Happy Halloween!

Het is vannacht gelukkig allemaal goed gegaan met Tristan; goed geslapen, geen hoofdpijn en niet misselijk. Wel bleek dat hij vanmorgen een flinke blauwe heup en een wat dik scheenbeen had, maar gelukkig geen zere vingers of armen. Hij wilde in ieder geval naar school, want ja, het was Halloween en daar waren ze op school al de hele week mee bezig. Vandaag was het groot feest. Alle kinderen kwamen in een kostuum naar school en de papa's en mama's waren ook uitgenodigd. Tristan ging als spookridder, Sir Knight Tristan. Ik had me uitgeleefd met knutselen, alleen zijn helm kon hij nu niet op, want dat deed pijn. Wij waren om half 10 op school. Eerst waren de kleuters aan de beurt. Iedere klas hield een kostuumparade, er werden liedjes gezongen en er waren vijf prijzen te winnen. En ja hoor! Tristan viel in de prijzen: 1e prijs voor het meest griezelige kostuum! Nou, dat was even leuk! Wat je al niet kan doen met een rol aluminiumfolie en verhuisdozen. Hij stond te glimmen van trots op het toneel, super! Na de parade ging iedereen terug naar de eigen klas, waar we met elkaar gegeten hebben. Rond de middag was het afgelopen en kon Tristan mee naar huis. Hij was toch wel moe, dus de rest van de middag heeft hij lekker op de bank gelegen en filmpjes gekeken. 's-Avonds was er hier op de compound Halloweenfeest. Alle lanen waren versierd met pompoenen en lampionnen en de kinderen mochten tussen 6 en 8 langs de deuren voor trick or treat. Samen met vriendje Joshua had Tristan al snel de smaak te pakken; bij iedere deur brulden ze 'trick or treat' net zolang totdat de bewoners iets lekkers in de tassen kwamen doen. Ik denk dat we zeker 3 kilo snoepjes en chocolade hebben opgehaald! Al met al was het een erg leuke dag en het is leuk om eens een ander feest mee te maken wat in Nederland toch nog niet echt ingeburgerd is.

Nu echt naar de dokter

Een ongeluk zit in een klein hoekje, of beter gezegd, in een klein trapje. Op donderdag gaan we na school altijd met de vrouw en de twee jongens van de collega van Hendik naar een koffietentje hier in de buurt. Je kan daar gezellig zitten en er is een ballenbak voor de kids, dus het is altijd leuk. Zo ook vandaag. Toen we weer naar huis gingen, was het een beetje gaan regenen. Terwijl wij moeders nog even nakletsten terwijl we de kinderwagens naar buiten brachten, liepen de jongens een beetje gek te doen en..zwiep...Tristan ging onderuit op de inmiddels gladde traptredes en kwam heel naar met zijn voorhoofd op de hoek van een trede terecht. Het was goed mis. Een enorme diepe snee in zijn voorhoofd waar het bloed uitgutste. Paniek alom, personeel van de koffietent kwam aanhollen met doekjes en pleisters, Tristan werd hysterisch en ging over zijn nek en ik moest kalm blijven en handelen: papa gebeld, die zou ons zo snel mogelijk ophalen met een taxi en vriendin Jirla zou Sophie mee naar haar huis nemen. Na een kwartiertje kwam Drik voorrijden en konden we direct door naar het ziekenhuis. Tristan was gelukkig weer een beetje kalm geworden, maar het zag er slecht uit, dat werd hechten. Het duurde een half uur voor we er waren, want het was natuurlijk avondspits, maar eenmaal in het ziekenhuis ging het heel snel. Terwijl wij een intakeformulier invulden, werd de EHBO klaargemaakt en we waren gelijk aan de beurt. Het was inderdaad te diep om te plakken, hechten dus. Alleen Tristan is echt panisch voor naalden sinds het inentingscircus, dus wij voorzagen grote problemen. Daar wist het zeer vriendelijke ziekenhuispersoneel wel raad mee. Eerst een chocolaatje en daarna gingen we mummietje spelen. Trisan werd heel strak ingewikkeld in een laken, zodat hij zijn armen niet meer kon bewegen. Daarna moesten we hem met drie man stil houden, zodat de dokter plaatselijk kon verdoven. Het alternatief was dat hij onder narcose zou moeten, maar dat wilden we liever niet natuurlijk. Afijn, mijn oren doen nog zeer van zijn gegil, maar uiteindelijk bleef hij redelijk stil liggen en kon de dokter beginnen met hechten. Toen het eenmaal achter de rug was, hij nog een lollie had gekregen en een mooie pleiser, had hij weer praatjes. 'Zo, dat was cool man!" Jaja, wacht maar tot de hechtingen er weer uit moeten volgende week... Nou ja, een voordeel, de tetanusspuit in het Havenziekenhuis is in ieder geval niet voor niets geweest. Arme stumper!

