Prachtig Yangshuo

Vrijdag 27 maart
En daar gingen we weer. Stipt om kwart voor twee vertrok ons vliegtuig vanaf Hongqiao naar Guilin, zo'n 2 uur vliegen vanaf Shanghai, maar nu in zuidelijke richting. We kwamen ruim voor schema aan, maar gelukkig stond er toch al een vriendelijke chauffeur met een bordje ' Talitha Vermaas' bij de uitgang. Het was het enige niet-Chinese naambordje en we waren dan ook de enige Westerlingen in het vliegtuig geweest. Een leuk minibusje bracht ons in ruim een uur naar ons hotelletje voor de komende dagen, de Snow Lion Inn. Deze herberg ligt midden in een van de mooiste streken van China. Het landschap wordt gedomineerd door eeuwenoude leisteenbergen, die in grillige punten uit de dalen omhoogrijzen. De belangrijkste rivier hier is de Li-river en al het leven concentreert zich langs dit water.
Het was erg bewolkt en een beetje regenachtig, maar het was wel warm en daardoor flink nevelig. Vanuit de auto zagen we prachtige landschappen voorbij komen: rijstvelden, ploegende waterbuffels, hoge bergen en groen, heel veel groen. Zoveel groen als hier heb ik niet meer gezien sinds Afrika, echt prachtig. Het rook dan ook heerlijk buiten, vooral naar dennenbomen vermengd met zoete bloemen. Rond half 6 waren we er. Het hotel ligt zo'n 10 minuutjes buiten het stadje Yangshuo, direct aan het water van de Li rivier en het is er een grote groene oase. Voor het hotel was een boomgaard met pomelo-bomen die nu in volle bloesem stonden en de geur was bijna bedwelmend, heerlijk zoet en kruidig. Het was droog en we konden buiten eten. Binnen een half uurtje stond de tafel vol lekkere Chinese gerechten: biervis, de lokale specialiteit, rijst met ei en ham en groente in knoflook. Toen het donker was, gingen de kerstboomlampjes aan die blijkbaar in de bomen hingen en ontstond er een bijna sprookjesachtige sfeer zo met de nevel in de lucht, het geluid van honderden vogeltjes en krekels, de zoete geuren van de bloemen en bomen en verder... helemaal niets. Dat wordt lekker slapen!

Zaterdag 28 maart
We werden wakker met nog meer vogeltjes en het geruis van de bomen. De nevel was een beetje weggewaaid, maar het was nog wel steeds bewolkt en broeierig. Na een zeer uitgebreid ontbijt van koffie, yoghurt, fruit, eieren met ham en een bananenpannekoek, hesen we Sophie in de rugdrager en gingen we te voet de omgeving verkennen. Niet ver van het hotel is een heel oud dorpje, dat nog teruggaat tot de Ming-dynastie. Het leek wel of we terug in de tijd waren gegaan. Het dorp was heel ruim opgezet, iedere boerderij had veldjes met rijst, groente, een boomgaard en een erf en het leven van alledag ging rustig zijn gangetje. De kindjes speelden met de honden of waren een vers gevangen salamander aan het pesten, de vrouwen waren in de moestuin bezig of ze waren de was aan het doen in de rivier, terwijl ze onderling de grootste lol hadden. De mannen liepen achter de osseploeg door de rijstveldjes te ploeteren en een hele groep mannen was bezig een kademuur te metselen langs de rivier. Niemand vond het vreemd of vervelend dat wij er een beetje aan het rondneuzen waren en natuurlijk kon ons kroost weer op de nodige bewondering rekening: twee kinderen, wat een zegen! en dan ook nog een jongen en een meisje, de voorouderen waren ons blijkbaar zeer goed gezind! Al zwervend kwamen we bij de rivier terecht en die zijn we terug gevolgd, zodat we op een gegeven moment vanzelf weer bij het hotel uitkwamen. Dat was een mooi tochtje en Sophie vond het helemaal leuk zo bij papa en mama op de rug, lekker paardje rijden. Maar dat was het nog niet voor vandaag. De receptie belde een taxi voor ons en die bracht ons naar het centrum van de stad, waar de eigenaren van de Snow Lion ook een restaurantje hebben. Van al dat lopen krijg je toch weer honger, dus na wederom een stevige maaltijd was het tijd om het stadje Yangshuo te verkennen. In het 7th Heaven cafe hebben we weer lekker Chinees gegeten op het terras, terwijl we leuk mensen konden kijken. Yangshuo is het backpackersparadijs van Zuid-China, iedereen die op rondreis is, komt wel enig moment hier terecht om even bij te komen en weer even te genieten van de redelijke luxe en de soort van westerse faciliteiten. Bovendien ligt het stadje erg mooi langs de rivier en tussen de indrukwekkende bergpieken. Het was er dan ook gezellig druk en erg toeristisch, maar wel op een gezellige manier. De verkopers waren niet opdringerig of vervelend, maar vooral enthousiast. We hebben lekker rondgeneusd en we hebben nog een nieuw masker gekocht voor de collectie; een stoere Chinese krijger. Tristan kon nog even spelen in de speeltuin en toen zijn we maar weer eens een taxi gaan opzoeken. Toen we weer thuis waren, heeft Sophie nog een dutje gedaan en daarna moesten we op tijd eten, want er was nog een