Happy Newyear!

Geen Youp, Lebbis of Jansen. Geen toastjes filet americain of oude kaas met mosterd. Geen Philip Freriks met het jaaroverzicht en de aftelklok. Wel een huis vol gezelligheid, Chinese en Mexicaanse hapjes, salsamuziek, 8 volwassenen, 5 kleuters, 3 babies, 1 fles Franse champagne van onze trouwdag (het was een goeie Mark, nog erg lekker na 8 jaar!), 10 vuurwerkfonteinen en... een hele schaal Koopmans oliebollen! Vivienne en Ronald waren met Kerst in Nederland geweest en hadden twee pakken oliebollenmix in de koffer gestopt. Er rustte een zware last op onze schouders, want ook bij de familie De Vries bestaat de 'alleen-opa-bakt-de-bollen-traditie'. Vroeger zorgde mijn opa Jansen altijd voor emmers vol lekkere oliebollen voor de hele familie en de halve straat, en mijn vader heeft dat stokje overgenomen, dus niemand van ons had ooit een bol gebakken. Maar goed, na een uitgebreide instructiesessie van opa Teun via de Skype, met vier man beslag maken, en het op de juiste temperatuur brengen van de Philips frituurpan, moest het gaan gebeuren. Het resultaat van de eerste drie baksels waren free-style-bollen in de vorm van giraffen, inktvissen, kippenpoten en onweerswolken, maar daarna kregen we de slag te pakken en werden het heuse bollen. Poedersuiker kennen de Chinezen ook al niet, dus Drik is een half uur met suiker en de staafmixer aan de gang geweest om dit probleem op te lossen. Een uur later konden we dan toch genieten van deze oer-Hollandse traditie en ze werden unaniem goedgekeurd! Lekker hoor. De grootste kindjes hebben het voor het eerst de hele avond volgehouden, zodat we met z'n allen konden aftellen naar 12 uur: gelukkig nieuwjaar! De weinige westerlingen die thuis waren, hadden wel allemaal vuurwerk gekocht, dus zo links en rechts hoorde en zag je het een en ander de lucht ingaan. We hebben nog een flinke tijd nageborreld, opruimen doen we morgen wel weer!