Koninklijk wandelen

Een brutaal mens heeft de halve wereld, een brutale Tallie heeft heel Shanghai! Na een fris en wat druilerig weekend, was het vandaag gewoon weer geweldig herfstweer met een graadje of 24. Perfect om een lekker eind te wandelen. In een van de gratis expattijdschriften die je hier krijgt, had ik eens gelezen over een park hier vlak in de buurt waar geen kip komt, maar waar het erg mooi zou zijn. Het park hoort bij een vijfsterrenhotel en hotelvilla's, het Xijiao State Guest House. Wat de naam al een beetje verraadt, is dat als er buitenlandse royalty of andere hoogwaardigheidsbekleders in Shanghai moeten overnachten, ze worden ondergebracht in het Xijiao. Met de taxi was ik er al een paar keer langs gereden en het werd zwaar bewaakt; groot hek, grote portiers en hoge muren. Maar ach, een hotel is een hotel, dus waarom zou je daar niet even een kopje koffie kunnen drinken nietwaar! Dus ik ging met Sophie eerst even langs de supermarkt voor een lekker broodje en een flesje verse jus, en op naar het park. Ik zette mijn vriendelijkste glimlach op, liep vastberaden op de poort af...maar helaas, een portier in mijn nek. Ik mocht er echt niet in. Waarom niet? Ik werd naar een bronzen bord bij de andere ingang gedirigeerd, toegang alleen voor gasten, andere personen niet toegestaan. Aha, maar ik wil graag naar het hotel beste meneer. Neen. Ja, maar ik wil echt even naar het hotel, dat kan toch wel? Zucht...Wang, bel jij even de receptie voor deze lastige mevrouw. Hallo receptie hier? Ja hallo, ik wil graag het hotel bezoeken, maar ik mag niet doorlopen. Ehhh... het is een kilometer lopen vanaf de poort tot aan de receptie, zal ik een shuttlebus voor u sturen?? Getver, dat was nou net niet de bedoeling natuurlijk. Ehh..nee hoor, dank u wel, ik ben met een kinderwagen, die past toch niet, ik kom wel lopen. En hopla!!! Talitha was door de poort, hahaha! Nou, geen wonder dat Queen Elizabeth hier graag komt logeren, want het was werkelijk een prachtig park. Heel bizar om dit zo midden in de stad te hebben en eigenlijk heel flauw dat er maar zo weinig mensen van kunnen genieten, miljonairs en van die brutale types als ik natuurlijk! Ik had geen idee of ik van begin tot eind gevolgd werd door camera's ofzo (ik heb ze in ieder geval niet kunnen ontdekken), maar voor de vorm ben ik maar wel even naar de receptie van het hotel gelopen om te vragen of ze wat algemene informatie hadden over het hotel en het conferentiecentrum. Tuuurlijk! Ik kreeg twee prachtige brochures, en een plattegrond van de tuinen, hihi, kwam dat even mooi uit! Met de plattegrond in de hand hebben we een heerlijke wandeling gemaakt en ik ben verder niemand tegengekomen die verdacht keek of lastige vragen ging stellen, alleen maar vogeltjes en eekhoorntjes. Toen het weer tijd was om naar huis te gaan, liep ik breedglimlachend richting de portiers, terwijl ik mijn verse folders overduidelijk in de hand hield. Toen ik weer op de openbare weg was, was het tijd om mijn broodje op te peuzelen, want ik had het toch niet aangedurfd om uitgebreid te gaan zitten picknicken bij de rijken der aarde in de achtertuin!

Gast aan tafel

Als je met meer dan een miljard mensen in een land, of met meer dan 19 miljoen mensen in een stad woont, dan weet je denk ik niet beter of er staat altijd wel een ander levend wezen vlak bij je in de buurt. Er is gewoonweg geen ruimte genoeg voor iedereen om eens lekker breeduit te bewegen of te staan. Inmiddels ga ik eraan wennen, maar het blijft vreemd wanneer een wildvreemde achter je in de rij bij een kassa lekker tegen je aan komt staan. Niet om vervelend of obsceen te doen, gewoon omdat men dat gewend is. De Chinezen doen het onbewust, en ik probeer na een paar seconden toch maar weer een beetje door te schuiven en los te komen van die warme arm of prikkende heup. Ik heb in ieder geval niet meer de reflex om pissig om te kijken of terug te gaan duwen, want ik weet inmiddels dat het niet kwaad bedoeld is. Toch kom je met dit soort dingen soms in gekke situaties terecht die je in Nederland niet snel zal meemaken. Zo moest ik vandaag even bij de Ikea zijn voor wat kleine dingen in huis en keuken. Ik arriveerde rond lunchtijd, dus een bordje Zweedse kost was mooi meegenomen. Dat dachten er meer, het restaurant zat ramvol, maar ik had geluk, want er kwam net een piepklein tafeltje met twee stoelen vrij. Tien minuutjes later komen er twee oudere dametjes aan, tja, nergens plek, en zonder te blikken of blozen, of te vragen, schoven ze aan bij het tafeltje naast mij waar al een andere mevrouw alleen zat te eten. Er werd geen woord gewisseld, iedereen schoof gewoon een beetje in. Toen bleek dat er ook nog een meneer bij de dametjes hoorde, en je raadt het al, die schoof gezellig aan bij mij. Nou was het een tafeltje waar eigenlijk geen twee dienbladen op pasten en waar je met twee personen direct met de knietjes tegen elkaar zit. Het maakte niets uit. Hij schoof mijn blad een beetje naar me toe, botste tegen mijn knie en begon al slurpend en smakkend aan zijn Zweedse gehaktballetjes (met rijst, dat wel) en soepje. Ook hier; er werd niets gevraagd, hij keek me niet aan of wat dan ook. Zo gaat dat gewoon. Sophie en ik hebben hem daarom dan ook ongegeneerd zitten bestuderen, want een etende Chinees is best een interessant schouwspel, en hij schoof ten slotte bij mij aan nietwaar! Ook toen ik maar weer eens verder ging, keek hij niet op of om. Ik kan niet wachten tot we een keer een echte treinreis gaan maken met afgeladen wagons, volgens mij komen we dan niet meer bij!

