Prachtig Yangshuo

Vrijdag 27 maart
En daar gingen we weer. Stipt om kwart voor twee vertrok ons vliegtuig vanaf Hongqiao naar Guilin, zo'n 2 uur vliegen vanaf Shanghai, maar nu in zuidelijke richting. We kwamen ruim voor schema aan, maar gelukkig stond er toch al een vriendelijke chauffeur met een bordje ' Talitha Vermaas' bij de uitgang. Het was het enige niet-Chinese naambordje en we waren dan ook de enige Westerlingen in het vliegtuig geweest. Een leuk minibusje bracht ons in ruim een uur naar ons hotelletje voor de komende dagen, de Snow Lion Inn. Deze herberg ligt midden in een van de mooiste streken van China. Het landschap wordt gedomineerd door eeuwenoude leisteenbergen, die in grillige punten uit de dalen omhoogrijzen. De belangrijkste rivier hier is de Li-river en al het leven concentreert zich langs dit water.
Het was erg bewolkt en een beetje regenachtig, maar het was wel warm en daardoor flink nevelig. Vanuit de auto zagen we prachtige landschappen voorbij komen: rijstvelden, ploegende waterbuffels, hoge bergen en groen, heel veel groen. Zoveel groen als hier heb ik niet meer gezien sinds Afrika, echt prachtig. Het rook dan ook heerlijk buiten, vooral naar dennenbomen vermengd met zoete bloemen. Rond half 6 waren we er. Het hotel ligt zo'n 10 minuutjes buiten het stadje Yangshuo, direct aan het water van de Li rivier en het is er een grote groene oase. Voor het hotel was een boomgaard met pomelo-bomen die nu in volle bloesem stonden en de geur was bijna bedwelmend, heerlijk zoet en kruidig. Het was droog en we konden buiten eten. Binnen een half uurtje stond de tafel vol lekkere Chinese gerechten: biervis, de lokale specialiteit, rijst met ei en ham en groente in knoflook. Toen het donker was, gingen de kerstboomlampjes aan die blijkbaar in de bomen hingen en ontstond er een bijna sprookjesachtige sfeer zo met de nevel in de lucht, het geluid van honderden vogeltjes en krekels, de zoete geuren van de bloemen en bomen en verder... helemaal niets. Dat wordt lekker slapen!

Zaterdag 28 maart
We werden wakker met nog meer vogeltjes en het geruis van de bomen. De nevel was een beetje weggewaaid, maar het was nog wel steeds bewolkt en broeierig. Na een zeer uitgebreid ontbijt van koffie, yoghurt, fruit, eieren met ham en een bananenpannekoek, hesen we Sophie in de rugdrager en gingen we te voet de omgeving verkennen. Niet ver van het hotel is een heel oud dorpje, dat nog teruggaat tot de Ming-dynastie. Het leek wel of we terug in de tijd waren gegaan. Het dorp was heel ruim opgezet, iedere boerderij had veldjes met rijst, groente, een boomgaard en een erf en het leven van alledag ging rustig zijn gangetje. De kindjes speelden met de honden of waren een vers gevangen salamander aan het pesten, de vrouwen waren in de moestuin bezig of ze waren de was aan het doen in de rivier, terwijl ze onderling de grootste lol hadden. De mannen liepen achter de osseploeg door de rijstveldjes te ploeteren en een hele groep mannen was bezig een kademuur te metselen langs de rivier. Niemand vond het vreemd of vervelend dat wij er een beetje aan het rondneuzen waren en natuurlijk kon ons kroost weer op de nodige bewondering rekening: twee kinderen, wat een zegen! en dan ook nog een jongen en een meisje, de voorouderen waren ons blijkbaar zeer goed gezind! Al zwervend kwamen we bij de rivier terecht en die zijn we terug gevolgd, zodat we op een gegeven moment vanzelf weer bij het hotel uitkwamen. Dat was een mooi tochtje en Sophie vond het helemaal leuk zo bij papa en mama op de rug, lekker paardje rijden. Maar dat was het nog niet voor vandaag. De receptie belde een taxi voor ons en die bracht ons naar het centrum van de stad, waar de eigenaren van de Snow Lion ook een restaurantje hebben. Van al dat lopen krijg je toch weer honger, dus na wederom een stevige maaltijd was het tijd om het stadje Yangshuo te verkennen. In het 7th Heaven cafe hebben we weer lekker Chinees gegeten op het terras, terwijl we leuk mensen konden kijken. Yangshuo is het backpackersparadijs van Zuid-China, iedereen die op rondreis is, komt wel enig moment hier terecht om even bij te komen en weer even te genieten van de redelijke luxe en de soort van westerse faciliteiten. Bovendien ligt het stadje erg mooi langs de rivier en tussen de indrukwekkende bergpieken. Het was er dan ook gezellig druk en erg toeristisch, maar wel op een gezellige manier. De verkopers waren niet opdringerig of vervelend, maar vooral enthousiast. We hebben lekker rondgeneusd en we hebben nog een nieuw masker gekocht voor de collectie; een stoere Chinese krijger. Tristan kon nog even spelen in de speeltuin en toen zijn we maar weer eens een taxi gaan opzoeken. Toen we weer thuis waren, heeft Sophie nog een dutje gedaan en daarna moesten we op tijd eten, want er was nog een avondprogramma: de openluchtshow van Yangshuo. We hadden er al het een en ander van gelezen en het beloofde het hoogtepunt van dit tripje te worden. De show wordt gehouden op het water van de Li-rivier en het is bedacht en geregisseerd door Zhang Yimou, de regisseur van de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Het ' toneel' is dus van water en beslaat zo'n vierkante kilometer. De bergen worden uitgelicht en die vormen de achtergrond van het decor. Maar het meest indrukwekkende is wel de cast: zo'n 600 acteurs laten een staaltje van massaregie zien in de meest indrukwekkende kostuums en bewegingen (nogmaals, op het water dus). Het leuke is, is dat al deze acteurs en dansers lokale mensen zijn; overdag lopen ze achter de koeien aan, s-avonds schitteren ze met elkaar op de rivier. Na een uur ohhhh en ahhhh moesten we toch wel concluderen dat deze show in de top-10 van ' de-mooiste-dingen-die-ik-ooit-gezien-heb' hoort. De kindjes gingen slapen en wij zaten nog even met een drankje en een krekelconcert na te genieten op het dakterras. Morgen moeten we heel vroeg op , want dan gaan we een riviercruise maken op de Li-rivier. Bah, wat is het hier vervelend.