avondprogramma: de openluchtshow van Yangshuo. We hadden er al het een en ander van gelezen en het beloofde het hoogtepunt van dit tripje te worden. De show wordt gehouden op het water van de Li-rivier en het is bedacht en geregisseerd door Zhang Yimou, de regisseur van de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Het ' toneel' is dus van water en beslaat zo'n vierkante kilometer. De bergen worden uitgelicht en die vormen de achtergrond van het decor. Maar het meest indrukwekkende is wel de cast: zo'n 600 acteurs laten een staaltje van massaregie zien in de meest indrukwekkende kostuums en bewegingen (nogmaals, op het water dus). Het leuke is, is dat al deze acteurs en dansers lokale mensen zijn; overdag lopen ze achter de koeien aan, s-avonds schitteren ze met elkaar op de rivier. Na een uur ohhhh en ahhhh moesten we toch wel concluderen dat deze show in de top-10 van ' de-mooiste-dingen-die-ik-ooit-gezien-heb' hoort. De kindjes gingen slapen en wij zaten nog even met een drankje en een krekelconcert na te genieten op het dakterras. Morgen moeten we heel vroeg op , want dan gaan we een riviercruise maken op de Li-rivier. Bah, wat is het hier vervelend.

Zondag 29 maart
Jeetje, we waren safari-vroeg op vandaag. Om half zeven stonden we aangekleed en wel beneden waar de chauffeur en de gids al op ons wachtten. Via een prachtige bergweg reden we naar een ander deel van de rivier, helemaal stroomopwaarts. De rit voerde lang diepe ravijnen, oneindige perzikplantages, sinasappelboomgaarden, ruige bergtoppen, rijstterassen en vredige dorpjes. Het lentegroen deed gewoon pijn aan je ogen, ongelofelijk hoe groen het nog kan zijn op de wereld. De roestrode grond hier is extreem vruchtbaar, en iedere vierkante centimeter wordt gebruikt om gewassen te verbouwen of dieren te voeden. De mensen hier hebben ongetwijfeld weinig luxe, maar aan de bolle buikjes en gezonde wangen te zien, is er weinig honger met zoveel voedsel om je heen. Na de laatste hoge top, glinsterde de rivier in de diepte beneden ons en de boot lag al klaar. Het was wel heel koud, want het was nog steeds bewolkt, maar met een dikke trui en een dekentje voor de kids, was het een prachtige tocht. Ook al was het nog geen acht uur s-morgens, het leven op de rivier was al in volle gang. De dames deden de was, mannen waren aan het vissen met aalscholvers (de vogel vangt de vis, braakt hem weer uit en voila, ecovissen!). Langs de rivier waren verschillende opstapplaatsen voor de watertaxi; deze boten brengen de boeren met hun waren naar de plaatstelijke markt, ongetwijfeld de snelste manier van vervoer in deze streek. Onze bestemming was Xingping, een eeuwenoud stadje waar de tijd echt heeft stilgestaan. We hadden ontbijt bij het lokale cafe en dat smaakte prima na het toch wel koude ritje. Na de koffie was het tijd om de markt te bezoeken. De markt was heel groot en het was er ontzettend druk, de rugdrager kwam weer zeer van pas. Een markt is altijd de beste manier om een land of een streek echt te leren kennen: alle lokale gebruiken, producten en de mooiste gezichten van de streek, komen bijeen op de markt. Mijn fotovinger maakte overuren, maar de mensen vonden het geen probleem om vastgelegd te worden. Uiteraard waren er de groeten- en fruitverkopers, maar ook pepermalers, kreeftenpellers, medicijnmannen (compleet met duistere apenschedel), kruidenmengers, fietsenmakers, naaisters, levende kippen-verkopers en de plaatselijke slagers waren drukdruk met onderhandelen en klaarmaken. De vleesmarkt is altijd een beetje dubbel, aan de ene kant is het heel fascinerend, aan de andere kant is het goed dat je net stevig gegeten hebt zeg maar. De varkensmarkt is het meest uitgebreid, want varken is het populairste vleesje. Hier in China wordt niets weggegooid van het beest. Naast de hompen slachtvlees, stonden emmers vol bloed (wat de term 'bloedbad' ook weer eens een ander inzicht geeft), varkensoren en snuiten. Alles werd keurig schoongemaakt en afgebrand, zelfs de hoeven. Jessie onze gids vroeg netjes of we het aankonden, omdat er ook minder ' bekende' beestjes aan de haken hingen. Natuurlijk wilden we het allemaal meemaken, maar het blijft toch wel bizar als er in plaats van een varkenspoot, ineens een in mootjes gehakte Bello of Fikkie op het houtblok ligt. Jessie loodste Tristan heel behendig langs deze kramen, hij heeft er niets van gezien. Natuurlijk moest dit wel vastgelegd worden, maar hier vond men het niet leuk dat ik mijn lens richtte, waarschijnlijk waren ze toch bang voor gezeik met westerlingen over hondenvlees. Naast de vleesmarkt, was het eetgedeelte; de verse waar werd gelijk omgetoverd tot stoofpot en het gezegde ' de hond in de pot vinden' kreeg hier even een heel andere betekenis. Ach ja, s-lands wijs, s-lands eer zullen we maar denken.