Jolly good!

Marks & Spencer. Mijn meest favoriete warenhuis op de aardbol. Ik kwam er voor het eerst toen ik 17 was. We waren met school op werkweek in Engeland en op de terugweg bleek dat we in Dover uren moesten wachten op de ferry vanwege slecht weer. De bus reed ons daarom naar Canterburry, alwaar mijn vriendinnen en ik ons de hele middag vermaakt hebben met het passen van galajurken bij de Marks & Spencer. In mijn studententijd opende er een vestiging in Amsterdam, en ook daar ging ik regelmatig rondkijken. Bij kijken bleef het, want de studiebeurs liet weinig ruimte voor de Marks & Spencer-prijskaartjes. Ik was er vorig jaar voor het laatst, met oma de Zeeuw in Newcastle, flink zwanger. En dat was maar goed ook, want anders had ik veel te veel gekocht. En dan nu het nieuwtje, HOERA, sinds 2 oktober is deze heerlijk Britse Bijenkorf neergestreken in Shanghai. Op Nanjing lu, de langste winkelstraat van Shanghai, zit nu de grootste vestiging van heel Azie; vier verdiepingen warenhuis, foodcourt en restaurant, en het goede nieuws is, ze hebben zich niet aangepast aan de Chinese standaarden. Gewoon kleding tot en met maat 46/48, lingerie tot en met dubbel D en onderbroeken waar de Hollandse kont wel inpast, schoenen tot maat 42 en Earl Greytea en sinasappelmarmelade. Een bijkomend voordeel van een dergelijk assortiment is het gebrek aan hordes winkelende, duwende, voorpiepende Chinezen, want voor hen is dit geen interessante winkel. Ik kon dus eens even in alle rust langs de rekken snuffelen, zonder dat mijn pad weer geblokkeerd werd door kirrende Chinese dames die Sophie in haar wangetjes wilden knijpen. Ik hoef natuurlijk niet toe te lichten dat er diverse tasjes mee terug in de taxi gingen, onder andere een prachtige zwarte broek die perfect past. Kan ik die mooi in vijfvoud laten namaken op de fabric market, hahaha!

O ja, wat geinig dat de Monchichi zoveel reacties oproept, een record op de blog!

Ken je deze nog?

Vandaag geen wilde verhalen, maar ik wilde even een vlaag van extreem jeugdsentiment delen. Deze winkel kwamen we gisteren tegen in een heel groot winkelcentrum...de echte Monchichi!!! Daar was ik dol op vroeger, sleepte ze overal mee naartoe, en...ik heb ze nog steeds hier, afgekloven en wel. Ahhh, wat een schatjes zijn het toch!!! Voor de dames van mijn eigen leeftijd, geef maar toe, je hebt er vast ook nog wel ergens 1 liggen op zolder!!

Op stap met de sherrydames

Vandaag had ik mijn eerste uitje met een damesclubje van het Community Center Shanghai. Helemaal in het begin hadden we hier een introductie van gehad en op zich doen ze wel leuke dingen om de stad te leren kennen. Vanmorgen was er een excursie naar een van de ‘fabric markets’. Dit zijn enorme gebouwen met handelaren in stoffen en fournituren, en bijna iedere stand heeft een kleermaker. Je kunt hier dus helemaal op maat en naar je eigen wensen allerlei kleding laten maken. Omdat ik nu eenmaal geen gangbare Chinese maat heb, je in de hal door de rollen stof het bos niet meer ziet, en ik nou eens geen zin had om alles alleen uit te vinden, leek het me verstandig om eens aan te haken bij dit tripje. Er gingen nog vijf andere dames mee, en eerlijk is eerlijk, ze vielen best mee. Twee dames uit Houston USA voerden natuurlijk wel de boventoon in het busje (oohhh yeaaahh, fantaaastic, blablabla), maar ik heb gezellig zitten babbelen met een leuke vrouw uit Ierland die met haar gezin al 13 jaar over de wereldbol aan het zwerven was voor het werk van manlief. Ze had al in Parijs, in Duitsland en Taiwan gewoond en zat nu ook sinds augustus hier. Onze gids was een Engelse die al jaren in Shanghai woont en al haar kleding op deze markt laat maken. Ze had daarom heel veel handige tips, want de ene kleermaker is de andere niet en ze hebben allemaal zo hun specialiteiten. Ze voerde ons langs diverse winkeltjes en leerde je waar je op moet letten en wat je goed moet afspreken. Maar het allerbelangrijkste, ze kon goed aangeven wat je ongeveer voor wat moet betalen, want uiteraard moet er ook hier flink onderhandeld worden over de prijs. Het is dan prettig als je weet waar ongeveer de bodem ligt, zodat je jezelf niet belachelijk maakt, of uiteindelijk te veel betaalt omdat wij het allang een superprijs vinden. Voorbeeldje; voor een kopie Burberry regenjas, keurig gevoerd met zijde, betaal je tussen de 200 en 300 yuan, 20 tot 30 euro (!). Je hebt dan een prachtige jas, helemaal op maat gemaakt in de kleur die jij wilt. En zo zijn er wollen jassen, herenoverjassen, kostuums, overhemden, dassen, mantelpakjes, broeken, nou ja eigenlijk alles. Je kan zelfs dekbedden en tafellinnen enzo laten maken. Geweldig! Ik heb verder niets gekocht, alleen maar goed rondgekeken, maar als we eens een regenachtig dagje hebben binnenkort, gaan we maar eens op strooptocht! O ja, er schijnt ook nog zoiets als deze markt op schoenengebied te zijn, wordt vervolgd!