Zondag 29 maart
Jeetje, we waren safari-vroeg op vandaag. Om half zeven stonden we aangekleed en wel beneden waar de chauffeur en de gids al op ons wachtten. Via een prachtige bergweg reden we naar een ander deel van de rivier, helemaal stroomopwaarts. De rit voerde lang diepe ravijnen, oneindige perzikplantages, sinasappelboomgaarden, ruige bergtoppen, rijstterassen en vredige dorpjes. Het lentegroen deed gewoon pijn aan je ogen, ongelofelijk hoe groen het nog kan zijn op de wereld. De roestrode grond hier is extreem vruchtbaar, en iedere vierkante centimeter wordt gebruikt om gewassen te verbouwen of dieren te voeden. De mensen hier hebben ongetwijfeld weinig luxe, maar aan de bolle buikjes en gezonde wangen te zien, is er weinig honger met zoveel voedsel om je heen. Na de laatste hoge top, glinsterde de rivier in de diepte beneden ons en de boot lag al klaar. Het was wel heel koud, want het was nog steeds bewolkt, maar met een dikke trui en een dekentje voor de kids, was het een prachtige tocht. Ook al was het nog geen acht uur s-morgens, het leven op de rivier was al in volle gang. De dames deden de was, mannen waren aan het vissen met aalscholvers (de vogel vangt de vis, braakt hem weer uit en voila, ecovissen!). Langs de rivier waren verschillende opstapplaatsen voor de watertaxi; deze boten brengen de boeren met hun waren naar de plaatstelijke markt, ongetwijfeld de snelste manier van vervoer in deze streek. Onze bestemming was Xingping, een eeuwenoud stadje waar de tijd echt heeft stilgestaan. We hadden ontbijt bij het lokale cafe en dat smaakte prima na het toch wel koude ritje. Na de koffie was het tijd om de markt te bezoeken. De markt was heel groot en het was er ontzettend druk, de rugdrager kwam weer zeer van pas. Een markt is altijd de beste manier om een land of een streek echt te leren kennen: alle lokale gebruiken, producten en de mooiste gezichten van de streek, komen bijeen op de markt. Mijn fotovinger maakte overuren, maar de mensen vonden het geen probleem om vastgelegd te worden. Uiteraard waren er de groeten- en fruitverkopers, maar ook pepermalers, kreeftenpellers, medicijnmannen (compleet met duistere apenschedel), kruidenmengers, fietsenmakers, naaisters, levende kippen-verkopers en de plaatselijke slagers waren drukdruk met onderhandelen en klaarmaken. De vleesmarkt is altijd een beetje dubbel, aan de ene kant is het heel fascinerend, aan de andere kant is het goed dat je net stevig gegeten hebt zeg maar. De varkensmarkt is het meest uitgebreid, want varken is het populairste vleesje. Hier in China wordt niets weggegooid van het beest. Naast de hompen slachtvlees, stonden emmers vol bloed (wat de term 'bloedbad' ook weer eens een ander inzicht geeft), varkensoren en snuiten. Alles werd keurig schoongemaakt en afgebrand, zelfs de hoeven. Jessie onze gids vroeg netjes of we het aankonden, omdat er ook minder ' bekende' beestjes aan de haken hingen. Natuurlijk wilden we het allemaal meemaken, maar het blijft toch wel bizar als er in plaats van een varkenspoot, ineens een in mootjes gehakte Bello of Fikkie op het houtblok ligt. Jessie loodste Tristan heel behendig langs deze kramen, hij heeft er niets van gezien. Natuurlijk moest dit wel vastgelegd worden, maar hier vond men het niet leuk dat ik mijn lens richtte, waarschijnlijk waren ze toch bang voor gezeik met westerlingen over hondenvlees. Naast de vleesmarkt, was het eetgedeelte; de verse waar werd gelijk omgetoverd tot stoofpot en het gezegde ' de hond in de pot vinden' kreeg hier even een heel andere betekenis. Ach ja, s-lands wijs, s-lands eer zullen we maar denken.
Na dit boeiende uitstapje reden we via prachtige rijstvelden en oneindige sinaasappelplantages weer terug naar de Snow Lion en heel voorzichtig kwam de zon er door. Tristan had inmiddels vriendjes gemaakt met de dochter van de eigenaars, Christina van 5 en samen hadden ze de grootste lol: de konijnen voeren, zaadjes planten, bomen klimmen... we waren hem steeds kwijt. De zon brak er helemaal door en aan het eind van de middag zijn we de berg naast het hotel gaan beklimmen, de Snow Lion Hill. In de lente staat deze berg helemaal vol met witte bloemen, vandaar de naam. Het was een gigantische klim, maar eenmaal boven was het uitzicht adembenemend. Doordat de wolken helemaal weg waren, konden we heel ver kijken en zo hoog kwam het landschap pas echt tot zijn recht. De rest van de middag hebben we gelanterfant op het gras en bij de rivier, terwijl de zon de bergen voorzichtig roze kleurde, de heteluchtballonnen geruisloos overdobberden en de kindjes lekker achter elkaar aan aan het rennen waren.
Toen de kindjes weer op bed lagen, ben ik nog naar beneden gelopen naar de rivier, met camera en het veldstatief dat ik van opa Arie heb geerfd. Vanaf de steiger had je namelijk geweldig uitzicht op de bergen die als achtergronddecor dienen in de lichtshow, en nu kon ik op mijn gemak met het statief loeischerpe foto's maken in het donker. Er was verder geen kip, af en toe ritselde er iets in de bamboeblaadjes achter me, maar ik heb verder niets gezien. Nou paatje, ze zijn prachtig geworden hoor!