Kerst onder de palmbomen

Het wilde maar niet wennen. Lig je lekker op je handdoekje onder de parasol, klinkt er 'Let it snow, let it snow' en "Jingle bells' uit de luidspeakertjes bij het zwembad. O ja... het is kerstweek deze week en geen zomervakantie! In 2001 waren we met de Cubavrienden na een rondreis Maleisie op het eiland Langkawi terecht gekomen, in het Berjaya beach resort. We hebben toen een heerlijke vakantie gehad en het leek ons een tijdje geleden een goed plan om hier met de kindjes naar terug te gaan. Het is vanuit Shanghai niet al te ver en je weet wat je hebt zeg maar. Afijn, de reis begon niet zo geweldig, want het vliegtuig kreeg om een of andere vage reden geen toestemming van de toren om op te stijgen, waardoor we bijna twee uur te laat richting Kuala Lumpur vertrokken. Hierdoor hadden we onze aansluiting naar Langkawi gemist, maar gelukkig ging er ieder uur een vliegtuig, dus ze hadden ons al netjes omgeboekt en we kregen dinerbonnen om de tijd door te komen. Klasse hoor van Malaysia Airlines, want zij konden het niet helpen dat we te laat waren. Naar Langkawi is het maar een uurtje en we hadden heel snel alle bagage, dat was gelukkig goed gegaan. Alleen was onze chauffeur vertrokken, die was, begrijpelijk, het wachten beu, dus geen vervoer naar het hotel. Geen probleem, we hebben alles in een gewone taxi gepropt en een kwartiertje later waren we er. Wat heerlijk, een zwoel zeebriesje, een graadje of 30, wuivende palmen, bloemen, aapjes en een mooi huisje op palen met uitzicht op de tuin en de zee. De kindjes gingen lekker slapen en wij hebben nog een poosje op het balkon naar de junglegeluiden zitten luisteren.
De volgende dag begon met een strakblauwe lucht, op naar het strand. Nadat Sophie voor de derde keer een gepaneerde tong had en het wel erg hard ging met de witte schoudertjes, zijn we naar het zwembad verkast. Voor Sophie hadden we een babybootjes, waar ze met haar beentjes doorheen kon, zodat ze over de bodem kon lopen. Nou, dat vond ze geweldig natuurlijk. Trots als een aap liep ze door het zwembad te stappen, te kirren van de lach en tegen andere kindjes aan te botsen.
Tristan had nu al lol van zijn vier maandjes internationale school. Hij is al niet erg verlegen met nieuwe vriendjes maken, maar nu was het helemaal zo gepiept. Bijna alle kindjes die er rondliepen, spraken Engels of waren Engelstalig, dus dat was erg leuk voor hem. Hij babbelde met iedereen, deed met de spelletjes mee, en ging zelf een ijsje halen of iets te drinken bestellen, geen probleem! Na twee dagen kende het halve personeel hem alweer natuurlijk en hoorde je 'goodmorning Tristan!' als er een pendelbusje of een ober langskwam. Meneer had het zelfs zo voor elkaar, dat de kok verse gebakjes bij hem kwam brengen, toen we een keer zaten te eten 's-avonds.
Wat heel leuk is aan het Berjaya, is dat het resort midden in de jungle is gebouwd. Hierdoor kun je vrij makkelijk heel veel beestjes tegenkomen. Aapjes zie je eigenlijk de hele dag en je moet ook niet je gympen s'-nachts op het balkon laten staan, want dan zijn ze weg. Maar we hebben ook eekhoorns, vliegende eekhoorns (heel schattige dieren, zo groot als een flink konijn, maar dan met vleermuispoten), zeearenden, neushoorvogels, leguanen, kikkers en het nodige aan klein kriebelspul gezien. Uiteraard hadden we een paar huisgekko's en dat was handig tegen muggen en ander ongewenst natuurschoon.
Behalve de zwembadsessies hebben we verder niet al te veel beleefd. Wel zijn we nog een keer met de nieuwe kabelbaan meegeweest. Dit ding gaat in twee etappes naar de 710 meter, zodat je een fantastisch uitzicht hebt over het eiland. Er is ook nog een hangbrug over het oerwoud waar Tristan en ik leuk overheen gestampt hebben (papa bleef deze keer even bij Sophie, want met het karretje was het teveel gedoe). En Tristan heeft een stukje op een olifant gereden, dat was ook wel erg spannend natuurlijk! Na afloop mocht hij hem boterhammetjes voeren; het is weer eens wat anders dan de geitjes op de kinderboerderij.
En toen was het kerstavond. Het resort volgde de Engelse traditie, dus diner en feest op Kerstavond en speciale dingen op Kerstdag. Tweede Kerstdag kennen ze hier niet. Voor Kerstavond moest je wel reserveren bij een van de restaurants en wij kozen voor het Thaise restaurant op het water. In 2001 moest je daar nog met een bootje naartoe, maar ik denk dat er teveel gasten een nat pak hadden gehaald, want er was nu een looppier naar het eilandje gemaakt. Het was een heerlijk menu, compleet met funny hats en christmas crackers en de stemming zat er goed in. Tegen de tijd dat we aan het toetje gingen, kwam er een kerstkoor mooie liedjes zingen en ja hoor...daar was de kerstman! Hohoho!! Hij vertelde Tristan dat hij nog een kadootje voor hem onder de kerstboom in Shanghai had gelegd gisteravond. Hoe wist Santa nou dat we in Shanghai woonden? Tristan snapte er niets van!
Op eerste Kerstdag moesten we weer uitchecken, maar we vertrokken pas s-avonds laat, dus we konden nog de hele dag zwemmen en spelen. Voor gasten die laat moeten vliegen, regelt het hotel een 'hospitality room', waar je dan nog even kan douchen en omkleden, helemaal goed. Rond half 8 werden we weer opgehaald en nu ging alles goed met vliegen. De andere ochtend stonden we om half 7 weer bibberend op Pudong, want ook in Shanghai is de winter ingevallen, brrrr, dat was weer even wennen! Gelukkig was het busje er al en had de chauffeur het lekker warm gestookt. Santa had niet gejokt, er lagen allemaal pakjes onder de kerstboom, hoera!!
We hopen dat iedereen een hele fijne Kerst heeft gehad, op naar de oliebollen!! Gelukkig 2009!

