Twintig pootjes

Het was even slikken toen we besloten om de poezen niet mee te nemen naar Shanghai, het waren immers onze oudste kindjes. Maar 'onze' kindjes hebben het geweldig. Freek mag lekker op de bank liggen bij oma, iets wat hij thuis niet mocht, en Ollie heeft er vier trouwe bediendes bijgekregen die de hele dag de deur voor zijne hoogheid open en dichtdoen als hij even een minuutje een fris neusje wil halen. Maar zoals dat altijd gaat als we ergens zijn, in een huisje, op vakantie, maakt niet uit waar ter wereld, de buurtkatten voelen schijnbaar feilloos aan dat er twee kattenliefhebbers zijn gearriveerd want ze duiken altijd op bij ons. Zelf in een 5sterrenhotel in Sri Lanka! En zo ook hier in Shanghai. Een paar weken geleden kwam er steeds een hele mooie witte kat naar binnen gluren, maar ze was heel schuw. Dus ik had maar eens een zak brokjes aangeschaft, en ja hoor, ze ging eten. Een paar dagen later bleek dat ze niet alleen was, mevrouw had vier prachtige kinderen. Twee spierwitte evenbeelden en twee streepjespoezen, waarschijnlijk evenbeelden van hun vader. Het werd een gezellige boel in de tuin. Ik zette iedere avond brokjes neer en de andere dag was het op. Nu zijn ze al zo aan de service gewend dat ze rond etenstijd allemaal met hun neus tegen de glazen pui zitten geplakt en als het te lang duurt gaan ze roepen of het eten al klaar is. Ik kan ze niet aaien ofzo, maar dat hoeft ook niet, het is prima zo. Geen haren in huis of andere extra huisdiertjes, en het is toch gezellig (en geen muizen natuurlijk), net of ze een beetje van ons zijn en ze kunnen wel wat zorg gebruiken hier.
Maar vandaag had ik het wel even moeilijk, moreel dilemma. Ik was met Tristan door de garage gelopen op weg naar een taxi en vlak bij de uitgang hoorde ik een hartverscheurend gemiauw. Ik had al snel gevonden waar het vandaag kwam. In een van de garages op dat stukje zat een piepklein katje, een week of 6, niet groter dan de palm van mijn hand. Hij zag er niet uit en hij was maar aan het bleren. O jee, waar is je mama? Toen ik mijn hand door het hek stak, kwam hij er gelijk op afrennen, maar vlakbij deinsde hij toch weer terug. Mijn hart zei grijp hem in zijn nekvel, maar mijn verstand zei, laat met rust. Misschien komt de moeder nog wel opdagen en zo niet, dan kan je er toch niets mee. Ik kan hem niet voeden en waarschijnlijk is hij ziek. We zijn maar weer doorgelopen, maar ik had er pijn in mijn buik van, zo'n klein humpie achterlaten. Toen we weer thuis kwamen, zijn we maar bovenlangs naar het huis gelopen, niet door de garage, want ik wilde gewoon niet weten of hij er nog steeds zat. Leuk hoor, als je gek bent op katten...