Misschien is het een idee om alle rijks- en gemeente- ambtenaren die in Nederland aan het tobben zijn met de OV-chipkaart, eens een weekje op stage te sturen naar Shanghai. Hier werkt tie namelijk wel, de OV-kaart. In de metro, de bus en zelfs in de taxi, ongeacht met welk taxibedrijf je meerijdt. Vandaag hadden we de OV-ontdekdag ingelast. Tot nu toe waren we nog niet met de metro geweest, dus we hebben er maar eens een dagje uit van gemaakt. Een nadeel van waar wij wonen is alleen dat er niet echt een metrostation in de buurt is, hier heb je dan toch een taxi voor nodig, want lopen is echt te ver. Maar een ritje naar het metrostation is uiteraard vele malen korter dan een taxirit helemaal naar het centrum, dus zo gezegd zo gedaan. Uitdaging 1: een kaartje kopen in een onbemand metrostation. Nou, dat bleek dus echt kipsimpel te zijn.
Er stond een enorme rij automaten, en jawel, er zat een knopje ‘Engels’ op (stageles 1, dit is misschien ook sympathiek voor de toerist die Nederland aandoet?). Vervolgens moet je even weten welke metrolijn je moet hebben, maar dat staat op iedere stadskaart en in iedere reisgids prima aangegeven (systeem Londen en Parijs). Lijn 2 voor ons. Welk eindstation wilt u? Klik. Hoeveel kaartjes wilt u? drie graag, klik. Dat is dan 15 yuan. Niks geen chipknip, pinpas of gepast betalen, briefjes erin en netjes je kaartjes en je wisselgeld in het laatje. Missie geslaagd, dat moet iedereen met meer dan twee hersencellen kunnen lukken. Even later kwam er een kraakheldere metro voorrijden die ons voor 50 eurocent p.p. in een half uurtje een afstand van Rotterdam centrum tot zeg maar Zoetermeer liet overbruggen (hoeveel kost dat bij de NS?). Bij de uitgang werden de kaartjes netjes door het poortje opgeslokt voor recycling. Op Longyang station zijn we overgestapt op het echte uitje van vandaag: de snelste trein ter wereld op dit moment, de Maglev. De Maglev is een
elektro-magnetische zweef-hogesnelheidstrein die je in nog geen acht minuten van Pudong naar het vliegveld brengt, ruim 30 kilometer verderop. De topsnelheid is dan ook 431 kilometer per uur en ik kan je zeggen, dat is echt bizar om mee te maken! Zodra de trein vertrekt, is hij in no-time op snelheid, en hoewel je wel een beetje in je stoel gedrukt wordt, is het heel aangenaam om mee te reizen. Er is geen geschud en gehobbel en bijna geen geluid, je zweeft over de baan en voor je het weet ga je alweer afremmen. Op het vliegveld hebben we even een broodje gegeten en toen gingen we terug, gewoon leuk een middagje treinen, maar dan anders! Tristan ging uit zijn dak natuurlijk! Na wederom een half uurtje metro en 10 minuutjes taxi waren we weer thuis. Missie geslaagd.
Misschien is het een idee om alle rijks- en gemeente- ambtenaren die in Nederland aan het tobben zijn met de OV-chipkaart, eens een weekje op stage te sturen naar Shanghai. Hier werkt tie namelijk wel, de OV-kaart. In de metro, de bus en zelfs in de taxi, ongeacht met welk taxibedrijf je meerijdt. Vandaag hadden we de OV-ontdekdag ingelast. Tot nu toe waren we nog niet met de metro geweest, dus we hebben er maar eens een dagje uit van gemaakt. Een nadeel van waar wij wonen is alleen dat er niet echt een metrostation in de buurt is, hier heb je dan toch een taxi voor nodig, want lopen is echt te ver. Maar een ritje naar het metrostation is uiteraard vele malen korter dan een taxirit helemaal naar het centrum, dus zo gezegd zo gedaan. Uitdaging 1: een kaartje kopen in een onbemand metrostation. Nou, dat bleek dus echt kipsimpel te zijn. 
Er stond een enorme rij automaten, en jawel, er zat een knopje ‘Engels’ op (stageles 1, dit is misschien ook sympathiek voor de toerist die Nederland aandoet?). Vervolgens moet je even weten welke metrolijn je moet hebben, maar dat staat op iedere stadskaart en in iedere reisgids prima aangegeven (systeem Londen en Parijs). Lijn 2 voor ons. Welk eindstation wilt u? Klik. Hoeveel kaartjes wilt u? drie graag, klik. Dat is dan 15 yuan. Niks geen chipknip, pinpas of gepast betalen, briefjes erin en netjes je kaartjes en je wisselgeld in het laatje. Missie geslaagd, dat moet iedereen met meer dan twee hersencellen kunnen lukken. Even later kwam er een kraakheldere metro voorrijden die ons voor 50 eurocent p.p. in een half uurtje een afstand van Rotterdam centrum tot zeg maar Zoetermeer liet overbruggen (hoeveel kost dat bij de NS?). Bij de uitgang werden de kaartjes netjes door het poortje opgeslokt voor recycling. Op Longyang station zijn we overgestapt op het echte uitje van vandaag: de snelste trein ter wereld op dit moment, de Maglev. De Maglev is een 
elektro-magnetische zweef-hogesnelheidstrein die je in nog geen acht minuten van Pudong naar het vliegveld brengt, ruim 30 kilometer verderop. De topsnelheid is dan ook 431 kilometer per uur en ik kan je zeggen, dat is echt bizar om mee te maken! Zodra de trein vertrekt, is hij in no-time op snelheid, en hoewel je wel een beetje in je stoel gedrukt wordt, is het heel aangenaam om mee te reizen. Er is geen geschud en gehobbel en bijna geen geluid, je zweeft over de baan en voor je het weet ga je alweer afremmen. Op het vliegveld hebben we even een broodje gegeten en toen gingen we terug, gewoon leuk een middagje treinen, maar dan anders! Tristan ging uit zijn dak natuurlijk! Na wederom een half uurtje metro en 10 minuutjes taxi waren we weer thuis. Missie geslaagd.
3 opmerkingen:
Wat doen jullie leuke dingen daar!
Komt erg goed uit, die vrije week van de mannen, zeker met de pas gearriveerde containerttt.
Ik kijk weer uit naar het volgende epistel.
Liefs,
Ingrid
Jeetje, wat een gaaf systeem zeg. En leuk idee om daar gewoon een dagtripje van te maken. Betekent wel natuurlijk dat je nu extra mogelijkheden hebt, om ergens sneller en efficienter te komen. Dus....we kunnen dan vast nóg meer mooie en spannende verhalen verwachten?
Dikke kus, Frans en Ricky
Een reactie posten