Henry heeft hoofdpijn...proost!

Voor veel mensen was het zaterdag een bijzondere dag: voor Tristan, want die ging voor het eerst logeren, voor Sophie, want die ging mee, voor Olga, want die mocht oppassen, voor papa en mama, want die gingen hun kroost voor het eerst bij iemand anders achterlaten hier in China, voor Mandy, want die had 'ja' gezegd tegen Henry, voor Henry, want die had 'ja' terug gezegd....en voor nog zo'n honderd andere bruiloftsgasten die vanavond tijdens een feestelijk diner kwamen vieren dat Mandy en Henry Wu elkaar ongeveer zes maanden geleden eeuwige trouw hadden beloofd. Mandy is een van de Chinese dames bij Hendrik op kantoor, en wij en Dolf en Jirla hadden als enige niet-Chinezen een uitnodiging gekregen, een hele eer! Natuurlijk wilde ik graag mee (hoe vaak krijg je de gelegenheid om een Chinese bruiloft van dichtbij mee te maken?), en gelukkig vonden we in de moeder van bus-buddy Lucas een zeer betrouwbare oppas. Sinds de daadwerkelijke trouwdag was er genoeg gespaard voor het feest en nu werden we al om vijf uur verwacht, in een zalencomplex vlakbij ons huis. We hadden bedacht om te gaan lopen, maar het regende pijpenstelen. We hadden ons nette pak aan en de haren zaten in de krul, dus we belden toch maar een taxi. Die vent baalde natuurlijk dat het maar zo'n kort ritje was, zodat hij via 1x links en drie keer rechts uiteindelijk terecht kwam waar hij ook met 1 x rechts had kunnen komen. Hij dacht zeker dat wij niet wisten waar het was, maar wij hadden er wel lol in dat hij met deze enorme omweg nog 50 cent extra had verdiend.
Bij binnenkomst stond het bruidspaar al klaar in een weelderige binnentuin, alwaar ze in een uur tijd ongeveer honderd keer op de foto zijn geweest met alle gasten. De bruid zag er prachtig uit in een klassieke witte jurk, die naar later bleek, jurk nummer 1 van de vier creaties zou zijn die ze die avond zou dragen. Het mag wat kosten. We werden door een glimmende moeder-van-de-bruidegom naar onze stoelen begeleid, terwijl ze bleef buigen en zeggen wat een eer het was dat we waren gekomen. De zaal was van boven tot onder gedecoreerd met gouden krulornamenten, levensechte replica's van beroemde Italiaanse standbeelden en de taart en de roze champage stonden al klaar. Langzaam liep de zaal vol en stipt om 6 uur begon de ingehuurde ceremoniemeester, type Chiel Montagne, met het programma. We verstonden er natuurlijk niets van, maar de strekking was wel duidelijk en met wat vertaalwerk van de andere collega's konden we het prima volgen. Onder de gasten waren witte rozen uitgedeeld en die moesten we 'verstoppen' (in de praktijk lagen ze op tafel tussen het eten, maar goed). Henry moest ze zoeken en toen was hij klaar om de bruid naar binnen te begeleiden. Alle vrijgezellen zitten aan tafel bij het bruidspaar, en zij stonden nu met confetti-knallers langs het gangpad, terwijl het bruidspaar, verblind door een grote toneelspot, naar het podium schreed. Chiel Montagne had nog wat vaste grapjes en ingestudeerde anekdotes paraat, er werd gezwaaid naar familieleden, de taart werd gesneden, de champagne geknald en ondertussen viel iedereen aan op de enorme hoeveelheid gerechten die maar bleef komen: koude schotels, fruit, vis, kreeft, pekingeend, stoofvlees, rijst, soepen, diverse groentes, kwal, zeekomkommer, noodles, nog meer vis...het ging maar door. Ondertussen verscheen de bruid in jurk 2, een hemelsblauwe wulpsere creatie en deelde ze aan iedere tafel een brandende kaars uit. Er werden ook heel veel sigaretten uitgedeeld, want roken brengt geluk aan het paar (?) en de toch behoorlijk hoge zaal begon aardig blauw te staan. Bij de derde ronde voedsel, was de bruid omgetoverd tot een traditionele Chinese schone in een klassieke qipau, erg mooi, en toen begon het interessante gedeelte van de avond: het proosten. Het was opvallend dat er niet veel alcohol op tafel stond, wat wijn en bier, maar de meesten zaten toch aan de cola. Bij het proosten ging het paar langs de tafels om te proosten met speciale gasten. De bruid nipte steeds heel verstandig aan haar glaasje, maar de bruidegom had er zin in en nam steeds drie flinke teugen rode wijn, waarna hij weer bijgeschonken werd door zijn moeder die achter hem aan liep met in iedere hand een fles. En dat ging best hard! Tegen de tijd dat ze bij ons waren, kon hij nog amper rechtop staan, maar hij was reuze lollig en na onze felicitaties riep hij 'thankyouuuu thankyouuu'! en nam nog eens drie slokken. Hij had nog zeker acht tafels te gaan!! Terwijl de bruid in de laatste jurk verscheen, een westerse sjieke cocktailjurk, werd de taart verdeeld. De bovenste etage was helemaal voor de vrijgezellentafel en de andere twee etages werden verdeeld in enorme hompen, die zo links en rechts op de rest van de bergen eten werden gezet. Per tafel moest je het zelf maar verdelen, hahaha! Ik liet me niet kennen natuurlijk en ik kan je vertellen dat bruidstaart eten met stokjes een stuk gemakkelijker is dan met stokjes zeekomkommer eten ! Om 9 uur begon de bediening de nepbloemstukjes van tafel te halen, het was alweer voorbij. We vonden het eigenlijk een beetje genant om nu Sophie alweer op te halen bij de oppas, want Olga had zich er zo op verheugd, dus we gingen nog maar even naar het hotel aan de overkant van de straat waar we nog een tijdje lekker in de lobby gezeten hebben met een cocktail. Het was weer droog geworden, en we zijn lopend naar huis gegaan. Tristan lag lekker te slapen, die halen we morgenochtend op en Sophietje sliep thuis braaf verder in haar eigen bed.
Arme Henry, morgen moet hij op huwelijksreis; die heeft echt hoofdpijn in het vliegtuig. Proost jongen!