Een bijzonder reisje Beijing

Vrijdagochtend was het zover, we vertrokken voor drie dagen naar Beijing, voornamelijk om Rob, Ingrid, Yulia en de nieuwe spruit Yiming te ontmoeten. De familie zou pas zaterdag aankomen, dus voor ons was het een mooie gelegenheid om eens wat in 'eigen' land te gaan bekijken, want dat is er tot nu toe eigenlijk nog niet echt van gekomen. Om half 8 liepen we al op Hongqiao Airport, zeg maar het Zestienhoven van Shanghai. Het is veel kleiner dan Pudong, maar daardoor hoef je er ook niet zo vroeg te zijn en loop je je niet de rambam naar gates enz. We moesten nog even een babyticket voor Sohpie kopen en dat duurde weer wat kastje-naal-de-muulminuutjes, maar voor nog geen 15 euro mocht ze uiteindelijk ook meevliegen. De vlucht ging verder prima en om half 12 landden we in Beijing, nou ja, zo'n 40 kilometer buiten het centrum. De taxichauffeur wist de weg naar het Plaza Royal hotel en drie kwartier later, reed hij de oprijlaan op van een gigantisch sjiek hotel, compleet met een immense fontein van een gouden romeinse stijdwagen en paardenspan. Opgewekt liepen we naar de balie. Ehh.. nee, u moet hier niet zijn hoor.... Een klein knoopje begon zich te vormen in de buik.... U heeft een appartement, dat is hiernaast. O gelukkig, toch bij het goede, alleen een andere voordeur. Ja, dit zijn de appartementen. Tikketikketik, frons, klik klik, even bellen, diepere frons en daar was het knoopje weer. Solly, ik kan uw reserveringsnummer niet vinden. Pfff, heb je goed gekeken?(het was weer een klerk met de inmiddels beroemde Chinese jampotglazen). We hebben via internet gereserveerd, E-long, kijk, staat op het papiertje. Tikketik. Ha! Toch gevonden! Nou hoera, de suite was toch gereserveerd, helemaal op de 26e etage. En zo fraai het hotel, de gouden fontein en de Versaille-achtige lobby er van buiten uitzagen, binnen viel het een beetje tegen. Oud, verwaarloosd en gewoon oenig. Ik had deze kamer uitgekozen omdat er een keukentje bij zat, maar er stond helemaal niets in, geen magnetron, geen bordje, geen vork, nog geen eetstokje. De koelkast deed het gelukkig wel en er was een niet zo'n frisse waterkoker, maar dat was het. Toen ik om opheldering ging vragen zei brillemans doodleuk dat de keukens alleen ingericht zijn voor mensen die langer blijven. Ja hallo, ik zit met een baby, hoe moet ik dan dat babyeten opwarmen? U heeft toch een waterkoker? Einde gesprek. OK, we zijn duidelijk niet meer in het overservicegerichte Shanghai! Ach, papa en mama hebben Afrika overleefd met 1 steelpan en een rolletje folie, dus hier zal het ook wel lukken.
