Als je met meer dan een miljard mensen in een land, of met meer dan 19 miljoen mensen in een stad woont, dan weet je denk ik niet beter of er staat altijd wel een ander levend wezen vlak bij je in de buurt. Er is gewoonweg geen ruimte genoeg voor iedereen om eens lekker breeduit te bewegen of te staan. Inmiddels ga ik eraan wennen, maar het blijft vreemd wanneer een wildvreemde achter je in de rij bij een kassa lekker tegen je aan komt staan. Niet om vervelend of obsceen te doen, gewoon omdat men dat gewend is. De Chinezen doen het onbewust, en ik probeer na een paar seconden toch maar weer een beetje door te schuiven en los te komen van die warme arm of prikkende heup. Ik heb in ieder geval niet meer de reflex om pissig om te kijken of terug te gaan duwen, want ik weet inmiddels dat het niet kwaad bedoeld is. Toch kom je met dit soort dingen soms in gekke situaties terecht die je in Nederland niet snel zal meemaken. Zo moest ik vandaag even bij de Ikea zijn voor wat kleine dingen in huis en keuken. Ik arriveerde rond lunchtijd, dus een bordje Zweedse kost was mooi meegenomen. Dat dachten er meer, het restaurant zat ramvol, maar ik had geluk, want er kwam net een piepklein tafeltje met twee stoelen vrij. Tien minuutjes later komen er twee oudere dametjes aan, tja, nergens plek, en zonder te blikken of blozen, of te vragen, schoven ze aan bij het tafeltje naast mij waar al een andere mevrouw alleen zat te eten. Er werd geen woord gewisseld, iedereen schoof gewoon een beetje in. Toen bleek dat er ook nog een meneer bij de dametjes hoorde, en je raadt het al, die schoof gezellig aan bij mij. Nou was het een tafeltje waar eigenlijk geen twee dienbladen op pasten en waar je met twee personen direct met de knietjes tegen elkaar zit. Het maakte niets uit. Hij schoof mijn blad een beetje naar me toe, botste tegen mijn knie en begon al slurpend en smakkend aan zijn Zweedse gehaktballetjes (met rijst, dat wel) en soepje. Ook hier; er werd niets gevraagd, hij keek me niet aan of wat dan ook. Zo gaat dat gewoon. Sophie en ik hebben hem daarom dan ook ongegeneerd zitten bestuderen, want een etende Chinees is best een interessant schouwspel, en hij schoof ten slotte bij mij aan nietwaar! Ook toen ik maar weer eens verder ging, keek hij niet op of om. Ik kan niet wachten tot we een keer een echte treinreis gaan maken met afgeladen wagons, volgens mij komen we dan niet meer bij!
vrijdag 24 oktober 2008
Gast aan tafel
Als je met meer dan een miljard mensen in een land, of met meer dan 19 miljoen mensen in een stad woont, dan weet je denk ik niet beter of er staat altijd wel een ander levend wezen vlak bij je in de buurt. Er is gewoonweg geen ruimte genoeg voor iedereen om eens lekker breeduit te bewegen of te staan. Inmiddels ga ik eraan wennen, maar het blijft vreemd wanneer een wildvreemde achter je in de rij bij een kassa lekker tegen je aan komt staan. Niet om vervelend of obsceen te doen, gewoon omdat men dat gewend is. De Chinezen doen het onbewust, en ik probeer na een paar seconden toch maar weer een beetje door te schuiven en los te komen van die warme arm of prikkende heup. Ik heb in ieder geval niet meer de reflex om pissig om te kijken of terug te gaan duwen, want ik weet inmiddels dat het niet kwaad bedoeld is. Toch kom je met dit soort dingen soms in gekke situaties terecht die je in Nederland niet snel zal meemaken. Zo moest ik vandaag even bij de Ikea zijn voor wat kleine dingen in huis en keuken. Ik arriveerde rond lunchtijd, dus een bordje Zweedse kost was mooi meegenomen. Dat dachten er meer, het restaurant zat ramvol, maar ik had geluk, want er kwam net een piepklein tafeltje met twee stoelen vrij. Tien minuutjes later komen er twee oudere dametjes aan, tja, nergens plek, en zonder te blikken of blozen, of te vragen, schoven ze aan bij het tafeltje naast mij waar al een andere mevrouw alleen zat te eten. Er werd geen woord gewisseld, iedereen schoof gewoon een beetje in. Toen bleek dat er ook nog een meneer bij de dametjes hoorde, en je raadt het al, die schoof gezellig aan bij mij. Nou was het een tafeltje waar eigenlijk geen twee dienbladen op pasten en waar je met twee personen direct met de knietjes tegen elkaar zit. Het maakte niets uit. Hij schoof mijn blad een beetje naar me toe, botste tegen mijn knie en begon al slurpend en smakkend aan zijn Zweedse gehaktballetjes (met rijst, dat wel) en soepje. Ook hier; er werd niets gevraagd, hij keek me niet aan of wat dan ook. Zo gaat dat gewoon. Sophie en ik hebben hem daarom dan ook ongegeneerd zitten bestuderen, want een etende Chinees is best een interessant schouwspel, en hij schoof ten slotte bij mij aan nietwaar! Ook toen ik maar weer eens verder ging, keek hij niet op of om. Ik kan niet wachten tot we een keer een echte treinreis gaan maken met afgeladen wagons, volgens mij komen we dan niet meer bij!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Haha, jouw blog van gisteren deed mij meteen denken aan het verhaal dat ik van mijn 60-jarige collega Anton hoorde. Die zat een paar maanden geleden in Barendrecht aan een koppie koffie in het Ikea-restaurant en een paar tafeltjes verderop zat een Turks echtpaar met hun peuterkindje. Dat kindje zat enorm Antons aandacht te trekken en die ging er graag in mee. Hij en de peuter hadden de grootste lol met kiekeboe-en e.d.
Totdat de Turkse man nogal boos naar Anton toe kwam om hem duidelijk te maken dat ie niet zo schaamteloos naar z'n vrouw mocht kijken! Tja, Anton was te geschokt om te reageren en is sindsdien weer een tikkeltje minder tolerant ten opzichte van onze allochtone medemens. Pfffff, ik hoop niet dat dit Geert of Rita een extra stem gaat opleveren bij de volgende verkiezingen!
Een reactie posten