Maandag 30 maart
En zoveel we gisteren gedaan hebben, zo weinig kwam er vandaag van terecht. Met Jessie de gids hadden we afgesproken om nog een aantal excursies te maken, naar Moon Hill, een hele mooie berg, the big Banjan tree, een van de oudste en grootste bomen in heel China en nog een tochtje op een bamboevlot over de rivier, maar toen we vanmorgen wakker werden kwam het met bakken uit de hemel en het was best fris. Na een rustig ontbijtje belde de gids. De weersverwachting voor vanmiddag was beter, we zouden wachten tot na de lunch. Maar zover kwam het niet. Tristan voelde zich ineens niet lekker en wilde weer gaan slapen. Ik vond hem veel te warm en inderdaad, bijna 40 graden koorts. O jee.... Hij sliep snel in met een paracetamolletje en hij is de rest van de dag in bed gebleven. S-middags werd het even droog en toen ben ik met Sophie op mijn rug nog op fotosafari naar het dorpje geweest, je moet zo'n kind natuurlijk vroeg opvoeden tot natuurfotograaf!. Papa vond een extra dutje ook niet erg, dus die bleef bij Tristan. Gewapend met paraplu, water, een pakje lange vingers en natuurlijk de camera, gingen de dames op pad. De eerste stop was het lokale schooltje. Het was best een grote school en er werden driftig rijtjes gedreund. Ik heb heel voorzichtig naar binnen gegluurd, want ik wilde de les niet verstoren natuurlijk, maar bij de kleuters werd ik toch gespot. De lerares vond het hartstikke leuk, kom maar binnen hoor! De kindjes waren aan het kleuren en we moesten alle tekeningen bewonderen. Na een tijdje vroeg ik of ik foto's mocht maken, dat was goed, maar daar werden de kids een beetje wild van, dus toen ben ik maar weer weggegaan. Eergisteren bleken we een beetje door de 'buitenwijk' van het dorp te zijn gelopen, nu kwam ik in het 'centrum'. Dit is nog een echt traditioneel opgebouwd dorp, waar de oudste huizen en de gemeenschapsruimtes rondom een grote langwerpige vijver gebouwd zijn. De oude mannetjes legden een kaartje in het praathuis en de dames maakten een praatje in het winkeltje. De peuters speelden met de dorpshonden of waren de varkens aan het plagen en de camera draaide weer op volle toeren...ze vonden het allemaal prima. Het was weer wat warmer, maar wel grijs weer en halverwege schakelde ik maar eens over naar zwart/wit; dit decor kwam zo nog mooier tot zijn recht.
Tristan was nog niet echt opgeknapt en begon nu ook met spugen, dus hij wilde niet eten. We hebben hem maar laten slapen en na het eten ben ik weer bij hem gaan zitten. Papa ging gewapend met het Arie-statief proberen om de lichtshow nog een stukje te filmen vanaf de steiger beneden. Na een half uurtje kwam hij weer terug, het was gelukt, maar hij had wel gezelschap gehad; door de regen van vandaag waren de ratten aan land gekomen, zo groot als zijn schoen en ze kwamen een beetje te dichtbij in het donker. Tijd om op te stappen! En ik weet nu wat er gisteren achter mij aan het ritselen was, getverdegetver!

