Door de hemel lopen

We zijn net terug van een wandelingetje door de hemel. Rond een uur of vijf hadden we de taxi naar Pudong gepakt, naar de Shanghai World Financial Center-tower. Momenteel is dit het hoogste gebouw van China en bijna helemaal bovenop is de uitkijkpromenade. De SWFC is 492 meter hoog en een superlift die zo uit Startrek lijkt te zijn gekomen, brengt je in een luttele 66 seconden naar de 423 meter. Daarna komt er een kleiner liftje en zit je op 439 meter, en een nog kleiner liftje stopt uiteindelijk op maar liefst 474 meter, de Sky Walk. En dat is best bizar. Het gebouw heeft de vorm van een soort gigantische flessenopener en je loopt dus over het bovenste randje naar de andere kant van het gebouw. Deze luchtbrug is voor 90% van glas gemaakt, ook onder je voeten! Het is daarmee niet echt de favoriete bestemming voor mensen met hoogtevrees (of met angst voor liften wat dat betreft). Maar het geeft je wel het gevoel of je door de hemel aan het lopen bent, en een uitzicht…ongelofelijk! Het was een hele mooie heldere avond zodat we ver konden kijken. Al die lichtjes, straten, snelwegen en wolkenkrabbers die zo van bovenaf bescheiden flatgebouwtjes lijken. Nu kon je heel goed zien hoe ontzettend groot deze stad eigenlijk is. Na een uurtje gingen we weer met Warp-speed naar beneden en we hebben nog een broodje gegeten bij Starbucks, die uiteraard ook hier een vestiging heeft bemachtigd (voor de mensen die niet zo bekend zijn met de Starbucks: dit is een van de weinige fijne dingen die Amerika heeft voortgebracht. Zit je er even doorheen, dan zorgt een lekker bakkie met een broodje of een taartje van de Starbucks dat je je weer een ander mens voelt. Voor mij is de Starbucks in Shanghai als een soort aire langs de Franse péage: je neemt een afslag vanaf de drukke straten en je weet zeker dat het er even goed toeven is. Koffie is nabij want ze zitten echt overal, hoera!).
Morgen, 1 oktober, is het national holiday en dan wagen we ons maar niet in het centrum want het schijnt dan hysterisch druk te zijn. Ach, we hebben nog een stapeltje schilderijtjes om op te hangen.

De herfsttijger

We hebben een bizarre weersomslag achter de rug. De ene dag was het nog 33 graden, letterlijk de volgende dag was het 20 graden. Dat was even wennen en omdat je de warmte nu zo gewend bent, voelde het echt frisjes! Dit fenomeen schijnt ieder jaar ergens eind september voor te komen en de Chinezen noemen het de ‘autumn tiger’, of te wel de herfsttijger. Vanuit het noorden duwt een koudefront de warme vochtige lucht boven de stad weg en wordt er plaats gemaakt voor ander weer. De verandering overvalt je en het is onstuimig aan het waaien, vandaar de vergelijking met de tijger. Voor Hollandse begrippen is het nog steeds zomers hoor, want s-nachts is het ook gewoon boven de 20 graden. Maar de Chinezen trekken weer een jasje aan, terwijl wij nog gewoon in onze t-shirts lopen. Over een paar dagen is de wind weer voorbij, en wordt het lekker rustig warm najaarsweer. Het is wel prettig, want je bent nu niet meer zo snel bekaf als je lopend iets doet. En wat helemaal goed nieuws is; het schijnt dat het nu tot zo’n beetje eind november zo blijft. Vervelend hoor!
Vanmiddag hadden we ons eerste kinderfeestje. Het zusje van Tristans zwemvriendje was jarig en we waren uitgenodigd voor de barbecue. We hebben weer wat nieuwe mensen ontmoet, Nederlanders, Duitsers, Engelsen en Zuid-Afrikanen en het was heel gezellig. Tristan kon even uit zijn dak gaan om de trampoline in de tuin en het is niet te geloven, maar ‘onze atleet’ is er zonder kneuzingen, open botbreuken of hersenschuddingen vanaf gekomen, dus dat viel weer mee.

Net Sinterklaas

Lieve mensen en trouwe fans, sorry dat het even wat stiller was, maar het waren chaotische dagen. Woensdag kwam ineens het bericht dat de container door de douane zou gaan en nog geen uur later werd er gebeld dat de schotelantenne in beslag werd genomen (sorry Bert). We wisten eigenlijk al dat we er niets aan hadden omdat die zenders niet ondersteund worden hier, en we hebben nog geprobeerd hem door te laten gaan voor superwok of skottelbraai, maar helaas. Drik zat op de beurs en er moest getekend worden voor akkoord, dus mams en Sophietje in de taxi naar kantoor om papa's handtekening te vervalsen en toen kon de controle weer verder. Uitgerekend de volgende dag werden we allemaal snotverkouden wakker, zodat we het maar even rustig aan hebben gedaan totdat het geweld losbarstte. En ja hoor, zaterdag half 10 stonden ze voor de deur. Letterlijk. De container kan hier niet het terrein op, dus alles was overgepakt in een vrachtwagen en die werd weer overgepakt op handkarren die vervolgens tot aan de voordeur werden gebracht. Arme Chinese verhuizertjes, dan hadden de mannen in Rotterdam het toch makkelijker. Maar ze hadden het razendsnel binnen en toen hadden we weer een huis vol dozen, een jankende baby (snot uit alle holtes en niet kunnen slapen met alle tumult) en zelf een punthoofd van het heen en weer lopen, baby sussen en Chineesjes rondcommanderen (de dozen moesten natuurlijk wel naar de goede verdieping, anders word je echt gek). We hebben ze de meubels laten uitpakken, maar toen ze aan lukrake dozen wilden beginnen, hebben we ze weggestuurd, want dat sloeg natuurlijk nergens op. We moesten eerst de kasten schoonmaken en dan zelf inruimen, anders vind je nooit meer wat terug. En daar zijn we nu al twee dagen mee bezig. Op wat speelgoed na is alles onder controle en het is echt heerlijk om je eigen spullen om je heen te hebben. Het was net Sinterklaas: "Piiieeerrrree, wat zit er in doos drrrieee?? Ahhhh nog meer schoenen, hoeraaa!!" Wat perfect uitkomt, is dat Drik en Tristan nu een week vrij zijn (1-oktoberfestijn, iets met Mao), dus morgen is het laatste wel opgeruimd en dan kunnen we nog wat leuke dingen gaan doen deze week.

Maarre...ik houd het kort, want het allerallerallerfijnste is toch wel...slapen in je eigen bedje! Trusten!

