Emotionele verwaarlozing

Dit wordt een lang stuk. Een stuk zonder leuke foto's, grappige situaties of stoere verhalen. Het gaat namelijk over verwaarlozing. Verwaarlozing van kinderen wel te verstaan. Emotionele verwaarlozing. Nou denk je wellicht dat ik die arme Chinese baby's bedoel die nog steeds op de stoep van ziekenhuizen en politiebureaus worden achtergelaten door wanhopige ouders omdat ze er niet voor kunnen zorgen. Maar die bedoel ik niet. Ik heb het over de kinderen van rijke expatfamilies, kinderen die in paleisjes wonen, rondgereden worden door de chauffeur, balzalen van kinderkamers hebben waar het speelgoed tot aan het plafond ligt opgestapeld. Kortom, kinderen die alles hebben, behalve aandacht van hun ouders.
Toen ik vijf jaar geleden voor mezelf begon was dat de beste beslissing in jaren, om meerdere redenen. Doordat ik zelf mijn tijd kon indelen, had ik alle tijd voor Tristan en daar heb ik enorm van genoten. Nu met Sophie heb ik nog veel meer tijd. Jazeker, ik ben huismoeder, maar ik geniet van iedere minuut die ik met haar kan spelen, knuffelen en lachen. Voor je het weet is het voorbij en ik zeg altijd maar zo, ik kan mijn hele leven nog full time werken. Daarmee wil ik absoluut geen oordeel geven over ouders die ervoor kiezen om wel allebei te werken, dat is ook prima, zolang het kleine mensje maar wel op de eerste plaats blijft komen, want die heeft er niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. En juist dat laatste gaat hier nog wel eens mis. Gelukkig kennen we inmiddels heel veel ouders die net zo veel tijd besteden aan hun kroost als wij, maar sommige mensen zouden eens een flinke draai om hun oren moeten krijgen.
Als wij op zaterdag gaan zwemmen, is er het uur voor Tristan ook les voor wat oudere kinderen. Zaterdag kwam ik erachter dat een van de meisjes uit dat uur altijd moederziel alleen is. Ze is Belgisch en ze wordt gebracht en gehaald door de chauffeur. Ze moet zichzelf omkleden, afdrogen en weer aankleden. Niemand moedigt haar aan langs de kant en met ongekamde natte piekharen gaat ze weer de auto in. Voor de duidelijkheid, dit meisje is zes jaar oud. Toen ik dit hoorde werd ik echt woest en daarna erg verdrietig, ...dat kan toch niet! Ik bleef een beetje in de kleedkamer hangen en vroeg quasi langs mijn neus weg of ik haar kon helpen met aankleden, maar dat wilde ze niet, ze reageerde heel schuw. Het toppunt was, dat toen ze naar huis ging, bleek dat een kerel die al die tijd helemaal bovenaan de tribune op zijn laptop had zitten werken, waarschijnlijk haar vader was. Hij had geen seconde naar zijn dochter gekeken en was dus ook niet in beweging gekomen toen ze klaar was. De zak hooi. Maar volgens de andere moeders is ze normaal gesproken alleen. Als hij er zaterdag weer mocht zijn, kan het nog wel eens gezellig worden in het zwembad...
Ander voorbeeld. s-Morgens gaan er drie jochies vanaf hier met de schoolbus mee, Tristan, zijn vriendje Lucas en nog een jongetje X. Zolang we hier zijn, heb ik nog nooit een ouder van dit jongetje gezien. Hij wordt altijd gehaald en gebracht door de Chinese huishoudster (ayi). Via de moeder van Lucas die behoorlijk Chinees spreekt, weten we dat deze vrouw meestal zeven dagen in de week bij hun in huis is om voor het mannetje te zorgen, vaak ook s-nachts. Pa en ma werken en werken, heel af en toe zijn ze zaterdag thuis. Ook dit jongetje spoort niet helemaal, als een van ons hem uit de bus wil helpen met de afstap, deinst hij terug alsof we lepra hebben. Alleen zijn ayi mag aan hem komen. Tristan geeft niet zo snel op bij verlegen kinderen, maar nu zegt hij, mama, X zegt nooit wat tegen mij hoor, hij is niet zo aardig en hij speelt nooit met ons. Diep triest.
Wat is dat toch? Is dat werk dan zo belangrijk? Prima hoor, maar begin dan niet aan kinderen, neem een goudvis ofzo, die hoef je maar een keer per week te voeren. Je moet keuzes maken in het leven, je kan niet alles hebben. Iedere week lees ik vanalles over het geweldige uitgaansleven hier, maar Drik en ik zijn nog nooit ergens samen geweest. We vertrouwen nog niemand goed genoeg om op te passen, behalve de mensen die zelf kleintjes hebben. So be it. Je hebt mensen die hun verse tweeling van acht weken oud een hele week bij de ayi achterlaten omdat ze het terracotta-leger in Xian willen bekijken, maar dat bewaren wij toch maar voor de tijd dat de kindjes wat ouder zijn en ze gezellig meekunnen. Je hebt er toch geen woorden voor...
Donderdagavond ga ik trouwens wel voor het eerst uit, alleen met twee andere moeders, want de papa's passen op. Maar we nemen ons mobieltje mee hoor!