!!! Adreswijziging !!!

We zijn er weer! In de categorie, je moet toch wat, heb ik een pagina aangemaakt op Hyves.nl . Omdat dit een .nl adres is, ga ik ervan uit dat dit in de lucht blijft. Hyves is naar mijn mening niet zo fraai en handig , maar het werkt. De oude teksten kon ik ook importeren, de foto's bij de stukjes niet, maar ik zal binnenkort nieuwe fotoalbums toevoegen.

het directe nieuwe adres is: http://shanghaiaandemaas.hyves.nl/blog/
je kan ook naar www.hyves.nl en dan zoeken op Talitha Vermaas, aanklikken en op 'blog' of 'foto's' klikken

Groetjes, Hendrik, Talitha, Tristan en Sophie

Rood tape

Beste fans,
In al haar wijsheid heeft de Chinese overheid besloten alle duizenden blogs achter blogspot.com en blogger.com, plus YouTube te blokkeren. Niemand weet waarom. Dat gebeurt blijkbaar wel vaker en blokkades worden ook weer zonder reden opgeheven. Met andere woorden: iedereen buiten China kan de blog zien, maar ik kan geen nieuwe berichten meer plaatsen vanuit China. Dit laatste berichtje post ik via een enorme omweg, maar die wil ik liever niet dagelijks gaan gebruiken, omdat ik niet weet of het veilig is.
Kortom, contact weer via de e-Pmail en tot nader bericht... bedankt en tot ziens!

Tal

De Boeddha's die achterbleven

In 1882 maakte de vrome Chinese monnik Hui Gen een pelgrimstocht naar Birma, en op de terugweg naar zijn klooster op het eiland Putuoshan (zo'n 250 km onder Shanghai)nam hij een paar souveniertjes mee: vijf enorme Boeddha-beelden, elk gemaakt van een enkel stuk kostbaar jade. Aangezien het grootste beeld alleen al 1000 kilo woog, bleek het een heel gesjouw en eenmaal in Shanghai konden de beelden niet allemaal met de ferry mee. De monnik zag blijkbaar in dat hij het lot niet moest tarten door heen en weer te gaan varen, dus hij liet twee beelden achter in Shanghai. Er werd een tempel gebouwd om de beelden een vast nieuw onderdak te geven en de monnik vertrok met de resterende drie beelden naar zijn klooster, maar daar zijn ze nu niet meer. Tot op de dag van vandaag weet niemand waar ze gebleven zijn, een mysterieuze zaak. De huidige tempel is de jongste van Shanghai (die uit 1882 brandde af en werd herbouwd in 1918)en het is de populairste tempel, zowel onder de Chinezen als de toeristen.
In de serie, 'we doen weer eens een tempeltje vandaag', vertrokken we gistermiddag richting noord-Shanghai, een buurt waar ik eigenlijk nog nooit geweest was. Na de drukte van Yan an lu, de eindeloze winkels op Nanjing lu en de Art deco huizen langs Beijing lu, reden we door een gezellig Chinees woonbuurtje met veel groene straten, de typische laan-huizen, kleine winkeltjes en parkjes. Opeens sloegen we linksaf een klein straatje in met aan de ene kan een fabriek en aan de andere kant de poort van de tempel, heel onopvallend zo midden in de woonwijk. Het was gelukkig niet druk. Zo te zien waren er gisteren, op de dag van de herdenking, veel mensen geweest, want de wierrookbranders stonden aardig vol. De twee jade beelden hebben ieder hun eigen gebedshal. In de eerste hal staat het beeld van de zittende Boeddha in lotushouding op het moment van verlichting, 1000 kilo zwaar en bijna twee meter hoog. Het is werkelijk een prachtig beeld, de groene jade is bijna doorzichtig, de Boeddha kijkt je aan met een zachte glimlach en het beeld is helemaal bezet met edelstenen. In de andere hal kun je de liggende vesie bewonderen, Boeddha met een vredige glimlach op het moment van de dood. Dit beeld is maar een meter lang, maar zo mogelijk nog mooier dan de andere en het is ook weer helemaal afgewerkt met edelstenen.
Hierna hebben Sophie en ik nog een beetje door de tempel gewandeld en genoten van de rust en de bijzondere rituelen die er aan de gang waren. De tempel is namelijk nog volop in gebruik; overal zie je (vrij jonge) monniken rondlopen in hun goudgele wapperende pijen, druk met gezang, gebeden, een gezellig praatje of even op de mobiel praten met wie zal het zeggen. Sophie kreeg nog diverse aaien over de bol en ze vond die meneren wel aardig geloof ik. Dat vind ik wel erg leuk aan de tempels hier, je kunt er gewoon naar binnen, iedereen is met zijn eigen ding bezig en ik als bezoeker kan er ook gewoon lekker op een muurtje gaan zitten om alles eens te observeren. Niemand die zich eraan stoort. Een oase van rust in deze chaotische stad. Tenminste, totdat er een kudde Italiaanse toeristen binnenkwam, tjongejonge, wat zijn die toch altijd aanwezig. Kakel de kakel, korte broeken, topjes en slippers en maar herrie maken. Het was weer tijd om op te stappen.