PS: speciaal bericht voor Alphen, de boxblokken komen per DHL retour...foutje! O ja, en jullie telefoon doet het niet (?).

Op je melkmuil gaan

Het kan niemand ontgaan zijn, China zit tot over zijn oren in de zuivelpenarie. Heb je net een lekker merk yoghurt gevonden, blijkt de producent op de zwarte lijst te staan, dus ja, ook de familie De Zeeuw heeft er rechtstreeks mee te maken. Net als alle andere 1,3 miljard inwoners van dit land trouwens. Ik weet niet tot in hoeverre de berichtgeving in Nederland gaat, maar ik zal even proberen samen te vatten wat er hier nu aan de hand is en wat wij er dan zo van horen en merken. Het hele feest schijnt al sinds december 2007 aan de gang te zijn, toen in het noorden de eerste klachten over zieke baby’s binnenkwamen bij Sanlu, het zuivelbedrijf dat als eerste en als ergste door de mand is gevallen. Op dat moment is het systeem van ‘loosing face’ in werking gegaan. Niets erger voor een Chinees om een fout toe te moeten geven en daarmee zijn gezicht te verliezen. Zeker niet als het om de publieke opinie gaat. De plaatselijke ‘GGD’ heeft rapporten gekregen van zieke baby’s, maar heeft er niets mee gedaan, want dan word je verantwoordelijk en… kan je op je bek gaan. Sanlu is pas in juni zelf gaan testen en vond de melamine, maar heeft dit pas in augustus aan de lokale overheid gemeld. De lokale overheid meldde het pas in september aan de provinciale overheid en daarna kwam het dan eindelijk via de centrale overheid de wereld in. Dat Sanlu ging testen, kwam overigens door de druk van het moederbedrijf in Nieuw Zeeland, dat batches Chinese poedermelk had getest en zich doodgeschrokken was. Toen moesten ze wel. Maar hiermee was de geest uit de melkfles, want in allerlei steekproeven van andere merken babymelk, maar ook van andere zuivelproducten, blijkt grondstof voor picknickbordjes te zitten. En waarom? Geld natuurlijk. Puur ordinair geld. Van de een op de andere dag is China een vrije markt geworden. Mensen zonder hart of geweten denken dat het daarmee normaal is dat iedere manager in een Ferrari moet kunnen rondrijden. Er is nooit luxe geweest en nu is alles mogelijk. Dat dat ten koste gaat van mensenlevens, ach ja, er wonen er hier genoeg nietwaar? Aan de andere kant is het oude systeem van partijlaagjes, corruptie, ik-krab-jou-rug, krab-jij-de-mijne nog volop aanwezig. Dit alles in combinatie met de genoemde cultuur van ‘loosing face’ zorgt voor een meedogenloos systeem dat vreselijke gevolgen kan hebben.
Inmiddels is er een enorme ontslag- en arrestatiegolf aan de gang in alle lagen van het management bij de betreffende bedrijven en bij de overheden. Wat me dan wel erg opvalt, is de gigantische publieke verontwaardiging. Logisch zou je zeggen, maar het is opvallend hoe ontzettend kritisch mensen durven te zijn in het openbaar (ook op de overheid), de kranten staan vol venijnige columns en zelfs op televisie worden de partijbonzen aan de schandpaal genageld. Weinig censuur wat dat betreft en dat is een hoopvol teken. Hopelijk helpt het om eventuele criminelen in andere sectoren twee keer na te laten denken om met consumentenproducten te knoeien. En wij? We plassen nog prima, maar voorlopig nemen we maar weer de geïmporteerde Franse yoghurtjes van de Carrefour en de Australische melk uit de importwinkel mee.

(voor wie eens een (Engelstalige) Chinese column wil lezen: Real lesson of melamine: Free market greed is deadly: http://www.shanghaidaily.com/article/?id=374595&type=Opinion)

De maandbalans

Het is bijna niet te geloven, maar we zijn alweer 1 maand hier. En die maand is echt voorbij gevlogen. Logisch natuurlijk, want er komen 1001 dingen op je af en er was heel veel te regelen. Aan de andere kant hebben we allemaal het idee dat we hier al veel langer zijn en dat is denk ik wel een goed teken. We hebben snel onze draai gevonden en we voelen ons thuis. We kennen inmiddels al wat mensen hier en Tristan heeft een paar leuke nieuwe vriendjes gemaakt. Als het goed is, komt eind van de week de container hier, dus dan kan hij echt de blits gaan maken op zijn skelter, want die dingen zie je hier helemaal niet. Lekker onze eigen meubels en vooral…weer in mijn eigen bed slapen!! Jemig wat kijk ik daar naar uit, want sinds 11 juli slapen we op matrasjes op de grond en dat word je toch wel een beetje beu!
Maar goed, de balans na 1 maand in Shanghai:

Leuke dingen:
* de temperatuur! Zolang we hier zijn is het nog niet kouder dan 25 graden geweest. Natuurlijk hebben we wel regen, maar dat is eerlijk gezegd heel welkom en een bui is hier een bui. Daarna is het weer gewoon prachtig weer. Tot nu toe hebben we geen van allen een jas aan gehad.
* Het huis en vooral de compound. Toen we hier in april naar binnen liepen, voelde het gelijk goed en het blijkt dat we de goede beslissing hebben genomen. Al zitten we midden in de stad tussen twee behoorlijk drukke wegen, zodra je de poort door bent, is het heerlijk rustig, heel erg groen en gewoon heel mooi. s-Nachts hoor je krekeltjes, s-morgens word je wakker van de vogeltjes en er is overal leven; vlinders zo groot als je hand, kikkertjes, libelles en heel veel mooie bloemen. Heel af en toe hoor je een ambulance van het ziekenhuis dat hier even verderop zit, maar dat was het dan wel. Het huis zelf is ook heel fijn, we hebben veel ruimte en het is gezellig.
* De locatie: veel buitenlanders gaan een beetje buitenaf wonen, maar wij hebben bewust voor de drukte gekozen. Als ik naar buiten ga, heb ik alles binnen handbereik: supermarkten, bakkers, de bank, koffiebars, bloemenwinkels en restaurantjes. Er rijden hier altijd heel veel taxi’s en iedere taxichauffeur kent onze straat, zodat weer thuiskomen nooit een probleem is. In combinatie met het vorige punt is het daarom heel fijn wonen, want ik ben nooit afhankelijk van vervoer als ik iets wil hebben. Sommigen moeten eerst een kwartier rijden voor een halfje brood en worden s-avonds geweigerd als ze naar huis willen, te ver weg.
* De enorme keuze aan eettentjes, het heerlijke eten en de prehistorische prijsjes. Buiten de deur eten is hier heel gewoon, veel mensen doen het ook gewoon vanuit het werk. En voor de prijzen kun je af en toe zelf niet koken, zo weinig (gemiddeld zijn we voor drie personen incl drinken rond de 12 euro kwijt en dan eet je echt uitgebreid). Maar ook als je nou eens echt wilt gaan dineren, kom je niet echt van je geld af. Dat maakt het hier wel leuk, je kunt zonder risico een luxe tent binnen stappen, je heerlijk laten vertroetelen en dan ben je nog maar 15 euro p.p. armer voor bijvoorbeeld een tweegangen-lunch inclusief drinken.
* De mensen: de Chinezen zijn over het algemeen zeer vriendelijke, goedlachse en behulpzame mensen. Het zijn vreselijk harde werkers en ze zijn erg klantgericht. Het zal je bijvoorbeeld niet gebeuren dat je ergens iets wilt drinken en er na tien minuten nog niemand bij je is geweest voor een menu of de bestelling.
* De stad zelf: hoewel we nog maar hele kleine stukjes van de stad hebben gezien, kunnen we toch al zeggen dat het een hele gave stad is. Het bruist en het bubbelt, overal gebeurt wel wat. De combinatie van hypermodern, met de Art Deco-juweeltjes, de zeer traditionele straattafereeltjes (koken in de open lucht, wasvrouwen, riksjarijders en de inmiddels bekende schoenpoetsers) tegen de Armani-zonnebrillen die strak in het pak met de Lexus van de ene naar de andere afspraak tuffen, het vormt een deinend geheel waar je je als vreemdeling fijn op mee kan laten voeren. Misschien gaan we het allemaal nog wel gewoon vinden, maar voorlopig is er nog heel veel te ontdekken.

Minder leuke dingen:
* het verkeer: ik heb er al eens over geschreven, en hoewel de drukte wel went, blijft het bizar druk op de meeste wegen. Het maakt niet uit waar je loopt, je moet altijd uitkijken wat er om je heen gebeurt, ook op de stoepen. Dat is wel eens vermoeiend, zeker met een buggy en een springkikker die altijd vooruit wil rennen.
* Nogmaals de mensen: ondanks de vriendelijke volksaard, word je ook wel eens heel moe van het lompe gedrag van sommige types en dan bedoel ik voordringen, geen ruimte vrijhouden om te passeren, je afsnijden. Maar daar zal ik nog wel eens apart een stukje over schrijven!
* De bijna hysterische aandacht voor de kindjes en vooral voor Sophie. Het is natuurlijk heel lief bedoeld allemaal en ze is ook vreselijk schattig natuurlijk, maar als er voor de 57e keer op een dag iemand in de kinderwagen wil duiken om in haar wangetjes te knijpen, ben je er ongeveer wel klaar mee zeg maar. Nou ja, ze wordt vanzelf groot zullen we maar zeggen.
* En natuurlijk het belangrijkste: hoewel de Skype en de email op volle toeren draaien, is iedereen die ons lief is toch wel heel ver weg. Dat besef is er heel erg, maar ja, that’s life! Om het leed een beetje te verzachten, hebben we een ‘wall of face’ gemaakt in de woonkamer, zie foto. Hang je er nog niet bij, mail dan even een foto en voor degenen met de kleine kindjes, af en toe een update van het kroost is leuk, want we moeten wel een beetje bijblijven natuurlijk!

Tot slot, bedankt voor jullie reacties, e-mails, kaartjes, echt heel fijn allemaal!

Naar de PC Hooft

Zondag wandeldag. Maar eerst hadden we uitgeslapen en uitgebreid gebruncht, want het regende nog steeds vanmorgen. Het verschil met Nederland is alleen dat het ook met een kwartiertje weer helemaal opgeklaard kan zijn en dat gebeurde ook. Dus tegen het middaguur stapten we in de taxi richting Huaihai lu, zeg maar de PC Hooftstraat van Shanghai. Deze winkelstraat is onvoorstelbaar lang en loopt helemaal door de French Consession tot aan de Bund. Naast dat er prachtige winkels zitten, vond ik de straat zelf vooral erg mooi en gezellig. Er staan nog heel veel oude pandjes tussen met die typische Chinees/Franse gevels, maar ook weer prachtige Art Deco gebouwen waar nu diverse warenhuizen of grote ketens zoals de H&M in zitten. Maar wat het hem vooral doet, zijn de honderden platanen aan allebei de kanten van de weg, dat haalt het strakke er gelijk een beetje vanaf. We hebben vooral etalages gekeken, maar ook even lekker koffie gedronken en we zijn nog in een kinderwarenhuis geweest waar we een leuk puzzelspel voor Tristan en een rammelbeestje voor Sophie hebben gekocht. Halverwege de straat kom je op de kruising met Yan An lu, je weet wel, die enorme snelweg van twee etages door de stad heen. Om hier over te steken hebben ze een mega-voetgangersbrug gemaakt en nu we samen waren, waren de trappen geen probleem met de buggy. Bovenop de bruggen was het erg leuk foto’s maken voor mams. Rond een uur of vier zijn we weer huiswaarts gegaan en Tristan is de rest van de middag zoet geweest met zijn puzzelspel dat bij nader inzien Belgisch design bleek te zijn (wel made in China natuurlijk). s-Avonds zijn we maar weer eens lekker lokaal gaan eten. Het was heerlijk en het vlees was in ieder geval ‘kakel’vers, zie bijgevoegde illustraties…!!!