Dinsdag 31 maart
We werden wakker met een enorme onweersbui en weer kwam het met bakken naar beneden. Tristan was gelukkig flink opgeknapt en de ORS, het geroosterde boterhammetje en een banaantje bleven binnen. Het is alweer de laatste dag, dus na het inpakken van de koffers hebben we ons nog een beetje rondom het hotel vermaakt. De regen was gestopt en we hebben een badmintoncompetitie gehouden op het grasveld voor de deur. Om twee uur was het tijd om iedereen gedag te zeggen, tjonge, wat zijn we vertroeteld deze dagen! Op weg naar het vliegveld zouden we nog een bezoekje brengen aan Elephant trunk hill, een mooi plekje langs de rivier, en de Reed flute cave, een fantastische druipsteengrot. Maar helaas was er sprake van een Chinese communicatiestoring. De gids dacht dat we pas om kwart over acht moesten vliegen, maar ons vliegtuig ging om kwart over zes, en dat liet veel ste weinig tijd over om deze twee dingen nog te bezoeken. Duizend maal sorry, maar ja, niets aan te doen. Met een beetje doorrijden konden we volgens de gids een bliksembezoek aan een van de twee dingen brengen...dan maar naar de grot. Om even over half 4 reden we het parkeerterrein op. Natuurlijk moesten er weer weet ik veel hoeveel trapjes beklommen worden voordat we bij de ingang waren, maar als de De Zeeuwtjes iets willen, kan alles, dus waar een normaal mens ongeveer 20 minuten over doet, stonden wij na 6 minuten voor de ingang van de grot, samen met een hijgende en zeer verbaasde gids. Dat had ze nog nooit meegemaakt. Hup, kaartjes kopen en naar binnen. Je hebt niet perse een gids nodig voor deze grot, gewoon het pad volgen, verdwalen kan niet, dus als een kudde Japanse toeristen gingen we erdoor heen: ohhhhh wat mooi, klikklikklik, ahhh, prachtig zeg, klikklikklik. Het is inderdaad een sprookjesachtige grot in bizarre kleuren en met schitterende reflecties op een ondergronds meertje. Normaal doe je anderhalf uur over de rondleiding, wij stonden na 25 minuten weer buiten en, hopla, de bus weer in. Haha, we konden de humor er wel van inzien, het was jammer dat het zo gelopen was, maar nu hebben we het toch even meegepikt en we komen hier zeker nog een keer, dan doen we het op het gemakje. Stipt vijf uur scheurden we het vliegveld op, ruim op tijd voor een binnenlandse vlucht, goed gedaan chauffeur! De vlucht ging weer vlekkenloos en ruim voor tijd waren we op Pudong. Daar hadden we ook nog even een situatie: net toen we allemaal klaar stonden om het vliegtuig te verlaten, piepte Tristan 'mama, ik moet poepen...'. O jee, wat nu? Een beetje dringen en sorry sorry en gelukkig was er net naast de gate een toilet. Ja hoor, diarree. Maar het ging wel weer en we konden de koffers gaan halen. Maar toen we buiten stonden en de chauffeur aan het zoeken waren...'mama... ik moet weer...' Gauw weer naar binnen, maar Pudong is vreselijk groot. Getver, waar zijn de wc's nou?? We moesten een heel eind lopen, maar onze stoere vent hield zich kranig en gelukkig haalden we het weer net op tijd. Daarna heb ik hem maar even een luier van Sophie omgeknoopt, want ja, stoppen op de snelweg is ook zo wat. Gelukkig ging de reis naar huis prima en om half 10 lagen ze lekker in hun bedje. Wat een superreis!

Verhip, alweer op reis!

Ik moet wel eens aan onze Amerikaanse kennissen Liz en John denken. John was een oud-collega van DSM en hij werd een paar jaar geleden naar Heerlen uitgezonden. In de twee jaar dat ze in Nederland hebben gewoond, hebben we ze maar 1 keer gezien, want ze waren altijd drukdrukdruk. Ik hoor het Liz nog zeggen: "sorry honey, when the kids have a holiday, we are travelling like creeeeaaaaasy!!!" En zo gingen ze in korte tijd heel Europa door, en gelijk hadden ze. En dat geldt nu voor ons ook, als het maar even kan, zijn we de hort op. Tristan heeft volgende week voorjaarsvakantie, en wij vertrekken morgen voor vijf dagen naar Guilin en Yangshou, Zuid-China. Het is zo'n twee uur vliegen vanaf Shanghai en vooral rondom Yangshou is het landschap bijzonder mooi volgens alle reisgidsen. We slapen in het onderstaande pension, daar staat ook een uitgebreid fotoalbum op van de omgeving.
Volgende week de avonturen en de foto's! www.snowlionresort.com

Een kloddertje roze hierrrrr...!

Je zou haar geen dag ouder geven dan 22, maar heus, de grand dame van de verkleedpartijen heeft onlangs de respectabele leeftijd van 50 jaar bereikt. Botox heeft ze niet nodig, ze heeft van zichzelf al een plastic kop en die gaat wonderbaarlijk goed met de tijd mee. Ik heb het over Barbie, bekend over de hele wereld en het schijnt dat er iedere seconde wereldwijd drie barbies verkocht worden. Om haar respectabele leeftijd te vieren, heeft de creator van Barbie begin deze maand de grootste Barbie-store ter wereld geopend...hier in Shanghai op Huai Hai-lu (je weet wel, de PC Hooftstraat). Uiteraard draaide de promotiemolen op volle toeren, dus de gebeurtenis was niet te missen. Het was lekker weer vandaag en ik had bedacht dat de eerste hoos nieuwsgierigen nu wel geweest was, hoog tijd voor een bezoekje aan deze bijzondere winkel. De Barbiestore bestaat uit maar liefst zes verdiepingen, maar toen ik er eenmaal was, was ik compleet verrast door wat ik zag. Ik had namelijk verwacht dat ik een soort speelgoedparadijs zou binnenwandelen, over de brug van het diamanten kasteel, via de roze winkelpaden langs torenhoge stapels barbies in alle kleuren die je maar kunt bedenken, struikelend over twintig verschillende auto's, paarden met koets of Ken in de nieuwste zwemslip, maar nee, niets van dit alles. Barbie Shanghai richt zich overduidelijk op de liefhebster met een eigen portemonnee: de volwassene. Bij de entree is geen Barbie te zien, het is meer alsof je de sjieke lobby van een hotel binnenloopt. Een lift met roze velours gordijnen laat je stoppen bij de kapsalon/spa/beautysalon en vandaar kom je in de Barbie-lifestyle winkel. Barbie wordt vooral neergezet als elegant, sjiek en exclusief. Je kunt avondjurken, cocktaildresses, trouwjurken en muiltjes kopen, maat grote mevrouw (dat wil zeggen, Chinese mevrouw, ik zou er nog niet 1 arm inkrijgen!), een complete make-uplijn, badhanddoeken, slofjes, meubels, nou ja, van alles. Tussen de koopwaar door staan glazen vitrines met originele collectors-Barbies zoals de Barbie van Dior en Armani. 'Not for sale', maar gelukkig is er wel een beperkte oplage replica's beschikbaar voor de verzamelaar die zo'n 100 euro te veel op zak heeft. De winkel is tegelijkertijd ook een Barbiemuseum. Door de jaren heen heeft Barbie zo'n 90 beroepen gehad en hier zijn maar liefst ongeveer 900 verschillende, originele Barbies te bewonderen. Er is ook een originele uit 1959, die met het zwart-witte badpakje, en mocht je er nog zo een op zolder hebben liggen die toevallig ook nog in de doos zit, dan kun je je droomcruise boeken, want deze doen zo'n 25.000 dollar op een veiling! Het klapstuk van de winkel is de glazen trap tussen drie verdiepingen: de muur ervan is gemaakt van glazen vitrinetjes, met daarin allemaal verschillende Barbies, maar wel in dezelfde kleur. Gelukkig was er nog wel een kleine afdeling 'gewone 'Barbies' en ik heb er ook een gekocht: de speciale uitgave voor de opening hier, Shanghai Barbie. Wie o wie krijgt die binnenkort voor haar verjaardag??
Van al dat blingbling kregen we dorst, tijd voor een bakkie en een flesje. Natuurlijk was het restaurant ook een groot roze-zwart-glimfestijn en was het thema tot in de puntjes doorgevoerd. Nadat ik aan een designtafeltje hadden plaatsgenomen en Sophie lekker onderuit in de Barbiekinderstoel zat, werd mijn cappuccino gebracht....lekker.. even een gewoon bakkie koffie. Maar je raadt het al...jazeker, koffie met een roze Barbiesjabloontje, roze suikerzakjes en een grote roze Koningspoedel op mijn servetje.