Na dit boeiende uitstapje reden we via prachtige rijstvelden en oneindige sinaasappelplantages weer terug naar de Snow Lion en heel voorzichtig kwam de zon er door. Tristan had inmiddels vriendjes gemaakt met de dochter van de eigenaars, Christina van 5 en samen hadden ze de grootste lol: de konijnen voeren, zaadjes planten, bomen klimmen... we waren hem steeds kwijt. De zon brak er helemaal door en aan het eind van de middag zijn we de berg naast het hotel gaan beklimmen, de Snow Lion Hill. In de lente staat deze berg helemaal vol met witte bloemen, vandaar de naam. Het was een gigantische klim, maar eenmaal boven was het uitzicht adembenemend. Doordat de wolken helemaal weg waren, konden we heel ver kijken en zo hoog kwam het landschap pas echt tot zijn recht. De rest van de middag hebben we gelanterfant op het gras en bij de rivier, terwijl de zon de bergen voorzichtig roze kleurde, de heteluchtballonnen geruisloos overdobberden en de kindjes lekker achter elkaar aan aan het rennen waren.
Toen de kindjes weer op bed lagen, ben ik nog naar beneden gelopen naar de rivier, met camera en het veldstatief dat ik van opa Arie heb geerfd. Vanaf de steiger had je namelijk geweldig uitzicht op de bergen die als achtergronddecor dienen in de lichtshow, en nu kon ik op mijn gemak met het statief loeischerpe foto's maken in het donker. Er was verder geen kip, af en toe ritselde er iets in de bamboeblaadjes achter me, maar ik heb verder niets gezien. Nou paatje, ze zijn prachtig geworden hoor!

Maandag 30 maart
En zoveel we gisteren gedaan hebben, zo weinig kwam er vandaag van terecht. Met Jessie de gids hadden we afgesproken om nog een aantal excursies te maken, naar Moon Hill, een hele mooie berg, the big Banjan tree, een van de oudste en grootste bomen in heel China en nog een tochtje op een bamboevlot over de rivier, maar toen we vanmorgen wakker werden kwam het met bakken uit de hemel en het was best fris. Na een rustig ontbijtje belde de gids. De weersverwachting voor vanmiddag was beter, we zouden wachten tot na de lunch. Maar zover kwam het niet. Tristan voelde zich ineens niet lekker en wilde weer gaan slapen. Ik vond hem veel te warm en inderdaad, bijna 40 graden koorts. O jee.... Hij sliep snel in met een paracetamolletje en hij is de rest van de dag in bed gebleven. S-middags werd het even droog en toen ben ik met Sophie op mijn rug nog op fotosafari naar het dorpje geweest, je moet zo'n kind natuurlijk vroeg opvoeden tot natuurfotograaf!. Papa vond een extra dutje ook niet erg, dus die bleef bij Tristan. Gewapend met paraplu, water, een pakje lange vingers en natuurlijk de camera, gingen de dames op pad. De eerste stop was het lokale schooltje. Het was best een grote school en er werden driftig rijtjes gedreund. Ik heb heel voorzichtig naar binnen gegluurd, want ik wilde de les niet verstoren natuurlijk, maar bij de kleuters werd ik toch gespot. De lerares vond het hartstikke leuk, kom maar binnen hoor! De kindjes waren aan het kleuren en we moesten alle tekeningen bewonderen. Na een tijdje vroeg ik of ik foto's mocht maken, dat was goed, maar daar werden de kids een beetje wild van, dus toen ben ik maar weer weggegaan. Eergisteren bleken we een beetje door de 'buitenwijk' van het dorp te zijn gelopen, nu kwam ik in het 'centrum'. Dit is nog een echt traditioneel opgebouwd dorp, waar de oudste huizen en de gemeenschapsruimtes rondom een grote langwerpige vijver gebouwd zijn. De oude mannetjes legden een kaartje in het praathuis en de dames maakten een praatje in het winkeltje. De peuters speelden met de dorpshonden of waren de varkens aan het plagen en de camera draaide weer op volle toeren...ze vonden het allemaal prima. Het was weer wat warmer, maar wel grijs weer en halverwege schakelde ik maar eens over naar zwart/wit; dit decor kwam zo nog mooier tot zijn recht.
