Het was weer
een schitterende dag vandaag met een graadje of 25 en een vriendelijk zonnetje. Vanmiddag ben ik met Sophie richting de 'Moller-villa' gegaan. Dit gebouw hebben we al vele malen gepasseerd vanaf de verhoogde snelweg Yan-An Road, en als er nu een gebouw is dat totaal niet in deze stad past, is het wel dit pand. Vanuit de hoogte lijkt het wel een uitgebreide versie van het peperkoekhuisje van Hans en Grietje: allemaal torentjes, kleurtjes, schoorstenen en stenen frutsels, het was hoog tijd om het eens van dichtbij te gaan bekijken. Het huis is in 1936 gebouwd door de Zweedse scheepsmagnaat Eric Moller. Hij wilde zijn kleindochter een levensecht sprookjeskasteel geven, en dat is aardig gelu
kt. Lang heeft de familie er echter niet van kunnen genieten, want toen de Japanners Shanghai in de oorlog bezetten, moest de familie naar Engeland vluchten en ze zijn nooit meer teruggekomen. Na de oorlog heeft het allerlei functies gehad, maar gelukkig is het nooit gesloopt. In de afgelopen jaren is het helemaal gerestaureerd en veel origineel meubilair is opgespoord en teruggeplaatst. Het is recent heropend als hotel en cafe-restaurant. En zoals inmiddels bekend mag zijn, een kopje koffie gaat er altijd wel in en het bood wederom een mooi excuus om even binnen te gluren. Nou, prachtig weer natuurlijk! Sophie en ik waren de enige klanten en we kregen een mooi tafeltje met uitzicht op de tuin. Na een bakkie (het duurste kopje koffie in Shanghai tot nu toe, dat dan weer wel), een flesje melk en gratis geschiedenisles van een enthousiaste gastvrouw, vroeg ik of ik ook in de tuin mocht kijken. Natuurlijk! Ze hielp me met alle trapjes en gaf uitleg over het standbeeld in de tuin. Een levensgroot bronzen paard markeert het graf van het favoriete racepaard van meneer Moller. Hij was dol op de races en deze hengst heeft hem blijkbaar veel geld opgebracht. Wel bizar dat zijn paard er nog steeds is, terwijl de familie al lang verdwenen is. Na dit leuke bezoek zijn we
nog wat gaan rondzwerven door de lanen van de French Consession. Ik verbaas me er iedere keer weer over hoe ontzettend groen en knus dit deel van de stad is. Alle lanen zijn omzoomd met platanen die in de loop der tijd helemaal in elkaar gegroeid zijn, zodat je in allemaal groene tunnels loopt. Op een gegeven moment kwam ik in een parkje terecht en dat kwam goed uit, want ik moest enorm plassen. Normaal zou je dan een Mac of Starbucks opzoeken, maar de ervaring leert dat openbare parken voorzien zijn van gratis openbare toiletten en je zal er versteld van staan hoe keurig het daar over het algemeen is! Je hebt je hielen nog niet gelicht of er gaat weer een emmer sop doorheen. Nee, eerlijk is eerlijk, de meeste openbare toiletten in Shanghai zijn een stuk schoner dan menig klein kamertje waar je in Nederland 50 cent voor moet betalen. Het parkje was erg mooi, maar er liepen opvallend veel mensen in
pyjama rond. Ze leken ook niet allemaal even helder en even dacht ik dat ik per ongeluk in de tuin van een instelling ofzo terecht was gekomen. Maar een eindje verder zat een ziekenhuis, en blijkbaar mochten de patienten hier een eindje gaan wandelen. Ik kon niet ontdekken of het een psychiatrisch ziekenhuis was, maar iedereen genoot kalmpjes van het najaarszonnetje, dus er gebeurden verder geen gekke dingen. Ik kwam ook nog een hele grote Russisch-orthodoxe kerk tegen, maar die was helaas gesloten. Toen was het weer tijd om terug te gaan en Tristan van de bus te halen.