"Come on Barbie, let go party...ha ha ha yeeeh!!"

Column 7: Lekker chippen

Heus...het kan wel...al het openbaar vervoer betalen met 1 OV-chipkaart. Hier in Shanghai rijden er dan wel geen trams en de trein heeft meer een ‘vliegtuig’-functie, maar verder kun je overal terecht met je OV-chipkaart: in de bus, de trollybus, de metro en zelfs in de taxi. Dat laatste is best bijzonder als je ziet hoeveel verschillende taximaatschappijen hier rondrijden. Maar de gemeente verplicht iedereen een geijkte meter te kopen en daar zit een chiplezer op; probleem opgelost. Een chipkaart is te koop bij ieder metrostation en daar kun je hem ook weer opladen. Gewoon in een automaat die te begrijpen is voor iedereen met meer dan twee hersencellen. Hij is ’vreemdelingvriendelijk’; de automaat is voorzien van een knopje ‘Engels’ en je hebt geen Chinese bankpas of chippas nodig om te betalen; gewoon cash geld erin en klaar. Het openbaar vervoer is bovendien onvoorstelbaar goedkoop. Een afstand Rotterdam Centraal, pak hem beet, Den Haag HS, kost je met de taxi ongeveer een tientje, met de metro nog geen euro en met de bus een luttele 50 cent. Vooral de metro is heel efficient, snel en kraakhelder. Valt er dan helemaal niets aan te merken op het openbaar vervoer? Jawel. Het gaat momenteel een beetje ten onder aan zijn eigen succes. De gemeente wil zoveel mogelijk mensen uit de auto in het OV krijgen en dat lukt goed. Te goed. Bij regenachtig weer reizen er bijvoorbeeld gemiddeld 4 miljoen mensen per dag met de metro op een populatie van zo’n 18 miljoen. En dat gaat niet. De wagons zijn overvol, op de perrons is er geen doorkomen aan en in- en uitstappen duurt te lang, zodat er constant vertragingen en mankementen zijn. Maar China zou China niet zijn als daar niet snel een oplossing voor komt. Momenteel wordt er hard gewerkt aan de uitbreiding van het metronet; van 230 naar maar liefst zo’n 500 kilometer spoor, en ook het aantal metrostellen wordt enorm uitgebreid. O ja, en dit alles moet uiteraard klaar zijn voor 1 mei 2010, de magische datum van de opening van de Expo 2010. Het lijkt een onmogelijke opgave, maar inmiddels heb ik hier genoeg meegemaakt om te geloven dat het ze ook echt gaat lukken. De OV-chipkaart werkt in ieder geval al vlekkenloos. Met het reiscomfort komt het vast ook wel goed.

De plasgoot

Ik heb al eens eerder geschreven over de openbare toiletten in Shanghai. Over het algemeen zijn de toiletten prima te overleven, maar in de wat oudere stadsdelen kun je toch wel eens voor een verrassing komen te staan. Het hurktoilet is hier nog redelijk gebruikelijk (ook in restaurants en warenhuizen) en als je de tactiek van een hurktoilet eenmaal onder de knie hebt, is het goed te doen. Het is het makkelijkste als je die dag een rok aan hebt, maar heb je een broek aan, dan is het zaak om eerst je broek in je sokken te stoppen en dan pas je broek los te maken, anders zijn je zomen niet meer helemaal fris zeg maar. Maar heel af en toe kom je een wel heel bijzondere toiletvorm tegen: de plasgoot. De plasgoot is letterlijk een betegelde goot over de hele breedte van een toiletruimte. Uit de ene muur komt om de zoveel secenden een plons water, in de andere muur zit de afvoer. Boven de plasgoot heeft men dan een x-aantal wc-hokjes gemaakt. Het is de bedoeling dat je aan iedere kant van de goot een voet plaatst, nou ja, enzovoorts. Het is dus heel verstandig dat je het wc-hokje kiest dat zover mogelijk stroomopwaarts is bij de watertoevoer, zit je in het laatste hokje, dan dobberen de producties van al je buren onder je door. Kortom, je hebt echt geen enkele privacy bij zoiets, maar dat schijnt niemand wat te interesseren. De eerste keer dat ik zo'n toilet tegen kwam, stond ik echt in dubio...wil ik dit nou echt? Maar ja, soms heb je weinig keus en ik heb er maar weer hard om gelachen. Ook hier is de rok of de sokkentechniek aan te bevelen en verder moet je er maar niet te veel over nadenken. Er zijn trouwens wel altijd zeep en handdoekjes voorhanden. In de aanloop naar de Expo volgend jaar, krijgt de complete stad een facelift en komen er heel veel voorzieningen bij. De gemeente verwacht tussen de 400.000 en 800.000 extra bezoekers per dag tijdens de Expo-maanden, en naast eten, drinken, vervoer en slapen, moeten al die mensen natuurlijk ook wel eens naar het toilet. In de krant stond gisteren dat er al zo'n 7.000 openbare toiletten zijn en dat ze er nog eens zo'n, 1.500 bij gaan bouwen. Hopelijk zijn dit wel wat meer moderne units, of zetten ze er in ieder geval in het Engels op dat je eerst je broek in je sokken moet stoppen!

