Happy Newyear!

Geen Youp, Lebbis of Jansen. Geen toastjes filet americain of oude kaas met mosterd. Geen Philip Freriks met het jaaroverzicht en de aftelklok. Wel een huis vol gezelligheid, Chinese en Mexicaanse hapjes, salsamuziek, 8 volwassenen, 5 kleuters, 3 babies, 1 fles Franse champagne van onze trouwdag (het was een goeie Mark, nog erg lekker na 8 jaar!), 10 vuurwerkfonteinen en... een hele schaal Koopmans oliebollen! Vivienne en Ronald waren met Kerst in Nederland geweest en hadden twee pakken oliebollenmix in de koffer gestopt. Er rustte een zware last op onze schouders, want ook bij de familie De Vries bestaat de 'alleen-opa-bakt-de-bollen-traditie'. Vroeger zorgde mijn opa Jansen altijd voor emmers vol lekkere oliebollen voor de hele familie en de halve straat, en mijn vader heeft dat stokje overgenomen, dus niemand van ons had ooit een bol gebakken. Maar goed, na een uitgebreide instructiesessie van opa Teun via de Skype, met vier man beslag maken, en het op de juiste temperatuur brengen van de Philips frituurpan, moest het gaan gebeuren. Het resultaat van de eerste drie baksels waren free-style-bollen in de vorm van giraffen, inktvissen, kippenpoten en onweerswolken, maar daarna kregen we de slag te pakken en werden het heuse bollen. Poedersuiker kennen de Chinezen ook al niet, dus Drik is een half uur met suiker en de staafmixer aan de gang geweest om dit probleem op te lossen. Een uur later konden we dan toch genieten van deze oer-Hollandse traditie en ze werden unaniem goedgekeurd! Lekker hoor. De grootste kindjes hebben het voor het eerst de hele avond volgehouden, zodat we met z'n allen konden aftellen naar 12 uur: gelukkig nieuwjaar! De weinige westerlingen die thuis waren, hadden wel allemaal vuurwerk gekocht, dus zo links en rechts hoorde en zag je het een en ander de lucht ingaan. We hebben nog een flinke tijd nageborreld, opruimen doen we morgen wel weer!

Kerst onder de palmbomen

Het wilde maar niet wennen. Lig je lekker op je handdoekje onder de parasol, klinkt er 'Let it snow, let it snow' en "Jingle bells' uit de luidspeakertjes bij het zwembad. O ja... het is kerstweek deze week en geen zomervakantie! In 2001 waren we met de Cubavrienden na een rondreis Maleisie op het eiland Langkawi terecht gekomen, in het Berjaya beach resort. We hebben toen een heerlijke vakantie gehad en het leek ons een tijdje geleden een goed plan om hier met de kindjes naar terug te gaan. Het is vanuit Shanghai niet al te ver en je weet wat je hebt zeg maar. Afijn, de reis begon niet zo geweldig, want het vliegtuig kreeg om een of andere vage reden geen toestemming van de toren om op te stijgen, waardoor we bijna twee uur te laat richting Kuala Lumpur vertrokken. Hierdoor hadden we onze aansluiting naar Langkawi gemist, maar gelukkig ging er ieder uur een vliegtuig, dus ze hadden ons al netjes omgeboekt en we kregen dinerbonnen om de tijd door te komen. Klasse hoor van Malaysia Airlines, want zij konden het niet helpen dat we te laat waren. Naar Langkawi is het maar een uurtje en we hadden heel snel alle bagage, dat was gelukkig goed gegaan. Alleen was onze chauffeur vertrokken, die was, begrijpelijk, het wachten beu, dus geen vervoer naar het hotel. Geen probleem, we hebben alles in een gewone taxi gepropt en een kwartiertje later waren we er. Wat heerlijk, een zwoel zeebriesje, een graadje of 30, wuivende palmen, bloemen, aapjes en een mooi huisje op palen met uitzicht op de tuin en de zee. De kindjes gingen lekker slapen en wij hebben nog een poosje op het balkon naar de junglegeluiden zitten luisteren.
De volgende dag begon met een strakblauwe lucht, op naar het strand. Nadat Sophie voor de derde keer een gepaneerde tong had en het wel erg hard ging met de witte schoudertjes, zijn we naar het zwembad verkast. Voor Sophie hadden we een babybootjes, waar ze met haar beentjes doorheen kon, zodat ze over de bodem kon lopen. Nou, dat vond ze geweldig natuurlijk. Trots als een aap liep ze door het zwembad te stappen, te kirren van de lach en tegen andere kindjes aan te botsen.
Tristan had nu al lol van zijn vier maandjes internationale school. Hij is al niet erg verlegen met nieuwe vriendjes maken, maar nu was het helemaal zo gepiept. Bijna alle kindjes die er rondliepen, spraken Engels of waren Engelstalig, dus dat was erg leuk voor hem. Hij babbelde met iedereen, deed met de spelletjes mee, en ging zelf een ijsje halen of iets te drinken bestellen, geen probleem! Na twee dagen kende het halve personeel hem alweer natuurlijk en hoorde je 'goodmorning Tristan!' als er een pendelbusje of een ober langskwam. Meneer had het zelfs zo voor elkaar, dat de kok verse gebakjes bij hem kwam brengen, toen we een keer zaten te eten 's-avonds.
Wat heel leuk is aan het Berjaya, is dat het resort midden in de jungle is gebouwd. Hierdoor kun je vrij makkelijk heel veel beestjes tegenkomen. Aapjes zie je eigenlijk de hele dag en je moet ook niet je gympen s'-nachts op het balkon laten staan, want dan zijn ze weg. Maar we hebben ook eekhoorns, vliegende eekhoorns (heel schattige dieren, zo groot als een flink konijn, maar dan met vleermuispoten), zeearenden, neushoorvogels, leguanen, kikkers en het nodige aan klein kriebelspul gezien. Uiteraard hadden we een paar huisgekko's en dat was handig tegen muggen en ander ongewenst natuurschoon.
Behalve de zwembadsessies hebben we verder niet al te veel beleefd. Wel zijn we nog een keer met de nieuwe kabelbaan meegeweest. Dit ding gaat in twee etappes naar de 710 meter, zodat je een fantastisch uitzicht hebt over het eiland. Er is ook nog een hangbrug over het oerwoud waar Tristan en ik leuk overheen gestampt hebben (papa bleef deze keer even bij Sophie, want met het karretje was het teveel gedoe). En Tristan heeft een stukje op een olifant gereden, dat was ook wel erg spannend natuurlijk! Na afloop mocht hij hem boterhammetjes voeren; het is weer eens wat anders dan de geitjes op de kinderboerderij.
En toen was het kerstavond. Het resort volgde de Engelse traditie, dus diner en feest op Kerstavond en speciale dingen op Kerstdag. Tweede Kerstdag kennen ze hier niet. Voor Kerstavond moest je wel reserveren bij een van de restaurants en wij kozen voor het Thaise restaurant op het water. In 2001 moest je daar nog met een bootje naartoe, maar ik denk dat er teveel gasten een nat pak hadden gehaald, want er was nu een looppier naar het eilandje gemaakt. Het was een heerlijk menu, compleet met funny hats en christmas crackers en de stemming zat er goed in. Tegen de tijd dat we aan het toetje gingen, kwam er een kerstkoor mooie liedjes zingen en ja hoor...daar was de kerstman! Hohoho!! Hij vertelde Tristan dat hij nog een kadootje voor hem onder de kerstboom in Shanghai had gelegd gisteravond. Hoe wist Santa nou dat we in Shanghai woonden? Tristan snapte er niets van!
Op eerste Kerstdag moesten we weer uitchecken, maar we vertrokken pas s-avonds laat, dus we konden nog de hele dag zwemmen en spelen. Voor gasten die laat moeten vliegen, regelt het hotel een 'hospitality room', waar je dan nog even kan douchen en omkleden, helemaal goed. Rond half 8 werden we weer opgehaald en nu ging alles goed met vliegen. De andere ochtend stonden we om half 7 weer bibberend op Pudong, want ook in Shanghai is de winter ingevallen, brrrr, dat was weer even wennen! Gelukkig was het busje er al en had de chauffeur het lekker warm gestookt. Santa had niet gejokt, er lagen allemaal pakjes onder de kerstboom, hoera!!
We hopen dat iedereen een hele fijne Kerst heeft gehad, op naar de oliebollen!! Gelukkig 2009!