Na een drankje, gingen we op pad richting het Plein van de Hemelse Vrede en vanuit de taxi gleden de eerste indrukken van Beijing binnen. Groot, streng, hele brede avenues die startklaar staan voor de volgende militaire parade, veel militairen en politie op straat en stof, heel veel stof. Zo op het eerste gezicht vond ik het vrij saai overkomen. Het enige echt mooie en opvallende gebouw van dit ritje was de zeer indrukwekkende poort van Rem Koolhaas, nog meer Neerlands trots! De avenue werd nog breder en opeens doemden de rode muren van de Verboden Stad op. Het grijs van de stad werd onderbroken door slierten rood die gevormd werden door honderden Chinese vlaggen, langs de kant van de weg, op de gebouwen, echt overal. En daar was ineens het plein, zo ongelofelijk groot dat je de achterkant niet kon zien. De taxichauffeur moest ons een heel eind verder afzetten omdat het hier verboden is om te stoppen voor niet geautoriseerd verkeer, en hij zette ons voor de deur van de Kentucky fried chicken af. Mooi, want we hadden trek. Daarna was het dan echt tijd om het plein te gaan bedwingen. Wat ik nog niet gezegd heb, is dat het vreselijk koud was vandaag. Wel helder weer, maar een graadje of vier een een valse snijdende wind. Mutsen op, sjaals om en daar gingen we. Al snel liepen we in een fuik van de militaire politie: persoonscontrole. Alles wat ook maar een beetje gevaarlijk zou kunnen zijn werd in beslag genomen zoals aanstekers en pennen (?), maar wij zagen er blijkbaar onschuldig uit, want we mochten zo doorlopen. Je voelt je echt een beetje verloren als je zo over dit gigantische plein loopt. Het was rustig, te koud dachten wij, maar achteraf denken we dat het een andere reden had. Het Volkscongres was in sessie en daarbij was het ook precies 50 jaar gelden dat China Tibet binnenviel. Het Maosoleum was dan ook gesloten, wellicht was men toch bang voor rellen en daarom was de security misschien ook wel wat strenger. Al met al hebben we bijna een uur op het plein gelopen en toen stonden we voor de poort van de Verboden Stad, waar twee gigantische Chinese leeuwen en de bolle wangen van Mao je gezellig toegrijnzen. We waren half bevroren, en het was al laat geworden, dus deze attractie bewaren we voor morgen. We hebben nog een beetje rondgelopen en daarna bracht de taxi ons weer naar ons stulpje. Onderweg zagen we dat we vlak bij een Carrefour zaten. Omdat er verder niet echt leuke restaurantjes in de buurt waren, zijn we lekker sushi gaan halen bij de Carrefour. Daar heb je geen magnetron voor nodig.

Zaterdag 14 maart
We hadden in het hotel ontbeten en daarna reden we weer over dezelfde avenues naar de Verboden Stad. Wat ik wel komisch vind, is dat je hier in het hart van de communistsche macht zit. Alle wegen leiden naar het Volkscongres toe, maar al die wegen worden beheersd door de bekende namen van de grote boze kapitalistische wereld: Hilton, Porsche, Guicci, Prada, Chanel, Hummer, Armani, Tiffany, Bally, Cartier...nou ja noem maar op, al deze dure westerse merken hebben enorme vestigingen langs de avenues waar zo nu en dan de communistische legers langs marcheren. Het was vandaag ineens heerlijk warm weer en we waren op zijn zachtsgezegd niet de enigen die het een goed idee vonden om naar de Verboden Stad te gaan. Een enorme deinende mensenzee perste zich over de marmeren brug onder het portret van Mao door. Na de poort sta je op een enorm voorplein waar je gratis mag rond kijken. Pas helemaal aan de andere kant moet je een kaartje kopen, maar mams was weer razendsnel door de rijen heen (hoe doet ze dat toch?). Eenmaal binnen kom je in zo'n enorm complex terecht, dat de drukte zich aardig verspreidt en het me zelfs lukte om af en toe een foto te maken waar geen Chinees op stond. Want het zijn vooral Chinese toeristen, weinig buitenlanders, dus onze kinderen werden weer regelmatig belaagd. We werden zelfs aangesproken of we met de hele familie wilden poseren, met Chineesjes ertussen. Nou vooruit, 1 keer dan en gekke bekken trekken natuurlijk!
De Verboden Stad is echt een stad. Er komt geen einde aan de hallen, tempels, pagodes, bruggen en trappen. Alles is even indrukwekkend en mooi en alleen deze stad zou een bezoek aan Beijing al de moeite waard maken. Ongelofelijk dat dit allemaal gebouwd is voor 1 persoon, de Keizer. Het is ook niet zo gek dat de Keizers eigenlijk geen flauw idee hadden hoe het leven buiten de gigantische muren was, welke ellende zich daar afspeelde, want dat kregen ze gewoon nooit te zien. De leefruimte van de Keizer was eigenlijk weer een stadje binnen de stad en hij mocht niet buiten zijn binnenmuren komen. We hebben uren rondgedwaald en uiteindelijk stonden we helemaal aan de andere kant bij de noorder poort, waar we er weer uit zijn gegaan.Voor iedereen die hem nog niet gezien heeft, The Last Emperor is hier opgenomen, zeker gaan kijken!
