in de gaten, "Sinterklaas, Sinterklaas!", en ja hoor, helemaal aan de overkant van het water kwam een grote rondvaartboot aan, helemaal vol met springende Zwarte Pieten en een wuivende Sinterklaas. Hij kwam dichterbij en dichterbij en natuurlijk ging er iets mis, de boot vaarde te ver door. O nee! Maar gelukkig, de kapitein had het door, maakte een rondje en voer langs de glazen pui zodat alle kinderen flink konden zwaaien. De echte die-hards gingen naar buiten toen hij aanmeerde, maar wij hebben lekker gewacht totdat het hele gevolg naar binnen kwam. Sophie kreeg nog even een aai over de bol en ze grijnsde breeduit terug, wat een grappige kabouter is dit zeg! Nou ja, de rest van de ochtend was erg gezellig, je kent het wel, een liedje, een domme Piet, de mooiste Pietenmuts, een liedje, zijn er nog stoute kinderen, een liedje en we stappen maar weer eens op. Dag Sinterklaasje, dahaag, dahaag, tot de volgende keer! Alle kinderen kregen nog een kadootje en daarna zijn we met vijf families gaan lunchen in de oude stad, in de Ierse pub O'Malley's waar het haardvuur gezellig knapperde onder de donkere eiken balken en het stoofvlees weer heerlijk smaakte. Zaten we nou echt in Shanghai vandaag?

Twee-en-half uur naar Parijs

Als ik de laatste weken in de spiegel keek, keken er wel erg veel grijze haren terug. Het werd tijd dat ook ik eens een bezoekje aan de lokale kapper ging brengen (Drik en Tristan hadden de proef al doorstaan). Nou hebben we hier op Hong Mei lu minimaal 15 dameskappers zitten, dus welke moet je in hemelsnaam kiezen? Ik koos voor de nieuwste, een vestiging van een Parijse kapper/spa die hier een paar weken geleden met veel fanfare was geopend. Vandeweek was ik er eens naar binnen gelopen en het zag er allemaal prachtig uit. Ze werken alleen met Franse spullen, dus ook de haarverf en dat vond ik toch wel een prettig idee. Ik maakte een afspraak voor half 8 s-avonds. Ik was zo'n beetje de enige klant in een enorme zaak en daardoor leek het wel een filmsterrenontvangst. Een meisje voor de thee, voor de kapmantel, voor de handdoek,de chef, de coiffeur, de verfspecialist en weet ik veel wie en allemaal bogen ze zich over mijn haardos, frummelden er eens wat aan, overlegden weer met elkaar en frummelden weer verder. Ondertussen had ik al twee kopjes thee weg en had ik een mooi kleurtje rood uitgezocht. Blijkbaar was de strategie bepaald, want mijn haar werd in vier zones verdeeld en twee verfmeisjes begonnen minutieus de uitgroei te besmeren met haarverf. Vooraf had ik al gewaarschuwd dat ik heel veel haar heb om te verven, dus op een gegeven moment waren er vier meisjes aan het smeren. De uitgroei moest intrekken en om de tijd door te komen kwam er nog een kopje thee en kreeg ik een arm- en handmassage. Na een poosje werd de rest van mijn haar ingesmeerd, weer wachten en toen waren mijn nek en mijn rug aan de beurt. Na een half uur rugmassage was het tijd voor de wasbak. Nou ja wasbak, ik moest op een voorgevormd bed gaan liggen en de wasbak was niet zo'n hard porceleinen ding, maar een lekker zacht rubberen bassin. Eerst ging er nog een warme handdoekrol in mijn nek en het uitspoelen duurde ongeveer drie kwartier! Hoofdmassage, cremen, nog maar eens masseren, nekmassage en drukpuntmassage op mijn slapen. Ik had de kippenvel op mijn benen staan en op een gegeven moment viel ik bijna in slaap, jeetje wat lekker! En toen moest er nog geknipt worden. De coiffeur sprak niet zoveel Engels, maar met wat vertalen van een van de meisjes en aanwijzen van mij was het hem wel duidelijk en hij zag eruit alof hij wist wat hem te doen stond. Hij knipte erop los, fohnen en weer knippen en toen was hij eindelijk tevreden. Om kwart over tien stapte ik vanuit Parijs het Shanghainese avondleven weer in, een tevreden mens zonder grijze haren.