Speciaal voor de Cubanen: ik snap nu waarom de flessenpost van Carla nooit is aangekomen hoor. Sta ik op die pier bij het restaurant, dobbert er een fles langs! Hij is gewoon nooit verder gekomen dan dit stukje zee denk ik, haha! Van Lunteren kenden ze niet meer en we zaten niet zo hoog, dus we hebben weinig 'We zijn er biiiijjjjna' in de busjes gezongen! Verder was er op wat nieuwe huisjes na, helemaal niets veranderd! O ja, het Oriental Village was nu helemaal af en ik moet zeggen, het is een groot succes, dat hadden we niet gedacht toen in 2001! Dag!

Beef noodles met gluhwein

De koffertjes staan bijna gepakt, Tristan heeft vanaf morgen vakantie en half Shanghai loopt leeg de komende dagen. Het kerstreces staat voor de deur en dat betekent dat heel veel mensen de stad gaan verlaten. Sommigen gaan naar huis, anderen, zoals wij, gaan elders op vakantie.Tot nu toe was ik nog niet zo in de kerststemming; we hebben nog steeds regelmatig dagen van rond de 18 graden en de winkels hier liggen niet al vanaf oktober vol met ballen en kerststollen, dus het leefde nog niet zo. Maar gelukkig zijn de restaurants, hotels, warenhuizen en winkeliers sinds afgelopen weekend toch begonnen aan het kerstthema: nepboompje hier, guirlande daar, een bolbuikige elektronische kerstman bij de ingang en jawel... een heuse Duitse kerstmarkt hier in de Hong Mei lu pedestrian street (een zijstraat van onze straat, autovrij, met zo'n 40 eetgelegenheden en bars)! Een van de restaurants hier is 'Papa's Bierstube', een (wat de naam al doet vermoeden), Duitse bar waar de wanhopige Germaanse expat terecht kan voor zijn litertje Warsteiner, schnitzel en bockwurst. Dit jaar organiseerde Papa voor het eerst een gezellige kerstmarkt, compleet met een gigantische kerstboom, gluhwein en diverse houten huisjes met de nodige kerstmeuk. Nou, hartstikke leuk natuurlijk. Wij zijn in ieder geval nog niet uitgekeken op het Chinese eten, dus toen we vandeweek op ons favoriete adresje lekker noodles, garnalen, beef in oestersaus en zoetzure vis hadden gegeten, zijn we ook even over de kerstmarkt gelopen. Het was druk onder de terrasverwarmers en als je niet beter wist, zou je denken dat je in Keulen of Aken loopt, geen Chinees te zien!

Vrijdagochtend heel vroeg vertrekken we naar Maleisie, waarschijnlijk blijft het even stil op de blog. We wensen iedereen alvast hele fijne feestdagen en mocht het nu erg koud zijn in Nederland, dan kun je je verwarmen aan de volgende plaatjes! http://www.berjayahotels-resorts.com/photo_gallery/langkawi/photogallery_langkawi.htm

Merry Christmas!

Appeltaart en een spirituele wandeling

Hiephiep, papa was afgelopen donderdag 35 geworden. Aangezien hij vorige week in Taiwan zat, vierden we het dit weekend. Bij bakker Bastiaan had ik een oud-Hollandsche appeltaart besteld en samen met Tristan hadden we de kamer versierd en kadootjes gekocht. Heel gezellig allemaal.
Zondag was het weer prachtig weer en met Ron, Fan en Joshua gingen we naar SheShan, het natuurgebied een eindje buiten Shanghai. Dit gebied is vernoemd naar de berg SheShan die daar ligt en je kunt daar goed wandelen. Helemaal boven op de berg hebben de verschillende culturen elkaar weer mooi gevonden. Halverwege begint een eindeloze rij trapjes die eindigt bij een Boeddhistische pagode. Nog een stukje hoger is de moderne sterrenwacht en helemaal op de top staat de Lieve Vrouwe basiliek van SheShan, de grootste christelijke kerk van Oost-Azie. De oorsprong van de kerk stamt uit 1863 en rond 1920 had de kerk haar huidige grootte bereikt. Tijdens de culturele revolutie is de kerk en vooral de kunst bijna compleet verwoest. De bisschop verdween voor 30 jaar in de gevangenis en werd vervangen door een door de Partij aangewezen communistische variant die nooit erkend is door het Vaticaan. Inmiddels is alles weer gerestaureerd en in mei van dit jaar heeft paus Benedictus de kerk, vanuit Rome, opnieuw gezegend. Het was redelijk rustig, wat toeristen maar ook wat pelgrims die al biddend op de knieen de hele weg naar boven aan het afleggen waren. Het is toch wel vreemd om ineens de voor ons zo bekende religieuze plaatjes te zien, maar dan met Chinezen die met een bijbeltje in gebed verzonken zijn voor een Mariabeeld, in plaats van met de wierrookstokjes bij Boeddha.
Via een mooi bamboebos zijn we weer helemaal naar beneden gelopen en daarna zijn we uitgebreid gaan eten in het Meridienhotel wat er vlakbij ligt. Iedereen had flink honger gekregen en zelfs de mannetjes hebben meerdere bordjes leeggegeten van het buffet.

Nieuwe retro-stinkies!

Ergens in de jaren '20 ging een fabriekje in Shanghai gymschoenen maken, een nieuw fenomeen voor die tijd. Ze kregen de naam 'Feiyue' mee, wat zoveel betekent als 'vooruit vliegen'. In korte tijd werden de sneakertjes zeer populair en produceerde de fabriek zo'n 1,5 miljoen paar schoenen per jaar. Het merk is altijd blijven bestaan, maar in de loop der jaren dutte het een beetje in. Totdat een slimme Fransman met een passie voor gympen, het merk zo'n drie jaar geleden herontdekte en het nieuw leven inblies. De modellen van bijna een eeuw geleden worden nog steeds gemaakt, maar wat hip designtalent heeft zich eens over de schoenen gebogen en heeft ook wat hedendaagse modelletjes aan de collectie toegevoegd. De hergeboorte van Feiyue laat maar weer eens zien hoe hypes en slimme marketing voor grote dingen kunnen zorgen. Voordat de Fransman zich ermee ging bemoeien, had niemand buiten China ooit van dit merk gehoord, maar nu schijnen de Hollywoodsterren erom te vechten en er hoge prijzen voor neer te leggen en de fabriek loopt weer als een trein. Ze zijn gewild, duur en schaars, en je kunt ze bijna nergens kopen, behalve online, en in een handjevol sjieke boutiques verspreid over de hele wereld zoals LA, New York, Parijs en verrek..Amsterdam! Maar je kan natuurlijk ook naar Shanghai verhuizen, eens een artikel lezen in een tijdschrift, gaan speuren op internet, een adres vinden van de factory store, de taxi pakken, je de rambam zoeken naar een schoenenwinkel en uiteindelijk in een bezemkast terecht komen waar de felbegeerde schoentjes tot aan het plafond liggen opgestapeld! De fabriek staat nog steeds hier in Shanghai en om een of andere vage reden heeft het merk nog nooit bedacht om een stevige winkel te openen ergens in een duur winkelcentrum. In plaats daarvan kun je terecht bij twee oude dametjes in een winkeltje van drie bij vier meter, met een houten toonbank, een antieke kassa en een slagerijvitrine vol met gympies. Je wijst een modelletje aan, houdt je voet omhoog en zij schatten je maat. Daarna gaan ze samen druk graven in de stapels dozen en zakken totdat er iets tevoorschijn komt. Kijk aan, in 1 keer goed, dat hadden ze vaker gedaan! Met flink wat wijzen en hoofdschudden had ik na 10 minuten twee paar hippe gympen gescoord, waar ik het astronomische totaalbedrag van 66 RMB voor af moest rekenen, oftewel een euro of 7. Online gaan de schoentjes minimaal voor 50 euri, laat staan wat ze er in LA voor betalen! Als een Hollywoodster zo blij ging ik weer naar huis, op zoek naar de voetdeo!