Speciaal voor de Cubanen: ik snap nu waarom de flessenpost van Carla nooit is aangekomen hoor. Sta ik op die pier bij het restaurant, dobbert er een fles langs! Hij is gewoon nooit verder gekomen dan dit stukje zee denk ik, haha! Van Lunteren kenden ze niet meer en we zaten niet zo hoog, dus we hebben weinig 'We zijn er biiiijjjjna' in de busjes gezongen! Verder was er op wat nieuwe huisjes na, helemaal niets veranderd! O ja, het Oriental Village was nu helemaal af en ik moet zeggen, het is een groot succes, dat hadden we niet gedacht toen in 2001! Dag!

Beef noodles met gluhwein

De koffertjes staan bijna gepakt, Tristan heeft vanaf morgen vakantie en half Shanghai loopt leeg de komende dagen. Het kerstreces staat voor de deur en dat betekent dat heel veel mensen de stad gaan verlaten. Sommigen gaan naar huis, anderen, zoals wij, gaan elders op vakantie.Tot nu toe was ik nog niet zo in de kerststemming; we hebben nog steeds regelmatig dagen van rond de 18 graden en de winkels hier liggen niet al vanaf oktober vol met ballen en kerststollen, dus het leefde nog niet zo. Maar gelukkig zijn de restaurants, hotels, warenhuizen en winkeliers sinds afgelopen weekend toch begonnen aan het kerstthema: nepboompje hier, guirlande daar, een bolbuikige elektronische kerstman bij de ingang en jawel... een heuse Duitse kerstmarkt hier in de Hong Mei lu pedestrian street (een zijstraat van onze straat, autovrij, met zo'n 40 eetgelegenheden en bars)! Een van de restaurants hier is 'Papa's Bierstube', een (wat de naam al doet vermoeden), Duitse bar waar de wanhopige Germaanse expat terecht kan voor zijn litertje Warsteiner, schnitzel en bockwurst. Dit jaar organiseerde Papa voor het eerst een gezellige kerstmarkt, compleet met een gigantische kerstboom, gluhwein en diverse houten huisjes met de nodige kerstmeuk. Nou, hartstikke leuk natuurlijk. Wij zijn in ieder geval nog niet uitgekeken op het Chinese eten, dus toen we vandeweek op ons favoriete adresje lekker noodles, garnalen, beef in oestersaus en zoetzure vis hadden gegeten, zijn we ook even over de kerstmarkt gelopen. Het was druk onder de terrasverwarmers en als je niet beter wist, zou je denken dat je in Keulen of Aken loopt, geen Chinees te zien!

Vrijdagochtend heel vroeg vertrekken we naar Maleisie, waarschijnlijk blijft het even stil op de blog. We wensen iedereen alvast hele fijne feestdagen en mocht het nu erg koud zijn in Nederland, dan kun je je verwarmen aan de volgende plaatjes! http://www.berjayahotels-resorts.com/photo_gallery/langkawi/photogallery_langkawi.htm

Merry Christmas!

Appeltaart en een spirituele wandeling

Hiephiep, papa was afgelopen donderdag 35 geworden. Aangezien hij vorige week in Taiwan zat, vierden we het dit weekend. Bij bakker Bastiaan had ik een oud-Hollandsche appeltaart besteld en samen met Tristan hadden we de kamer versierd en kadootjes gekocht. Heel gezellig allemaal.
Zondag was het weer prachtig weer en met Ron, Fan en Joshua gingen we naar SheShan, het natuurgebied een eindje buiten Shanghai. Dit gebied is vernoemd naar de berg SheShan die daar ligt en je kunt daar goed wandelen. Helemaal boven op de berg hebben de verschillende culturen elkaar weer mooi gevonden. Halverwege begint een eindeloze rij trapjes die eindigt bij een Boeddhistische pagode. Nog een stukje hoger is de moderne sterrenwacht en helemaal op de top staat de Lieve Vrouwe basiliek van SheShan, de grootste christelijke kerk van Oost-Azie. De oorsprong van de kerk stamt uit 1863 en rond 1920 had de kerk haar huidige grootte bereikt. Tijdens de culturele revolutie is de kerk en vooral de kunst bijna compleet verwoest. De bisschop verdween voor 30 jaar in de gevangenis en werd vervangen door een door de Partij aangewezen communistische variant die nooit erkend is door het Vaticaan. Inmiddels is alles weer gerestaureerd en in mei van dit jaar heeft paus Benedictus de kerk, vanuit Rome, opnieuw gezegend. Het was redelijk rustig, wat toeristen maar ook wat pelgrims die al biddend op de knieen de hele weg naar boven aan het afleggen waren. Het is toch wel vreemd om ineens de voor ons zo bekende religieuze plaatjes te zien, maar dan met Chinezen die met een bijbeltje in gebed verzonken zijn voor een Mariabeeld, in plaats van met de wierrookstokjes bij Boeddha.
Via een mooi bamboebos zijn we weer helemaal naar beneden gelopen en daarna zijn we uitgebreid gaan eten in het Meridienhotel wat er vlakbij ligt. Iedereen had flink honger gekregen en zelfs de mannetjes hebben meerdere bordjes leeggegeten van het buffet.