Een bijzonder reisje Beijing

Vrijdagochtend was het zover, we vertrokken voor drie dagen naar Beijing, voornamelijk om Rob, Ingrid, Yulia en de nieuwe spruit Yiming te ontmoeten. De familie zou pas zaterdag aankomen, dus voor ons was het een mooie gelegenheid om eens wat in 'eigen' land te gaan bekijken, want dat is er tot nu toe eigenlijk nog niet echt van gekomen. Om half 8 liepen we al op Hongqiao Airport, zeg maar het Zestienhoven van Shanghai. Het is veel kleiner dan Pudong, maar daardoor hoef je er ook niet zo vroeg te zijn en loop je je niet de rambam naar gates enz. We moesten nog even een babyticket voor Sohpie kopen en dat duurde weer wat kastje-naal-de-muulminuutjes, maar voor nog geen 15 euro mocht ze uiteindelijk ook meevliegen. De vlucht ging verder prima en om half 12 landden we in Beijing, nou ja, zo'n 40 kilometer buiten het centrum. De taxichauffeur wist de weg naar het Plaza Royal hotel en drie kwartier later, reed hij de oprijlaan op van een gigantisch sjiek hotel, compleet met een immense fontein van een gouden romeinse stijdwagen en paardenspan. Opgewekt liepen we naar de balie. Ehh.. nee, u moet hier niet zijn hoor.... Een klein knoopje begon zich te vormen in de buik.... U heeft een appartement, dat is hiernaast. O gelukkig, toch bij het goede, alleen een andere voordeur. Ja, dit zijn de appartementen. Tikketikketik, frons, klik klik, even bellen, diepere frons en daar was het knoopje weer. Solly, ik kan uw reserveringsnummer niet vinden. Pfff, heb je goed gekeken?(het was weer een klerk met de inmiddels beroemde Chinese jampotglazen). We hebben via internet gereserveerd, E-long, kijk, staat op het papiertje. Tikketik. Ha! Toch gevonden! Nou hoera, de suite was toch gereserveerd, helemaal op de 26e etage. En zo fraai het hotel, de gouden fontein en de Versaille-achtige lobby er van buiten uitzagen, binnen viel het een beetje tegen. Oud, verwaarloosd en gewoon oenig. Ik had deze kamer uitgekozen omdat er een keukentje bij zat, maar er stond helemaal niets in, geen magnetron, geen bordje, geen vork, nog geen eetstokje. De koelkast deed het gelukkig wel en er was een niet zo'n frisse waterkoker, maar dat was het. Toen ik om opheldering ging vragen zei brillemans doodleuk dat de keukens alleen ingericht zijn voor mensen die langer blijven. Ja hallo, ik zit met een baby, hoe moet ik dan dat babyeten opwarmen? U heeft toch een waterkoker? Einde gesprek. OK, we zijn duidelijk niet meer in het overservicegerichte Shanghai! Ach, papa en mama hebben Afrika overleefd met 1 steelpan en een rolletje folie, dus hier zal het ook wel lukken.
Na een drankje, gingen we op pad richting het Plein van de Hemelse Vrede en vanuit de taxi gleden de eerste indrukken van Beijing binnen. Groot, streng, hele brede avenues die startklaar staan voor de volgende militaire parade, veel militairen en politie op straat en stof, heel veel stof. Zo op het eerste gezicht vond ik het vrij saai overkomen. Het enige echt mooie en opvallende gebouw van dit ritje was de zeer indrukwekkende poort van Rem Koolhaas, nog meer Neerlands trots! De avenue werd nog breder en opeens doemden de rode muren van de Verboden Stad op. Het grijs van de stad werd onderbroken door slierten rood die gevormd werden door honderden Chinese vlaggen, langs de kant van de weg, op de gebouwen, echt overal. En daar was ineens het plein, zo ongelofelijk groot dat je de achterkant niet kon zien. De taxichauffeur moest ons een heel eind verder afzetten omdat het hier verboden is om te stoppen voor niet geautoriseerd verkeer, en hij zette ons voor de deur van de Kentucky fried chicken af. Mooi, want we hadden trek. Daarna was het dan echt tijd om het plein te gaan bedwingen. Wat ik nog niet gezegd heb, is dat het vreselijk koud was vandaag. Wel helder weer, maar een graadje of vier een een valse snijdende wind. Mutsen op, sjaals om en daar gingen we. Al snel liepen we in een fuik van de militaire politie: persoonscontrole. Alles wat ook maar een beetje gevaarlijk zou kunnen zijn werd in beslag genomen zoals aanstekers en pennen (?), maar wij zagen er blijkbaar onschuldig uit, want we mochten zo doorlopen. Je voelt je echt een beetje verloren als je zo over dit gigantische plein loopt. Het was rustig, te koud dachten wij, maar achteraf denken we dat het een andere reden had. Het Volkscongres was in sessie en daarbij was het ook precies 50 jaar gelden dat China Tibet binnenviel. Het Maosoleum was dan ook gesloten, wellicht was men toch bang voor rellen en daarom was de security misschien ook wel wat strenger. Al met al hebben we bijna een uur op het plein gelopen en toen stonden we voor de poort van de Verboden Stad, waar twee gigantische Chinese leeuwen en de bolle wangen van Mao je gezellig toegrijnzen. We waren half bevroren, en het was al laat geworden, dus deze attractie bewaren we voor morgen. We hebben nog een beetje rondgelopen en daarna bracht de taxi ons weer naar ons stulpje. Onderweg zagen we dat we vlak bij een Carrefour zaten. Omdat er verder niet echt leuke restaurantjes in de buurt waren, zijn we lekker sushi gaan halen bij de Carrefour. Daar heb je geen magnetron voor nodig.

