Oranje elite

Hoezee, de Majesteit viert weer haar verjaardag. Als trouwe Hollanders hebben wij natuurlijk de vlag buiten gehangen vanmorgen, maar daar laten we het dan ook bij. Gisteren was er een receptie op het consulaat met haring en oranjebitter, maar dat hebben we even overgeslagen, je moet het ook niet overdrijven nietwaar! Wat nou wel leuk was geweest, was Koninginnedag voor de kinderen. Dat was vorige week zondag. Via de Nederlandse Vereniging hadden we een uitnodiging gehad voor een spelletjesmiddag, sponsorloop en vrijmarkt speciaal voor de kinderen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar dat weekend had Sophie koorts en Tristan was ook niet echt lekker. Bovendien ging het in de loop van de middag traditiegetrouw plenzen en stormen, dus we waren niet geweest. En dat was maar goed ook, want ik denk dat mams anders ernstige ruzie had gehad. Een deel van de activiteiten zoals de spelletjes en de vrijmarkt waren (achteraf gezien)georganiseerd door de Oranje Draak. Dit is een organisatie die Nederlandse kinderen naschools Nederlands onderwijs biedt op de diverse internationale scholen hier. Er is veel aandacht voor taal en lezen, en cultuurzaken (geschiedenis, koningshuis, Jip en Janneke enz). Best goed denk ik voor sommige kinderen, bijvoorbeeld die hier geboren zijn en Nederland alleen kennen van een vakantie of die 1 Nederlandse ouder hebben. Voordat we hier naartoe kwamen, hadden we ons er ook nog in verdiept, maar voor Tristan vonden we alle andere nieuwe dingen wel even genoeg; eerst maar eens Engels leren, goed Nederlands en wie Jip en Janneke zijn leert hij wel van zijn moeder thuis. Enfin, diverse andere kennissen waren wel naar de Koninginnedag geweest, kindertjes hadden hun speelgoeddozen eens omgekeerd, prijsjes geplakt en het verkoopkleedje gestreken. Maar eenmaal ter plekke bleek dat je alleen mocht meedoen als je een leerling was van de Oranje Draak. Belachelijk! Zij hadden het georganiseerd en dus was het alleen voor draakjes. Diverse vaders en moeders konden hun huilende kinderen weer mee naar huis nemen en een rel was geboren, want blijkbaar was dat ook niet bekend bij de Nederlandse Vereniging.
Wellicht leren ze de kindjes in de eliteklasjes niet dat Koninginnedag van oorsprong een volksfeest is, bedoeld voor iedereen, jong of oud, draakje of geen draakje. Of zou de nadruk toch liggen op koloniale geschiedenis? Toch eens even met Trix bellen wat zij ervan vindt.

Uiteraard is ieder leed altijd weer relatief. Ook hier in China is het bloedbad in Apeldoorn voorpaginanieuws en heeft iedereen op internet of op CNN de beelden gezien. Niet te bevatten hoe diep iemand kan zinken om zoveel verdriet te veroorzaken. Weer een zwarte regel op de alsmaar langer wordende lijst bizarre gebeurtenissen in het beschaafde Holland.

