Omdat het niet wilde lukken hem wat groter on-line te krijgen, en het anders denk ik niet zo leesbaar is voor de minder visueel begaafden onder ons, hieronder de originele tekst:"Een Rotterdamse vriendin van mij solliciteerde bij de ABN en bij een advocatenkantoor. Ze heeft een oerhollandse naam, is hoog opgeleid, spreekt accentloos Nederlands en ze had de juiste kwalificaties. Beide organisaties nodigden haar dan ook direct uit voor een gesprek. Wat haar CV echter niet laat zien, is dat ze 100% Surinaams is. Beide organisaties wezen haar na een ongemakkelijk en kort gesprek met vage redenen af. Hoewel het niet te bewijzen valt, riekte het naar discriminatie. En dit was niet de eerste keer dat ze zoiets meemaakte.
Discriminatie is de pest van deze tijd, de oorzaak van veel wereldwijde en lokale ellende en leed. Maar discriminatie is aangeleerd, kleine kinderen zijn zich totaal niet bewust dat iemands kleurtje zijn leven kan bepalen. Zo zit mijn zoontje van vier nu op een van de internationale scholen hier in Shanghai. De school telt momenteel 37 nationaliteiten en afkomst of huidskleur zijn hier totaal geen issue. Zijn klas bestaat uit twee Fransen, twee Taiwanezen, een Maleisiër, een Japanner, een Amerikaan, een Australiër, een Koreaan en onze kaaskop. Iedereen praat Engels met elkaar en een kind is gewoon leuk of niet leuk. Meer niet. Pas hadden we een mooi voorbeeld van hoe onbevangen kinderen met elkaar omgaan. Bij de kleuters zitten twee meisjes die allebei Mary heten. Mary 1 is een elfjes-achtige verschijning uit Noorwegen: lang steil hoogblond haar en blauwe ogen. Mary 2 is Afro-Amerikaans, een kleine Diana Ross met een prachtige zwarte krullenbos. Een van de Mary’s was uit het klimrek gevallen en had haar arm gebroken. Toen mijn zoontje dit thuis vertelde, informeerde ik als meelevende moeder natuurlijk welke Mary zo’n pech had gehad. Een volwassene had waarschijnlijk gezegd, ‘die donkere’ of ‘die blanke’. Maar mijn zoontje antwoordde: ‘Nou, Mary met die krulletjes.’ Heerlijk toch? Kinderen zijn kleurenblind en het is aan de ouders om ze zo te houden, dan zou de wereld er een stuk gezelliger uitzien. En mijn vriendin? Die heeft inmiddels een topfunctie bij de overheid. Daar kijkt men over het algemeen gelukkig toch iets verder dan de buitenkant."
1 opmerking:
weer een mooi en leerzaam stukje.waren we maar allemaal zo onbevangen als de kindertjes.
wij hebben geen last van de kleine lettertjes want die mevrouw bij de gemeente stuurt hem braaf iedere week op, maar ja jij staat er maar eens in de vier weken in.
Margret van hiernaast doet hem iedere keer als jij geschreven hebt ook in de bus. Dus wat een weelde ,twee exemplaren.
groetjes.
Een reactie posten