Zaterdag 14 maart
We hadden in het hotel ontbeten en daarna reden we weer over dezelfde avenues naar de Verboden Stad. Wat ik wel komisch vind, is dat je hier in het hart van de communistsche macht zit. Alle wegen leiden naar het Volkscongres toe, maar al die wegen worden beheersd door de bekende namen van de grote boze kapitalistische wereld: Hilton, Porsche, Guicci, Prada, Chanel, Hummer, Armani, Tiffany, Bally, Cartier...nou ja noem maar op, al deze dure westerse merken hebben enorme vestigingen langs de avenues waar zo nu en dan de communistische legers langs marcheren. Het was vandaag ineens heerlijk warm weer en we waren op zijn zachtsgezegd niet de enigen die het een goed idee vonden om naar de Verboden Stad te gaan. Een enorme deinende mensenzee perste zich over de marmeren brug onder het portret van Mao door. Na de poort sta je op een enorm voorplein waar je gratis mag rond kijken. Pas helemaal aan de andere kant moet je een kaartje kopen, maar mams was weer razendsnel door de rijen heen (hoe doet ze dat toch?). Eenmaal binnen kom je in zo'n enorm complex terecht, dat de drukte zich aardig verspreidt en het me zelfs lukte om af en toe een foto te maken waar geen Chinees op stond. Want het zijn vooral Chinese toeristen, weinig buitenlanders, dus onze kinderen werden weer regelmatig belaagd. We werden zelfs aangesproken of we met de hele familie wilden poseren, met Chineesjes ertussen. Nou vooruit, 1 keer dan en gekke bekken trekken natuurlijk!
De Verboden Stad is echt een stad. Er komt geen einde aan de hallen, tempels, pagodes, bruggen en trappen. Alles is even indrukwekkend en mooi en alleen deze stad zou een bezoek aan Beijing al de moeite waard maken. Ongelofelijk dat dit allemaal gebouwd is voor 1 persoon, de Keizer. Het is ook niet zo gek dat de Keizers eigenlijk geen flauw idee hadden hoe het leven buiten de gigantische muren was, welke ellende zich daar afspeelde, want dat kregen ze gewoon nooit te zien. De leefruimte van de Keizer was eigenlijk weer een stadje binnen de stad en hij mocht niet buiten zijn binnenmuren komen. We hebben uren rondgedwaald en uiteindelijk stonden we helemaal aan de andere kant bij de noorder poort, waar we er weer uit zijn gegaan.Voor iedereen die hem nog niet gezien heeft, The Last Emperor is hier opgenomen, zeker gaan kijken!
De voetjes waren moe en de buikjes rammelden, maar wat zijn we toch verwend met Shanghai, waar je werkelijk overal even iets kunt eten en er binnen een straal van 300 meter toch echt wel een koffietent zit. Hier niet, en het kostte nog een flink half uur en twintig keer 'mamaaaa, ik ben moehoeeee!' voordat we een winkelcentrum hadden gevonden, met in de kelder, hoera! een Starbucks! Na een verkwikkend broodje en een welverdiende grande cappuccino, hebben we nog een beetje winkels gekeken en was het tijd om eens even met Rob te bellen. Ja hoor, contact! Ze waren er, het ging prima met de kids en we spraken af om rond een uur of vijf bij hen wat te gaan eten. We zijn eerst nog een tijdje naar ons eigen hotel gegaan en daarna gingen we weer in de taxi naar een heel ander stadsdeel, vlak bij het Olympisch stadion. Maar ook hier, overal dezelfde saaie enorme nieuwbouwreuzen, rechte wegen, weinig gezelligheid op straat. Na wat zoeken met de taxi waren we er ineens en daar kwamen ze, de nieuwe familie van vier. Wat heerlijk om elkaar zo weer even te kunnen zien, maar ook heel raar. Sta je daar als vier lange Hollanders, met twee blonde kindjes en twee Chinese kindjes, alsof je elkaar gisteren nog gezien hebt. We ging natuurlijk Pekingeend eten, en Drik deed in vloeiend Chinees de bestellingen. Iedereen heeft lekker gegeten, ook de kleintjes. Sophie zat gezellig naast Yiming in de kinderstoel en ze zat steeds aan hem te frunniken. Eerst vond hij het niet zo. maar na een tijdje ontdooide hij en ging hij hapjes met Sophie delen, heel lief! De buikjes waren rond en iedereen was bekaf, dus allemaal naar bed en morgen zien we elkaar weer bij de Tempel van de Hemel.