Earth Day en de '20-ties

Vandeweek was het wereldwijd Earth Day, een dagje om stil te staan bij hoe wij gebruik maken van de aarde en respect hebben voor de natuur. Samen met de Shanghai Zoo, organiseert de school van Tristan Earth Day in Shanghai en gisteren was het zover. Het evenement trekt naast de leerlingen en hun familie, ieder jaar zo'n 4.000 bezoekers. De kinderen waren al weken bezig met allerlei projecten in de klas, ieder op hun eigen niveau. Tristan is inmiddels een ware recycle-expert, hij heeft een 'wurm-farm' gemaakt en weet nu dat de wormen zijn appelschillen tot nieuwe aarde verwerken, we hebben een adoptieplant die we om de dag moeten vertroetelen en opmeten, hij weet hoe de dino's zijn uitgestorven en welke beestjes er nu op het randje balanceren, hoe je drinkwater kunt besparen en hij heeft een zonnestelsel gemaakt. Het is toch wat zo op je vierde. Op een van de weides in de Zoo was het festivalterrein met allerlei stands, landenpaviljoens en activiteiten. Er was ook een groot toneel waar allerlei schoolkinderen demonstraties gaven. Om half 12 was het toneel voor de Kung Fu groep van Tristan. Op de klanken van 'Everbody was Kung Fu fighting (hoaa!)', lieten de kleine stoere mannen en vrouwen aan het enorme publiek zien wat ze de afgelopen 10 weken hadden geleerd en het ging geweldig! Groot applaus, grijnzende snuitjes! De rest van de middag hebben we vanalles gedaan en lekker van het mooie weer genoten.
Vandaag was het alweer zo'n mooie dag en we zijn eens naar de andere kant van Shanghai gegaan, richting het noorden. De bestemming was Duolun lu, een originele jaren '20 straat die alle uitdagingen van de tijd heeft doorstaan. Het straatje van zo'n halve kilometer is nu tot cultureel erfgoed verheven en er mogen geen auto's rijden. De originele baksteenhuisjes, villa's, winkeltjes en openbare gebouwen zijn allemaal keurig bijgehouden en het is net of je de filmset van een jaren '20 film binnen stapt. In deze buurt hebben veel bekende schrijvers en kunstenaars gewoond en deze mensen zijn vereeuwigd met levensechte bronzen beelden die in hele normale scenes links en rechts langs de straat te vinden zijn. Soms heb je er niet eens erg in dat het een beeldengroep is die thee zit te drinken! We hebben langs alle antiekwinkeltjes en bijzondere gebouwen geslenterd en een kopje koffie gedronken in het Old Film Cafe dat gevestigd is in een villa uit 1923. Een bronzen Charlie Chaplin staat naast de deur en binnen zijn de muren behangen met oude filmposters, Chinese pin-ups en originele ansichtkaarten. In een van de antiekwinkeltjes vroeg de oude eigenaar, voorzien van prehistorische bril met jampotglazen, of we het een en ander voor hem wilden voorlezen. Hij had blijkbaar wat spullen ingekocht, een prent, een wapenschildje en een of ander naambord, en daar stonden Engelse en Franse teksten op. We konden het wel lezen, maar ja, naar het Chinees vertalen is een ander verhaal! Met handen en voeten kwamen we er toch uit en hij leek tevreden met wat we zeiden. Vlakbij het straatje was ook een mooi park waar we nog een uurtje gewandeld hebben. We waren weer de enige westerlingen tussen de dansende, zingende, tai chi-ende, badmintonnende, slapende, etende en debatterende oudjes.

Dodo Airlines

Je zou denken dat in deze barre economische tijden, een bedrijf er alles aan doet zijn schaarse klanten in de watten te leggen. Je hebt ook bedrijven die als eerste bezuinigen op de customer service afdeling. Neem nou de KLM.
Het mag bekend zijn dat Hendrik regelmatig in het vliegtuig zit en hij heeft inmiddels dan ook het erepasje van de KLM op zak; Platinum-member. Dit pasje staat vol fijne airmiles, te besteden aan tickets of hotels en levert wat andere handige dingen op voor de frequent flyer. We mogen een keer per jaar op kosten van het bedrijf op 'home leave' en dat hadden we in februari al besteed, maar deze zomer wilden we toch ook een paar weken naar huis. Geen probleem, papa had genoeg punten voor twee retourtjes Shanghai-Amsterdam en Sophie is nog gratis. Nou is het aantal gratis stoelen per vlucht beperkt, dus ik had eind februari al gereserveerd: vrijdag 12 juni om 10.10 uur vanaf Pudong. Prima. Vorige week ging Hendrik ook maar eens een ticket boeken voor die vlucht, maar toen de secretaresse het vluchtnummer doorgaf, bleek dat onze blauwe vrienden de vlucht verplaatst hadden naar 23.30 uur, aankomsttijd vijf uur smorgens op Schiphol. Nou moe, hoe kan dat nou?? Daar wisten we niets van. Maar eens even bellen met Flying Blue, volgens het pasje wereldwijd dag en nacht bereikbaar. Niet dus. "U kunt ons bereiken tijdens kantooruren, daarbuiten kunt u op de website terecht". In Shanghai is het kantooruur en de website doet het niet. Dat gaat lekker. 's-Avonds ging het beter, een telefoniste aan de lijn.