Nieuwe retro-stinkies!

Ergens in de jaren '20 ging een fabriekje in Shanghai gymschoenen maken, een nieuw fenomeen voor die tijd. Ze kregen de naam 'Feiyue' mee, wat zoveel betekent als 'vooruit vliegen'. In korte tijd werden de sneakertjes zeer populair en produceerde de fabriek zo'n 1,5 miljoen paar schoenen per jaar. Het merk is altijd blijven bestaan, maar in de loop der jaren dutte het een beetje in. Totdat een slimme Fransman met een passie voor gympen, het merk zo'n drie jaar geleden herontdekte en het nieuw leven inblies. De modellen van bijna een eeuw geleden worden nog steeds gemaakt, maar wat hip designtalent heeft zich eens over de schoenen gebogen en heeft ook wat hedendaagse modelletjes aan de collectie toegevoegd. De hergeboorte van Feiyue laat maar weer eens zien hoe hypes en slimme marketing voor grote dingen kunnen zorgen. Voordat de Fransman zich ermee ging bemoeien, had niemand buiten China ooit van dit merk gehoord, maar nu schijnen de Hollywoodsterren erom te vechten en er hoge prijzen voor neer te leggen en de fabriek loopt weer als een trein. Ze zijn gewild, duur en schaars, en je kunt ze bijna nergens kopen, behalve online, en in een handjevol sjieke boutiques verspreid over de hele wereld zoals LA, New York, Parijs en verrek..Amsterdam! Maar je kan natuurlijk ook naar Shanghai verhuizen, eens een artikel lezen in een tijdschrift, gaan speuren op internet, een adres vinden van de factory store, de taxi pakken, je de rambam zoeken naar een schoenenwinkel en uiteindelijk in een bezemkast terecht komen waar de felbegeerde schoentjes tot aan het plafond liggen opgestapeld! De fabriek staat nog steeds hier in Shanghai en om een of andere vage reden heeft het merk nog nooit bedacht om een stevige winkel te openen ergens in een duur winkelcentrum. In plaats daarvan kun je terecht bij twee oude dametjes in een winkeltje van drie bij vier meter, met een houten toonbank, een antieke kassa en een slagerijvitrine vol met gympies. Je wijst een modelletje aan, houdt je voet omhoog en zij schatten je maat. Daarna gaan ze samen druk graven in de stapels dozen en zakken totdat er iets tevoorschijn komt. Kijk aan, in 1 keer goed, dat hadden ze vaker gedaan! Met flink wat wijzen en hoofdschudden had ik na 10 minuten twee paar hippe gympen gescoord, waar ik het astronomische totaalbedrag van 66 RMB voor af moest rekenen, oftewel een euro of 7. Online gaan de schoentjes minimaal voor 50 euri, laat staan wat ze er in LA voor betalen! Als een Hollywoodster zo blij ging ik weer naar huis, op zoek naar de voetdeo!

foto's: website feiyue-shoes.com en blog Stuward Du

A star is born!

Na weken oefenen en een onrustige nacht van de zenuwen was het dan eindelijk zover; vandaag had Tristan zijn eerste toneeluitvoering op school. Alle kleuterklassen hadden twee liedjes ingestudeerd, een met een kerstthema en iets uit een film, en om 10.00 uur vanmorgen barstte het feest los! De kindjes deden vreselijk hun best, brulden om het hardst de tekst, botsten tegen elkaar aan met de danspasjes en af en toe riep er natuurlijk een "look at me mammie!!" of "Ms. Stacey, my daddy is over there!!". Ontroerend lief allemaal. Toen was de klas van Tristan aan de beurt. Eerst zongen ze samen 'Frosty the Snowman'. Tristan had heel erg geoefend en wat was ik trots op hem. Drie maanden geleden sprak hij vier woorden Engels en nu stond hij hartstikke goed mee te zingen. De tekst van dit liedje is namelijk best moeilijk, zelfs als volwassene breek je je tong erover, maar hij bracht het zeer overtuigend. En als een echte showmaster wuifde hij af en toe even naar zijn fans zonder de draad kwijt te raken. Nog een ander liedje, een buiging en applaus! Sophie zat met open mond naar al die vrolijkheid te kijken en wuifde af en toe eens terug.
Voor de liefhebbers, probeer het maar eens mee te zingen!