Tristan was nog niet echt opgeknapt en begon nu ook met spugen, dus hij wilde niet eten. We hebben hem maar laten slapen en na het eten ben ik weer bij hem gaan zitten. Papa ging gewapend met het Arie-statief proberen om de lichtshow nog een stukje te filmen vanaf de steiger beneden. Na een half uurtje kwam hij weer terug, het was gelukt, maar hij had wel gezelschap gehad; door de regen van vandaag waren de ratten aan land gekomen, zo groot als zijn schoen en ze kwamen een beetje te dichtbij in het donker. Tijd om op te stappen! En ik weet nu wat er gisteren achter mij aan het ritselen was, getverdegetver!

Dinsdag 31 maart
We werden wakker met een enorme onweersbui en weer kwam het met bakken naar beneden. Tristan was gelukkig flink opgeknapt en de ORS, het geroosterde boterhammetje en een banaantje bleven binnen. Het is alweer de laatste dag, dus na het inpakken van de koffers hebben we ons nog een beetje rondom het hotel vermaakt. De regen was gestopt en we hebben een badmintoncompetitie gehouden op het grasveld voor de deur. Om twee uur was het tijd om iedereen gedag te zeggen, tjonge, wat zijn we vertroeteld deze dagen! Op weg naar het vliegveld zouden we nog een bezoekje brengen aan Elephant trunk hill, een mooi plekje langs de rivier, en de Reed flute cave, een fantastische druipsteengrot. Maar helaas was er sprake van een Chinese communicatiestoring. De gids dacht dat we pas om kwart over acht moesten vliegen, maar ons vliegtuig ging om kwart over zes, en dat liet veel ste weinig tijd over om deze twee dingen nog te bezoeken. Duizend maal sorry, maar ja, niets aan te doen. Met een beetje doorrijden konden we volgens de gids een bliksembezoek aan een van de twee dingen brengen...dan maar naar de grot. Om even over half 4 reden we het parkeerterrein op. Natuurlijk moesten er weer weet ik veel hoeveel trapjes beklommen worden voordat we bij de ingang waren, maar als de De Zeeuwtjes iets willen, kan alles, dus waar een normaal mens ongeveer 20 minuten over doet, stonden wij na 6 minuten voor de ingang van de grot, samen met een hijgende en zeer verbaasde gids. Dat had ze nog nooit meegemaakt. Hup, kaartjes kopen en naar binnen. Je hebt niet perse een gids nodig voor deze grot, gewoon het pad volgen, verdwalen kan niet, dus als een kudde Japanse toeristen gingen we erdoor heen: ohhhhh wat mooi, klikklikklik, ahhh, prachtig zeg, klikklikklik. Het is inderdaad een sprookjesachtige grot in bizarre kleuren en met schitterende reflecties op een ondergronds meertje. Normaal doe je anderhalf uur over de rondleiding, wij stonden na 25 minuten weer buiten en, hopla, de bus weer in. Haha, we konden de humor er wel van inzien, het was jammer dat het zo gelopen was, maar nu hebben we het toch even meegepikt en we komen hier zeker nog een keer, dan doen we het op het gemakje. Stipt vijf uur scheurden we het vliegveld op, ruim op tijd voor een binnenlandse vlucht, goed gedaan chauffeur! De vlucht ging weer vlekkenloos en ruim voor tijd waren we op Pudong. Daar hadden we ook nog even een situatie: net toen we allemaal klaar stonden om het vliegtuig te verlaten, piepte Tristan 'mama, ik moet poepen...'. O jee, wat nu? Een beetje dringen en sorry sorry en gelukkig was er net naast de gate een toilet. Ja hoor, diarree. Maar het ging wel weer en we konden de koffers gaan halen. Maar toen we buiten stonden en de chauffeur aan het zoeken waren...'mama... ik moet weer...' Gauw weer naar binnen, maar Pudong is vreselijk groot. Getver, waar zijn de wc's nou?? We moesten een heel eind lopen, maar onze stoere vent hield zich kranig en gelukkig haalden we het weer net op tijd. Daarna heb ik hem maar even een luier van Sophie omgeknoopt, want ja, stoppen op de snelweg is ook zo wat. Gelukkig ging de reis naar huis prima en om half 10 lagen ze lekker in hun bedje. Wat een superreis!