Het begin van Mao

Het was ineens heel koud vandaag, maar wel met een prachtige strakblauwe lucht, mooi fotoweer. Dat heb je hier niet zo vaak, dus we zijn er toch maar even op uit gegaan vanmiddag. We gingen naar Xintiandi, een stukje stad dat het beste te vergelijken is met (voor de Rotterdammers bekend) het Westelijk Handelsterrein bij de Veerhaven. Ooit stond de stad vol met zogenaamde shikumen, stenen woonkazernes voor de vele fabrieksarbeiders in Shanghai. Shikumen betekent letterlijk 'stenen poort' en verwijst naar de muur met toegangspoorten die voor de huizen werd gebouwd, dit om rovers en ander gespuis beter buiten de deur te kunnen houden. Achter de poorten stonden lange woongebouwen van twee verdiepingen, waarvan alle kamers met elkaar verbonden waren. Alle buren liepen dus bij elkaar door de kamers om buiten te kunnen komen. Heel veel van die huizen zijn gesloopt, maar het stukje hier is altijd blijven staan. Dit komt omdat in een van de huizen in juni 1921 in het geheim het Eerste Nationale Congres van de Communistische Partij van China plaatsvond. Dertien revolutionaire denkers kwamen bijeen om over verandering en de ideologie van het Communisme te praten. Na acht dagen moest men vluchten, want toen was de illegale vergadering toch uitgelekt en werden de leden opgejaagd door het gezag van toen. Een van de kornuiten was Mao en het mag bekend zijn dat wat de heren toen besproken hebben, grote gevolgen zou hebben voor de recente geschiedenis van China. Mao kwam aan de macht, maar met de anderen liep het minder goed af: elf van de dertien werden vermoord, verbannen of liepen alsnog over naar de tegenpartij.
Het huis van toen is nu een museum over de gebeurtenissen van die acht dagen. Ik ben er nog niet binnen geweest, dat bewaren we wel voor een regendagje, het was nu te mooi om buiten te lopen. Het is er wel altijd druk, schoolklassen en veel Chinese toeristen die zich laten fotograferen voor de deuren van het pand. De huizen rondom het museum zijn allemaal opgeknapt en verheven tot voetgangersgebied. Het contrast met 1921 zou weer niet groter kunnen zijn, kapitalisme met een grote K. Ontelbare sjieke restaurants, cafe's en bars, dure winkels en traiteurs hebben hun intrek genomen in de steegjes en huisjes, waar ooit vele mensen onder barre omstandigheden leefden, meestal zonder sanitair of electriciteit. Tsja, tijden veranderen.

Licence to copy

Twee dagen nadat de nieuwe James Bond film vorig weekend wereldwijd in premiere was gegaan, was de DVD hier op straat te koop. Voor 50 eurocent. En dat betekent dat hij dan ook in de winkels is te verkrijgen, voor 1 euro 50, maar dan heb je wel een mooi DVD-doosje en een gelikt omslag, plus de garantie dat als er iets niet helemaal lekker gaat qua beeld of geluid, je hem mag ruilen voor een andere. Als filmfan ken ik zo'n beetje alle 007-films uit mijn hoofd, in ieder geval die met Sean en Roger. Casino Royal vond ik eigenlijk beneden niveau voor een Bondfilm, maar ach, voor 1,50 wilde ik de nieuwe toch ook wel zien. Dus toen ik vandaag langs de DVD-winkel kwam, wilde in hem even kopen. Mmmm, nergens te vinden (de nieuwe films liggen altijd naast de kassa, maar helaas). Nou ja, hij zal wel op zijn, dan maar naar de andere winkel aan het einde van de straat. Nee hoor, daar was hij ook al niet. Dan maar even vragen. Hebben jullie de nieuwe James Bond niet? Bu hao!!! No good!! All DVD's taken back, bad copy!! Bad copy, hoezo dan? James Bond only speak Chinese, no good, only sell goooood DVD, yes yes!!!
Dat is toch weer fantastisch...! In het land waar de melamine rustig door de zuivel geroerd wordt en de loodhoudende verf van het kinderspeelgoed afdruipt, worden slechte kwaliteit gekopieerde DVD's van de markt gehaald zodat de klant niet teleurgesteld op de bank zit als hij er na de eerste aktiescene van 15 minuten achterkomt dat Bond alleen Chinees bromt tegen M. Ik vond het wel een goeie grap. Maar nu ik er toch was.....Badman The Dark Knight, The X-files II, Get Smart, Step Brothers en ....Madagascar II (vers van de pers) lagen er wel erg aantrekkelijk bij. I like to move it, move it!