Chopchop

En voor alles is er een eerste keer; Tristan is naar de Chinese kapper geweest. Nou vindt hij het helemaal niet erg om naar de kapper te gaan, maar dit was wel echt een feestje. Hij mocht kiezen uit twee speciale kinderstoelen, een rode race-auto of een legerjeep. Het werd de jeep. Maar dat was nog niet alles. Er ging een enorm plasmascherm aan en meneer mocht zeggen naar welke tekenfilm hij wilde kijken...Tom&Jerry! Het volgende half uurtje heeft hij niet meer bewogen, dus de kapper was helemaal blij met hem en hij heeft weer leuke stekeltjes. En dat voor drie euro. Of Sophietje ook geknipt moest worden? Neeee, die haartjes laten we nog mooi even groeien!
Verder is er niet zo veel bijzonders te melden. Vanmiddag heb ik voor het eerst 'vrijwilligerswerk' gedaan. Ik had me opgegeven om op school te helpen in de bibliotheek, bijvoorbeeld met het boekenfonds. Ieder kwartaal komt er een krantje met Engelse boeken tegen zeer lage prijzen, dan kun je een bestellijst invullen, school bestelt de bulk en een paar weken later wordt er uitgeleverd. Vandaag was het boekenlijsten administreren en geld tellen, volgende week komen de boeken en moeten er tasjes gemaakt worden. Leuk hoor, op het HBO heb ik ook altijd boekenpakketten gedaan (was leuk he Ma!), dus ik voelde me weer helemaal thuis! Ik had Sophietje gewoon meegenomen, plus het boxkleed en wat speeltjes, en dat ging prima. Ze heeft lekker door de bieb liggen dweilen en gespeeld. O ja, en ze is vandaag precies acht maanden (en rolt, kruipt, klimt en staat. Mevrouw is er vroeg bij!).

Tango tussen de hoogbouw

In het kader, ‘het is nog steeds geweldig weer, dus we genieten ervan’, ging ik vandaag met Sophie naar het centrum, naar de Jing’an tempel. ‘Alweer naar een tempel?’, hoor ik sommigen nu denken. Jazeker, want ik ben dol op tempels. In Shanghai zijn zes grote tempels en het leuke is dat ze mooi over de stad verspreid liggen, zodat je steeds in een ander stadsdeel rondloopt. De taxichauffeurs weten ze altijd te vinden, en niet geheel onbelangrijk, er is ook altijd vervoer terug. Rondom een tempel is er vaak van alles te doen en te zien en dat maakt dat het handige reisbestemmingen zijn voor een paar uurtjes. De Jing’an tempel is al heel oud, de eerste steen is gelegd in 247 en zoals hij nu is, is het rond 1216 ontstaan. Het grappige vind ik bij deze tempel dat hij echt helemaal misplaatst lijkt te zijn. Door de tijd heen is hij opgeslokt door de geschiedenis en aan alle kanten torenen de winkelcentra, wolkenkrabbers en hotels er boven uit. Als je op de binnenplaats staat, zie je boven de eeuwenoude drakendaken ineens immense billboards met reclame voor de nieuwste parfums uit Parijs. Op zo’n moment zou ik wel even in de teletijdmachine van professor Barabas willen stappen om te zien hoe het er vroeger uitzag. Wat ook leuk is aan tempels is hoe het traditionele leven, de rituelen en het geloof ingepast worden in het snelle leven van de Shanghainezen. Ik was er rond lunchtijd en dan zie je heel veel kantoorpersoneel, zakenmannen met koffertje en geüniformeerde winkelbediendes die even wierrook komen branden en komen bidden. Na een bezoekje aan het aangrenzende winkelcentrum en de koffiebar, kwam ik langs een ander icoon van Shanghai; de Paramount nachtclub en ballroom uit 1932. Dit is een typisch staaltje van Amerikaanse Art deco en vroeger was het de dansgelegenheid van Shanghai. Tijdens de Japanse bezetting was het gebouw vanbinnen verwoest, maar in 2001 is de danszaal weer in ere hersteld. Ik wandelde maar eens naar binnen en niemand hield me tegen. Met de lift naar de vierde etage en toen de deuren opengingen, kwam geweldige tangomuziek me tegemoet. Op het bord bij de balie stond dat er van 13.00 tot 15.30 uur ‘high tea ballroom’ was. Je moest eigenlijk entree betalen, maar toen ik zei dat ik alleen even wilde kijken, mocht ik doorlopen. En de lift die ik net had genomen, bleek echt de teletijdmachine te zijn. Een stuk of 30 dansparen van middelbare leeftijd, waren in vol ornaat passioneel de tango aan het dansen. Dames in het lang met blote rug en glitterschoenen, de heren strak in het pak of zelfs in smoking. De zaal zag eruit als een klassieke Hollywood-Sinatrafilm: rood pluche bankjes langs de kanten, glanzend parket, kroonluchters, facetspiegels en goudkleurige palmbomen. Ze konden allemaal erg goed dansen, het was een fantastisch gezicht en dat op een doodgewone maandagmiddag. Helaas heb ik geen ondersteunend beeldmateriaal, want ‘no photo’s’! .
O ja, onderstaande foto laat zien wat er gebeurt als je drie seconden ergens stilstaat met Sophie...en dat dan dertig keer per dag!