foto's: website feiyue-shoes.com en blog Stuward Du

A star is born!

Na weken oefenen en een onrustige nacht van de zenuwen was het dan eindelijk zover; vandaag had Tristan zijn eerste toneeluitvoering op school. Alle kleuterklassen hadden twee liedjes ingestudeerd, een met een kerstthema en iets uit een film, en om 10.00 uur vanmorgen barstte het feest los! De kindjes deden vreselijk hun best, brulden om het hardst de tekst, botsten tegen elkaar aan met de danspasjes en af en toe riep er natuurlijk een "look at me mammie!!" of "Ms. Stacey, my daddy is over there!!". Ontroerend lief allemaal. Toen was de klas van Tristan aan de beurt. Eerst zongen ze samen 'Frosty the Snowman'. Tristan had heel erg geoefend en wat was ik trots op hem. Drie maanden geleden sprak hij vier woorden Engels en nu stond hij hartstikke goed mee te zingen. De tekst van dit liedje is namelijk best moeilijk, zelfs als volwassene breek je je tong erover, maar hij bracht het zeer overtuigend. En als een echte showmaster wuifde hij af en toe even naar zijn fans zonder de draad kwijt te raken. Nog een ander liedje, een buiging en applaus! Sophie zat met open mond naar al die vrolijkheid te kijken en wuifde af en toe eens terug.
Voor de liefhebbers, probeer het maar eens mee te zingen!

Frosty the Snowman was a jolly happy soul,

with a corn cob pipe and a button nose

and two eyes made out of coal.

Frosty the Snowman is a fairytale, they say,

he was made of snow

but the children know how he came to life one day.

There must have been some magic

in that old silk hat they found.

For when they placed it on his head,

he began to dance around.

Oh Frosty the Snowman was alive as he could be,

and the children say he could laugh and play

just the same as you and me.

Knurftengedrag en hufterigheid

De gemiddelde Chinees lijdt aan het Dr. Jekyll and Mr. Hyde-syndroom. Over het algemeen is de Chinees uiterst vriendelijk, goedlachs en behulpzaam, maar als ze met 'zaakjes' bezig zijn, veranderen ze in egoistische, lompe eigenheimers. Een 'zaakje' kan vanalles zijn; boodschappen doen in de supermarkt, een taxi aanhouden, in de rij staan bij het postkantoor, met de metro mee, maakt niet uit, als het maar iets is wat ze op dat moment voor zichzelf aan het doen zijn. Als je je hele leven deel uitmaakt van een maatschappij met meer dan een miljard mensen, en er altijd het risico is dat iets 'op of vol' is, ga je je misschien vanzelf zo gedragen, maar een vleugje Engelse beleefdheid (after you en stay in queue) zou hier geen kwaad kunnen. In het begin kwam het bij mij geregeld voor dat ik op straat botweg de pas werd afgesneden, in de supermarkt iemand pal tussen mij en het schap ging staan terwijl ik iets aan het zoeken was, men de scooter breeduit op de stoep parkeerde terwijl ik net aan kwam lopen, of gewoon ijskoud voor me ging staan bij welke rij dan ook. Je denkt dan, dat dat ligt aan je buitenlanderschap, maar volgens mijn Chinese lerares ben ik gewoon te aardig. Ik moest hard lachen, want als er nou ergens de stoom van uit mijn oren komt, is het dat soort acties (zie het taxi-incident van een tijdje terug), en dan ben ik echt niet vriendelijk, maar zij zei dat ik vooraf een nog grimmiger gezicht moet opzetten en al mijn basisbeginselen van beleefdheid voor vier jaar in de kast moet hangen. Gewoon mensen voor hun poten rijden met de kinderwagen, doorduwen bij de kassa en pro-actief uitstralen, 'niet dollen met mij'. Mijn lerares heeft zelf een engelengezichtje en is best verlegen, en zij is in het openbaar ook altijd de klos, dus het heeft er niets mee te maken of je wel of geen Chinees bent. Maar ik ga het leren hoor.
Een paar weken geleden moest ik naar het postkantoor. Er waren drie balies open, bij iedere balie was iemand bezig en ik was de eerstvolgende. Dacht ik. Balie 1 was nog bezig, er komt iemand binnen, gaat gewoon naast die klant staan en begint tegen de beambte te zeggen wat hij wil. Hij negeerde dus zowel de klant die al aan de beurt was als mij. OK, laat maar, ik ben toch zo bij die andere balie aan de beurt. Nee zeg, komt er van de andere kant nog zo'n joker aan en die doet precies hetzelfde! Omdat ik dan met de kinderwagen ben, kan ik er niet even snel tussen duiken, dus de bloeddruk ging weer even omhoog. Enfin, vorige week ging ik met een enorme stapel kerstkaarten naar hetzelfde postkantoor en het was bizar druk. Balie 1 bleek ineens alleen voor pakjes, balie 2 voor post, en balie 3 was dicht. Ik had er ongeveer tien voor me en je lacht je rot. Degene die aan de beurt is, staat uiteraard voor de balie, maar dan staan er nog vijf naast te dringen en mee te kijken met wat er allemaal gebeurt. Zodra de persoon klaar is, duiken ze allemaal op de postbeambte met hun 'zaakje' en de beambte pakt zonder te kijken een brief ofzo aan. Volgende ronde. Hier had ik dus echt geen zin in en ik ging in guerilla-modus. Bij de pakketbalie stond maar 1 mannetje en die was een formulier aan het invullen. Dus ik ga lekker naast hem staan en leg een klein stapeltje kaarten op de balie. Ja hoor, de beamte nam ze aan! Mooi. Ja, dat is allemaal voor Holland. Tien stuks? Oh kijk nou eens, hier heb ik er nog drie voor andere landen, mag dat ook? Fijn dank je. Ach jaaa...... laat ik nou nog een hele stapel hebben voor Holland! Haha, nu durfde hij me niet meer weg te sturen, dus de kaarten werden geteld en ik kreeg netjes een factuur. Pakjesklant was inmiddels klaar met zijn formulier, maar die moest nu op mij wachten totdat ik had betaald. De rij bij de gewone post was nog net zo'n bende als toen ik binnenkwam, dus met een groot triomfgevoel ging ik weer naar buiten. Ik hoor er al helemaal bij hier! Enne ...mochten de kaarten er nou nog niet zijn binnenkort, dan heeft de beambte ze waarschijnlijk in de prullenbak gegooid toen ik de deur uitwas.