'Ja hallo, ik bel vanuit Shangai, hoe zit dat met die vlucht?'
'Die is verplaatst mevrouw.'
'Waarom?'
'Dienstregelingwijziging.'
'En waarom weet ik dat niet?'
'Ehhhh.....hoe bedoelt u?'
'Nou, misschien is het sympatiek om mensen te informeren zodat je niet al om acht uur smorgen met twee kleine kinderen op het vliegveld staat terwijl je pas om half twaalf s-avonds moet vliegen?'
'Ehhh....ja daar heeft u wel gelijk in. O wacht, er staat een aantekening bij uw boeking dat er een voornemen is om nog contact met u op te nemen. '
'Een voornemen......ja ja. Hoe moeilijk is het om iedereen even een mailtje te sturen zodra er iets verandert?'
'Dat kan onze database niet mevrouw.'
'Tjonge... Ik wil die vlucht niet, wilt u me omboeken naar de vlucht van 12.50 uur?'
'Ehhh...nee dat kan niet want u heeft twee tickets op airmiles gereserveerd.'
'Dusssss??? Wilt u me nu omboeken naar de vlucht van 12.50 uur?!'
'Momentje..dit moet ik even overleggen.'
Twintig Shanghaitelefoon-minuten later:
'Goed nieuws mevrouw de Zeeuw, u kunt toch met de vlucht van 12.50 uur mee, omdat het via een Platinum-member was.'
'Fijn.'

Nou, als was het op een pasje van de Kabouterknutselclub geweest, echt dat we niet midden in de nacht weg waren gegaan. En we zijn niet de enigen hoor, dit soort dramaverhalen (en nog veel veel erger en onbeschofter) horen we heel veel. Conclusie: de KLM heeft het niet helemaal begrepen De zwaan kunnen ze beter vervangen door een Dodo, ook gedoemd tot uitsterven. En dan nog eens wat, wij Hollanders behoren tot de langste volkeren ter wereld... KLM is toch nog steeds een soort Nederlandse firma...drie keer raden wie er in de top 5 van maatschappijen met de minste beenruimte staat? Juist. Fijn voor al die langbenige Hollanders. Helaas hebben we voor deze route geen alternatief, maar dat komt vast nog wel. Op 12 juni gaan we maar weer met Dodo Airlines mee.

Illustratie: Hendrik de Zeeuw, vrij te gebruiken.