Frosty the Snowman was a jolly happy soul,

with a corn cob pipe and a button nose

and two eyes made out of coal.

Frosty the Snowman is a fairytale, they say,

he was made of snow

but the children know how he came to life one day.

There must have been some magic

in that old silk hat they found.

For when they placed it on his head,

he began to dance around.

Oh Frosty the Snowman was alive as he could be,

and the children say he could laugh and play

just the same as you and me.

Knurftengedrag en hufterigheid

De gemiddelde Chinees lijdt aan het Dr. Jekyll and Mr. Hyde-syndroom. Over het algemeen is de Chinees uiterst vriendelijk, goedlachs en behulpzaam, maar als ze met 'zaakjes' bezig zijn, veranderen ze in egoistische, lompe eigenheimers. Een 'zaakje' kan vanalles zijn; boodschappen doen in de supermarkt, een taxi aanhouden, in de rij staan bij het postkantoor, met de metro mee, maakt niet uit, als het maar iets is wat ze op dat moment voor zichzelf aan het doen zijn. Als je je hele leven deel uitmaakt van een maatschappij met meer dan een miljard mensen, en er altijd het risico is dat iets 'op of vol' is, ga je je misschien vanzelf zo gedragen, maar een vleugje Engelse beleefdheid (after you en stay in queue) zou hier geen kwaad kunnen. In het begin kwam het bij mij geregeld voor dat ik op straat botweg de pas werd afgesneden, in de supermarkt iemand pal tussen mij en het schap ging staan terwijl ik iets aan het zoeken was, men de scooter breeduit op de stoep parkeerde terwijl ik net aan kwam lopen, of gewoon ijskoud voor me ging staan bij welke rij dan ook. Je denkt dan, dat dat ligt aan je buitenlanderschap, maar volgens mijn Chinese lerares ben ik gewoon te aardig. Ik moest hard lachen, want als er nou ergens de stoom van uit mijn oren komt, is het dat soort acties (zie het taxi-incident van een tijdje terug), en dan ben ik echt niet vriendelijk, maar zij zei dat ik vooraf een nog grimmiger gezicht moet opzetten en al mijn basisbeginselen van beleefdheid voor vier jaar in de kast moet hangen. Gewoon mensen voor hun poten rijden met de kinderwagen, doorduwen bij de kassa en pro-actief uitstralen, 'niet dollen met mij'. Mijn lerares heeft zelf een engelengezichtje en is best verlegen, en zij is in het openbaar ook altijd de klos, dus het heeft er niets mee te maken of je wel of geen Chinees bent. Maar ik ga het leren hoor.
Een paar weken geleden moest ik naar het postkantoor. Er waren drie balies open, bij iedere balie was iemand bezig en ik was de eerstvolgende. Dacht ik. Balie 1 was nog bezig, er komt iemand binnen, gaat gewoon naast die klant staan en begint tegen de beambte te zeggen wat hij wil. Hij negeerde dus zowel de klant die al aan de beurt was als mij. OK, laat maar, ik ben toch zo bij die andere balie aan de beurt. Nee zeg, komt er van de andere kant nog zo'n joker aan en die doet precies hetzelfde! Omdat ik dan met de kinderwagen ben, kan ik er niet even snel tussen duiken, dus de bloeddruk ging weer even omhoog. Enfin, vorige week ging ik met een enorme stapel kerstkaarten naar hetzelfde postkantoor en het was bizar druk. Balie 1 bleek ineens alleen voor pakjes, balie 2 voor post, en balie 3 was dicht. Ik had er ongeveer tien voor me en je lacht je rot. Degene die aan de beurt is, staat uiteraard voor de balie, maar dan staan er nog vijf naast te dringen en mee te kijken met wat er allemaal gebeurt. Zodra de persoon klaar is, duiken ze allemaal op de postbeambte met hun 'zaakje' en de beambte pakt zonder te kijken een brief ofzo aan. Volgende ronde. Hier had ik dus echt geen zin in en ik ging in guerilla-modus. Bij de pakketbalie stond maar 1 mannetje en die was een formulier aan het invullen. Dus ik ga lekker naast hem staan en leg een klein stapeltje kaarten op de balie. Ja hoor, de beamte nam ze aan! Mooi. Ja, dat is allemaal voor Holland. Tien stuks? Oh kijk nou eens, hier heb ik er nog drie voor andere landen, mag dat ook? Fijn dank je. Ach jaaa...... laat ik nou nog een hele stapel hebben voor Holland! Haha, nu durfde hij me niet meer weg te sturen, dus de kaarten werden geteld en ik kreeg netjes een factuur. Pakjesklant was inmiddels klaar met zijn formulier, maar die moest nu op mij wachten totdat ik had betaald. De rij bij de gewone post was nog net zo'n bende als toen ik binnenkwam, dus met een groot triomfgevoel ging ik weer naar buiten. Ik hoor er al helemaal bij hier! Enne ...mochten de kaarten er nou nog niet zijn binnenkort, dan heeft de beambte ze waarschijnlijk in de prullenbak gegooid toen ik de deur uitwas.