Picknick in de Zoo

Twee maal per jaar organiseert de school van Tristan een familiedag voor alle leerlingen, hun ouders en andere belangstellenden. In september is dat de School Family picknick. Aan de ouders was gevraagd om iets te eten mee te nemen dat specifiek is voor jouw land. Nou, ik was snel klaar: bij bakker Bastiaan heb ik een heel casinowit gehaald en uit onze voorraad Venz pure hagelslag hebben we een pak gedoneerd voor op de bammetjes. We werden om 10.00 uur op school verwacht en Tristan had er helemaal zin in. Hij liep tegen iedereen hallo te roepen en te wuiven alsof hij ze al jaren kent en het leuke was dat heel veel leraren hem al bij naam blijken te kennen en een praatje kwamen maken. Via de school mochten we de dierentuin in en op een van de speelweides waren allemaal activiteiten en spelletjes voor de kinderen. Het was heel erg leuk opgezet en de leraren waren erg enthousiast. Het enige nadeeltje was, dat het tegen de 35 graden was en het was ook behoorlijk vochtig, dus al na een half uurtje liep je te zweten als een otter. Maar goed, er werd druk gespeeld en we hebben nog wat ouders van klasgenootjes van Tristan ontmoet. Rond een uur of 12 trok de hele kudde terug naar school waar iedereen aan lange tafels elkaars gerechten kon uitproberen. Het pak Venz werd niet helemaal begrepen, maar op een gegeven moment ging het toch open, alleen de meeste mensen gooiden de hagelslag los op het bordje of kiepten zo een handje hageltjes achterover. Ik heb niemand gezien die het op een boterhammetje deed, barbaren, haha! Rond half 2 was het feestje voorbij. Vanaf de school zijn we nog naar de bloemenmarkt gelopen, want we waren toch al helemaal klef, en daar hebben we nog visjes gekeken en wat planten voor in de andere bakken gekocht. Het was heerlijk om thuis de airco in te stappen. Sophie ging lekker een dutje doen en de mannen gingen tv kijken. Ik ben nog even boodschappen gaan doen, want de luchten in de verte beloofden niet veel goeds. En inderdaad, ik was nog niet terug of er barstte een geweldige onweersbui los, lekker hoor, kon de boel even afkoelen.

Ondergrondse kinderhandel

Hier in de buurt heb ik nog niet echt een leuke winkel ontdekt voor baby/kinderkleding. In het centrum zijn natuurlijk vele warenhuizen, maar zover ben ik nog niet gekomen. Maar omdat Sophietje behoorlijk aan het groeien is, leek het me een goed idee om eens op vooronderzoek uit te gaan, voordat ze ineens uit haar huidige kleertjes is gegroeid. Via via had ik gehoord van een kinderkledingmarkt, ergens in het centrum. Het scheen moeilijk te vinden te zijn, maar ik had wel een adres. Het adres was een straatje, recht tegenover het Shanghai museum, dus dat leek me eerlijk gezegd niet al te moeilijk. Ik liet de kaart aan de taxichauffeur zien, ja hoor, duidelijk en daar gingen we. Een half uurtje later zet de beste man me af, netjes voor de deur van het museum. Aaii, dat was dus aan de verkeerde kant van de weg. Dan steek je toch even over zou je zeggen. Dat is waar, alleen de weg in kwestie was Yan An Road, de doorgaande ringweg van Shanghai en deze weg is twee maal 16 banen breed (!). Zelfs de Chinezen vinden het te gevaarlijk om hier zomaar over te steken, dus de stoepen zijn afgezet met hekken en je kan alleen op de kruispunten via voetgangersbruggen naar de overkant. Dat was mooi balen, want die bruggen hebben onwijs steile, hoge trappen en dat valt toch niet mee met een buggy en een temperatuur van 30 graden. Op goed geluk liep ik langs de afrastering en halverwege kon ik ineens toch gewoon oversteken, netjes op een zebrapad met een voetgangerslicht, een unicum hier in de stad! Ik heb voor de lol geteld, het duurde bijna 3 minuten voor ik aan de overkant was. Afijn, na wat zoeken bleek de markt ondergronds te zijn, de ingang leek op een metro-ingang, maar eenmaal beneden was het een soort zwarte markt a la Beverwijk met alleen maar kinderkleding, schoenen en speelgoed. Allemaal van de vrachtwagen gevallen neem ik aan. Uiteraard hing er ook het nodige aan ‘echte’ merkkleding en als Sophie zover is kunnen we hier een leuke Burberry trenchcoat maatje peuter aanschaffen, geweldig!Ik heb wat broekjes, rompertje en een jurkje gekocht en er moest nog flink onderhandeld worden over de prijs. Gelukkig kennen we dat kunstje nog uit Afrika, dus dat lukte wel. Bovengronds zijn we nog een tijdje door weer een ander park gelopen en ik heb mezelf nog even hebberig lopen maken in de Canon showcase store: alle modellen camera’s en lenzen die Canon maakt, lagen hier naar me te glanzen. Is het al bijna Kerstmis?

Verse vis

Op het terras hebben we een vijvertje met een heuse waterval en vier goudvisjes. Heel leuk, maar net als de rest van de buitenruimte, had ook de vijver nogal last van achterstallig onderhoud. We hadden al een aantal keer zitten verzinnen hoe we dat ding schoon gingen maken, maar zonder schoonmaakspullen en laarzen was het eigenlijk geen doen. Bovendien wisten we niet waar we met het oude water naartoe moesten. Afijn, vorige week had ik weer drinkwater besteld en het drinkwatermannetje vertelde mij in zijn beste Chinees dat ik via het management office hem de vijver kon laten schoonmaken. Goed plan! Dus ik belde voor een afspraak voor vandaag, maar er kwam niemand opdagen. Nog maar eens bellen, ja hoor er kwam zo iemand aan. Even later ging de bel, de elektricien, is uw waterval kapot? Nee, ik wilde graag de vijver schoongemaakt hebben. Dat doe ik niet, de groetjes. Mmmm, ah! Daar komt het andere watermannetje (we hebben er twee), zonder schoonmaakspullen of kleding die eruit ziet alsof het nat zou mogen worden. Hij ging eens op zijn gemak op het randje van de vijver zitten en verdween vervolgens weer op zijn fietsje. Mmmm, ah! Twee dames die hier altijd aan het vegen en poetsen zijn op de compound, kwamen met emmers, bezems, borstels en rubber laarzen het trapje op, dat lijkt er meer op! Heb je een schepnetje? Ehh nee, wel een vergiet. Nou, grote hilariteit toen ze de vissen gingen vangen, maar uiteindelijk zaten ze alle vier in mijn dweilemmer. Maar goed, er bleek gewoon een stop in de vijver te zitten met een afvoer naar het riool en na twee uur schrobben en spoelen leek hij weer als nieuw. Voor de duidelijkheid, alle bovenstaande communicatie tussen mij en de mensen ging in het Chinees en het watermannetje liet al het werk aan de dames over terwijl hij af en toe commentaar gaf vanaf de kant.
s-Middags ben ik met Sophie weer naar de Flower market gegaan, naar het vissendeel, en na wat onderhandelen had ik een zak vol waterplanten en vier mooie kooikarpers. Kortom, het is weer een gezellige boel in de tuin. (Terwijl ik dit zit te schrijven, zag ik vanuit mijn ooghoek een van de buurtkatjes langs sluipen richting vijver, dus het kan best zijn dat ik morgen opnieuw naar de vissenwinkel kan!). Aan het einde van de middag zijn we nog bij nieuwe kennissen op bezoek geweest, die ook hier op de compound wonen. Ze hebben een zoontje van 3,5 en Tristan en hij hadden de grootste lol. Het was erg gezellig en ik heb weer veel handige tips gekregen.