Opgedragen aan mijn lieve vriendin en mede-filmfan Ingrid, een mens met een groot hart. Hopelijk kunnen we elkaar heel snel zien op de filmset van The Last Emperor, want dat betekent dat Yuul er een broertje bij heeft. Tot in Beijing!

Vroeg uit de veren

Vanmorgen zat is al om half 8 in de taxi. In mijn eentje. En dat op de vrije zaterdagmorgen. Het was namelijk weer heel mooi weer en ik heb een foto-opdracht uit Nederland. Voor de gemeente moet ik ouderen fotograferen die op een of andere manier sportief bezig zijn. En in China is het nog heel normaal dat je s-morgens vroeg naar het park gaat om te trimmen, te gymmen, te tai chi-en of iets in die strekking. Ik had eens navraag gedaan waar ik het beste naar toe kon gaan en dat bleek toevallig Zhongshan park te zijn, het park waar we vorige week zondag ook waren geweest. Maar het moest wel vroeg, want rond 9 uur zou het weer voorbij zijn. Dus vooruit maar, je moet er wat voor over hebben nietwaar, maar het bleek niet voor niets. Het park was afgeladen met fitte, huppelende ouderen en het was echt geweldig om er zo rond te lopen en foto's te maken. Ik had nu mijn telelens meegenomen, dus ik kon een bescheiden afstand houden en er toch bovenop zitten. Ik geloof niet dat veel mensen door hadden dat ze op de foto gingen. Een uur later en ruim 100 foto's verder ging iedereen weer zo'n beetje naar huis, dus toen ben ik ook weer vertrokken. De rest van de dag was gevuld met zwemles, spelen met de vriendjes en aan het eind van de middag zijn we met een hele groep vooral Nederlanders richting de Blue Frog gegaan voor een drankje en een hapje. De Blue Frog is een heel leuk restaurant voor families. Er is een apart gedeelte voor de kinderen, Little Frog, waar ze kunnen spelen, knutselen, tv kijken en spelletjes doen. De kinderen mogen daar ook eten en dat vinden ze erg leuk natuurlijk. Niet braaf bij papa en mama zitten, maar met de vriendjes aan tafel patatjes en spaghetti eten. De kids hebben het naar hun zin en de papa's en mama's kunnen ook even lekker op hun gemakje eten en kletsen, iedereen blij. Het was erg gezellig en rond 7 uur ging iedereen weer zijns weegs om de kindjes naar bed te brengen, want die waren wel een beetje moe!