Een jaar na de grote klap

Gisteren (12 mei) was het precies een jaar geleden dat in China, in de provincie Sichuan, de aarde begon te schudden en een allesverwoestende aardbeving het leven van miljoenen mensen in een hel veranderde. Als zoiets zo ver weg van je eigen bedje gebeurt, denk je, jee wat erg, het is een poosje in het nieuws en daarna verdwijnt zo'n gebeurtenis weer langzaam naar de achtergrond wanneer ander wereldnieuws de aandacht gaat vragen. Dat is logisch, zo is het leven. Maar doordat wij nu hier wonen, is deze ramp niet weggezakt in de geschiedenis van gedachten. Eigenlijk iedere dag stond er wel iets over in de krant: nieuwe ontwikkelingen, cijfers, wondertjes, hulpprojecten, inzamelingsacties, noem maar op. Nu, 1 jaar na dato, staat de officiele teller op 68.712 doden, 17.921 vermisten, 4,45 miljoen (!) gewonden, ruim 7.000 verminkten en een niet in geld uit te drukken bedrag aan materiele schade. En in de aanloop naar de herdenking op 12 mei, kwamen er heel veel persoonlijke verhalen los, hartverscheurende verslagen van gewone mensen die alles zijn kwijtgeraakt.
Zoals dat van een man, een van de ongeveer 100 mannen die overgebleven zijn, nadat een complete berg instortte bovenop hun geboortedorp. Alle vrouwen, kinderen en ouderen liggen in een natuurlijk massagraf, 100 meter diep onder het puin van de berg. Deze mannen werkten als migrant in een andere stad of streek om voor hun familie te zorgen en nu hebben ze niets meer. Het is maar een van de vele tragedies van de ramp die ook grote gevolgen heeft voor de toekomst, want een hele generatie jonge mensen is verdwenen, kinderen die later voor hun ouders zouden gaan zorgen. Wereldwijd is er veel commotie en aandacht geweest voor het grote aantal schoolkinderen dat is gesneuveld. Op het tijdstip van de beving zat iedereen op school en veel scholen zijn compleet ingestort. Alleen al op een middelbare school in de stad Beichuan zijn 1.000 van de 3.000 leerplichtige kinderen omgekomen... vreselijke aantallen. Wat mij gisteren weer opviel is het grote verschil tussen Westerse en lokale verslaggeving. Op de BBC werd ingezoomd op het verhaal van de scholen. De verslaggever vertelde dat de overheid zich hult in stilzwijgen over waarom er zoveel scholen zijn ingestort en dat niemand verantwoordelijkheid wil nemen, er strikte censuur is op dit onderwerp en dat ouders geen antwoord krijgen op de vraag, 'hoe kan dat nou'? Hier horen en lezen we dat er wel degelijk onderzoeken gestart zijn, dat bouwinspecteurs in veel gevallen geconcludeerd hebben dat gebouwen in deze toch vaak armere dorpen en stadjes, uit het tijdperk stamden dat er nog volgens andere bevingseisen gebouwd werd, en dat bij nieuwere scholen die toch ingestort zijn, de aannemers onder justitieel onderzoek gesteld zijn. Bij wet moet nieuwbouw van openbare gebouwen nu namelijk voldoen aan kracht 8. Wat is waar? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, maar ik durf wel te beweren dat het niet zo is dat de overheid dit maar in de doofpot heeft gestopt. De prioriteiten liggen alleen anders nu. Sommige steden moeten compleet opnieuw opgebouwd worden, sommigen zelfs tientallen kilometers verderop omdat de beving het landschap heeft veranderd, rivieren anders zijn gaan lopen en men niet meer wil gaan bouwen op bekende breuklijnen. Mensen wonen in noodgebouwen, fabrieken en andere inkomstenbronnen voor arbeiders zijn weg. Het is een bijna onmenselijke opdracht voor de overheid om dit deel van het land weer op poten te krijgen, maar het begin is gemaakt, al zal de klap nog wel jaren en jaren nadreunen.

