Stinky tofu in Giethoorn

Vandaag hadden we een auto met chauffeur gehuurd. Klinkt sjiek nietwaar, maar omdat wij hier geen eigen auto mogen (willen!) hebben, is dit voor ons de enige veilige manier om buiten de stadsgrenzen op pad te gaan of om speciale klusjes te doen die je niet met een gewone taxi af kan (zoals naar de bouwmarkt of de Ikea). Het was wel even spannend, want ons ‘vaste mannetje’ (die ons bijvoorbeeld ook komt halen en brengen voor het zwemmen) had vakantie, dus gisteren hadden we een bedrijf uit een krantenadvertentie geprobeerd. En dat bleek perfect. De telefoniste sprak prima Engels en noteerde alle wensen. Zodra ze een chauffeur had, belde ze terug en vanmorgen om kwart voor negen stond hij keurig voor de deur. Aardige jongen, keurige mini-van met gordels en airco. Goed geregeld papa! Het reisdoel vandaag was het waterstadje Zhujiajiao, ongeveer 50 kilometer buiten Shanghai. Rondom Shanghai zijn heel veel leuke plaatsjes en bestemmingen om een dagje door te brengen, we kunnen nog wel even vooruit. Zhujiajiao is zeg maar het Giethoorn van Shanghai en het is al heel oud (Ming dynastie). Alle straatjes lopen langs kanalen en op diverse plaatsen kun je naar de overkant via hele mooie boogtrappen. De stad is nog deels ommuurd en er is een tempel, een klooster, een parktuin, en een aantal originele gebouwen zoals het postkantoor, de apotheek en het theehuis. Na een uurtje waren we er en het was erg druk, maar eigenlijk alleen met Chinese toeristen. En wat doen Chinese toeristen? Ze eten, en eten, en eten. Werkelijk overal werd eten bereid op straat en waren mensen aan het eten, de hele dag. Het was wel heel duidelijk dat we niet meer in Shanghai zaten, want het was even wennen aan de geuren die zo via ongure pruttelende potten, pannen en ketels op gasflessen of open vuurtjes je neus kwamen binnen dwarrelen. Het gezegde, ‘een Chinees eet alles wat gekropen heeft of wat nog steeds kruipt’, klopte aardig, want overal kon je satéstokjes met gebakken kikkertjes, varkenspootjes (de hoefjes dus) met gierst in bamboebladeren, krabben, schildpadden en weet-ik-veel-wat-voor-wezen-het-ooit-geweest-was kopen. Maar wat echt vreselijk was, waren de kraampjes met ‘stinky tofu’. Ik heb het eens opgezocht: van origine was dit soldatenvoedsel, voedsel uit nood geboren. Nu legt men tofublokje zes maanden (!) in de week in een goedje van groente en gedroogde garnalen. Daarna maken ze er satétjes van en gaat het op het vuur. Getverdegetver, dat spul is zo al niet te eten, maar wat een lucht! Tristan sloeg er een beetje groen van uit. Maar goed, het was een erg leuk stadje en we hebben de tempel bezocht waar Tristan wierrook mocht branden en vervolgens een geluksboodschap van de Boeddha kreeg. Deze zal ik woensdag laten vertalen door mijn lerares, wordt vervolgd. Natuurlijk hebben we de echte toerist uitgehangen en een boottochtje gemaakt door de kanalen. Er zat welgeteld één moderne koffiebar in het stadje met Illy-koffie en dat hebben we er maar op gewaagd, want door de structuur van de straten kon je overal in de keukens kijken (lees, achter het gebouw, in de open lucht, waar de afwas in de rivier werd gedaan), waarop we besloten dat we best heeeel goed konden wachten met lunchen tot we weer thuis waren….! Toen we terug wilden gaan en we de chauffeur wilden bellen, bleek Drik zijn nummer niet helemaal juist te hebben genoteerd, geen contact. Dat was best vervelend, want het parkeerterrein was twee voetbalvelden groot. Maar de Boeddha was ons goed gezind na de stokjes van Tristan, want we liepen het terrein nog niet op, of de chauffeur stond ineens voor onze neus. Wat een mazzel! Enne..bij het volgende schoolreisje nemen we in ieder geval maar bammetjes van thuis mee, just in case!