Uittip na een klusje

Deze week had ik zowaar een opdracht. Een van de collega's van Drik had een beurs en daar moest standmateriaal voor gedrukt worden. Vorige keer was dat niet zo goed gegaan qua drukwerkkwaliteit, dus Drik had voorgesteld om mij de drukwerkcontrole te laten doen. Er moesten posters komen voor de wanden en er was een Engelse leaflet die ook in het Chinees moest worden omgezet. Voor mij was het erg interessant om te ervaren hoe dit soort opdrachten verlopen tussen Chinezen en niet-Chinezen. De bottle neck zit hem uiteraard in de communicatie; hoe maak je zo duidelijk mogelijk wat je wilt en hoe leg je het uit als er iets niet naar wens is. Het was een relatief eenvoudig klusje, maar het vergde toch heel wat heen en weer gemail voordat alles was zoals Teijin het wilde. Gelukkig was het niet voor niets, want toen de drukker vorige week de proeven bij me af kwam leveren, bleken er toch wat foutjes in te zitten. Dinsdag gingen we kijken op de beurs tijdens het opbouwen, en de posters en de uiteindelijke folders zagen er prima uit. Het was leuk om weer even met productie bezig te zijn, nooit gedacht dat ik nog eens traffic manager zou zijn in China, haha! (Sacha, mocht je dit ooit lezen, ik heb blijkbaar toch nog eens wat van je geleerd bij Have!).
Op weg naar de beurs dinsdag kwam ik langs een ommuurde tuin en je kon nog net allerlei mooie Chinese daken zien. Op de kaart had ik eens opgezocht wat dat was en het bleek een openbare tuin te zijn. Sophie en ik lijken onderhand wel tuin-recensenten en als je naar de foto's op de blog kijkt, zou je denken dat Shanghai een grote groene oase is, maar het is nou eenmaal erg leuk om de groene plekken in de stad op te zoeken en even lekker te gaan wandelen als het weer er naar is. Het lijkt hier maar geen herfst te willen worden, dus vanmiddag zijn we naar de tuin gegaan die Guilin Park blijkt te heten. De tuin is helemaal ommuurd en uit een informatiebord bij de ingang bleek dat hij al heel oud is (14e eeuw). Ooit was het de privetuin en begraafplaats bij het landhuis van een rijke Chinese familie en stond het midden in het land. Shanghai werd eromheen gebouwd en zoals het met zoveel bezit is gegaan in de oorlogsjaren, namen de Japanners het in beslag en maakten er een kazerne van. Toen ze de oorlog verloren hadden, zijn bijna alle gebouwen bij hun vertrek uit nijd in brand gestoken. Het grootste deel van de gebouwen is inmiddels in originele staat herbouwd en het is nu een openbaar park. Het was redelijk rustig in de vele laantjes, pagodes en theehuisjes. Hier en daar wat senioren (jaja, daar zijn ze weer) en kussende stelletjes. Het was dan ook een zeer romantische omgeving. We hebben zo'n anderhalf uur rondgedwaald en door alle hoekjes, doorkijkjes en bruggetjes maakte de camera weer overuren. Ik ben blij dat we in het digitale tijdperk leven, want als ik hier alles op film zou moeten schieten en laten ontwikkelen zou ik nu onderhand failliet zijn denk ik! Rond half 3 was het tijd om weer naar huis te gaan om Tristan op te halen en rond half 5 was papa weer thuis van twee weken Thailand, Maleisie en Australie. Gezellig!

Apenstreken

Het was belachelijk mooi en warm weer vandaag, 24 graden op 12 november. Na de middag ben ik met Sophie naar de Shanghai Zoo gegaan. De dierentuin hier is ongelofelijk groot. Het is eigenlijk meer een park, waar zo links en rechts dierenverblijven zijn en het lukt bijna niet om alles in 1 dag te bekijken. Ik was hier in april geweest en daarna eigenlijk niet meer, dus het was een mooi middagje om weer eens een stukje van de Zoo te bekijken. Maar zoals ik dat altijd heb met dierentuinen, kwam na een tijdje toch mijn haat-liefde verhouding met deze uitvinding weer boven drijven. Als je eenmaal in Afrika bent geweest, en de natuur daar hebt gezien, kom je daar niet meer van af denk ik. Aan de ene kant is het heel goed dat er dierentuinen zijn: onderwijs, bewustwording bij kinderen, kennisverbreding en fokprogramma's. Aan de andere kant blijven het toch eigenlijk dierengevangenissen, zeker als het dierentuinen van de oude stempel zijn. De Shanghai Zoo is hard bezig om te moderniseren naar diervriendelijke maatstaven. Er wordt volop gebouwd aan verblijven zonder tralies, waar de dieren niet al te dicht bij de mensen hoeven te komen en zich kunnen verstoppen als ze daar behoefte aan hebben. Zo zitten de gorilla's en de chimps bijvoorbeeld al in prachtige, hele grote verblijven. Maar ja, ze kunnen ook niet alles tegelijk natuurlijk, dus de rest van de apenverzameling heeft nog minder geluk. Kleine ouderwetse traliekooien, geen speeltjes of klimtoestellen en ze zitten daar maar een beetje. Het publiek kan ook veel te dicht bij het gaas komen, met alle gevolgen van dien. Ik ben er maar niet te lang gebleven, want ik ergerde me dood aan de Chinese bezoekers. Wat het is weet ik niet, ze hebben absoluut geen respect voor de dieren, ze hebben het niet geleerd of ze denken er niet bij na, maar overal lag plastic in de kooien van etenswaren die ze de apen hadden gegeven. Ze staan te gillen en tegen de tralies te meppen om lollig ofzo te doen. Ik zag diverse mensen snoepjes met verpakking en al door de tralies duwen, niet te geloven! Tsja en dan kan ik me er wel mee gaan bemoeien, maar dat leek me ook niet zo'n goed idee. Wat ik dan niet snap van zo'n dierentuin is dat ze er niet een paar oppassers bij zetten die mensen aanspreken en uitleggen wat voor ellende ze veroorzaken met hun gedrag. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn? Als je hier in een openbaar park je grote teen op het grasveld zet, heb je gelijk een suppoost in je nek dat je echt niet op het gras mag, dus waarom hier dan niet? Hopelijk worden de kinderen van nu wijzer opgevoed op school.
Afijn, ik ben maar doorgelopen en we hebben een hele tijd bij de grote katten gezeten, want die lagen lekker in het zonnetje te showen zodat ik fijn foto's kon maken. Om kwart voor 3 mocht ik via de dienstuitgang naar school lopen en heb ik Tristan opgehaald. Dat was even een verrassing! Via hetzelfde hek mochten we ook weer naar binnen en daarna hebben we nog tot een uur of vijf rondgewandeld en beestjes gekeken. De apen hebben we maar overgeslagen, die doen we wel weer als ze Guantanamo hebben gerenoveerd.