Ter illustratie een artikel uit de Shanghai Daily, wat treffend beschrijft hoe mensen het leven weer voorzichtig durven op te pakken.

"FROM time to time Huang Changrong wonders about the two-month-old baby she is holding: has time reversed and brought her back to the days when she was a young mother, or is this the grandchild she never met? Huang lost her daughter in the devastating earthquake that destroyed their homes in Mianzhu City. "Had she not been pregnant, she'd have easily survived. She used to be so agile," Huang said. Her 22-year-old daughter was due to give birth in three months when she died after her four-story apartment building collapsed. Now, at 42, Huang is a mother again. The baby was a pleasant surprise, as well as a headache for her and her 48-year-old husband Wang Xinglin. "When he grows up and gets married, we'll be nearly 70 - too old to help him build a home or bring up his children," said Huang.

Another bereaved mother, Zhao Rong, seemed to forget her loss when she talked about her new pregnancy. "This time I want a girl, because I already have a good boy," said Zhao, 35. Then her smile gives way to sadness at the memory of her eight-year-old son, a second grader whose body was never found after his school collapsed. The boy and his father were both killed. A town official, Zhao Rong, was too busy to concentrate on her own grief at first, helping rescue and relief workers relocate 1,800 people away from a swelling quake lake. She now keeps her pain to herself. Every night, she subconsciously makes room for her son when she goes to bed. "Sometimes he'd climb on to my bed at night, saying he felt cold sleeping alone," she said. In January, she married again. "I told myself that life must go on, that my husband and son would be happy to see me carry on," she said. Before her remarriage, Zhao burnt all the old family photos. "They are here in my mind," she said, pointing to her head.

In Beichuan County alone, several hundred people who lost wives or husbands have remarried. Classified ads in local newspapers often state "quake-widowed" alongside the advertiser's height, occupation or income level. "Remarriage is the simplest, but most effective way to reignite hope in these lonely hearts," said An Guangxi, a Shanghai-based photographer who visited Beichuan four times to record the lives of the survivors. "Many said remarried life was not perfect, but was better than living in the shadow of past miseries."An's work has been collected into a photo exhibition at the Shanghai Library, entitled "Memories of Life."

The quake disaster helped Chen Yan, 37, find his true love.The Chengdu-based businessman and volunteer lifted 29 students from school ruins in Dujiangyan. One of the girls he brought out died later in hospital, but her cousin, Peng Lu, a waitress in Mianzhu, fell in love with him. The couple were married yesterday. "We all suffered heartbreaks last year," Chen said at the wedding, which began at 2:28pm, the time the earthquake hit. "We hope 2009 will bring us happiness and laughter."