Zondag 15 maart
Rond een uur of 11 stonden we bij de ingang van het park dat bij de tempel hoort en niet veel later kwam de familie ook. Ze hadden een goede nacht gehad en iedereen was vrolijk om elkaar weer te zien. Het was natuurlijk zondagochtend en daarom was het erg druk in het park met de gebruikelijke zondagactiviteiten: Kung Fu, Tai chi, stijldansen, domino, schaken, muziek maken (of was het toch de kat doorzagen, tjeses!) vliegeren en lekker wandelen. Voor het tempelterrein moest je apart betalen en daardoor was het daar niet zo druk. De kids hebben even lekker kunnen rennen en voetballen onder het toeziend oog van de Hemeltempel, maar niemand stoorde zich er geloof ik aan. Yiming vond het geloof ik allemaal wel erg leuk en deed gezellig mee met balletjetrap. Het was gewoon warm geworden, wat een verschil met vrijdag! Toen liepen we met de muts op, nu hing de jas aan de buggy. Sophie was lekker in slaap gevallen en bleef doorslapen toen we na zo'n anderhalf uur eens een bakkie gingen doen in een namaak Starbucks: logo, kleuren, belettering, kopjes, interieur, alles was hetzelfde, maar dan een beetje anders. Geweldig toch hoe dingen hier gekopieerd worden. De koffie was in ieder geval ook goed gekopieerd, want die smaakte prima. En toen was daar helaas weer het moment van afscheid. We vonden het geweldig dat het allemaal zo goed is gegaan en dat we op deze manier de kans hadden om elkaar even te zien. De familie blijft nu nog tot en met vrijdag in Beijing voor allerlei officiele handelingen en dan begint thuis het echte gewennen. Maar dat gaat vast helemaal goedkomen, Yiming zegt zelfs al af en toe mama, geweldig hoor!
Om vijf uur ging ons vliegtuig weer richting Shanghai en het was lekker om vanuit de taxi de gezellige chaos van ons nieuwe stadje weer te zien.

Naar Beijing

Het is de komende dagen even stil op de blog, want morgenochtend vroeg vertrekken we voor drie dagen naar Beijing. We gaan een beetje sightsee-en, maar we gaan vooral om Ingrid, Rob, Yulia en ...het nieuwe broertje Yi Ming te ontmoeten. Sinds afgelopen maandag is Yi Ming de verse adoptiezoon van Rob en Ingrid en dit weekend zijn zij ook in Beijing, dus we wilden de kans om elkaar even te knuffelen niet laten glippen. Volgende week verhalen en foto's, en voor wie de avonturen van de adoptie wil lezen, zie http://www.gores.nl/adoptie/ (mooie verhalen en heel veel foto's).

Helm op

Ergens in een park hier, is een meteoriet te bewonderen die gevonden is in China. Het bord ernaast geeft in 1 klap het antwoord op de brandende vraag waarom de dinosaurussen zo plotseling zijn uitgestorven: als je toch 1 keer per dag zo'n kei op je knar krijgt, is het snel gedaan met het leven op aarde. Of had de vertaling toch moeten zijn 'One day...' of 'Once upon a day...' ? Het blijft lastig, goed vertalen! 'Chinglisch' noemen ze dat hier. De rest van het verhaal is ook een beetje vaag, maar wel grappig.

Als V.I.P. naar Mart Visser

Voor de modebarbaren onder u, Mart Visser is een van Nederlands meest succesvolle modeontwerpers van de laatste jaren. Haute couture, maar ook pret-a-porter, en dat laatste wordt deels in China gemaakt. Onder het toeziend vakkundig oog van een Nederlandse dame die al haar hele leven in het modevak zit en die al twaalf jaar in China woont en werkt. Deze mevrouw doet ook de productie voor wat andere bekende duurdere merken zoals Claudia Straeter, Oilily en Bandolero. Een keer per jaar houdt ze een tweedaagse samplesale, waar ik ook een uitnodiging voor had gekregen. Maar vanmorgen belde vriendin Viv of ik zin had om vanmiddag mee te gaan naar de VIP-voorverkoop. Viv is namelijk haar buurvrouw; ze was uitgenodigd voor de voorverkoop en ze mocht iemand meenemen. Nou, daar zeggen we geen nee tegen natuurlijk, dus om een uur of twee waren we in een of ander kantoorgebouw, waar in een leegstaand kantoor een winkel vol moois was getoverd . Ik had verwacht dat er alleen minimaatjes zouden hangen, maar nee, het meeste ging tot 44/46 en wij hadden eerste keus. Het liep al snel vol met graaiende dames van allerlei nationaliteiten, maar ik zag veel bekende gezichten van de koffieochtend op het consulaat ("meid, hoooiii, ook lekker inkoopjes doen?" "Ja, ik heb binnenkort een bruiloft, sta ik toch mooi in een Mart Visser nietwaaeerrrr!"). Wat echt een giller was, was dat er helemaal geen paskamers waren. Er stond alleen een groot kamerscherm met daarachter ruimte om te passen. Nadat de eerste dame haar gene aan de kant had gezet, stond het al snel vol dames in onderbroek, BH (de meesten toch van de HEMA als je het mij vraagt) en pantykousjes en was het duwen en trekken voor de enige passpiegel op de etage. Zonder dat ik op de labels had gekeken, haalde ik er drie Mart Vissertjes uit: een mooie rok, een jasje en een prachtige trenchcoat en ze zaten als gegoten. Zou je dit in Nederland kopen, dan ben je denk ik al snel duizend euro armer, nu bleef de teller steken op nog geen 80 euro. En dan hebben ze er denk ik nog winst op gemaakt ook. Schandalig toch eigenlijk? Enfin, op een andere etage was de kinderkleding en Sophie heeft haar eerste Oilily-regenjasje gescoord (ad 15 euro, 99 in Nederland volgens de webwinkel!). Leuk hoor VIP-pen!