Tango tussen de hoogbouw

In het kader, ‘het is nog steeds geweldig weer, dus we genieten ervan’, ging ik vandaag met Sophie naar het centrum, naar de Jing’an tempel. ‘Alweer naar een tempel?’, hoor ik sommigen nu denken. Jazeker, want ik ben dol op tempels. In Shanghai zijn zes grote tempels en het leuke is dat ze mooi over de stad verspreid liggen, zodat je steeds in een ander stadsdeel rondloopt. De taxichauffeurs weten ze altijd te vinden, en niet geheel onbelangrijk, er is ook altijd vervoer terug. Rondom een tempel is er vaak van alles te doen en te zien en dat maakt dat het handige reisbestemmingen zijn voor een paar uurtjes. De Jing’an tempel is al heel oud, de eerste steen is gelegd in 247 en zoals hij nu is, is het rond 1216 ontstaan. Het grappige vind ik bij deze tempel dat hij echt helemaal misplaatst lijkt te zijn. Door de tijd heen is hij opgeslokt door de geschiedenis en aan alle kanten torenen de winkelcentra, wolkenkrabbers en hotels er boven uit. Als je op de binnenplaats staat, zie je boven de eeuwenoude drakendaken ineens immense billboards met reclame voor de nieuwste parfums uit Parijs. Op zo’n moment zou ik wel even in de teletijdmachine van professor Barabas willen stappen om te zien hoe het er vroeger uitzag. Wat ook leuk is aan tempels is hoe het traditionele leven, de rituelen en het geloof ingepast worden in het snelle leven van de Shanghainezen. Ik was er rond lunchtijd en dan zie je heel veel kantoorpersoneel, zakenmannen met koffertje en geüniformeerde winkelbediendes die even wierrook komen branden en komen bidden. Na een bezoekje aan het aangrenzende winkelcentrum en de koffiebar, kwam ik langs een ander icoon van Shanghai; de Paramount nachtclub en ballroom uit 1932. Dit is een typisch staaltje van Amerikaanse Art deco en vroeger was het de dansgelegenheid van Shanghai. Tijdens de Japanse bezetting was het gebouw vanbinnen verwoest, maar in 2001 is de danszaal weer in ere hersteld. Ik wandelde maar eens naar binnen en niemand hield me tegen. Met de lift naar de vierde etage en toen de deuren opengingen, kwam geweldige tangomuziek me tegemoet. Op het bord bij de balie stond dat er van 13.00 tot 15.30 uur ‘high tea ballroom’ was. Je moest eigenlijk entree betalen, maar toen ik zei dat ik alleen even wilde kijken, mocht ik doorlopen. En de lift die ik net had genomen, bleek echt de teletijdmachine te zijn. Een stuk of 30 dansparen van middelbare leeftijd, waren in vol ornaat passioneel de tango aan het dansen. Dames in het lang met blote rug en glitterschoenen, de heren strak in het pak of zelfs in smoking. De zaal zag eruit als een klassieke Hollywood-Sinatrafilm: rood pluche bankjes langs de kanten, glanzend parket, kroonluchters, facetspiegels en goudkleurige palmbomen. Ze konden allemaal erg goed dansen, het was een fantastisch gezicht en dat op een doodgewone maandagmiddag. Helaas heb ik geen ondersteunend beeldmateriaal, want ‘no photo’s’! .
O ja, onderstaande foto laat zien wat er gebeurt als je drie seconden ergens stilstaat met Sophie...en dat dan dertig keer per dag!