Villa Balconia

Je hebt niet veel nodig om het naar je zin te hebben; zon, water, een koele versnapering, lekker eten en goed gezelschap. De afgelopen week is de zomer hier losgebarsten; sinds dinsdag is het dik over de 30 graden en in het afgelopen weekend stond de thermometer op 37 graden...in de schaduw. Dat is ook weer even wennen, want hoewel we hier al een hele tijd aangenaam weer hebben, was het nog niet zo heet geweest. Dus zaterdag hebben we het zwembad uit de kast getrokken en de waterbaan in elkaar gezet, een grote parasol gekocht en resort Villa Balconia kon in gebruik genomen worden. Een beetje water en wat badspeeltjes blijven toch het allerleukste speelgoed voor de kleintjes, dus die hoorden we niet meer.
En omdat er ook altijd wel iets te vieren valt (een 14-jarige bruiloft, een verjaardag, moederdag en het-is-mooi-weer-vandaag-wat-is-het-leven-fijndag, gingen we s-avonds met de drie families naar een heel bijzonder restaurant, in het oude gedeelte van Shanghai. Dit restaurant is alleen bekend bij mensen die het via via weten; ze adverteren nergens, er is geen uithangbord, je leest er nooit wat over. Fan had het adres gekregen van een klant in HongKong, en volgens die man is dit een van de beste Chinese restaurants van Shanghai, dus we waren benieuwd. We reden een mooie laan in en we hadden alleen een huisnummer. Het nummer stond aan de ingang van een heel smal steegje en volgens Fan stond er een bordje dat er een openbaar zwembad zat, maar een restaurant? Maar toch, in het steegje was weer een poort en eenmaal door die poort stond je ineens in een gigantische tuin van een oude villa, een prachtig gebouw dat je vanaf de straat helemaal niet kunt zien. Het bleek maar weer eens dat Shanghai vol verrassingen zit als je iets verder kijkt dan je neus lang is. Binnen had men het huis precies zo gelaten zoals het vroeger was. Het was jammer dat je zo opvalt met een kastje in je binnenzak, want er stond heel wat origineel art deco meubilair dat ik heel graag had willen meenemen! In iedere kamer stonden grote tafels, prachtig gedekt met sjiek servies. O jee, dat wordt wat met vier springkikkers en een baby, want het was iets sjieker dan we verwacht hadden. Maar de kids hebben zich keurig gedragen en er is maar 1 glas sinaasappelsap omgegaan (drie keer raden door wie!). Fan deed de bestellingen en we hebben inderdaad geweldig lekker en weer bijzonder origineel gegeten.
Zondag was het weer languit onder de parasol en in het zwembad. Wat wil een expat nog meer?!

Henry heeft hoofdpijn...proost!