Net het Kralingse bos

Vandaag was het zoals de Engelsen zouden zeggen, een 'glorius day'. Blauwe lucht, helder weer, friswarm met een graadje of 25, prima weertje om eens een van de vele, vele parken van Shanghai te bezoeken. We kozen voor Changfeng Park, omdat we gehoord hadden dat dit heel leuk was voor kinderen. En dat klopte. Het park bleek een mix te zijn van het Kralingse bos, Plaswijck, de kermis en het dolfinarium. Beetje vreemde combi, maar wel leuk. Zo met de hoogbouw op de achtergrond deed het nogal aan de Kralingse plas denken en wat wel heel grappig was, was dat we halverwege een Chinees in een Feijenoord-shirt tegenkwamen. Dan sta je ook wel even gek te kijken! Uiteraard was het ook weer erg groot, er waren mooie wandelpaden rondom een hele grote centrale vijver en door het park heen was er van alles te doen, vooral voor de kinderen. Je kon met bootjes varen, vissen, op een luchtkussen, naar een dolfijnenshow, naar het aquarium en naar de kinderkermis. Bij het laatste wilde Tristan wel even blijven natuurlijk. Bij de centrale kassa kon je bonnetjes kopen voor de attracties. Voor maar liefst twee euro kon hij eindeloos in de kinderachtbaan en de botsauto's. Kleine investering, groot plezier. Daarna hebben we nog een uurtje gewandeld en mensen gekeken, want Chinese families op een zondags middagje uit is leuk observeren. Wij hadden uiteraard ook weer veel bekijks, maar dat was ook niet zo vreemd want we waren zo'n beetje de enige buitenlanders. Het was niet zo heel erg druk en we hadden gelukkig ook gelijk een taxi op de terugweg. Helaas bleek dit de slechtste chauffeur van Shanghai en omstreken te zijn (vol optrekken, verkeerd schakelen, 20 keer pompend remmen en door de bochten scheuren), en of het nou wagenziekte of toeval was, Sophietje blerkte halverwege zijn hele taxi onder. Volgens mij had hij het helemaal niet door, of deed in ieder geval alsof er niets aan de hand was. Wij dus ook niet, lekker laten liggen voor de volgende klant (ik had ook niet echt de middelen om het op te ruimen, behalve een klein stapeltje billendoekjes. Overmacht noemen ze dat geloof ik). Eigen schuld, dikke bult, met deze chauffeur wil echt niemand meerijden! Thuis ging het wel weer en ze heeft gewoon goed gegeten en gedronken.

De schaamte voorbij

Ik ken mijn sterke punten, maar ik ken ook zeker mijn zwaktes. En mijn voeten horen absoluut bij de laatste categorie. Zelf noem ik ze liefkozend ‘mijn berenpootjes’ en meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Ik ben een echte Vermaas, maar laat ik het tenenwerk nou van mijn opa Jansen hebben geërfd… wat een drama. Al jaren neem ik me voor om stelselmatig naar de pedicure te gaan, maar ik had er tot nu toe de moed niet voor gehad. Zo’n twee jaar geleden ben ik eens met Kathleen mee geweest naar een Braziliaanse nagelsalon, maar nadat deze dame anderhalfuur lang hoofdschuddend en ‘tsssss’geluiden uitbrengend over mijn eeltige worstenteentjes zat gebogen, heb ik dat maar weer voor gezien gehouden. Maar goed. Hier in Shanghai is het laten doen van je nagels een way of life. De dametjes hier lopen altijd perfect gemanicuurd rond, en ik neem aan dat ook de popperige voetjes en teennageltjes regelmatig vertroeteld en gelakt worden. Sinds wij hier zijn, heb ik alleen maar op blote voeten rondgelopen, met alle gevolgen van dien. Het kon nu echt niet meer. Dus....ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en gisteravond had ik mijn eerste afspraak bij de pedicure, of zoals manlief dat zo leuk kan zeggen, bij de hoefsmit. De binnenkomst was in ieder geval veelbelovend; kopje thee, Engelse Elle, lekker achterover in een lederen stoel en de horrelvoetjes in een bruisbadje met heerlijk warm water. Na een kwartiertje kwam er een lief dametje met een stapeltje handdoeken, die plaatsnam op een kabouterkrukje aan het andere eind van mijn benen. Voordat ze aan mijn tenen begon te frummelen, deed ze wel een mondkapje voor, maar ik neem aan dat dit standaard procedure was en niet speciaal vanwege de eventuele dampen waarvan zij dacht dat die vrij zouden komen. Er werd geknipt, geraspt, gevijld, geschuurd, gescrubt en gepeuterd en na ruim drie kwartier zagen mijn hoefjes er weer uit zoals het hoort. Keurig, voor zover dat dan kan bij mij. Of ik er nog een leuk kleurtje op wilde? Normaal lak ik mijn teennagels nooit, want hoe minder aandacht op mijn tenen hoe beter, maar vooruit, wat kon mij het schelen. Even later ging ik glimlachend weer naar huis. De pedicure had geen enkele keer haar hoofd geschud of een ‘tssss’ laten ontsnappen, de vlakschuurmachine was er niet aan te pas gekomen en ik hoefde niet extra te betalen voor meerwerk. Over een week of vijf ga ik lekker weer!