Zondag seniorendag

Als je hier een tijdje rondloopt, gaat het ineens opvallen: waar zijn alle Shanghainese senioren? Op straat zie je ze nauwelijks en rolstoelen, rollators of scootmobielen heb ik hier echt nog nooit gezien. Nu is dat niet zo gek, want het is voor een mindervalide compleet onmogelijk om je hier door het verkeer te bewegen. Oversteken zou rampzalig zijn, maar ook bij stoepen, winkels en eigenlijk alle openbare ruimtes is totaal geen rekening gehouden met mensen die niet kunnen klimmen, springen of uitwijken. Met de kinderwagen is het al een hele klus om te komen waar ik wil zijn en ik heb inmiddels aardige spierballen ontwikkeld van het tillen van de buggy; trap op, trap af, hoge stoep, putten, fietsen breeduit op de stoep, onverklaarbaar geplaatste lantaarnpalen (middenop dus), asociaal geparkeerde auto's, enz. Maar los van dit alles, je ziet erg weinig grijze haren op straat. Dan vraag je je toch af:
- worden de mensen hier gewoon niet oud door alle gevaren die ze moeten trotseren?
- mag je na een bepaalde leeftijd niet meer naar buiten voor je eigen veiligheid?
- krijgen oude niet-productieve Chinezen een discreet spuitje?
- zijn er speciale seniorenparadijzen waar je na je pensioen de hele dag kan rondschuifelen zonder obstakels?
Vandaag was het na dagen regen weer lekker weer, dus we gingen naar het Zhongshan-park. En ziedaar! Ik denk dat het toch een soort van stelling twee is, want het park krioelde van de senioren. Op zondag zijn de meeste jongeren vrij en dan worden opa en oma blijkbaar lekker uitgelaten in het park. Ze waren overal; senioren die aan het dansen waren, muziek maakten, een kaartje legden, tai chi beoefenden, voor bomen aan het bidden waren, de katten voederden, ja, er waren er zelfs enkelen aan het badmintonnen. Hartstikke gezellig allemaal en tot mijn opluchting zagen ze er allemaal fris en blij uit. Er was zelfs een groepje ruige hangouderen in leren jacks en het bleek dat de scootmobiel wel degelijk bestaat! Hier rijden de stoere oude mannen op een soort quadbikes, helemaal gepimpt met stickers en handige houders voor je krukken en picknickmand. Ik ben wel blij dat deze monsterscooters blijkbaar niet voor iedereen weggelegd zijn, want als er zoveel van rond zouden rijden als in Nederland, kon ik wel binnen blijven met mijn kinderwagen!