Even niets

We hadden ons eerste lange weekend hier, want vandaag was het Moon-festival. Ik weet niet exact wat het inhoudt, maar de Chinezen vieren in ieder geval de volle maan voor het begin van de herfst. Het is een familiefeest en iedereen is dan ook vrij (school en kantoorpersoneel, de winkels zijn gewoon 12 uur op een dag open!). We hadden niet echt plannen gemaakt, want het zou geen geweldig weer worden. En dat klopte. Hoewel het nog steeds tegen de 30 graden is, komt het soms met bakken uit de hemel, echt een soort moessonplensbuien die de trappen in de tuin tot heuse watervallen omtoveren. De vissen in de vijver zwommen ook gelijk weer 20 centimeter hoger. Afijn, zaterdag was het weer zwemles. Tristan moest een badmuts en een brilletje op en die konden we in het zwembad aanschaffen. Hij mocht zelf de kleur uitkiezen, en het zal de meesten niet verbazen dat hij uit alle kleuren van de regenboog precies die ene knalroze badmuts wilde. Ach ja. Wat wel grappig was, was dat de moeder van zijn Nederlandse zwemvriendje tijdens de zomervakantie in Nederland exact dezelfde HEMA-zwembroek had gekocht, dus nu liepen er twee mannetjes met dezelfde Hollandse zwembroek rond. Gelukkig voor de roze badmuts, kunnen we ze tenminste goed uit elkaar houden vanaf de tribune. Zondag was het erg wisselvallig, dus we waren thuisgebleven. s-Middags kwamen zwemvriendje Mark, zijn zusje en ouders op visite en dat was erg gezellig. De kinderen hebben door het huis gerend en later zijn we nog een hapje gaan eten. Vandaag was het helemaal een natte boel, dus we hebben maar eens even helemaal niets gedaan. Ook wel lekker hoor, want we zijn toch heel veel op stap geweest omdat je het idee hebt dat je van alles moet doen en alles tegelijk wilt bekijken. En dan blijkt dat je stiekem best moe bent…..ja toch Tristan?!

Dameslunch op glimslippers

Diverse vrienden en familieleden hebben het genoegen gehad een reis te maken door Zuid-Afrika. Wellicht heb je dan ook te maken gehad met de autowasmaffia. Een groepje jongens stort zich bij een stoplicht of op een parkeerplaats met emmer en spons op je auto, 'carwash, carwash!!’, en hoe vaak je ook roept dat je geen carwash wilt, ze gaan stug door en eisen dan geld. Nou heb ik hier geen auto, maar vandaag had ik last van de schoenpoetsmaffia. Ik was met Sophie naar het kloppend hart van Shanghai afgereisd, People’s Square. People’s Square bestaat uit een groot park, diverse musea, het stadhuis en het grote theater van Shanghai. Rondom het immense plein vind je vele Art Deco pronkstukken, maar ook mooie nieuwe gebouwen met zeer dure winkels. Een broodje kon je er niet kopen, maar was je op zoek naar een verse Ferrari, een boodschappen-Maserati of een Porsche voor de doordeweekse dagen, dan ben je hier op het goede adres. Terwijl ik wat foto’s aan het maken ben, word ik besprongen door een schoenpoetser die mijn leren slippers onder handen wil nemen. Nee bedankt, dat wil ik niet. Jawel, ik ga je schoenen poetsen. Neeee, geen sprake van. Maar voor ik het wist had dit verbazingwekkend lenige oude mannetje twee dotten schoenpoets op mijn slippers gemikt en wilde hij me met een borstel te lijf gaan, terwijl hij probeerde mijn been vast te pakken. Toen was het even genoeg geweest, ik heb hem een duw gegeven en ben doorgelopen met de dotjes schoenpoets nog op de bovenkanten van mijn slippers. Allemaal leuk en aardig, maar niet aan me gaan zitten! Toen ik de hoek om was, heb ik met een babydoekje van Sophie de poets uitgewreven, en eerlijk is eerlijk, ze glimmen weer geweldig, haha! Ondertussen was ik bij het Modern Art Museum aangekomen, dat in een prachtig Art Deco gebouw is gevestigd. Op de vijfde etage bleek een restaurant te zitten dat nog helemaal in oude stijl is, dus dat leek me een mooi moment om eens een sjiek hapje te gaan eten met mijn dochter. Eenmaal boven konden we lekker buiten zitten en we hadden een schitterend uitzicht over het plein. De zaak werd gerund door een Fransman die iedereen persoonlijk in de gaten hield en de lunch was heerlijk. Sophie kreeg een mooie kinderstoel van de zaak en een fruithapje van mams en ze heeft zich keurig gedragen. Daarna zijn we door het park gelopen en hebben we nog wat gebouwen bekeken. Toen was het weer tijd voor een taxi, want het was vreselijk broeierig geworden, onweer, en als het eenmaal gaat regenen hier is er geen taxi meer te krijgen. Tegen de tijd dat ik Tristan van de bus ging halen kwam het inderdaad weer met bakken uit de hemel, regen zo warm als badwater!
http://http//www.kathleens5.com.cn/AddPhoto.asp