Boeddha’s woorden

Vorige week in de tempel in Zhujiajiao, had een priester een boodschap op een briefje geschreven voor Tristan. Tenminste, dat dachten we. Vandaag had ik mijn lerares Chinees gevraagd of ze de boodschap wilde vertalen, want het is toch wel leuk om te weten wat er staat. Ik vertelde hoe het gegaan was en dat Tristan dit had gekregen. Ze moest lachen, want toen ze het gelezen had, kon ze niet anders concluderen dan dat het helemaal over mij ging. Vrij vertaald stond er het volgende: ik zou een hele grote familie krijgen met veel voorspoed (we willen het toch maar bij twee kinderen laten, maar wie weet krijgen we ooit een hele kudde kleinkinderen), mijn gezicht toont dat ik een sterke maar warme persoon ben (bloos), ik zorg voor het succes van mijn echtgenoot (ha!), onze kinderen gaan een succesvolle en gelukkige toekomst tegemoet (altijd fijn om te horen) en ik ben iemand die zich heel snel op haar gemak voelt in een nieuwe situatie en in een nieuwe omgeving (klopt). Ik vond het toch wel frappant allemaal. Mijn lerares was helemaal onder de indruk en nam het geheel zeer serieus. Ik had meer het idee dat iedere bezoeker met een donatie een leuke boodschap meekreeg, maar dat was volgens haar absoluut niet zo. Een heel briefje met voorspoed was bijzonder, vaak staan er ook waarschuwingen of teleurstellingen op volgens haar, maar hier alleen maar positieve woorden. Toch fijn om te horen dat de Boeddha het beste met ons voorheeft nietwaar.

Woest!

Het was heerlijk weer vandaag. Vanmorgen had ik de struiken en het onkruid rond het terras eens flink onderhanden genomen en toen Sophie weer wakker was, zijn we een eindje gaan wandelen. Nu we de grote kinderwagen weer hier hebben, is het prettig om een eind te gaan lopen, met die buggy is dat toch niet zo fijn. Ik wilde eens proberen om binnendoor naar de flowermarket te komen. Tot nu toe was ik alleen met de taxi geweest, maar als ik zo op de kaart keek, moest het ook korter kunnen. En zo lopend kom je nog eens ergens, zo bleek. De wijk bij ons aan de overkant is nog redelijk modern, maar als je daarna het volgende blok inloopt, is het ineens compleet vooroorlogs China. Tot nu toe waren we hier nog nooit geweest, maar het was echt heel bizar. Zo loop je nog tussen de sjieke appartementen, en zo leek het meer een of andere derdewereld krottenwijk. Openbare waterpunten, waslijnen over de straten, gezamenlijke toiletblokken en winkeltjes in containers of gewoon achter op de fiets. Maar het gekke is dat je daar compleet op je gemak doorheen kunt lopen. Zou je in Afrika zo’n afslag nemen, dan kom je er niet meer uit, of in ieder geval niet meer met je portemonnee, maar hier is dat allemaal prima. De mensen wuiven je eens vriendelijk toe, vragen of je groente wilt kopen of besteden totaal geen aandacht aan je. En dan ineens ben je weer bij een doorgaande weg en is alles weer nieuw en sjiek. Waarschijnlijk gaat deze wijk ook nog wel tegen de grond voor nieuwbouw, en al ben ik nooit zo voor sloop van het oude, in dit geval is het misschien wel een goed idee, want volgens mij was er niet eens riolering. Afijn, ik bleek helemaal goed gelopen te zijn naar de markt en een half uurtje later liep ik weer langs dezelfde mensjes terug, afgeladen met bolchrysanten voor op het terras en voorzien van een goed humeur. Nog geen uur later was dat even helemaal voorbij en was ik in complete schok. Woest was ik! Ik had Tristan van de bus gehaald en we liepen nog even naar het postkantoor aan het einde van de straat. Op een gegeven moment zie ik twee wat ongure types lopen met allebei een boodschappenwagentje achter zich aan. Wat ligt daar nou op? Het lijken wel dekens ofzo. Toen ze ons inhaalden, zag ik tot mijn grote walging dat het allemaal dierenhuiden waren, zwaar illegale dierenhuiden, en ze waren zeker weten echt. Vossen, beren... de koppen zaten er bij sommigen nog aan. Maar het toppunt was de huid van een Chinese sneeuwpanter, een prachtig dier uit de hooglanden, op het randje van uitsterven. Ik weet zeker dat dat hem was, want er heeft pas een stuk over in de National Geographic gestaan. Ik heb nu altijd een camera bij me en ik kon het niet laten toch een foto te maken, wel een beetje ver weg, want nogmaals, die gasten zagen er niet uit of ze in waren voor een gezellig gesprek. Dit soort dingen is inmiddels ook in China onwijs illegaal en stropers krijgen hoge straffen. Daarom was het ook zo bizar dat deze twee zo kalmpjes door HongMei lu aan het wandelen waren, waar iedereen ze kon zien. De straffen zijn blijkbaar nog niet zwaar genoeg, en al helemaal niet voor de echte criminelen in deze zaak…de klanten van deze bloedartikelen.