Column 8: Angstzweet in de bilnaad

Het zijn de eenvoudige dingen die het leven aangenaam maken, en dat besef je je pas als je ze niet meer hebt. Neem nou een Rotterdams fietspad. Fietspad? Jazeker. Stel je een stad voor zonder fietspaden, waar de gemiddelde doorgaande weg al snel vier tot zes banen breed is, waar de auto minimaal het formaat SUV heeft en waar ongemotoriseerd verkeer, zoals de fietser of de voetganger, compleet rechtenloos onderaan de verkeersvoedselketen bungelt. Welkom in Shanghai! De tijden dat de Chinezen massaal per degelijk Mao-rijwiel van A naar B peddelden, zijn stoffige geschiedenis. Binnenkort start er dan wel een proef met gratis witte leenfietsen, maar voorlopig is de automobiel heer en meester op de openbare weg en daar moet alles voor wijken. Als je ook maar iets te besteden hebt, heb je motorisch aangedreven vervoer, al is het maar een snorfiets. Fietsen is voor de armen. Of voor die maffe expats. Voordat wij naar Shanghai vertrokken, had ik geinvesteerd in een glimmende Sparta Mama-fiets, zo een met een kinderzitje voor en achter, een lage instap en een rekje voor de buggy. Een soort vrachtwagen op twee wielen zeg maar. Eenmaal hier vond ik het doodeng om per fiets ergens heen te gaan, dus een smoesje was snel bedacht; de kleine is er nog niet aan toe, het regent, wat een storm vandaag.... en de Sparta verdween langzaam maar zeker onder een dikke laag stof. Vorige week moest mijn dochterje voor een inenting en de kliniek is net te ver om te lopen, maar eigenlijk te dichtbij om een taxi te pakken. Het was droog, windstil en het was geen spitsuur, dus de eerste fietstocht moest er maar eens van komen. Bovendien was ik op weg naar een kliniek, dus als het mis mocht gaan, zaten we in ieder geval op de goede route. Met het angstzweet in de bilnaad en een lichtvochtige bovenlip, stortte ik me met de helft van mijn kostbaarste bezit voorin het kinderzitje in de verkeersjungle van Shanghai. Mijn dochter vond het fantastisch en bij iedere meter die we zonder piepende remmen aflegden, ontspande ik een beetje. Tijdens de terugreis viel me pas op dat auto’s vaart minderden als ze me passeerden. Diverse keren stak er iemand zijn hoofd uit het raampje om breed lachend mijn bolide te bewonderen. Zo’n fiets hadden ze nog nooit gezien! Duimen gingen omhoog en we kregen zelfs af en toe voorrang. Handig hoor zo’n Hollandse fiets, maar ik zou toch liever de Rotterdamse fietspaden hier hebben.

Geld, macht en vaderland

Het was weer lekker weer vandaag en we gingen eens lunchen met papa. Niet ver van waar Drik werkt, loopt Hongqiao lu, een van de langste straten van Shanghai en na de lunch ging ik die eens een stukje verkennen. Ik kwam langs mooie jaren '20 villa's, sommigen bewoond, anderen met horeca en een enkele stond leeg. Klimop had bezit genomen van de schoorstenen en de luiken voor de ramen en de kunstige smeedijzeren hekken stonden langzaam weg te roesten. Ik wist dat ergens op dit deel van de kilometerslange weg het 'Shanghai International Cemetery' moest zijn, de enige begraafplaats waar buitenlanders die iets betekend hebben voor Shanghai, begraven zijn. Maar belangrijker voor de Chinezen is dat hier een deel van de beroemde familie Soong begraven ligt en dan vooral de dochter Ching Ling. Ching Ling heeft ook wel de bijnaam 'moeder des vaderlands'. Als men het hier over de Soong-dochters heeft, is het gezegde: '1 hield van geld, 1 hield van macht en 1 hield van het vaderland.' Vader Charlie Soong maakte aan het einde van de 19e eeuw een fortuin in de drukkerij en met buitenlandse handel en hij