Bloemen en taartjes

Al het openbare groen rondom ons huis wordt minutieus bijgehouden door een kudde tuinmannetjes. Je ziet ze nooit, maar de buxusbollen en andere heesters staan erbij alsof Queen Elizabeth ze ieder moment hoogstpersoonlijk kan komen inspecteren. Onze voortuin is echter de schande van het laantje. Alles wat achter jouw hek staat, moet je uiteraard zelf bijhouden. Het gras staat een meter hoog in de bloembakken en alle bomen moeten nodig gesnoeid worden. Niet dat wij er echt iets aan kunnen doen, de vorige bewoners hebben er weinig aan gedaan en wij hadden even wat andere prioriteiten. Maar goed. Op een gegeven moment ga je je er toch aan ergeren en ik wilde wat bloemen in de bakken zetten. Alleen, geen idee waar je dat kan kopen. Een paar supermarkten verkopen wel snijbloemen, maar tuinplanten was ik hier nog niet tegengekomen. Na wat speurwerk op internet kwam ik erachter dat er een paar straten verderop een bloemenmarkt zou zitten. Gewapend met het adres hield ik een taxi aan en de straat bleek te bestaan. Toen ik bij het opgegeven huisnummer aankwam, leek het meer een toegangspoort van een appartementencomplex, maar ik waagde het er maar op en na ongeveer 100 meter lopen, stond ik ineens tussen tientallen fleurige bloemenstallen. Gevonden! De keuze was enorm: tuinplanten, kamerplanten, stokoude bonsaibomen, snijbloemen, zijden bloemen en diverse orchideeënkwekers. Er bleek ook nog een hele selectie dierenwinkels te zijn met vissen, schildpadden, leguanen, zangvogeltjes en vijvervissen. Hartstikke leuk allemaal. Afijn, ik heb me een bult gesjouwd aan vier schitterende orchideeplanten en aan een soort ijsbloemetjes voor in de bakken (en het was slechts 33 graden vandaag!).
Terwijl ik op een taxi stond te wachten, kwam er een monnik op me af en hij gaf me een soort bidprentje van de Boeddha. Ehh…dank u wel, en nu? Na wat glimlachen en buigen kwam daar het internationale gebaar met duim en wijsvinger…een kleine bijdrage graag, Aha! Dus ik geef de beste man wat geld (best veel volgens mij), maar je moet hier zelfs met de monniken onderhandelen, want hij vond het niet genoeg. Ik wel, dus we waren uitgepraat. Ah! Een taxi. Lekker naar huis en de planten staan prachtig.
s-Avonds had ik mijn eerste desillusie op kledinggebied. Er zit een heel mooi zaakje hier om de hoek waar iedere dag een andere, prachtige jas in de etalage hangt. Tegen beter weten in, ging ik vanavond maar eens kijken. En inderdaad, mijn boeren Hollandse maten zouden met geen mogelijkheid in deze ranke jasjes passen, al zou ik drie jaar anorexia hebben. Zelfs een XL is naar onze maatstaven nog maatje lilliputter. Maar blijkbaar heb ik er wel oog voor, want het waren allemaal rip-offs van grote ontwerpers: Dolce&Gabana, Burberry, Versace. Eerdaags ga ik maar eens stiekem een foto maken van de etalage en dan wordt het vrees ik toch maatwerk bij de kleermaker. Om de teleurstelling te verwerken, heb ik op de terugweg twee gebakjes meegenomen van de patissier op de hoek, haha!

De jeugd van tegenwoordig!

Jawel! Vandaag had ik mijn eerste Chinese ruzie, en ik heb gewonnen.... HA! Maandag is boodschappendag. Ik ga dan lopend naar de Carrefour, ongeveer een half uurtje, en terug neem ik een taxi, want dat is niet te sjouwen in de hitte. In de parkeergarage is een wachtruimte voor de taxi’s. Je sluit netjes aan met je volle boodschappenkar (systeem Efteling-wachtrijen zeg maar) en zo kom je vanzelf aan de beurt voor een taxi. Prima systeem. Maar vandaag ging het langzaam, want er kwamen bijna geen lege taxi’s naar beneden rijden. Na ongeveer een kwartier wachten, stond ik als eerste in de rij, en ja hoor, daar kwam een taxi aanrijden. Dus ik neem Sophie op mijn arm en met mijn andere hand rijd ik mijn toch wel zware kar richting de auto, waardoor ik niet zo heel snel kon lopen. Komt er vanaf de andere kant een bejaard Chinees stel aan, negeert het complete systeem en begint zonder blikken of blozen hun tassen in de achterbak te zetten, die de chauffeur inmiddels voor mij had opengedaan. Jaaa, daahaag! Na mij waren nog twee dames, maar die zeiden niets. Dat moet je niet flikken bij Tal uit Zuid natuurlijk! Dus ik begon gewoon in het Nederlands te zeggen dat ze moesten opzouten en netjes in de rij moesten gaan staan. Dat maakte geen indruk, dus ik ging iets lelijker schelden en met mijn vinger schudden, ‘nee nee, tassen eruit en daarrrrrrrrrrr in de rij gaan staan.’ Toen ze daarna nog niet echt van plan leken om zich te gedragen, ben ik gewoon mijn tassen achterin gaan zetten (ik had Sophie nog steeds op de andere heup) en toen gaven ze het op. Hun tassen gingen er weer uit en ze schuifelden zonder ook maar naar me te kijken naar de rij. De taxichauffeur en de dames stonden ondertussen geamuseerd toe te kijken, ‘die laat ook niet over zich lopen’. Hihi, ik moest wel lachen toen ik eenmaal in de auto zat. Ik heb ooit eens in een reisgids gelezen dat als je als vrouw alleen op reis bent en je wordt lastiggevallen of je hebt het op een andere manier moeilijk, dat schelden in je moers taal altijd werkt. De eerste situatie heb ik in Lissabon een keer meegemaakt en daar werkte het, en hier snappen ze het uiteindelijk ook! Niet dollen met mams!

Sophie-update: met Sophie gaat het erg goed. Het lijkt erop of ze het slechte eetgedrag aan het goedmaken is, want ze drinkt de laatste dagen grote flessen zonder enkele moeite leeg. Heel fijn en warm eten gaat ook prima. Verder slaapt ze meer overdag nu Tristan er niet is. Als grote broer in de buurt is, is het veelste leuk om te gaan slapen, maar met een dutje overdag is ze eerlijk gezegd een stuk gezelliger!

Hossende haaien!

Het is weer zondag, het is een graadje of 30 met een zuchtje wind, heerlijk weer voor het zondaguitje. Vandaag gaan we naar Pudong om naar de Pearl Tower te kijken en we gaan naar het grote aquarium van Shanghai dat een erg goede reputatie heeft. En inderdaad, dat is niet voor niets. Wat een schitterend aquarium! Het is heel groot, mooi opgezet en ideaal voor kinderen omdat alles op kinderhoogte is. Het klapstuk van het aquarium is de onderwatertunnel, wel 166 meter lang! Ongelofelijk, je staat op een rolband en zo ga je de hele tunnel door. Tristan vond het gedeelte met de haaien natuurlijk het leukste. Maar ook de pinguins, de amazonevissen en de Chinese krokodillen waren mooi. Er was zelfs een stuk waarbij je met een roltrap naar beneden, onder het water doorging. De kindjes keken hun ogen uit, en wij ook eerlijk gezegd.
De Pearl Tower staat naast het aquarium. Net als bij de Euromast kun je naar boven, maar dat bewaren we voor een andere keer, want het was lunchtijd. Aan de overkant zit een groot winkelcentrum en daar hebben we even een broodje genomen. In dit winkelcentrum zitten veel internationale winkels, ook een H&M en zelf de oer-Hollandse C&A! We hebben nog wat kleertjes voor Sophie gekocht en toen was het weer tijd om naar huis te gaan voor een slaapje. Leuk hoor, zo iedere zondag op pad!