De voetjes waren moe en de buikjes rammelden, maar wat zijn we toch verwend met Shanghai, waar je werkelijk overal even iets kunt eten en er binnen een straal van 300 meter toch echt wel een koffietent zit. Hier niet, en het kostte nog een flink half uur en twintig keer 'mamaaaa, ik ben moehoeeee!' voordat we een winkelcentrum hadden gevonden, met in de kelder, hoera! een Starbucks! Na een verkwikkend broodje en een welverdiende grande cappuccino, hebben we nog een beetje winkels gekeken en was het tijd om eens even met Rob te bellen. Ja hoor, contact! Ze waren er, het ging prima met de kids en we spraken af om rond een uur of vijf bij hen wat te gaan eten. We zijn eerst nog een tijdje naar ons eigen hotel gegaan en daarna gingen we weer in de taxi naar een heel ander stadsdeel, vlak bij het Olympisch stadion. Maar ook hier, overal dezelfde saaie enorme nieuwbouwreuzen, rechte wegen, weinig gezelligheid op straat. Na wat zoeken met de taxi waren we er ineens en daar kwamen ze, de nieuwe familie van vier. Wat heerlijk om elkaar zo weer even te kunnen zien, maar ook heel raar. Sta je daar als vier lange Hollanders, met twee blonde kindjes en twee Chinese kindjes, alsof je elkaar gisteren nog gezien hebt. We ging natuurlijk Pekingeend eten, en Drik deed in vloeiend Chinees de bestellingen. Iedereen heeft lekker gegeten, ook de kleintjes. Sophie zat gezellig naast Yiming in de kinderstoel en ze zat steeds aan hem te frunniken. Eerst vond hij het niet zo. maar na een tijdje ontdooide hij en ging hij hapjes met Sophie delen, heel lief! De buikjes waren rond en iedereen was bekaf, dus allemaal naar bed en morgen zien we elkaar weer bij de Tempel van de Hemel.

Zondag 15 maart
Rond een uur of 11 stonden we bij de ingang van het park dat bij de tempel hoort en niet veel later kwam de familie ook. Ze hadden een goede nacht gehad en iedereen was vrolijk om elkaar weer te zien. Het was natuurlijk zondagochtend en daarom was het erg druk in het park met de gebruikelijke zondagactiviteiten: Kung Fu, Tai chi, stijldansen, domino, schaken, muziek maken (of was het toch de kat doorzagen, tjeses!) vliegeren en lekker wandelen. Voor het tempelterrein moest je apart betalen en daardoor was het daar niet zo druk. De kids hebben even lekker kunnen rennen en voetballen onder het toeziend oog van de Hemeltempel, maar niemand stoorde zich er geloof ik aan. Yiming vond het geloof ik allemaal wel erg leuk en deed gezellig mee met balletjetrap. Het was gewoon warm geworden, wat een verschil met vrijdag! Toen liepen we met de muts op, nu hing de jas aan de buggy. Sophie was lekker in slaap gevallen en bleef doorslapen toen we na zo'n anderhalf uur eens een bakkie gingen doen in een namaak Starbucks: logo, kleuren, belettering, kopjes, interieur, alles was hetzelfde, maar dan een beetje anders. Geweldig toch hoe dingen hier gekopieerd worden. De koffie was in ieder geval ook goed gekopieerd, want die smaakte prima. En toen was daar helaas weer het moment van afscheid. We vonden het geweldig dat het allemaal zo goed is gegaan en dat we op deze manier de kans hadden om elkaar even te zien. De familie blijft nu nog tot en met vrijdag in Beijing voor allerlei officiele handelingen en dan begint thuis het echte gewennen. Maar dat gaat vast helemaal goedkomen, Yiming zegt zelfs al af en toe mama, geweldig hoor!
Om vijf uur ging ons vliegtuig weer richting Shanghai en het was lekker om vanuit de taxi de gezellige chaos van ons nieuwe stadje weer te zien.