kreeg zes kinderen, drie zonen en drie zeer ambitieuze dochters. Twee zonen voerden niet veel uit, maar de derde zoon schopte het tot minister van financien, vertrok naar de USA en werd net na de oorlog gezien als de rijkste man ter wereld. De oudste dochter deed niet onder voor haar broer en had hetzelfde talent voor geld; via duistere transacties rondom de oorlog werd zij de rijkste vrouw van China en vertrok 'op tijd' met haar bankboekje richting haar broer. De jongste dochter trouwde met Chiang Kai-shek(leider van de Nationalisten die onder druk van Mao uiteindelijk naar Taiwan vluchtte en president van Taiwan werd)en ze stond altijd in het middelpunt van de internationale media als een echte mediaster. Ze was dol op aandacht en de macht die dat gaf. De middelste dochter trouwde de veel oudere Dr. Sun Yat-sen. Dr. Sun vond dat het keizerrijk moest worden afgeschaft en hij was de grondlegger van de Drie Volksbeginselen; nationalisme, socialisme (volkswelzijn) en democratie. Op 1 januari 1912 werd Dr Sun de eerste president van de Chinese Republiek. Na zijn dood in 1925 werd Ching Ling zelf politiek actief en werd ze gekozen als vice voorzitter van de centrale regering in Peking. Alle zussen zijn erg oud geworden, maar alleen Ching Ling wilde in Shanghai begraven worden, naast haar ouders. Op de begraafplaats is haar standbeeld en zo te zien worden er regelmatig verse bloemen gelegd door huidige bewonderaars. Achter het beeld liggen de graven van de ouders en Ching Ling, en wat wel heel typisch was, van het dienstmeisje van Ching Ling. Deze dame was het grootste deel van haar leven bij Ching Ling geweest en ze was blijkbaar zo dol op haar dat ze de eer heeft gekregen in het familiemausoleum opgenomen te worden.
Het gedeelte met de buitenlandse graven bestond vooral uit kleine bescheiden tegeltjes met een naam en de data. Er waren maar een vijf echte grafstenen. Vier van de vijf zijn van hele bekende namen uit de geschiedenis van Shanghai: de familie van Victor Sassoon; de Joods/Engelse vastgoedmillionair die met zijn talloze schitterende Art Decogebouwen het huidige gezicht van de Bund heeft bepaald, zoals het Peace Hotel. En de Joodse familie Kadoori, nog zo'n vastgoedimperium dat voor vele bekende gebouwen van toen en nu heeft gezorgd. Hoewel deze families geld als water hadden en zeer rijk gestorven zijn, waren de graven opvallend sober; slechts een simpele steen met de namen, data en een spreuk. Het zijn overigens de enige Joodse graven die de culturele revolutie overleefd hebben. Het vijfde graf was wel heel bizar en ik kreeg het er even warm van: Talitha. A. Gerlach, Friend of China - 1896 - 1995. Is dat raar om je eigen naam op een plek als deze te zien staan, en nog hetzelfde gespeld ook. Ik was natuurlijk gelijk razend nieuwsgierig wie zij was geweest, zeker omdat dit graf nogal opvalt, maar na een avondje speuren op internet ben ik niet veel wijzer geworden. Ze heeft het grootste deel van haar leven in China gewoond waar ze blijkbaar actief was voor een organisatie die de 'Peking Union Medical College' heette en ze was actief op het gebied van geld inzamelen voor de 'Chinese Industrial Cooperatives Movement'. Haar naam komt voor in archiefbrieven van andere buitenlanders die al in het begin van de 20e eeuw in China werkten, maar ik kon verder geen biografie vinden.
Sophie heeft nog een tijdje onder de oude bomen en de met blauwe regen overdekte pergola's rondgestapt. Het was weer een fascinerend middagje op een prachtige plek vlakbij huis, die zomaar bol bleek te staan van wervelende recente geschiedenis.

