Nu echt naar de dokter

Een ongeluk zit in een klein hoekje, of beter gezegd, in een klein trapje. Op donderdag gaan we na school altijd met de vrouw en de twee jongens van de collega van Hendik naar een koffietentje hier in de buurt. Je kan daar gezellig zitten en er is een ballenbak voor de kids, dus het is altijd leuk. Zo ook vandaag. Toen we weer naar huis gingen, was het een beetje gaan regenen. Terwijl wij moeders nog even nakletsten terwijl we de kinderwagens naar buiten brachten, liepen de jongens een beetje gek te doen en..zwiep...Tristan ging onderuit op de inmiddels gladde traptredes en kwam heel naar met zijn voorhoofd op de hoek van een trede terecht. Het was goed mis. Een enorme diepe snee in zijn voorhoofd waar het bloed uitgutste. Paniek alom, personeel van de koffietent kwam aanhollen met doekjes en pleisters, Tristan werd hysterisch en ging over zijn nek en ik moest kalm blijven en handelen: papa gebeld, die zou ons zo snel mogelijk ophalen met een taxi en vriendin Jirla zou Sophie mee naar haar huis nemen. Na een kwartiertje kwam Drik voorrijden en konden we direct door naar het ziekenhuis. Tristan was gelukkig weer een beetje kalm geworden, maar het zag er slecht uit, dat werd hechten. Het duurde een half uur voor we er waren, want het was natuurlijk avondspits, maar eenmaal in het ziekenhuis ging het heel snel. Terwijl wij een intakeformulier invulden, werd de EHBO klaargemaakt en we waren gelijk aan de beurt. Het was inderdaad te diep om te plakken, hechten dus. Alleen Tristan is echt panisch voor naalden sinds het inentingscircus, dus wij voorzagen grote problemen. Daar wist het zeer vriendelijke ziekenhuispersoneel wel raad mee. Eerst een chocolaatje en daarna gingen we mummietje spelen. Trisan werd heel strak ingewikkeld in een laken, zodat hij zijn armen niet meer kon bewegen. Daarna moesten we hem met drie man stil houden, zodat de dokter plaatselijk kon verdoven. Het alternatief was dat hij onder narcose zou moeten, maar dat wilden we liever niet natuurlijk. Afijn, mijn oren doen nog zeer van zijn gegil, maar uiteindelijk bleef hij redelijk stil liggen en kon de dokter beginnen met hechten. Toen het eenmaal achter de rug was, hij nog een lollie had gekregen en een mooie pleiser, had hij weer praatjes. 'Zo, dat was cool man!" Jaja, wacht maar tot de hechtingen er weer uit moeten volgende week... Nou ja, een voordeel, de tetanusspuit in het Havenziekenhuis is in ieder geval niet voor niets geweest. Arme stumper!