Column 2: de balie-buddy

Eco-bezorgdienst

‘Hoe groter hoe beter’, is een gezegde dat niet altijd van toepassing blijkt te zijn. Neem nou de televisie die hier al in huis stond toen we erin trokken. Een draak van een ding dat de hele woonkamer beheerste. Type bioscoopbeeldscherm met een kast erom heen van ruim een meter hoog. Er paste gemakkelijk een hele Chinees in zeg maar. En dan verwacht je wel wat van het beeld natuurlijk, maar helaas. Wazig, flets en bibberig. Na vijf weken turen en onze ogen verpesten waren we het zat met het zeeaquarium. Het frustrerende is namelijk dat je hier helemaal uit je dak kan gaan op DVD-gebied. Voor een filmfreak als ik is dit echt de hemel. De illegale DVD’s op straat kosten ongeveer 50 eurocent, maar in de winkels en de supermarkten koop je legale DVD’s voor rond de 1,50, ook de nieuwste titels en alle bekende series. We gaan daarom niet op straat staan tobben, gewoon naar de winkel. Helemaal geweldig natuurlijk om de filmcollectie eens flink aan te vullen. Maar ja, dan moet je wel een beetje goed beeld hebben, anders is de lol er snel af. Dus... Deze week had de Carrefour alle Philips-tv’s in de aanbieding. Philips wil hier voet aan de grond krijgen, dus er wordt flink gestunt met de prijzen. En als rechtgeaarde Hollanders zijn wij natuurlijk niet te beroerd om ons steentje bij te blijven dragen aan de Nederlandse economie, dus jawel, gisteren hebben we een nieuwe flatpanel gekocht. Hoera! Geen probleem, hij kon morgen (zondagochtend) bezorgd worden. Dus vandaag waren we vroeg op, je weet maar nooit, en om half 10 werd er gebeld. Ik liep alvast met de sleutel naar beneden, naar de garage om het bestelbusje op te wachten. ‘Mama’, riep Tristan, ‘hij staat boven hoor’! Ik dacht, hoe kan dat nou met zo’n grote doos, hebben ze die arme chauffeur nou helemaal laten lopen vanaf de poort? Maar nee hoor. Niets geen bestelbusje of vrachtwagen, de bezorgdienst van de Carrefour bestaat uit een gespierde Chinees met een ouderwetse bakfiets waar onze televisie keurig in stond vastgebonden met wat touwtjes. We hebben hem toch maar even geholpen met het trapje, instappertjes uit bij de deur, bonnetje tekenen en weg was hij weer. Op zijn bakfiets stonden nog twee kinderfietsen die naar de nieuwe eigenaar gepeddeld werden. Helaas was ik te laat om een foto te maken toen hij aankwam, maar toch nog snel een plaatje van deze super ecologisch verantwoorde manier van bezorgen! Ik houd het kort, we hebben nog een stapeltje DVD’s weg te werken!