Dag Sinterklaasje!

En weer was het baardmans gelukt! Zitten we gisteren gezellig te gourmetten met de drie families, wordt er heel hard op de deur gebonsd! Zwarte Piet had de kinderen weten te vinden in het grote Shanghai en hij had twee zakken met pakjes voor de deur gezet. Dat was even leuk! Na een kwartiertje scheuren en veel 'wauw' en 'dank u Sinterklaasje', zijn ze de rest van de middag zoet geweest met de nieuwe aanwinsten.
Nu de Sint aan de lange terugreis naar Spanje is begonnen, kunnen wij aan de volgende ronde beginnen, want bij iedereen barst het Kerstgeweld los komende week. Alle scholen zijn al flink aan het oefenen voor de traditionele Kerstconcerten, musicals of toneelstukken en wij kunnen Tristans aandeel in 'Frosty the Snowman' onderhand niet meer aanhoren. Maar goed. Aanstaande woensdag mag hij het op school op het toneel laten horen, we zijn benieuwd! Tenminste, als hij niet echt ziek gaat worden, want nadat Sophie meer dan een week behoorlijk ziek is geweest, had broertje vandaag ineens koorts. We zijn maar binnen gebleven vandaag, met een dekentje op de bank. Het is trouwens heel koud geworden, onder nul s-nachts, dus het is ook niet echt lekker om de stad in te gaan. Weinig avonturen!

Column 4: Integreren? Globaliseren!

Vanuit mijn Rotterdamse keukenraam zag ik regelmatig de 'Integreren is meedoen-tram' langsrijden. Integratie is al zolang ik mij kan herinneren een hot issue en ik vrees dat dat altijd zo zal blijven. Intergreren is namelijk tegen de menselijke natuur. Waar ter wereld je ook komt, zodra mensen van het ene naar het andere land verhuizen, zoeken ze hun eigen volkje op. En dat is logisch; je spreekt dezelfde taal, hebt dezelfde cultuur en je begrijpt elkaar. In een vreemd land met mensen en regels die je niet kent en begrijpt, biedt een landgenoot houvast, hulp en geborgenheid. Dus zoeken in de Nederland de Polen de Polen op, doen de Turken boodschappen in Turkse winkels en gaan Chinezen bij elkaar wonen in China town. Logisch. Hier in Shanghai is het niet veel anders. Iedere nationaliteit heeft zijn eigen vereniging, compleet met website, clubblad en activiteitenagenda. De keuze voor het huis wordt grotendeels bepaald door hoeveel landgenoten er op de betreffende compound wonen. Kindertjes gaan naar de Britse, Amerikaanse, Engelse, Franse, Duitse of internationale school en gisteren waren we als een kind zo blij toen Sinterklaas ingehaald werd aan de Bund (hoera, koffie met speculaas!). Contact met de Chinese bevolking is gering, taal en cultuur blijken toch een flinke barriere te zijn om vriendschappen te sluiten, en ach, over een paar jaar is men hier toch weer weg, dus waarom zou je moeite doen. En dat is toch zonde. Ik vind het nog steeds fantastisch om me hier onder te dompelen in het alledaagse Chinese leven, me te verbazen over hoe de dingen hier gaan en me te vergapen aan de combinatie van glanzende wolkenkrabbers en eeuwenoude drakendaken. Ik zit braaf op Chinese les, koop mijn groente en fruit op straat, ga altijd met de Chinese taxi, eet elke week wel in een Chinees restaurantje en roep 'ni hao' tegen de portier. Maar echt integreren..nee..dat gaat ook mij niet lukken, daarvoor is de tijd te kort en zijn de verschillen te groot. In plaats daarvan ben ik aan het globaliseren: ik koop Cubaanse koffie in de Franse Carrefour, haal op zondag croissantjes bij de Joodse bakker aan de overkant, drink Italiaanse cappuchino bij de Amerikaanse Starbucks en smeer Britse marmelade van de Marks & Spencer op mijn Zweedse knackebrot. Misschien moeten we niet willen dat iedereen zich maar aanpast aan het land waar hij is neergestreken, genieten van alle mooie dingen die we elkaar kunnen bieden is een stuk interessanter. En wij? We denken erover om lid te worden van de Australische expatclub, ze schijnen puike feestjes te hebben, iedereen weet dat ze de beste barbecue-ers te wereld zijn en de wijn wordt geimporteerd!

Vanuit Shanghai wens ik iedereen een fijne feestmaand toe!

Echt HEMA!

Als je aan de Nederlanders hier, en dan vooral de Nederlandse moeders, vraagt wat ze het meest missen van thuis, staan op een gedeelde eerste plaats het Kruidvat en de oer-Hollandse HEMA. Wat ik niet wist, is dat de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam (naast KLM, ING, Fortis, Hunter Douglas en uiteraard Heineken) sponsor is van de Nederlandse Vereniging Shanghai. Wat dat sponsoren verder inhoudt, weet ik niet, maar ze organiseren in ieder geval een keer per jaar een uitverkoop, zo vlak voor Sinterklaas! Vorige week kregen we een uitnodiging en het bleek in het clubhuis op een compound niet al te ver van ons vandaan te zijn. Daar moest ik eens even een kijkje gaan nemen natuurlijk. Het was geweldig weer vandaag, bijna 20 graden, dus ik ben lekker gaan lopen met Sophie. Nou wist ik niet precies waar het was, maar het was gewoon een kwestie van bepaalde types op de fiets volgen, echt waar, je haalt de Nederlanders er zo uit als je hier een poosje rondloopt (dat is altijd leuk, want mij kunnen ze blijkbaar niet zo goed plaatsen door mijn donkere uiterlijk. Dan heb ik allang gehoord dat het Nederlanders zijn en dan beginnen ze tegen mij in het Engels, altijd handig!). Onderweg kreeg ik onwillekeurig trek in een roze tompouce, maar die waren er vast niet, dus dat zette ik maar uit mijn hoofd. Eenmaal ter plaatse, bleek het aanbod niet al te groot, inderdaad geen rookworsten of tompouces, maar ik heb toch een flinke stapel kinderkleertjes, pyjama's en wat houten speelgoed op de kop getikt. Lachen hoor, sta je midden in Shanghai met een kudde kakelende expatdames (lieeeverrrrd hooooi, hoe is het met jooouuu??!!) tussen de Hollandse prijskaartjes te graaien op zoek naar de juiste maten. Babykleding was omgerekend vier euro, dus daar hoefde ik het niet voor te laten en bovendien ging de opbrengst naar een goed doel: migrantenkinderen in Shanghai. Deze organisatie is opgezet door de Nederlandse Vereniging en ik vind het idee wel mooi: onze kinderen zijn allemaal migrantenkinderen, maar ze hebben het allemaal heel goed, goede scholing, gezondheidszorg, voeding enz. Chinese migranten die hun geluk komen zoeken in Shanghai, bijvoorbeeld als bouwvakker of huishoudelijke hulp, laten hun kinderen vaak achter bij familie, maar als dat niet kan, komen ze mee naar Shanghai. Hier worden ze eigenlijk onbedoeld aan hun lot overgelaten, want de ouders werken lange lange uren en veel van deze kinderen gaan niet naar school omdat ze daar geen vergunning voor krijgen vanwege de tijdelijke status van hun ouders. Heel bizar eigenlijk. Dit project zorgt voor noodscholen en basishulp aan Chinese migrantenkinderen en het loopt erg goed. En omdat ik toch helemaal in de Nederlandse stemming was, heb ik op de terugweg nog maar even twee zakken kruidnootjes gehaald bij bakker Bastiaan, lekker hoor!