Voor veel mensen was het zaterdag een bijzondere dag: voor Tristan, want die ging voor het eerst logeren, voor Sophie, want die ging mee, voor Olga, want die mocht oppassen, voor papa en mama, want die gingen hun kroost voor het eerst bij iemand anders achterlaten hier in China, voor Mandy, want die had 'ja' gezegd tegen Henry, voor Henry, want die had 'ja' terug gezegd....en voor nog zo'n honderd andere bruiloftsgasten die vanavond tijdens een feestelijk diner kwamen vieren dat Mandy en Henry Wu elkaar ongeveer zes maanden geleden eeuwige trouw hadden beloofd. Mandy is een van de Chinese dames bij Hendrik op kantoor, en wij en Dolf en Jirla hadden als enige niet-Chinezen een uitnodiging gekregen, een hele eer! Natuurlijk wilde ik graag mee (hoe vaak krijg je de gelegenheid om een Chinese bruiloft van dichtbij mee te maken?), en gelukkig vonden we in de moeder van bus-buddy Lucas een zeer betrouwbare oppas. Sinds de daadwerkelijke trouwdag was er genoeg gespaard voor het feest en nu werden we al om vijf uur verwacht, in een zalencomplex vlakbij ons huis. We hadden bedacht om te gaan lopen, maar het regende pijpenstelen. We hadden ons nette pak aan en de haren zaten in de krul, dus we belden toch maar een taxi. Die vent baalde natuurlijk dat het maar zo'n kort ritje was, zodat hij via 1x links en drie keer rechts uiteindelijk terecht kwam waar hij ook met 1 x rechts had kunnen komen. Hij dacht zeker dat wij niet wisten waar het was, maar wij hadden er wel lol in dat hij met deze enorme omweg nog 50 cent extra had verdiend.
Bij binnenkomst stond het bruidspaar al klaar in een weelderige binnentuin, alwaar ze in een uur tijd ongeveer honderd keer op de foto zijn geweest met alle gasten. De bruid zag er prachtig uit in een klassieke witte jurk, die naar later bleek, jurk nummer 1 van de vier creaties zou zijn die ze die avond zou dragen. Het mag wat kosten. We werden door een glimmende moeder-van-de-bruidegom naar onze stoelen begeleid, terwijl ze bleef buigen en zeggen wat een eer het was dat we waren gekomen. De zaal was van boven tot onder gedecoreerd met gouden krulornamenten, levensechte replica's van beroemde Italiaanse standbeelden en de taart en de roze champage stonden al klaar. Langzaam liep de zaal vol en stipt om 6 uur begon de ingehuurde ceremoniemeester, type Chiel Montagne, met het programma. We verstonden er natuurlijk niets van, maar de strekking was wel duidelijk en met wat vertaalwerk van de andere collega's konden we het prima volgen. Onder de gasten waren witte rozen uitgedeeld en die moesten we 'verstoppen' (in de praktijk lagen ze op tafel tussen het eten, maar goed). Henry moest ze zoeken en toen was hij klaar om de bruid naar binnen te begeleiden. Alle vrijgezellen zitten aan tafel bij het bruidspaar, en zij stonden nu met confetti-knallers langs het gangpad, terwijl het bruidspaar, verblind door een grote toneelspot, naar het podium schreed. Chiel Montagne had nog wat vaste grapjes en ingestudeerde anekdotes paraat, er werd gezwaaid naar familieleden, de taart werd gesneden, de champagne geknald en ondertussen viel iedereen aan op de enorme hoeveelheid gerechten die maar bleef komen: koude schotels, fruit, vis, kreeft, pekingeend, stoofvlees, rijst, soepen, diverse groentes, kwal, zeekomkommer, noodles, nog meer vis...het ging maar door. Ondertussen verscheen de bruid in jurk 2, een hemelsblauwe wulpsere creatie en deelde ze aan iedere tafel een brandende kaars uit. Er werden ook heel veel sigaretten uitgedeeld, want roken brengt geluk aan het paar (?) en de toch behoorlijk hoge zaal begon aardig blauw te staan. Bij de derde ronde voedsel, was de bruid omgetoverd tot een traditionele Chinese schone in een klassieke qipau, erg mooi, en toen begon het interessante gedeelte van de avond: het proosten. Het was opvallend dat er niet veel alcohol op tafel stond, wat wijn en bier, maar de meesten zaten toch aan de cola. Bij het proosten ging het paar langs de tafels om te proosten met speciale gasten. De bruid nipte steeds heel verstandig aan haar glaasje, maar de bruidegom had er zin in en nam steeds drie flinke teugen rode wijn, waarna hij weer bijgeschonken werd door zijn moeder die achter hem aan liep met in iedere hand een fles. En dat ging best hard! Tegen de tijd dat ze bij ons waren, kon hij nog amper rechtop staan, maar hij was reuze lollig en na onze felicitaties riep hij 'thankyouuuu thankyouuu'! en nam nog eens drie slokken. Hij had nog zeker acht tafels te gaan!! Terwijl de bruid in de laatste jurk verscheen, een westerse sjieke cocktailjurk, werd de taart verdeeld. De bovenste etage was helemaal voor de vrijgezellentafel en de andere twee etages werden verdeeld in enorme hompen, die zo links en rechts op de rest van de bergen eten werden gezet. Per tafel moest je het zelf maar verdelen, hahaha! Ik liet me niet kennen natuurlijk en ik kan je vertellen dat bruidstaart eten met stokjes een stuk gemakkelijker is dan met stokjes zeekomkommer eten ! Om 9 uur begon de bediening de nepbloemstukjes van tafel te halen, het was alweer voorbij. We vonden het eigenlijk een beetje genant om nu Sophie alweer op te halen bij de oppas, want Olga had zich er zo op verheugd, dus we gingen nog maar even naar het hotel aan de overkant van de straat waar we nog een tijdje lekker in de lobby gezeten hebben met een cocktail. Het was weer droog geworden, en we zijn lopend naar huis gegaan. Tristan lag lekker te slapen, die halen we morgenochtend op en Sophietje sliep thuis braaf verder in haar eigen bed.
Arme Henry, morgen moet hij op huwelijksreis; die heeft echt hoofdpijn in het vliegtuig. Proost jongen!