Dag Sinterklaasje!

En weer was het baardmans gelukt! Zitten we gisteren gezellig te gourmetten met de drie families, wordt er heel hard op de deur gebonsd! Zwarte Piet had de kinderen weten te vinden in het grote Shanghai en hij had twee zakken met pakjes voor de deur gezet. Dat was even leuk! Na een kwartiertje scheuren en veel 'wauw' en 'dank u Sinterklaasje', zijn ze de rest van de middag zoet geweest met de nieuwe aanwinsten.
Nu de Sint aan de lange terugreis naar Spanje is begonnen, kunnen wij aan de volgende ronde beginnen, want bij iedereen barst het Kerstgeweld los komende week. Alle scholen zijn al flink aan het oefenen voor de traditionele Kerstconcerten, musicals of toneelstukken en wij kunnen Tristans aandeel in 'Frosty the Snowman' onderhand niet meer aanhoren. Maar goed. Aanstaande woensdag mag hij het op school op het toneel laten horen, we zijn benieuwd! Tenminste, als hij niet echt ziek gaat worden, want nadat Sophie meer dan een week behoorlijk ziek is geweest, had broertje vandaag ineens koorts. We zijn maar binnen gebleven vandaag, met een dekentje op de bank. Het is trouwens heel koud geworden, onder nul s-nachts, dus het is ook niet echt lekker om de stad in te gaan. Weinig avonturen!

Column 4: Integreren? Globaliseren!

Vanuit mijn Rotterdamse keukenraam zag ik regelmatig de 'Integreren is meedoen-tram' langsrijden. Integratie is al zolang ik mij kan herinneren een hot issue en ik vrees dat dat altijd zo zal blijven. Intergreren is namelijk tegen de menselijke natuur. Waar ter wereld je ook komt, zodra mensen van het ene naar het andere land verhuizen, zoeken ze hun eigen volkje op. En dat is logisch; je spreekt dezelfde taal, hebt dezelfde cultuur en je begrijpt elkaar. In een vreemd land met mensen en regels die je niet kent en begrijpt, biedt een landgenoot houvast, hulp en geborgenheid. Dus zoeken in de Nederland de Polen de Polen op, doen de Turken boodschappen in Turkse winkels en gaan Chinezen bij elkaar wonen in China town. Logisch. Hier in Shanghai is het niet veel anders. Iedere nationaliteit heeft zijn eigen vereniging, compleet met website, clubblad en activiteitenagenda. De keuze voor het huis wordt grotendeels bepaald door hoeveel landgenoten er op de betreffende compound wonen. Kindertjes gaan naar de Britse, Amerikaanse, Engelse, Franse, Duitse of internationale school en gisteren waren we als een kind zo blij toen Sinterklaas ingehaald werd aan de Bund (hoera, koffie met speculaas!). Contact met de Chinese bevolking is gering, taal en cultuur blijken toch een flinke barriere te zijn om vriendschappen te sluiten, en ach, over een paar jaar is men hier toch weer weg, dus waarom zou je moeite doen. En dat is toch zonde. Ik vind het nog steeds fantastisch om me hier onder te dompelen in het alledaagse Chinese leven, me te verbazen over hoe de dingen hier gaan en me te vergapen aan de combinatie van glanzende wolkenkrabbers en eeuwenoude drakendaken. Ik zit braaf op Chinese les, koop mijn groente en fruit op straat, ga altijd met de Chinese taxi, eet elke week wel in een Chinees restaurantje en roep 'ni hao' tegen de portier. Maar echt integreren..nee..dat gaat ook mij niet lukken, daarvoor is de tijd te kort en zijn de verschillen te groot. In plaats daarvan ben ik aan het globaliseren: ik koop Cubaanse koffie in de Franse Carrefour, haal op zondag croissantjes bij de Joodse bakker aan de overkant, drink Italiaanse cappuchino bij de Amerikaanse Starbucks en smeer Britse marmelade van de Marks & Spencer op mijn Zweedse knackebrot. Misschien moeten we niet willen dat iedereen zich maar aanpast aan het land waar hij is neergestreken, genieten van alle mooie dingen die we elkaar kunnen bieden is een stuk interessanter. En wij? We denken erover om lid te worden van de Australische expatclub, ze schijnen puike feestjes te hebben, iedereen weet dat ze de beste barbecue-ers te wereld zijn en de wijn wordt geimporteerd!