Een middagje vakantie

Mensen vragen wel eens of het niet net is alsof we een hele lange vakantie aan het houden zijn. Hoewel dat misschien wel een beetje zo lijkt vanuit alle verhalen, is dat natuurlijk niet zo. Het dagelijkse leventje kabbelt rustig door, en ook al is het decor een beetje anders, we hebben met dezelfde ups en downs, saaie klusjes, snotneuzen, afwas, maandagochtenden, boodschappenlijstjes en routines te maken als in Rotterdam. Alleen hier doe je misschien net even wat meer bijzondere dingen die je in Nederland toch niet zo snel zou doen. Zo had Tristan zondag een kinderfeestje bij zwemvriendje Mark. Hij werd al om 11.00 uur verwacht en het was niet de bedoeling dat de ouders erbij zouden blijven, voor hen startte de borrel rond een uur of drie. Joshua was ook uitgenodigd, en Fan en Ron hadden een briljant plan om de tussentijd op te vullen. Nadat we de jongens hadden afgezet, reden we naar het natuurgebied SheShan, zo'n 40 kilometer buiten Shanghai. Dit is een groot recreatiegebied voor Shanghai, met veel groen, bergen, een groot meer, een golfbaan enz. Middenin dit gebied staat het Le Meridien-hotel, dat op zondag een heerlijk lunchbuffet serveert. Het bleek een prachtige plek; vanuit het restaurant had je uitzicht over het water met het strandje en op de bergen. Het buffet was fantastisch en vooral het toetjesbuffet met chocoladefontein was populair (jaja Cubanen, ook wij hebben lekker gegeten dit weekend. Jan, ik heb speciaal voor jou een toetje extra genomen!). Sophie vond het allemaal erg gezellig, ze zat rustig in de kinderstoel rond te kijken, boterhammetjes en manderijntjes te eten, en af en toe kroop ze even door de lobby. In de zomer is dit helemaal een ideale plek voor in het weekend, want als je hier komt lunchen, mag je de rest van de dag gebruik maken van het strandje, het meer en het zwembad. Als het weer een beetje meewerkt, gaan we zondag de 14e hier terug om Drik's verjaardag te vieren en dan nemen we stevige schoenen mee voor een wandeling in de bergen. Tristan had een hartstikke leuk feestje gehad, en wij hadden even een middagje vakantie!

Ladies night

Na tig keer verzetten, overleggen en maar weer veranderen, was het dan eingelijk zover, vanavond gingen Fan, Vivienne en ik op stap. Natuurlijk was er bij iedereen wel iemand ziek geworden deze week (Tristan en Sophie zijn allebei snotverkouden en bij Sophie zitten de boventanden te zeuren), en ook ik voelde aan het einde van de middag mijn keel gaan opzetten, maar we zijn toch gegaan, anders komt er door het kerstreces niets meer van. We gingen naar 'The Cool Docks', een nieuw uitgaansgebied aan het water langs de South Bund. Nog niet zolang geleden waren dit fabriekshallen en handelshuizen, maar men is de boel aan het renoveren na herbestemming, zoals je dat in Rotterdam ook steeds meer ziet in de oude havens. De gebouwen die karakter hebben, worden opgeknapt en daar komen horeca en winkels in en eromheen komt nieuwbouw in oude stijl met appartementen en ruimtes voor creatief talent. Het was een erg leuke en mooie plek en voordat we gingen eten, zijn we eerst een beetje op onderzoek gegaan. En wat was ik weer blij dat ik mijn camera had meegenomen! Het was een perfect koude, heldere avond met mooi licht. We liepen een poortje door en daar bleken de oude huisjes ineens nog gewoon bewoond te worden. Een totaal ander decor, het was net een filmset van een jaren vijftig-film en ik kon me even flink uitleven. (Ik had nog niets van binnen gezien, maar mijn avond was al helemaal goed..superfoto's al zeg ik zelf!) Dat is wel weer echt Shanghai, je loopt ergens en alles is tot in de puntjes verzorgd, je slaat een hoekje om en je loopt weer in de rimboe. Fan zei dat de rode letters op de huizen vertelden dat deze voor sloop bestempeld waren, dus als we hier weereens komen, is het straatje waarschijnlijk verdwenen. Naast het straatje was vroeger de fruitafslag geweest en hoewel het nu leegstond, rook het er nog helemaal naar sinaasappels.
Toen we echt half bevroren waren, zijn we lekker Indisch gaan eten, en na het eten zijn we het Franse centrum nog ingegaan, naar de 'Face Bar'. Deze bar is in een jaren '20 villa gevestigd die ooit van een of andere Shanghainese maffioso is geweest. Het huis is nog zoals het vroeger was en op iedere verdieping hebben ze lekkere stoelen neergezet, zodat het net is of je op een feestje van vroeger een cocktail komt drinken. Tegen twaalven gingen we maar weer eens terug maar we hadden pech, Yan An elevated road was afgesloten voor onderhoud, dus we moesten helemaal beneden langs, zodat we er door alle stoplichten ruim een uur over hadden gedaan. Al met al was het heel gezellig, dat houden we erin in het nieuwe jaar!