Het was weer een schitterende dag vandaag met een graadje of 25 en een vriendelijk zonnetje. Vanmiddag ben ik met Sophie richting de 'Moller-villa' gegaan. Dit gebouw hebben we al vele malen gepasseerd vanaf de verhoogde snelweg Yan-An Road, en als er nu een gebouw is dat totaal niet in deze stad past, is het wel dit pand. Vanuit de hoogte lijkt het wel een uitgebreide versie van het peperkoekhuisje van Hans en Grietje: allemaal torentjes, kleurtjes, schoorstenen en stenen frutsels, het was hoog tijd om het eens van dichtbij te gaan bekijken. Het huis is in 1936 gebouwd door de Zweedse scheepsmagnaat Eric Moller. Hij wilde zijn kleindochter een levensecht sprookjeskasteel geven, en dat is aardig gelu
kt. Lang heeft de familie er echter niet van kunnen genieten, want toen de Japanners Shanghai in de oorlog bezetten, moest de familie naar Engeland vluchten en ze zijn nooit meer teruggekomen. Na de oorlog heeft het allerlei functies gehad, maar gelukkig is het nooit gesloopt. In de afgelopen jaren is het helemaal gerestaureerd en veel origineel meubilair is opgespoord en teruggeplaatst. Het is recent heropend als hotel en cafe-restaurant. En zoals inmiddels bekend mag zijn, een kopje koffie gaat er altijd wel in en het bood wederom een mooi excuus om even binnen te gluren. Nou, prachtig weer natuurlijk! Sophie en ik waren de enige klanten en we kregen een mooi tafeltje met uitzicht op de tuin. Na een bakkie (het duurste kopje koffie in Shanghai tot nu toe, dat dan weer wel), een flesje melk en gratis geschiedenisles van een enthousiaste gastvrouw, vroeg ik of ik ook in de tuin mocht kijken. Natuurlijk! Ze hielp me met alle trapjes en gaf uitleg over het standbeeld in de tuin. Een levensgroot bronzen paard markeert het graf van het favoriete racepaard van meneer Moller. Hij was dol op de races en deze hengst heeft hem blijkbaar veel geld opgebracht. Wel bizar dat zijn paard er nog steeds is, terwijl de familie al lang verdwenen is. Na dit leuke bezoek zijn we 
nog wat gaan rondzwerven door de lanen van de French Consession. Ik verbaas me er iedere keer weer over hoe ontzettend groen en knus dit deel van de stad is. Alle lanen zijn omzoomd met platanen die in de loop der tijd helemaal in elkaar gegroeid zijn, zodat je in allemaal groene tunnels loopt. Op een gegeven moment kwam ik in een parkje terecht en dat kwam goed uit, want ik moest enorm plassen. Normaal zou je dan een Mac of Starbucks opzoeken, maar de ervaring leert dat openbare parken voorzien zijn van gratis openbare toiletten en je zal er versteld van staan hoe keurig het daar over het algemeen is! Je hebt je hielen nog niet gelicht of er gaat weer een emmer sop doorheen. Nee, eerlijk is eerlijk, de meeste openbare toiletten in Shanghai zijn een stuk schoner dan menig klein kamertje waar je in Nederland 50 cent voor moet betalen. Het parkje was erg mooi, maar er liepen opvallend veel mensen in 
pyjama rond. Ze leken ook niet allemaal even helder en even dacht ik dat ik per ongeluk in de tuin van een instelling ofzo terecht was gekomen. Maar een eindje verder zat een ziekenhuis, en blijkbaar mochten de patienten hier een eindje gaan wandelen. Ik kon niet ontdekken of het een psychiatrisch ziekenhuis was, maar iedereen genoot kalmpjes van het najaarszonnetje, dus er gebeurden verder geen gekke dingen. Ik kwam ook nog een hele grote Russisch-orthodoxe kerk tegen, maar die was helaas gesloten. Toen was het weer tijd om terug te gaan en Tristan van de bus te halen.
1 opmerking:
nou dat was weer een mooi stukje geschiedenis.Die Sophie boft maar met zo,n ondernemende mama
Een reactie posten