Twintig pootjes

Het was even slikken toen we besloten om de poezen niet mee te nemen naar Shanghai, het waren immers onze oudste kindjes. Maar 'onze' kindjes hebben het geweldig. Freek mag lekker op de bank liggen bij oma, iets wat hij thuis niet mocht, en Ollie heeft er vier trouwe bediendes bijgekregen die de hele dag de deur voor zijne hoogheid open en dichtdoen als hij even een minuutje een fris neusje wil halen. Maar zoals dat altijd gaat als we ergens zijn, in een huisje, op vakantie, maakt niet uit waar ter wereld, de buurtkatten voelen schijnbaar feilloos aan dat er twee kattenliefhebbers zijn gearriveerd want ze duiken altijd op bij ons. Zelf in een 5sterrenhotel in Sri Lanka! En zo ook hier in Shanghai. Een paar weken geleden kwam er steeds een hele mooie witte kat naar binnen gluren, maar ze was heel schuw. Dus ik had maar eens een zak brokjes aangeschaft, en ja hoor, ze ging eten. Een paar dagen later bleek dat ze niet alleen was, mevrouw had vier prachtige kinderen. Twee spierwitte evenbeelden en twee streepjespoezen, waarschijnlijk evenbeelden van hun vader. Het werd een gezellige boel in de tuin. Ik zette iedere avond brokjes neer en de andere dag was het op. Nu zijn ze al zo aan de service gewend dat ze rond etenstijd allemaal met hun neus tegen de glazen pui zitten geplakt en als het te lang duurt gaan ze roepen of het eten al klaar is. Ik kan ze niet aaien ofzo, maar dat hoeft ook niet, het is prima zo. Geen haren in huis of andere extra huisdiertjes, en het is toch gezellig (en geen muizen natuurlijk), net of ze een beetje van ons zijn en ze kunnen wel wat zorg gebruiken hier.
Maar vandaag had ik het wel even moeilijk, moreel dilemma. Ik was met Tristan door de garage gelopen op weg naar een taxi en vlak bij de uitgang hoorde ik een hartverscheurend gemiauw. Ik had al snel gevonden waar het vandaag kwam. In een van de garages op dat stukje zat een piepklein katje, een week of 6, niet groter dan de palm van mijn hand. Hij zag er niet uit en hij was maar aan het bleren. O jee, waar is je mama? Toen ik mijn hand door het hek stak, kwam hij er gelijk op afrennen, maar vlakbij deinsde hij toch weer terug. Mijn hart zei grijp hem in zijn nekvel, maar mijn verstand zei, laat met rust. Misschien komt de moeder nog wel opdagen en zo niet, dan kan je er toch niets mee. Ik kan hem niet voeden en waarschijnlijk is hij ziek. We zijn maar weer doorgelopen, maar ik had er pijn in mijn buik van, zo'n klein humpie achterlaten. Toen we weer thuis kwamen, zijn we maar bovenlangs naar het huis gelopen, niet door de garage, want ik wilde gewoon niet weten of hij er nog steeds zat. Leuk hoor, als je gek bent op katten...

Column 3 - Kleurenblind

Omdat het niet wilde lukken hem wat groter on-line te krijgen, en het anders denk ik niet zo leesbaar is voor de minder visueel begaafden onder ons, hieronder de originele tekst:

"Een Rotterdamse vriendin van mij solliciteerde bij de ABN en bij een advocatenkantoor. Ze heeft een oerhollandse naam, is hoog opgeleid, spreekt accentloos Nederlands en ze had de juiste kwalificaties. Beide organisaties nodigden haar dan ook direct uit voor een gesprek. Wat haar CV echter niet laat zien, is dat ze 100% Surinaams is. Beide organisaties wezen haar na een ongemakkelijk en kort gesprek met vage redenen af. Hoewel het niet te bewijzen valt, riekte het naar discriminatie. En dit was niet de eerste keer dat ze zoiets meemaakte.
Discriminatie is de pest van deze tijd, de oorzaak van veel wereldwijde en lokale ellende en leed. Maar discriminatie is aangeleerd, kleine kinderen zijn zich totaal niet bewust dat iemands kleurtje zijn leven kan bepalen. Zo zit mijn zoontje van vier nu op een van de internationale scholen hier in Shanghai. De school telt momenteel 37 nationaliteiten en afkomst of huidskleur zijn hier totaal geen issue. Zijn klas bestaat uit twee Fransen, twee Taiwanezen, een Maleisiër, een Japanner, een Amerikaan, een Australiër, een Koreaan en onze kaaskop. Iedereen praat Engels met elkaar en een kind is gewoon leuk of niet leuk. Meer niet. Pas hadden we een mooi voorbeeld van hoe onbevangen kinderen met elkaar omgaan. Bij de kleuters zitten twee meisjes die allebei Mary heten. Mary 1 is een elfjes-achtige verschijning uit Noorwegen: lang steil hoogblond haar en blauwe ogen. Mary 2 is Afro-Amerikaans, een kleine Diana Ross met een prachtige zwarte krullenbos. Een van de Mary’s was uit het klimrek gevallen en had haar arm gebroken. Toen mijn zoontje dit thuis vertelde, informeerde ik als meelevende moeder natuurlijk welke Mary zo’n pech had gehad. Een volwassene had waarschijnlijk gezegd, ‘die donkere’ of ‘die blanke’. Maar mijn zoontje antwoordde: ‘Nou, Mary met die krulletjes.’ Heerlijk toch? Kinderen zijn kleurenblind en het is aan de ouders om ze zo te houden, dan zou de wereld er een stuk gezelliger uitzien. En mijn vriendin? Die heeft inmiddels een topfunctie bij de overheid. Daar kijkt men over het algemeen gelukkig toch iets verder dan de buitenkant."

Naar Hans en Grietje

Het was weer een schitterende dag vandaag met een graadje of 25 en een vriendelijk zonnetje. Vanmiddag ben ik met Sophie richting de 'Moller-villa' gegaan. Dit gebouw hebben we al vele malen gepasseerd vanaf de verhoogde snelweg Yan-An Road, en als er nu een gebouw is dat totaal niet in deze stad past, is het wel dit pand. Vanuit de hoogte lijkt het wel een uitgebreide versie van het peperkoekhuisje van Hans en Grietje: allemaal torentjes, kleurtjes, schoorstenen en stenen frutsels, het was hoog tijd om het eens van dichtbij te gaan bekijken. Het huis is in 1936 gebouwd door de Zweedse scheepsmagnaat Eric Moller. Hij wilde zijn kleindochter een levensecht sprookjeskasteel geven, en dat is aardig gelukt. Lang heeft de familie er echter niet van kunnen genieten, want toen de Japanners Shanghai in de oorlog bezetten, moest de familie naar Engeland vluchten en ze zijn nooit meer teruggekomen. Na de oorlog heeft het allerlei functies gehad, maar gelukkig is het nooit gesloopt. In de afgelopen jaren is het helemaal gerestaureerd en veel origineel meubilair is opgespoord en teruggeplaatst. Het is recent heropend als hotel en cafe-restaurant. En zoals inmiddels bekend mag zijn, een kopje koffie gaat er altijd wel in en het bood wederom een mooi excuus om even binnen te gluren. Nou, prachtig weer natuurlijk! Sophie en ik waren de enige klanten en we kregen een mooi tafeltje met uitzicht op de tuin. Na een bakkie (het duurste kopje koffie in Shanghai tot nu toe, dat dan weer wel), een flesje melk en gratis geschiedenisles van een enthousiaste gastvrouw, vroeg ik of ik ook in de tuin mocht kijken. Natuurlijk! Ze hielp me met alle trapjes en gaf uitleg over het standbeeld in de tuin. Een levensgroot bronzen paard markeert het graf van het favoriete racepaard van meneer Moller. Hij was dol op de races en deze hengst heeft hem blijkbaar veel geld opgebracht. Wel bizar dat zijn paard er nog steeds is, terwijl de familie al lang verdwenen is. Na dit leuke bezoek zijn we nog wat gaan rondzwerven door de lanen van de French Consession. Ik verbaas me er iedere keer weer over hoe ontzettend groen en knus dit deel van de stad is. Alle lanen zijn omzoomd met platanen die in de loop der tijd helemaal in elkaar gegroeid zijn, zodat je in allemaal groene tunnels loopt. Op een gegeven moment kwam ik in een parkje terecht en dat kwam goed uit, want ik moest enorm plassen. Normaal zou je dan een Mac of Starbucks opzoeken, maar de ervaring leert dat openbare parken voorzien zijn van gratis openbare toiletten en je zal er versteld van staan hoe keurig het daar over het algemeen is! Je hebt je hielen nog niet gelicht of er gaat weer een emmer sop doorheen. Nee, eerlijk is eerlijk, de meeste openbare toiletten in Shanghai zijn een stuk schoner dan menig klein kamertje waar je in Nederland 50 cent voor moet betalen. Het parkje was erg mooi, maar er liepen opvallend veel mensen in pyjama rond. Ze leken ook niet allemaal even helder en even dacht ik dat ik per ongeluk in de tuin van een instelling ofzo terecht was gekomen. Maar een eindje verder zat een ziekenhuis, en blijkbaar mochten de patienten hier een eindje gaan wandelen. Ik kon niet ontdekken of het een psychiatrisch ziekenhuis was, maar iedereen genoot kalmpjes van het najaarszonnetje, dus er gebeurden verder geen gekke dingen. Ik kwam ook nog een hele grote Russisch-orthodoxe kerk tegen, maar die was helaas gesloten. Toen was het weer tijd om terug te gaan en Tristan van de bus te halen.