Vanuit Shanghai wens ik iedereen een fijne feestmaand toe!

Echt HEMA!

Als je aan de Nederlanders hier, en dan vooral de Nederlandse moeders, vraagt wat ze het meest missen van thuis, staan op een gedeelde eerste plaats het Kruidvat en de oer-Hollandse HEMA. Wat ik niet wist, is dat de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam (naast KLM, ING, Fortis, Hunter Douglas en uiteraard Heineken) sponsor is van de Nederlandse Vereniging Shanghai. Wat dat sponsoren verder inhoudt, weet ik niet, maar ze organiseren in ieder geval een keer per jaar een uitverkoop, zo vlak voor Sinterklaas! Vorige week kregen we een uitnodiging en het bleek in het clubhuis op een compound niet al te ver van ons vandaan te zijn. Daar moest ik eens even een kijkje gaan nemen natuurlijk. Het was geweldig weer vandaag, bijna 20 graden, dus ik ben lekker gaan lopen met Sophie. Nou wist ik niet precies waar het was, maar het was gewoon een kwestie van bepaalde types op de fiets volgen, echt waar, je haalt de Nederlanders er zo uit als je hier een poosje rondloopt (dat is altijd leuk, want mij kunnen ze blijkbaar niet zo goed plaatsen door mijn donkere uiterlijk. Dan heb ik allang gehoord dat het Nederlanders zijn en dan beginnen ze tegen mij in het Engels, altijd handig!). Onderweg kreeg ik onwillekeurig trek in een roze tompouce, maar die waren er vast niet, dus dat zette ik maar uit mijn hoofd. Eenmaal ter plaatse, bleek het aanbod niet al te groot, inderdaad geen rookworsten of tompouces, maar ik heb toch een flinke stapel kinderkleertjes, pyjama's en wat houten speelgoed op de kop getikt. Lachen hoor, sta je midden in Shanghai met een kudde kakelende expatdames (lieeeverrrrd hooooi, hoe is het met jooouuu??!!) tussen de Hollandse prijskaartjes te graaien op zoek naar de juiste maten. Babykleding was omgerekend vier euro, dus daar hoefde ik het niet voor te laten en bovendien ging de opbrengst naar een goed doel: migrantenkinderen in Shanghai. Deze organisatie is opgezet door de Nederlandse Vereniging en ik vind het idee wel mooi: onze kinderen zijn allemaal migrantenkinderen, maar ze hebben het allemaal heel goed, goede scholing, gezondheidszorg, voeding enz. Chinese migranten die hun geluk komen zoeken in Shanghai, bijvoorbeeld als bouwvakker of huishoudelijke hulp, laten hun kinderen vaak achter bij familie, maar als dat niet kan, komen ze mee naar Shanghai. Hier worden ze eigenlijk onbedoeld aan hun lot overgelaten, want de ouders werken lange lange uren en veel van deze kinderen gaan niet naar school omdat ze daar geen vergunning voor krijgen vanwege de tijdelijke status van hun ouders. Heel bizar eigenlijk. Dit project zorgt voor noodscholen en basishulp aan Chinese migrantenkinderen en het loopt erg goed. En omdat ik toch helemaal in de Nederlandse stemming was, heb ik op de terugweg nog maar even twee zakken kruidnootjes gehaald bij bakker Bastiaan, lekker hoor!