Plons!

De organisatie Active Kids Shanghai organiseert allerlei sportactiviteiten voor expatkindjes en het bleek dat er ook een cursus zwemmen startte deze week. Aangezien er bij Tristan op school geen zwemles wordt gegegeven, vonden we het een goed idee om eens te gaan kijken of het wat was. Vandaag was een kennismakingsles en vanaf volgende week start het programma. De Rego British International School had zijn zwembad ter beschikking gesteld, maar deze school is best een eindje rijden van waar wij wonen. In april zijn we ook op deze school gaan kijken, en hoewel we het een hele leuke school vonden, was de locatie niet handig. Maar zo zie je maar, nu zaten we er alsnog. Gisteren hadden we een lijstje toegestuurd gekregen en Tristan was ingedeeld bij de ‘Crabs’ en er stond nog een Nederlands jongetje op de lijst. Die was er inderdaad ook, Mark, en hij is net zo oud als Tristan dus dat was wel erg leuk. Nou, de zwemles was een groot succes. Met de communicatie ging het prima, Tristan begreep goed wat de bedoeling was en als hij het even niet wist keek hij gewoon wat de anderen deden. Het gaat er bij deze klas vooral om, om vertrouwd met water te worden en plezier te hebben en dat ging allemaal heel leuk. Ook weer veel individuele aandacht: vijf kindjes en twee leraren, plus nog een soort badmeester op de kant. Afijn, onze zaterdagen zijn voorlopig gevuld, want hij heeft les van 1 tot 2 en met de reistijd erbij ben je zo de hele dag zoet. Eenmaal weer thuis hebben we nog een broodje gegeten aan de overkant en wat boodschappen gedaan.

Gisteren zijn Drik en ik met Sophie trouwens nog naar de, zeg maar, immigratiedienst geweest. Tristan hoefde niet mee, dus die kon gewoon naar school. Dit was de laatste stap voor onze definitieve verblijfsvergunningen. We moesten om 10 uur in Pudong zijn, aan de andere kant van het water, maar er stond een vreselijke file en we konden voor deur al bijna geen taxi krijgen. Het duurde drie kwartier voordat we eindelijk een taxi hadden, en die wilde ons in eerste instantie niet meenemen toen hij hoorde dat we naar Pudong wilden. De tactiek is dan om lekker te blijven zitten waar je zit, vriendelijk blijven lachen en het adres herhalen. Uiteindelijk ging hij toch maar rijden, haha!
Tien voor tien waren we er en de dame van Deloitte had alweer van alles voor ons geregeld, dus we hadden maar 1 persoon voor ons, wat een service! We moesten wat formulieren tekenen, op de foto en dat was het alweer. Onze paspoorten blijven daar achter en volgende week vrijdag kan Deloitte ze ophalen. Diezelfde dag gaan de gegevens naar de verhuizer en kan ook het laatste stukje van de inklaring van de container geregeld worden (die is deze maandag aangekomen), dus hopelijk nog twee weken voordat we kunnen gaan uitpakken. Lekker in mijn eigen bed!
Omdat het nog steeds zo druk was, zijn we even sjiek koffie gaan drinken in het Crown Plaza dat toevallig aan de overkant zat, zodat ik ook Sophie even kon voeden. En daarna weer een uur in de taxi naar huis. Het is wel een beetje een griezelig idee dat we nu alle vier ‘identiteitsloos’ zijn zo zonder paspoorten. Hopelijk vallen ze daar niet achter het kopieerapparaat ofzo!

Van het kastje naar de muul

Vandaag had ik mijn eerste, van ongetwijfeld vele, kastje naar de muul-situaties. Onze compound heeft een clubhuis waar je als bewoner gebruik kunt maken van de gym, de sauna, pedicure, schoonheidsspecialiste, een binnenspeelplaats en nog wat andere dingen. Hiervoor moet je wel lid worden en een jaarlijkse bijdrage betalen, maar die is zeer schappelijk. Kortom, dat wilden we wel en al in ons eerste weekend hadden we geïnformeerd hoe we aan zo’n lidmaatschap konden komen. Hiervoor moesten we bij het managementoffice zijn, maar dat kon alleen doordeweeks. Prima, doen we het een andere keer. Het managementoffice bel je als er iets stuk is in huis of als je bijvoorbeeld drinkwater nodig hebt, maar waar het kantoor nou fysiek zat was mij tot vandaag nog niet duidelijk. Afijn, het was erg warm vandaag, dus maar niet op pad en een mooie dag om zo’n pasje te regelen. Met Sophie in de buggy ging ik naar het clubhuis, met buggy zes trapjes op naar de receptie. Waar is het managementoffice? Meisje 1 kijkt verschrikt en roept Meisje 2. Meisje 2 weet het ook niet en roept Meisje 3. Meisje 3 verwijst me naar beneden, zeker 25 trapjes af. Ik wist al bijna zeker dat ik dit voor niets aan het doen was en ja hoor, bij de balie van de gym, neee, managementoffice zit niet hier, naar buiten en naar rechts, bij de portiersloge aan de andere ingang. 25 trapjes op en weer 6 af, eindje lopen naar de andere kant van de compound. Dag portier, weet u het managementoffice? Ik spreek geen Engels, ik bel ze wel even. Hallo managementoffice, ik wil naar jullie toekomen om lid te worden van het clubhuis, waar zitten jullie? U wilt gebruikmaken van de faciliteiten? Jazeker. OK, geef de telefoon maar weer aan de portier. De portier snapt het nu en gaat me voor op het fietsje de parkeergarage in (?). Na weer een eindje lopen sta ik bij de ondergrondse ingang van…. het clubhuis. Hier was ik dus net geweest. Ja, nee, hier moet je echt zijn. Gloeiende, gloeiende! Goed… ik zoek het zelf wel uit. Mmmmm…een donker gangetje, kijk nou eens, kantoren! Aha een aardige dame die ook geen Engels spreekt. Dan maar de general manager van de golfclub, spreekt ook geen Engels, maar ga maar lekker even zitten met de baby, er komt iemand aan. Zou ik nou eigenlijk wel in het managementoffice zitten? Heee, daar komt iemand aan. Nee maar!! Het is Meisje 3, plus de jongen van de balie van de gym!! Waar hadden we die twee eerder gezien. Oooooh, je wilt lid worden van het clubhuis, zeg dat dan! 50 trapjes omhoog naar het businesscenter. HOZANNA! Hier moest ik zijn. Het kantoortje is naast de receptie van het clubhuis, vijf meter van waar ik mijn speurtocht drie kwartier geleden begonnen was…op de begane grond dus.
Maar goed, formuliertje invullen en RMB 4.000 betalen voor het hele jaar. Dat kan alleen contant mevrouw. Zucht, zoveel heb ik natuurlijk niet in mijn portemonnee. Ik ben zo terug. Op naar de bank en met de Chinese pinpas geld tappen. Aiii. Dat kan maar met RMB 2.500 tegelijk. O gelukkig, je kan meerdere keren achter elkaar pinnen. Zal ik gelijk maar even eten halen voor vanavond, ik ben nou toch bij de winkels?
Ja hallo, daar ben ik weer met de centjes, is het goed zo? En ja hoor, er werd een pasje aangemaakt. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat er op het pasje ruimte was vrijgemaakt voor het plaatsen van een pasfoto die ik uiteraard niet had. Als je nu om een foto vraagt, ga ik gillen! Maar gelukkig, er hoefde geen foto op. Nou, hehe, we kunnen naar de gym en naar de sauna. Had ik de hoeveelheid trapjes en de buitentemperatuur van 36 graden al genoemd? En de locatie van het managementoffice? Geen idee.