Dag van het ja-woord

Terwijl in Nederland de kater van Koninginnedag nog wel een tijdje zal nabonzen in ieders hoofd, was het vandaag in China een nationale feestdag; 1 mei, de dag van de arbeid. Met arbeid heeft het niet veel meer te maken, want bijna iedereen is vrij. Het was schitterend weer, echt de eerste zomers warme dag van het jaar, en we hadden bedacht dat het leuk was om met Fan, Ron en Joshua te gaan picknicken in het natuurgebied bij Sheshan, zo'n 40 kilometer verderop. Maar al aan het einde van onze straat bleken we niet de enige te zijn die bedacht hadden om vandaag een dagje buiten de stad door te brengen. Alle 16 banen tot aan de buitenring stonden muurvast. De chauffeur wist nog wel een binnendoorweggetje naar de oprit, maar toen we er bijna waren, zagen we dat de 20 banen van de ring ook muurvast stonden. Tijd voor plan B. We konden nog net draaien, op naar de dierentuin, want daar kun je ook perfect picknicken op de vele grote grasvelden. Plan B eindigde in een enorme rij auto's die een parkeerplekje aan het zoeken waren, minimaal zo'n 10 minuten lopen vanaf de dierentuinpoort, en toen we door de hekken keken was het wel duidelijk dat je geen centimeter ruimte had om je kleedje uit te vouwen. Tijd voor plan C. Tegenover het kantoor van Hendrik is een mooi park waar je, en dat is uitzonderlijk voor Shanghai, op het gras mag komen. Laten we dat dan maar proberen. En ja hoor, hier konden we makkelijk naartoe rijden, sterker nog, het was eigenlijk hartstikke rustig in het park. We hadden nu bijna een uur gereden om uiteindelijk in het park te belanden waar we in 10 minuten naar toe kunnen fietsen, wat een grap zeg. Wat wel heel jammer was, was dat we net een massale trouwceremonie hadden gemist van zeker 20 bruidsparen waarvan de bruidegom in het leger zat. Ze waren net aan het opruimen en her en der waren nog wat stelletjes aan het poseren, maar het officiele gedeelte was al achter de rug. We vonden een lekker plekje onder de bomen, helemaal voor onszelf alleen en de kids hebben de hele dag naar hartelust kunnen rennen, voetballen en gek doen. Volgens Fan is 1 mei traditiegetrouw een dag waarop heel veel mensen gaan trouwen, omdat de familie dan vrij is. En inderdaad, afgezien van de 'militaire' paren, was het park de hele dag het decor van poserende stelletjes en hun entourage, een boeiend schouwspel. Ik ging eens een rondje lopen met Sophie en door het park heen werkten een stuk of 40 paartjes het lijstje met dezelfde 'unieke' plekjes voor een mooie foto af: voor de fontein, op het ene bankje bij de bloesemboom, onder de pergola, bij de vijver, bij de waterval. Soms stonden de paren zelfs in de rij te wachten voor dat ene hekje of die ene rotspartij en op het grote grasveld waren er vier paren tegelijk aan het poseren. Zo leuk prive allemaal! Wat ze verder allemaal gemeen hadden, was dat de bruiden met ongelofelijk veel make up en haarlak bewerkt waren en dat de bruidegommen er over het algemeen in een slecht zittend huurkostuum bijstonden met een blik van 'wat doe ik hier in godsnaam, mag ik al naar huis, even mijn mobieltje checken.' O ja, en de meeste dames huppelden rond op ongelofelijk hoge rode lakpumps, het schijn geluk te brengen.
Toen de picnickmanden grotendeels leeg waren en de neuzen een beetje aangebrand raakten, zijn we maar weer eens opgestapt. Morgenavond hebben Hendrik en ik onze eerste Chinese bruiloft van een van de collega's van Hendrik, ik ben benieuwd of de bruid rode hakken of gympies aanheeft!