Ik ken mijn sterke punten, maar ik ken ook zeker mijn zwaktes. En mijn voeten horen absoluut bij de laatste categorie. Zelf noem ik ze liefkozend ‘mijn berenpootjes’ en meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Ik ben een echte Vermaas, maar laat ik het tenenwerk nou van mijn opa Jansen hebben geërfd… wat een drama. Al jaren neem ik me voor om stelselmatig naar de pedicure te gaan, maar ik had er tot nu toe de moed niet voor gehad. Zo’n twee jaar geleden ben ik eens met Kathleen mee geweest naar een Braziliaanse nagelsalon, maar nadat deze dame anderhalfuur lang hoofdschuddend en ‘tsssss’geluiden uitbrengend over mijn eeltige worstenteentjes zat gebogen, heb ik dat maar weer voor gezien gehouden. Maar goed. Hier in Shanghai is het laten doen van je nagels een way of life. De dametjes hier lopen altijd perfect gemanicuurd rond, en ik neem aan dat ook de popperige voetjes en teennageltjes regelmatig vertroeteld en gelakt worden. Sinds wij hier zijn, heb ik alleen maar op blote voeten rondgelopen, met alle gevolgen van dien. Het kon nu echt niet meer. Dus....ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en gisteravond had ik mijn eerste afspraak bij de pedicure, of zoals manlief dat zo leuk kan zeggen, bij de hoefsmit. De binnenkomst was in ieder geval veelbelovend; kopje thee, Engelse Elle, lekker achterover in een lederen stoel en de horrelvoetjes in een bruisbadje met heerlijk warm water. Na een kwartiertje kwam er een lief dametje met een stapeltje handdoeken, die plaatsnam op een kabouterkrukje aan het andere eind van mijn benen. Voordat ze aan mijn tenen begon te frummelen, deed ze wel een mondkapje voor, maar ik neem aan dat dit standaard procedure was en niet speciaal vanwege de eventuele dampen waarvan zij dacht dat die vrij zouden komen. Er werd geknipt, geraspt, gevijld, geschuurd,
gescrubt en gepeuterd en na ruim drie kwartier zagen mijn hoefjes er weer uit zoals het hoort. Keurig, voor zover dat dan kan bij mij. Of ik er nog een leuk kleurtje op wilde? Normaal lak ik mijn teennagels nooit, want hoe minder aandacht op mijn tenen hoe beter, maar vooruit, wat kon mij het schelen. Even later ging ik glimlachend weer naar huis. De pedicure had geen enkele keer haar hoofd geschud of een ‘tssss’ laten ontsnappen, de vlakschuurmachine was er niet aan te pas gekomen en ik hoefde niet extra te betalen voor meerwerk. Over een week of vijf ga ik lekker weer!
Ik ken mijn sterke punten, maar ik ken ook zeker mijn zwaktes. En mijn voeten horen absoluut bij de laatste categorie. Zelf noem ik ze liefkozend ‘mijn berenpootjes’ en meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Ik ben een echte Vermaas, maar laat ik het tenenwerk nou van mijn opa Jansen hebben geërfd… wat een drama. Al jaren neem ik me voor om stelselmatig naar de pedicure te gaan, maar ik had er tot nu toe de moed niet voor gehad. Zo’n twee jaar geleden ben ik eens met Kathleen mee geweest naar een Braziliaanse nagelsalon, maar nadat deze dame anderhalfuur lang hoofdschuddend en ‘tsssss’geluiden uitbrengend over mijn eeltige worstenteentjes zat gebogen, heb ik dat maar weer voor gezien gehouden. Maar goed. Hier in Shanghai is het laten doen van je nagels een way of life. De dametjes hier lopen altijd perfect gemanicuurd rond, en ik neem aan dat ook de popperige voetjes en teennageltjes regelmatig vertroeteld en gelakt worden. Sinds wij hier zijn, heb ik alleen maar op blote voeten rondgelopen, met alle gevolgen van dien. Het kon nu echt niet meer. Dus....ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en gisteravond had ik mijn eerste afspraak bij de pedicure, of zoals manlief dat zo leuk kan zeggen, bij de hoefsmit. De binnenkomst was in ieder geval veelbelovend; kopje thee, Engelse Elle, lekker achterover in een lederen stoel en de horrelvoetjes in een bruisbadje met heerlijk warm water. Na een kwartiertje kwam er een lief dametje met een stapeltje handdoeken, die plaatsnam op een kabouterkrukje aan het andere eind van mijn benen. Voordat ze aan mijn tenen begon te frummelen, deed ze wel een mondkapje voor, maar ik neem aan dat dit standaard procedure was en niet speciaal vanwege de eventuele dampen waarvan zij dacht dat die vrij zouden komen. Er werd geknipt, geraspt, gevijld, geschuurd, 
gescrubt en gepeuterd en na ruim drie kwartier zagen mijn hoefjes er weer uit zoals het hoort. Keurig, voor zover dat dan kan bij mij. Of ik er nog een leuk kleurtje op wilde? Normaal lak ik mijn teennagels nooit, want hoe minder aandacht op mijn tenen hoe beter, maar vooruit, wat kon mij het schelen. Even later ging ik glimlachend weer naar huis. De pedicure had geen enkele keer haar hoofd geschud of een ‘tssss’ laten ontsnappen, de vlakschuurmachine was er niet aan te pas gekomen en ik hoefde niet extra te betalen voor meerwerk. Over een week of vijf ga ik lekker weer!
4 opmerkingen:
Nou, je teentjes zien er tóp uit hoor. En niet zo minderwarig over je voetjes, ze brengen je toch maar mooi overal heen en het valt allemaal best mee. Zet dat trauma maar eens voor nu en altijd uit je hoofd. We hebben zo allemaal wel iets wat we in meer of mindere mate anders zouden willen ..........;-)
nou, het is dat het niet naast de deur is maar het lijkt me een lekker verwennerijtje daar bij die chineese "hoefsmid". Wat een klojo die vent van jou. Ik schaam me dat het mijn zoon is.
en nu wietse, knap hoor met twee kids en kleine hendrik in een vreemd land verhuizen kinderen verzorgen verslagen maken en nog mailtjes versturen ik sta versteld ga zo door ik vind het geweldig en geniet ervan.
Als ik van jouw pedicure-schroom had geweten, had ik je allang al een keer meegenomen naar mijn lieve pedicure (gewoon in Rotterdam), door wie ik elke vier weken mijn poezelige voetjes laat verzorgen. Geen overdreven probleemvoeten aan mijn kant (geen opa Jansen in mijn familie), maar ze hebben het zwaar te verduren, laat ik het daar op houden ;-).
Gelukkig is het allemaal helemaal goed gekomen en heb jij nu ook ervaren dat een pedicure-sessie erg prettig en niet genant hoeft te zijn. Wel bijzonder dat je er he-le-maal voor naar China moest verhuizen!
Liefs,
Ingrid
Een reactie posten