Wat eten we vandaag?

Regelmatig krijgen wij de vraag of het allemaal een beetje te doen is met 'dat eten daar'. Of de kindjes een beetje willen eten en of de rijst onze neus al uit komt. Ja... Ja... Nee. Het eten is hier geweldig lekker en de keus is enorm. Wil je iedere dag je eigen vertrouwde prakkie op tafel, dan kan dat ook. Naar sommige dingen moet je misschien een beetje zoeken, maar een alternatief is er altijd. Balletje gehakt? Geen probleem. Spruitjes, stamppot, zuurkool, piepers? Zoveel je op kunt. Wat je hier niet hebt, zijn dingen als boerenkool, andijvie en witlof, maar de Chinezen hebben zo vreselijk veel soorten groente dat er altijd wel iets bijzit wat er op lijkt. Bovendien verkoopt de City Shop, de importwinkel hier aan de overkant, heel veel diepvriesgroente van Iglo, dus zelfs de rode kool met appeltjes hoeven we niet te missen! Voor de lunch staat er regelmatig een tosti met kaas van de firma Kroonen en Zonen uit Drachten en een plakje Itliaanse ham op tafel en de Calve-pindakaas is ook nog steeds niet op. Het is trouwens een groot misverstand dat de Chinezen drie keer per dag rijst eten; rijst eten ze ook maar af en toe, maar ze eten wel heel veel noodles, in alle soorten en maten en ook die zijn erg lekker. Maar wat eten we zoal? Ziehier het menu van afgelopen week:
Maandag: dit was hier een vrije dag, dus een beetje van mezelf en een beetje van de City Shop: een perfect gegrild kippetje met een ovenschotel van krieltjes in olijfolie met rozemarijn, een soort Chinese koolraapjes en paprika. Yoghurt en Nederlandse vanillegriesmeelpudding toe.
Dinsdag: roerbakgroente met stukjes varkenshaas, rijst, yoghurt en Danoontjes.
Woensdag: laat thuis want voetbaldag, dus pastadag; penne met bolognaisesaus (zelf gemaakt uiteraard).
Donderdag: kipschnitzel met bloemkool en piepers, chocopuddinkje toe.
Vrijdag: schitterend warm weer, met Fan en Ron naar de stad, lekker buiten eten bij O'Malleys; zalmfilet voor de dames, fish and chips voor de heren, kipjes voor de kids ( o ja en cocktails en Duveltjes natuurlijk!)
Zaterdag: verjaardag van Joshua, niet echt gegeten, maar vanalles gedurende de dag.
Zondag: Paasontbijt met verse chocoladebroodjes, croissants en bladerdeeghapjes, door Tristan geschilderde eitjes en chocolade paashazen van bakker Bastiaan. s-Avonds hadden we een leuk uitje. De leraar van wie Hendrik in Nederland altijd Chinese les had, was op familiebezoek in Shanghai en hij had ons uitgenodigd een hapje te gaan eten. Dat werd uiteraard Chinees, bij ons favoriete tentje Amy's, maar nu deed hij de bestellingen en dan eet je weer eens wat anders zeg maar: warme tofu met gedroogde vruchten, zoete aardappel, mini spearribs, omelet met garnalen, rijst, groentesoep met bamboescheuten en het topstuk was een stoofpotje van varkensstaartjes en stukjes zeeslang in een lekker sausje. Haha, je verzint het niet, maar alles was echt heel lekker.
Kortom, ons menu is een leuke mix uit alle windstreken en als je je vooroordelen over soorten voedsel aan de kant zet, kom je weleens voor aangename verrassingen te staan. Ons motto: eerst proeven, dan oordelen! Eet smakelijk!

Epiloogje Yangshuo

Dat is nou toch grappig. Op de achterkant van het Chinese papiergeld staan bekende plekken in China. En wat staat er op de achterkant van een briefje van 20? De bergpartij zoals je die ziet vanaf de kade van Xingping, het dorpje waar we geeindigd waren na de boottocht op de Li-rivier. Bij het briefje van 100 zijn we ook al geweest, want dat is het Volkscongres in Beijing. Toch eens uitvogelen waar die andere plaatjes van zijn!

Graven poetsen

Deze week hadden we een lang weekend. De scholen, kantoren en de banken waren gesloten, want het was Qingming Festival, oftewel tomb sweeping day, oftewel de dag dat iedere familie het graf van de voorvaderen schoonmaakt. Omdat veel mensen vaak ver moeten reizen, geeft de regering een extra vrije dag na het weekend. De Chinezen zijn dan ook massaal op pad; als het enigszins mogelijk is om het graf te bezoeken, dan doen ze dat. Is het echt te ver weg, dan is er altijd wel een familielid die instructies en geld krijgt om de rituelen uit te voeren. Maar ook bij deze traditie is de moderne tijd aangebroken. Steeds meer families richten een speciale blog in waar de voorouders herdacht worden met foto's, anekdotes en wensen. Het heeft dan misschien niet de charme van het fysiek bij elkaar zijn, maar als je familie over zo'n groot land verspreid is, kinderen ver weg studeren of misschien wel in het buitenland wonen, is het een slimme manier om toch aan de traditie te voldoen.
Naast het schoonmaken van het graf, worden er gebeden opgezegd voor de overledenen, thee en voedsel geofferd en wordt er papieren namaakgeld verbrand. In het hele land waren er ongeveer 120 miljoen mensen op de been en dat zorgde net als met het Chinese nieuwjaar voor grote verkeersdrukte. Alleen al in Shanghai hebben zo'n 2,6 miljoen mensen een bezoek gebracht aan een begraafplaats, die deze dagen dag en nacht open waren. De gemeente had alle tolpoorten opengezet, zodat het verkeer beter door kon stromen, maar de ring stond de hele dag muurvast.
De mensen die niet naar een begraafplaats gaan, maken van de gelegenheid gebruik in de stad op stap te gaan, dus het was gewoon overal erg druk. Wij zijn maar lekker thuis gebleven, het was prachtig weer en Tristan is de hele dag druk geweest met zijn skelter en met nieuwe vriendjes maken. Hij heeft er weer drie Mexicaanse en een Italiaans vriendje bij en dat liep af en aan over de compound, de speeltuin en onze tuin. Gezellig hoor.