Emotionele verwaarlozing

Dit wordt een lang stuk. Een stuk zonder leuke foto's, grappige situaties of stoere verhalen. Het gaat namelijk over verwaarlozing. Verwaarlozing van kinderen wel te verstaan. Emotionele verwaarlozing. Nou denk je wellicht dat ik die arme Chinese baby's bedoel die nog steeds op de stoep van ziekenhuizen en politiebureaus worden achtergelaten door wanhopige ouders omdat ze er niet voor kunnen zorgen. Maar die bedoel ik niet. Ik heb het over de kinderen van rijke expatfamilies, kinderen die in paleisjes wonen, rondgereden worden door de chauffeur, balzalen van kinderkamers hebben waar het speelgoed tot aan het plafond ligt opgestapeld. Kortom, kinderen die alles hebben, behalve aandacht van hun ouders.
Toen ik vijf jaar geleden voor mezelf begon was dat de beste beslissing in jaren, om meerdere redenen. Doordat ik zelf mijn tijd kon indelen, had ik alle tijd voor Tristan en daar heb ik enorm van genoten. Nu met Sophie heb ik nog veel meer tijd. Jazeker, ik ben huismoeder, maar ik geniet van iedere minuut die ik met haar kan spelen, knuffelen en lachen. Voor je het weet is het voorbij en ik zeg altijd maar zo, ik kan mijn hele leven nog full time werken. Daarmee wil ik absoluut geen oordeel geven over ouders die ervoor kiezen om wel allebei te werken, dat is ook prima, zolang het kleine mensje maar wel op de eerste plaats blijft komen, want die heeft er niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. En juist dat laatste gaat hier nog wel eens mis. Gelukkig kennen we inmiddels heel veel ouders die net zo veel tijd besteden aan hun kroost als wij, maar sommige mensen zouden eens een flinke draai om hun oren moeten krijgen.
Als wij op zaterdag gaan zwemmen, is er het uur voor Tristan ook les voor wat oudere kinderen. Zaterdag kwam ik erachter dat een van de meisjes uit dat uur altijd moederziel alleen is. Ze is Belgisch en ze wordt gebracht en gehaald door de chauffeur. Ze moet zichzelf omkleden, afdrogen en weer aankleden. Niemand moedigt haar aan langs de kant en met ongekamde natte piekharen gaat ze weer de auto in. Voor de duidelijkheid, dit meisje is zes jaar oud. Toen ik dit hoorde werd ik echt woest en daarna erg verdrietig, ...dat kan toch niet! Ik bleef een beetje in de kleedkamer hangen en vroeg quasi langs mijn neus weg of ik haar kon helpen met aankleden, maar dat wilde ze niet, ze reageerde heel schuw. Het toppunt was, dat toen ze naar huis ging, bleek dat een kerel die al die tijd helemaal bovenaan de tribune op zijn laptop had zitten werken, waarschijnlijk haar vader was. Hij had geen seconde naar zijn dochter gekeken en was dus ook niet in beweging gekomen toen ze klaar was. De zak hooi. Maar volgens de andere moeders is ze normaal gesproken alleen. Als hij er zaterdag weer mocht zijn, kan het nog wel eens gezellig worden in het zwembad...
Ander voorbeeld. s-Morgens gaan er drie jochies vanaf hier met de schoolbus mee, Tristan, zijn vriendje Lucas en nog een jongetje X. Zolang we hier zijn, heb ik nog nooit een ouder van dit jongetje gezien. Hij wordt altijd gehaald en gebracht door de Chinese huishoudster (ayi). Via de moeder van Lucas die behoorlijk Chinees spreekt, weten we dat deze vrouw meestal zeven dagen in de week bij hun in huis is om voor het mannetje te zorgen, vaak ook s-nachts. Pa en ma werken en werken, heel af en toe zijn ze zaterdag thuis. Ook dit jongetje spoort niet helemaal, als een van ons hem uit de bus wil helpen met de afstap, deinst hij terug alsof we lepra hebben. Alleen zijn ayi mag aan hem komen. Tristan geeft niet zo snel op bij verlegen kinderen, maar nu zegt hij, mama, X zegt nooit wat tegen mij hoor, hij is niet zo aardig en hij speelt nooit met ons. Diep triest.
Wat is dat toch? Is dat werk dan zo belangrijk? Prima hoor, maar begin dan niet aan kinderen, neem een goudvis ofzo, die hoef je maar een keer per week te voeren. Je moet keuzes maken in het leven, je kan niet alles hebben. Iedere week lees ik vanalles over het geweldige uitgaansleven hier, maar Drik en ik zijn nog nooit ergens samen geweest. We vertrouwen nog niemand goed genoeg om op te passen, behalve de mensen die zelf kleintjes hebben. So be it. Je hebt mensen die hun verse tweeling van acht weken oud een hele week bij de ayi achterlaten omdat ze het terracotta-leger in Xian willen bekijken, maar dat bewaren wij toch maar voor de tijd dat de kindjes wat ouder zijn en ze gezellig meekunnen. Je hebt er toch geen woorden voor...
Donderdagavond ga ik trouwens wel voor het eerst uit, alleen met twee andere moeders, want de papa's passen op. Maar we nemen ons mobieltje mee hoor!

Zie ginds komt de rondvaartboot...

Vanmorgen was het grijs, nevelig, frisjes en van tijd tot tijd gutste de regen naar beneden. Kortom, het was ouderwets traditioneel hondenweer om al klappertandend Sinterklaas te onthalen. Want wat is het toch een fantastische man; stond hij vorige week nog met mevrouw Jorritsma in Almere, vandaag had de Goedheiligman even tijd vrijgemaakt om de kindertjes van de Nederlandse Vereniging te Shanghai met een bezoekje te verblijden. Toen we nog in Nederland waren, kregen we altijd een beetje een jeukgevoel als het over de Nederlandse Vereniging ging; zo'n Hollands ons-kent-ons expatclubje waar de spruitjesgeur vanaf komt. Maar eenmaal hier hoorden we er toch wel goede berichten over, en om onze kinderen nou vier jaar lang een Sinterklaasfeest door de neus te boren, leek ons ook zo sneu. Tristan's vriendjes zouden ook allemaal van de partij zijn, dus een week of twee geleden had ik ons toch maar aangemeld. Er werd gefluisterd dat Sinterklaas per boot zou aankomen in Pudong, het nieuwe gedeelte van Shanghai, vlakbij de Pearl Tower. We konden gezellig meerijden met Joshua, Fan en Ron en we hadden ons goed voorbereid met dikke truien, regenjassen en paraplu's voor op de kade. Wij als nieuwelingen hadden echter nog niet helemaal begrepen dat de Sint zijn fans hier extra verwend. We werden ontvangen in een drijvend restaurant, dat aan de waterzijde helemaal van glas was, zodat je een prachtig uitzicht had over de rivier. Niets blauwbekken langs de waterkant, kopje koffie met een speculaasje, kleurplaten voor de kinderen en kinderkoor de Leidsche Sleuteltjes met Sinterklaasliedjes door de luidsprekers. Rond een uur of tien hadden een paar kinderen het ineens in de gaten, "Sinterklaas, Sinterklaas!", en ja hoor, helemaal aan de overkant van het water kwam een grote rondvaartboot aan, helemaal vol met springende Zwarte Pieten en een wuivende Sinterklaas. Hij kwam dichterbij en dichterbij en natuurlijk ging er iets mis, de boot vaarde te ver door. O nee! Maar gelukkig, de kapitein had het door, maakte een rondje en voer langs de glazen pui zodat alle kinderen flink konden zwaaien. De echte die-hards gingen naar buiten toen hij aanmeerde, maar wij hebben lekker gewacht totdat het hele gevolg naar binnen kwam. Sophie kreeg nog even een aai over de bol en ze grijnsde breeduit terug, wat een grappige kabouter is dit zeg! Nou ja, de rest van de ochtend was erg gezellig, je kent het wel, een liedje, een domme Piet, de mooiste Pietenmuts, een liedje, zijn er nog stoute kinderen, een liedje en we stappen maar weer eens op. Dag Sinterklaasje, dahaag, dahaag, tot de volgende keer! Alle kinderen kregen nog een kadootje en daarna zijn we met vijf families gaan lunchen in de oude stad, in de Ierse pub O'Malley's waar het haardvuur gezellig knapperde onder de donkere eiken balken en het stoofvlees weer heerlijk smaakte. Zaten we nou echt in Shanghai vandaag?

Twee-en-half uur naar Parijs

Als ik de laatste weken in de spiegel keek, keken er wel erg veel grijze haren terug. Het werd tijd dat ook ik eens een bezoekje aan de lokale kapper ging brengen (Drik en Tristan hadden de proef al doorstaan). Nou hebben we hier op Hong Mei lu minimaal 15 dameskappers zitten, dus welke moet je in hemelsnaam kiezen? Ik koos voor de nieuwste, een vestiging van een Parijse kapper/spa die hier een paar weken geleden met veel fanfare was geopend. Vandeweek was ik er eens naar binnen gelopen en het zag er allemaal prachtig uit. Ze werken alleen met Franse spullen, dus ook de haarverf en dat vond ik toch wel een prettig idee. Ik maakte een afspraak voor half 8 s-avonds. Ik was zo'n beetje de enige klant in een enorme zaak en daardoor leek het wel een filmsterrenontvangst. Een meisje voor de thee, voor de kapmantel, voor de handdoek,de chef, de coiffeur, de verfspecialist en weet ik veel wie en allemaal bogen ze zich over mijn haardos, frummelden er eens wat aan, overlegden weer met elkaar en frummelden weer verder. Ondertussen had ik al twee kopjes thee weg en had ik een mooi kleurtje rood uitgezocht. Blijkbaar was de strategie bepaald, want mijn haar werd in vier zones verdeeld en twee verfmeisjes begonnen minutieus de uitgroei te besmeren met haarverf. Vooraf had ik al gewaarschuwd dat ik heel veel haar heb om te verven, dus op een gegeven moment waren er vier meisjes aan het smeren. De uitgroei moest intrekken en om de tijd door te komen kwam er nog een kopje thee en kreeg ik een arm- en handmassage. Na een poosje werd de rest van mijn haar ingesmeerd, weer wachten en toen waren mijn nek en mijn rug aan de beurt. Na een half uur rugmassage was het tijd voor de wasbak. Nou ja wasbak, ik moest op een voorgevormd bed gaan liggen en de wasbak was niet zo'n hard porceleinen ding, maar een lekker zacht rubberen bassin. Eerst ging er nog een warme handdoekrol in mijn nek en het uitspoelen duurde ongeveer drie kwartier! Hoofdmassage, cremen, nog maar eens masseren, nekmassage en drukpuntmassage op mijn slapen. Ik had de kippenvel op mijn benen staan en op een gegeven moment viel ik bijna in slaap, jeetje wat lekker! En toen moest er nog geknipt worden. De coiffeur sprak niet zoveel Engels, maar met wat vertalen van een van de meisjes en aanwijzen van mij was het hem wel duidelijk en hij zag eruit alof hij wist wat hem te doen stond. Hij knipte erop los, fohnen en weer knippen en toen was hij eindelijk tevreden. Om kwart over tien stapte ik vanuit Parijs het Shanghainese avondleven weer in, een tevreden mens zonder grijze haren.