Stinky tofu in Giethoorn

Vandaag hadden we een auto met chauffeur gehuurd. Klinkt sjiek nietwaar, maar omdat wij hier geen eigen auto mogen (willen!) hebben, is dit voor ons de enige veilige manier om buiten de stadsgrenzen op pad te gaan of om speciale klusjes te doen die je niet met een gewone taxi af kan (zoals naar de bouwmarkt of de Ikea). Het was wel even spannend, want ons ‘vaste mannetje’ (die ons bijvoorbeeld ook komt halen en brengen voor het zwemmen) had vakantie, dus gisteren hadden we een bedrijf uit een krantenadvertentie geprobeerd. En dat bleek perfect. De telefoniste sprak prima Engels en noteerde alle wensen. Zodra ze een chauffeur had, belde ze terug en vanmorgen om kwart voor negen stond hij keurig voor de deur. Aardige jongen, keurige mini-van met gordels en airco. Goed geregeld papa! Het reisdoel vandaag was het waterstadje Zhujiajiao, ongeveer 50 kilometer buiten Shanghai. Rondom Shanghai zijn heel veel leuke plaatsjes en bestemmingen om een dagje door te brengen, we kunnen nog wel even vooruit. Zhujiajiao is zeg maar het Giethoorn van Shanghai en het is al heel oud (Ming dynastie). Alle straatjes lopen langs kanalen en op diverse plaatsen kun je naar de overkant via hele mooie boogtrappen. De stad is nog deels ommuurd en er is een tempel, een klooster, een parktuin, en een aantal originele gebouwen zoals het postkantoor, de apotheek en het theehuis. Na een uurtje waren we er en het was erg druk, maar eigenlijk alleen met Chinese toeristen. En wat doen Chinese toeristen? Ze eten, en eten, en eten. Werkelijk overal werd eten bereid op straat en waren mensen aan het eten, de hele dag. Het was wel heel duidelijk dat we niet meer in Shanghai zaten, want het was even wennen aan de geuren die zo via ongure pruttelende potten, pannen en ketels op gasflessen of open vuurtjes je neus kwamen binnen dwarrelen. Het gezegde, ‘een Chinees eet alles wat gekropen heeft of wat nog steeds kruipt’, klopte aardig, want overal kon je satéstokjes met gebakken kikkertjes, varkenspootjes (de hoefjes dus) met gierst in bamboebladeren, krabben, schildpadden en weet-ik-veel-wat-voor-wezen-het-ooit-geweest-was kopen. Maar wat echt vreselijk was, waren de kraampjes met ‘stinky tofu’. Ik heb het eens opgezocht: van origine was dit soldatenvoedsel, voedsel uit nood geboren. Nu legt men tofublokje zes maanden (!) in de week in een goedje van groente en gedroogde garnalen. Daarna maken ze er satétjes van en gaat het op het vuur. Getverdegetver, dat spul is zo al niet te eten, maar wat een lucht! Tristan sloeg er een beetje groen van uit. Maar goed, het was een erg leuk stadje en we hebben de tempel bezocht waar Tristan wierrook mocht branden en vervolgens een geluksboodschap van de Boeddha kreeg. Deze zal ik woensdag laten vertalen door mijn lerares, wordt vervolgd. Natuurlijk hebben we de echte toerist uitgehangen en een boottochtje gemaakt door de kanalen. Er zat welgeteld één moderne koffiebar in het stadje met Illy-koffie en dat hebben we er maar op gewaagd, want door de structuur van de straten kon je overal in de keukens kijken (lees, achter het gebouw, in de open lucht, waar de afwas in de rivier werd gedaan), waarop we besloten dat we best heeeel goed konden wachten met lunchen tot we weer thuis waren….! Toen we terug wilden gaan en we de chauffeur wilden bellen, bleek Drik zijn nummer niet helemaal juist te hebben genoteerd, geen contact. Dat was best vervelend, want het parkeerterrein was twee voetbalvelden groot. Maar de Boeddha was ons goed gezind na de stokjes van Tristan, want we liepen het terrein nog niet op, of de chauffeur stond ineens voor onze neus. Wat een mazzel! Enne..bij het volgende schoolreisje nemen we in ieder geval maar bammetjes van thuis mee, just in case!

Een dagje OV

Misschien is het een idee om alle rijks- en gemeente- ambtenaren die in Nederland aan het tobben zijn met de OV-chipkaart, eens een weekje op stage te sturen naar Shanghai. Hier werkt tie namelijk wel, de OV-kaart. In de metro, de bus en zelfs in de taxi, ongeacht met welk taxibedrijf je meerijdt. Vandaag hadden we de OV-ontdekdag ingelast. Tot nu toe waren we nog niet met de metro geweest, dus we hebben er maar eens een dagje uit van gemaakt. Een nadeel van waar wij wonen is alleen dat er niet echt een metrostation in de buurt is, hier heb je dan toch een taxi voor nodig, want lopen is echt te ver. Maar een ritje naar het metrostation is uiteraard vele malen korter dan een taxirit helemaal naar het centrum, dus zo gezegd zo gedaan. Uitdaging 1: een kaartje kopen in een onbemand metrostation. Nou, dat bleek dus echt kipsimpel te zijn. Er stond een enorme rij automaten, en jawel, er zat een knopje ‘Engels’ op (stageles 1, dit is misschien ook sympathiek voor de toerist die Nederland aandoet?). Vervolgens moet je even weten welke metrolijn je moet hebben, maar dat staat op iedere stadskaart en in iedere reisgids prima aangegeven (systeem Londen en Parijs). Lijn 2 voor ons. Welk eindstation wilt u? Klik. Hoeveel kaartjes wilt u? drie graag, klik. Dat is dan 15 yuan. Niks geen chipknip, pinpas of gepast betalen, briefjes erin en netjes je kaartjes en je wisselgeld in het laatje. Missie geslaagd, dat moet iedereen met meer dan twee hersencellen kunnen lukken. Even later kwam er een kraakheldere metro voorrijden die ons voor 50 eurocent p.p. in een half uurtje een afstand van Rotterdam centrum tot zeg maar Zoetermeer liet overbruggen (hoeveel kost dat bij de NS?). Bij de uitgang werden de kaartjes netjes door het poortje opgeslokt voor recycling. Op Longyang station zijn we overgestapt op het echte uitje van vandaag: de snelste trein ter wereld op dit moment, de Maglev. De Maglev is een elektro-magnetische zweef-hogesnelheidstrein die je in nog geen acht minuten van Pudong naar het vliegveld brengt, ruim 30 kilometer verderop. De topsnelheid is dan ook 431 kilometer per uur en ik kan je zeggen, dat is echt bizar om mee te maken! Zodra de trein vertrekt, is hij in no-time op snelheid, en hoewel je wel een beetje in je stoel gedrukt wordt, is het heel aangenaam om mee te reizen. Er is geen geschud en gehobbel en bijna geen geluid, je zweeft over de baan en voor je het weet ga je alweer afremmen. Op het vliegveld hebben we even een broodje gegeten en toen gingen we terug, gewoon leuk een middagje treinen, maar dan anders! Tristan ging uit zijn dak natuurlijk! Na wederom een half uurtje metro en 10 minuutjes taxi waren we weer thuis. Missie geslaagd.