foto mensen, Shanghai Daily

Shanghai bloeit

Het is bloesemseizoen, en de Aziaten zijn er dol op. In Japan geeft de regering zelfs een nationale vrije dag om de bekende 'cherry blossems' te gaan bekijken. Hier in China is het nog niet zo erg, maar nu zo'n beetje alle bomen in bloei staan, gaan wel heel veel mensen erop uit om ze te bewonderen of zich ermee op de foto te laten zetten. Afgelopen donderdag was ik met de kindjes in de dierentuin, wat ook een botanische tuin is, en daar was het ook al zo mooi. Je struikelde dan ook over de bruidsparen die zich wilden laten vastleggen onder de roze kersenbomen en de prachtige witte perzikbomen. Gisteren was het nog vreselijk nat en best koud, maar vandaag was het ineens geweldig lenteweer en de thermometer gaf om 10.00 uur al 24 graden aan. Ik was vroeg op, want om half 9 zou er bezoek komen. Gisteren waren we naar de flowermarket geweest om twee gigantische planten met pot voor in de lege vijver uit te zoeken en die zouden ze vanmorgen vroeg komen bezorgen. Ik hoopte weer op een bezorgservice met de bakfiets (altijd leuk voor de foto), want je ziet hier regelmatig gigaplanten 'fietsen', maar deze mannen waren blijkbaar met een busje en hadden het laatste stukje met een steekwagentje afgelegd. Twee paar flinke spierballen hadden de planten snel op de goede plek, en het terras ziet er nu geweldig uit! We waren helemaal in de buitenstemming, dus na een potje voetbal, badminton en een boterhammetje, zijn we met de metro naar Century Park gegaan. Dit park is het grootste park van Shanghai en het ligt in het nieuwe deel Pudong aan de andere kant van het water. Het is het beste te vergelijken met Central Park in New York. Bossen, fietspaden, een enorme vijver, waterwegen, grasvelden, een openluchttheater, een vliegerveld, skatebanen en..bloesemlanen. Door het mooie weer was het behoorlijk druk in het park en vooral bij de bloesems was het dringen voor een foto. We zijn helemaal om het meer gelopen en Drik en Tristan hebben het grootste gedeelte al voetballend afgelegd. Sophietje liep lekker naast de buggy en ze hield het heel behoorlijk vol. Ook hier vele bruidsparen die van hot naar her holden (letterlijk, de bruiden hebben namelijk gympen onder hun jurk aan, dat loopt wat makkelijker!) en die allemaal onder hetzelfde boompje en bij dezelfde rotspartij moesten poseren. De fotografen zijn niet zo erg origineel geloof ik. Toen we bijna rond waren, wilde een aardige Chinese meneer de bal elegant naar Tristan terugschoppen, maar helaas, hij schopte hem zo het water in. Kluns! Hij bleef wel moedig staan, maar maakte verder geen aanstalte om de bal weer uit de vijver te vissen of om te helpen wat dat betreft. Ik ging al op zoek naar een visser die wellicht een schepnet ofzo had, maar papa vond onder de struiken een lange bamboestok en daarmee hadden we de bal weer snel op de kant. En bedankt. De terugreis hebben we per taxi gedaan, omdat we dit stadsdeel nog nooit gezien hadden en dan is het leuker om het vanuit de taxi te bekijken. Na het eten bleek er live Nederlands voetbal op tv te zijn: Rhoda JC-Ajax en op dit moment staat het 1-2. Dat is toch geinig he, zo'n satellietschotel!