Het begin van Mao

Het was ineens heel koud vandaag, maar wel met een prachtige strakblauwe lucht, mooi fotoweer. Dat heb je hier niet zo vaak, dus we zijn er toch maar even op uit gegaan vanmiddag. We gingen naar Xintiandi, een stukje stad dat het beste te vergelijken is met (voor de Rotterdammers bekend) het Westelijk Handelsterrein bij de Veerhaven. Ooit stond de stad vol met zogenaamde shikumen, stenen woonkazernes voor de vele fabrieksarbeiders in Shanghai. Shikumen betekent letterlijk 'stenen poort' en verwijst naar de muur met toegangspoorten die voor de huizen werd gebouwd, dit om rovers en ander gespuis beter buiten de deur te kunnen houden. Achter de poorten stonden lange woongebouwen van twee verdiepingen, waarvan alle kamers met elkaar verbonden waren. Alle buren liepen dus bij elkaar door de kamers om buiten te kunnen komen. Heel veel van die huizen zijn gesloopt, maar het stukje hier is altijd blijven staan. Dit komt omdat in een van de huizen in juni 1921 in het geheim het Eerste Nationale Congres van de Communistische Partij van China plaatsvond. Dertien revolutionaire denkers kwamen bijeen om over verandering en de ideologie van het Communisme te praten. Na acht dagen moest men vluchten, want toen was de illegale vergadering toch uitgelekt en werden de leden opgejaagd door het gezag van toen. Een van de kornuiten was Mao en het mag bekend zijn dat wat de heren toen besproken hebben, grote gevolgen zou hebben voor de recente geschiedenis van China. Mao kwam aan de macht, maar met de anderen liep het minder goed af: elf van de dertien werden vermoord, verbannen of liepen alsnog over naar de tegenpartij.
Het huis van toen is nu een museum over de gebeurtenissen van die acht dagen. Ik ben er nog niet binnen geweest, dat bewaren we wel voor een regendagje, het was nu te mooi om buiten te lopen. Het is er wel altijd druk, schoolklassen en veel Chinese toeristen die zich laten fotograferen voor de deuren van het pand. De huizen rondom het museum zijn allemaal opgeknapt en verheven tot voetgangersgebied. Het contrast met 1921 zou weer niet groter kunnen zijn, kapitalisme met een grote K. Ontelbare sjieke restaurants, cafe's en bars, dure winkels en traiteurs hebben hun intrek genomen in de steegjes en huisjes, waar ooit vele mensen onder barre omstandigheden leefden, meestal zonder sanitair of electriciteit. Tsja, tijden veranderen.

Licence to copy

Twee dagen nadat de nieuwe James Bond film vorig weekend wereldwijd in premiere was gegaan, was de DVD hier op straat te koop. Voor 50 eurocent. En dat betekent dat hij dan ook in de winkels is te verkrijgen, voor 1 euro 50, maar dan heb je wel een mooi DVD-doosje en een gelikt omslag, plus de garantie dat als er iets niet helemaal lekker gaat qua beeld of geluid, je hem mag ruilen voor een andere. Als filmfan ken ik zo'n beetje alle 007-films uit mijn hoofd, in ieder geval die met Sean en Roger. Casino Royal vond ik eigenlijk beneden niveau voor een Bondfilm, maar ach, voor 1,50 wilde ik de nieuwe toch ook wel zien. Dus toen ik vandaag langs de DVD-winkel kwam, wilde in hem even kopen. Mmmm, nergens te vinden (de nieuwe films liggen altijd naast de kassa, maar helaas). Nou ja, hij zal wel op zijn, dan maar naar de andere winkel aan het einde van de straat. Nee hoor, daar was hij ook al niet. Dan maar even vragen. Hebben jullie de nieuwe James Bond niet? Bu hao!!! No good!! All DVD's taken back, bad copy!! Bad copy, hoezo dan? James Bond only speak Chinese, no good, only sell goooood DVD, yes yes!!!
Dat is toch weer fantastisch...! In het land waar de melamine rustig door de zuivel geroerd wordt en de loodhoudende verf van het kinderspeelgoed afdruipt, worden slechte kwaliteit gekopieerde DVD's van de markt gehaald zodat de klant niet teleurgesteld op de bank zit als hij er na de eerste aktiescene van 15 minuten achterkomt dat Bond alleen Chinees bromt tegen M. Ik vond het wel een goeie grap. Maar nu ik er toch was.....Badman The Dark Knight, The X-files II, Get Smart, Step Brothers en ....Madagascar II (vers van de pers) lagen er wel erg aantrekkelijk bij. I like to move it, move it!

Opgedragen aan mijn lieve vriendin en mede-filmfan Ingrid, een mens met een groot hart. Hopelijk kunnen we elkaar heel snel zien op de filmset van The Last Emperor, want dat betekent dat Yuul er een broertje bij heeft. Tot in Beijing!

Vroeg uit de veren

Vanmorgen zat is al om half 8 in de taxi. In mijn eentje. En dat op de vrije zaterdagmorgen. Het was namelijk weer heel mooi weer en ik heb een foto-opdracht uit Nederland. Voor de gemeente moet ik ouderen fotograferen die op een of andere manier sportief bezig zijn. En in China is het nog heel normaal dat je s-morgens vroeg naar het park gaat om te trimmen, te gymmen, te tai chi-en of iets in die strekking. Ik had eens navraag gedaan waar ik het beste naar toe kon gaan en dat bleek toevallig Zhongshan park te zijn, het park waar we vorige week zondag ook waren geweest. Maar het moest wel vroeg, want rond 9 uur zou het weer voorbij zijn. Dus vooruit maar, je moet er wat voor over hebben nietwaar, maar het bleek niet voor niets. Het park was afgeladen met fitte, huppelende ouderen en het was echt geweldig om er zo rond te lopen en foto's te maken. Ik had nu mijn telelens meegenomen, dus ik kon een bescheiden afstand houden en er toch bovenop zitten. Ik geloof niet dat veel mensen door hadden dat ze op de foto gingen. Een uur later en ruim 100 foto's verder ging iedereen weer zo'n beetje naar huis, dus toen ben ik ook weer vertrokken. De rest van de dag was gevuld met zwemles, spelen met de vriendjes en aan het eind van de middag zijn we met een hele groep vooral Nederlanders richting de Blue Frog gegaan voor een drankje en een hapje. De Blue Frog is een heel leuk restaurant voor families. Er is een apart gedeelte voor de kinderen, Little Frog, waar ze kunnen spelen, knutselen, tv kijken en spelletjes doen. De kinderen mogen daar ook eten en dat vinden ze erg leuk natuurlijk. Niet braaf bij papa en mama zitten, maar met de vriendjes aan tafel patatjes en spaghetti eten. De kids hebben het naar hun zin en de papa's en mama's kunnen ook even lekker op hun gemakje eten en kletsen, iedereen blij. Het was erg gezellig en rond 7 uur ging iedereen weer zijns weegs om de kindjes naar bed te brengen, want die waren wel een beetje moe!