Fossielen in een fossiel

Het was druilweer vanmorgen en het zag er niet naar uit dat het vandaag nog zou gaan opknappen. We besloten daarom om eens een van de vele musea van Shanghai te bezoeken en het werd het Natuurhistorisch museum. Het museum is gevestigd in de voormalige katoenbeurs uit 1932. Na de oorlog is het gebouw omgetoverd tot natuurhistorisch museum en vele dino-skeletten die in China zijn gevonden, maar ook mummies en heel, heel veel opgezette dieren en beestjes op sterk water hebben hier een plekje gekregen. In 1948 dus. En sindsdien is er werkelijk niets meer veranderd, zelfs de prijs niet, 50 cent per volwassene! Als je het gebouw binnenstapt, voel je hoe het ooit geweest moet zijn: mozaikvloeren, mahoniehouten meubilair en deuren, marmeren lambrisering en beschilderde plafonds. Maar alles ruikt naar muffe schimmelige schoolboeken, er zit overal vijf centimeter stof op en de verf bladdert van het houtwerk. Met de collectie is het ook al niet veel beter gesteld. De kleuren van de meeste dieren zijn vervaagd en de opgezette zoogdieren staan erbij alsof ze je smeken om ze nog een keer uit hun lijden te verlossen. En toch...het was hartstikke leuk! De dino-skeletten waren zeer indrukwekkend en juist door de hele sfeer van verwaarlozing had je het idee dat je echt terug in de tijd was gegaan. Het was net of je in zo'n Verkade-natuurboek van vroeger was gestapt, die met die plakplaatjes weet je wel? Mijn oma had die boeken en ik heb ze wel duizend keer bekeken. Alle wezens van de aquarellen uit de boeken lagen nu in prehistorische vitrines met keurige bordjes in Latijn en Chinees. Tristan vond het helemaal geweldig, vooral de dino's maar ook zeker de mummies. Toen we vertelden dat dat echte mensen waren, ging hij gelijk fluisteren, 'waarom liggen die dan hier?'. 'Die heeft nog haar op zijn hoofd mama!'.
Na de mottenballen was het tijd voor een broodje en daarna zijn we nog een beetje door de oude stad gaan zwerven. Dat is het leukste van het stuk net achter de Bund, het maakt niet uit waar je loopt, na iedere straathoek wacht er weer een verrassing. Zo kwamen we op een prachtig kruispunt waar de gebouwen in een circel waren neergezet, allevier Art Deco-juwelen en nog volop in gebruik als grand cafe, hotel, bank en woongebouw. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je ergens in de buurt van de Opera en het Madeleine in Parijs liep. Een eindje verder reed een trollybus langs een katholieke kerk en langs weer zo'n prachtig pand waar vroeger de katholieke meisjesschool was geweest. Een parkje op de hoek zou niet misstaan ergens langs de Seine. Alleen de jeu de boullesbaan ontbrak nog. Helaas ging het doorregenen, zodat we weer een taxi naar huis hebben gepakt. Maar deze wijk kan zeker nog op vele bezoekjes van ons rekenen!