Uittip na een klusje

Deze week had ik zowaar een opdracht. Een van de collega's van Drik had een beurs en daar moest standmateriaal voor gedrukt worden. Vorige keer was dat niet zo goed gegaan qua drukwerkkwaliteit, dus Drik had voorgesteld om mij de drukwerkcontrole te laten doen. Er moesten posters komen voor de wanden en er was een Engelse leaflet die ook in het Chinees moest worden omgezet. Voor mij was het erg interessant om te ervaren hoe dit soort opdrachten verlopen tussen Chinezen en niet-Chinezen. De bottle neck zit hem uiteraard in de communicatie; hoe maak je zo duidelijk mogelijk wat je wilt en hoe leg je het uit als er iets niet naar wens is. Het was een relatief eenvoudig klusje, maar het vergde toch heel wat heen en weer gemail voordat alles was zoals Teijin het wilde. Gelukkig was het niet voor niets, want toen de drukker vorige week de proeven bij me af kwam leveren, bleken er toch wat foutjes in te zitten. Dinsdag gingen we kijken op de beurs tijdens het opbouwen, en de posters en de uiteindelijke folders zagen er prima uit. Het was leuk om weer even met productie bezig te zijn, nooit gedacht dat ik nog eens traffic manager zou zijn in China, haha! (Sacha, mocht je dit ooit lezen, ik heb blijkbaar toch nog eens wat van je geleerd bij Have!).
Op weg naar de beurs dinsdag kwam ik langs een ommuurde tuin en je kon nog net allerlei mooie Chinese daken zien. Op de kaart had ik eens opgezocht wat dat was en het bleek een openbare tuin te zijn. Sophie en ik lijken onderhand wel tuin-recensenten en als je naar de foto's op de blog kijkt, zou je denken dat Shanghai een grote groene oase is, maar het is nou eenmaal erg leuk om de groene plekken in de stad op te zoeken en even lekker te gaan wandelen als het weer er naar is. Het lijkt hier maar geen herfst te willen worden, dus vanmiddag zijn we naar de tuin gegaan die Guilin Park blijkt te heten. De tuin is helemaal ommuurd en uit een informatiebord bij de ingang bleek dat hij al heel oud is (14e eeuw). Ooit was het de privetuin en begraafplaats bij het landhuis van een rijke Chinese familie en stond het midden in het land. Shanghai werd eromheen gebouwd en zoals het met zoveel bezit is gegaan in de oorlogsjaren, namen de Japanners het in beslag en maakten er een kazerne van. Toen ze de oorlog verloren hadden, zijn bijna alle gebouwen bij hun vertrek uit nijd in brand gestoken. Het grootste deel van de gebouwen is inmiddels in originele staat herbouwd en het is nu een openbaar park. Het was redelijk rustig in de vele laantjes, pagodes en theehuisjes. Hier en daar wat senioren (jaja, daar zijn ze weer) en kussende stelletjes. Het was dan ook een zeer romantische omgeving. We hebben zo'n anderhalf uur rondgedwaald en door alle hoekjes, doorkijkjes en bruggetjes maakte de camera weer overuren. Ik ben blij dat we in het digitale tijdperk leven, want als ik hier alles op film zou moeten schieten en laten ontwikkelen zou ik nu onderhand failliet zijn denk ik! Rond half 3 was het tijd om weer naar huis te gaan om Tristan op te halen en rond half 5 was papa weer thuis van twee weken Thailand, Maleisie en Australie. Gezellig!

Apenstreken

Het was belachelijk mooi en warm weer vandaag, 24 graden op 12 november. Na de middag ben ik met Sophie naar de Shanghai Zoo gegaan. De dierentuin hier is ongelofelijk groot. Het is eigenlijk meer een park, waar zo links en rechts dierenverblijven zijn en het lukt bijna niet om alles in 1 dag te bekijken. Ik was hier in april geweest en daarna eigenlijk niet meer, dus het was een mooi middagje om weer eens een stukje van de Zoo te bekijken. Maar zoals ik dat altijd heb met dierentuinen, kwam na een tijdje toch mijn haat-liefde verhouding met deze uitvinding weer boven drijven. Als je eenmaal in Afrika bent geweest, en de natuur daar hebt gezien, kom je daar niet meer van af denk ik. Aan de ene kant is het heel goed dat er dierentuinen zijn: onderwijs, bewustwording bij kinderen, kennisverbreding en fokprogramma's. Aan de andere kant blijven het toch eigenlijk dierengevangenissen, zeker als het dierentuinen van de oude stempel zijn. De Shanghai Zoo is hard bezig om te moderniseren naar diervriendelijke maatstaven. Er wordt volop gebouwd aan verblijven zonder tralies, waar de dieren niet al te dicht bij de mensen hoeven te komen en zich kunnen verstoppen als ze daar behoefte aan hebben. Zo zitten de gorilla's en de chimps bijvoorbeeld al in prachtige, hele grote verblijven. Maar ja, ze kunnen ook niet alles tegelijk natuurlijk, dus de rest van de apenverzameling heeft nog minder geluk. Kleine ouderwetse traliekooien, geen speeltjes of klimtoestellen en ze zitten daar maar een beetje. Het publiek kan ook veel te dicht bij het gaas komen, met alle gevolgen van dien. Ik ben er maar niet te lang gebleven, want ik ergerde me dood aan de Chinese bezoekers. Wat het is weet ik niet, ze hebben absoluut geen respect voor de dieren, ze hebben het niet geleerd of ze denken er niet bij na, maar overal lag plastic in de kooien van etenswaren die ze de apen hadden gegeven. Ze staan te gillen en tegen de tralies te meppen om lollig ofzo te doen. Ik zag diverse mensen snoepjes met verpakking en al door de tralies duwen, niet te geloven! Tsja en dan kan ik me er wel mee gaan bemoeien, maar dat leek me ook niet zo'n goed idee. Wat ik dan niet snap van zo'n dierentuin is dat ze er niet een paar oppassers bij zetten die mensen aanspreken en uitleggen wat voor ellende ze veroorzaken met hun gedrag. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn? Als je hier in een openbaar park je grote teen op het grasveld zet, heb je gelijk een suppoost in je nek dat je echt niet op het gras mag, dus waarom hier dan niet? Hopelijk worden de kinderen van nu wijzer opgevoed op school.
Afijn, ik ben maar doorgelopen en we hebben een hele tijd bij de grote katten gezeten, want die lagen lekker in het zonnetje te showen zodat ik fijn foto's kon maken. Om kwart voor 3 mocht ik via de dienstuitgang naar school lopen en heb ik Tristan opgehaald. Dat was even een verrassing! Via hetzelfde hek mochten we ook weer naar binnen en daarna hebben we nog tot een uur of vijf rondgewandeld en beestjes gekeken. De apen hebben we maar overgeslagen, die doen we wel weer als ze Guantanamo hebben gerenoveerd.