1e column Stadswerker-Expat-miep

Ziehier, mijn debuut als columnist!

Eind december ging het bij ons thuis ongeveer als volgt: 'Schat, het bedrijf wil dat ik het kantoor in Shanghai ga runnen. Het is een klus voor 4 jaar. Wat vind je ervan?'China...tsja, wat vond ik ervan? Ik was 8 maanden zwanger van ons tweede kindje, onze zoon zou over een paar maanden voor het eerst naar school gaan en ikzelf had net mijn bedrijf weer een beetje op poten na een gedwongen time-out vanwege een venijnige tumor die uit mijn bovenkaak was verwijderd. Ik stond op zijn zachts gezegd niet te trappelen om het vertrouwde leventje weer opzij te schuiven voor een vaag bestaan als expat-miepje in een duister land. Want dat was mijn eerste beeld. Manlief aan het werk in den vreemde, kind naar de international school en ik een beetje koffie drinken en naar golfles met de andere 'vrouwtjes-van' omdat ik zelf niet zomaar mag werken in China.
Maar goed. Ik ben ook de beroerdste niet, dus toen onze prachtige dochter 10 weken oud was en het nodige aan inentingen achter de rug had, vertrokken we met het hele gezin op schoolreisje naar Shanghai. Om de stad te leren kennen, een huis te zoeken en om naar scholen te kijken. En eerlijk is eerlijk, ik vond het erg leuk.
Shanghai is een combinatie van New York en Rotterdam, maar dan op zijn Chinees. Een echte havenstad, maar wel heel jong en hip, veel indrukwekkende hoogbouw, maar ook prachtige groene lanen met oude sjieke huizen. De knoop werd doorgehakt, we gingen het avontuur aan. Op 20 augustus, tijdens de Olympische Spelen, zouden we vertrekken.
Inmiddels hebben we onze eigen Olympiade achter de rug. Marathonsessies bij de gemeente en andere instanties zijn gelopen, bureaucratische hordes door het emigratieparcours zijn geslecht, onze inboedel vaart ergens op de oceaan, het nieuwe huis is gehuurd en onze zoon gaat na de vakantie naar een internationale kleuterschool. En koffiedrinken dat doe ik nu liever op een terrasje op Peaople's Square, zonder andere expat-miepjes!

Bokito-momentje

Het was weer heerlijk weer vandaag en mams had zin in een uitje. Nou zitten alle reisgidsen van Shanghai in de container, maar wat ik in ieder geval onthouden had, was de eeuwenoude boeddhistische tempel in een evenzo oude tuin, ergens in de oude stad. Hij stond duidelijk op mijn stadskaart aangegeven, dus hup met Sophie in de taxi en ja hoor, de beste man begreep waar ik naar toe wilde. Het was druk en al met al is het toch zo’n 15 kilometer rijden (bizar toch, en dat is dan allemaal centrum!), dus een klein uurtje later waren we er. We werden afgezet in een stukje zonder nieuwbouw, allemaal mooie Chinese daken met drakenkoppen en andere frutsels, maar welke kant moest ik nou op voor de tempel? Ik weet inmiddels dat bezienswaardigheden aangegeven worden op bruine borden en zo’n bord met een tempeltje wees rechtsaf. Ja hoor, gevonden en dat zonder gids! Afijn, het was een prachtige tempel in klassieke vorm, drie binnenplaatsen en met in het middelste gebouw een enorme gouden boeddha onder een schitterend plafond. De tempel bood ook onderdak aan een nonnenklooster, dames die de boel scherp in de gaten hielden, maar met Sophie als afleidingselement kon ik toch wat foto’s maken. Maar waar was nou die tuin? Ik kon het niet vinden. Volgens de kaart was het oudste straatje van Shanghai hier ook vlakbij en dat had ik inderdaad zo gevonden. Erg mooi en bijna misplaatst zo met de hoogbouw in de verte. Tegenover het oude straatje stonden nog meer mooie Chinese gebouwen en daar was het behoorlijk druk. Het leek een beetje op een souk, maar dan op z’n Chinees, overal winkeltjes, eethuisjes en straatventers onder prachtige houten overkappingen en boogconstructies. Het was inmiddels lunchtijd, en ziedaar, een Starbucks precies op het goede moment. Zo kon ik even lekker zitten, Sophie een flesje geven en rustig een bammetje eten. Tenminste…rustig? Deze Starbucks had een paar lekkere banken bij het raam staan en daar was ik gaan zitten met moppie, maar al na een paar minuten hadden we een soort Bokito-situatie. Mensen die langsliepen zagen ons zitten, ahhhh wat een schattige baby, bleven staan kijken en sommigen begonnen zelfs tegen het raam te tikken! Niet te geloven toch, rot op, ik zit even een kind te voeden! Ik vertikte het om ergens anders te gaan zitten, dus ik ben met mijn zilverrug gewoon naar het raam toe gaan zitten! Bokito jongen, je had groot gelijk. Na de lunch gingen we verder op speurtocht en ineens sta ik voor de ingang van nog een tempel, de tempel die ik eigenlijk moest hebben, en ja hoor, een eindje verder begon de tuin. Maar het bleek erg groot te zijn allemaal, dus dat bewaren we wel voor een andere keer, in ieder geval totdat ik mijn reisgids weer heb.

Busje komt zo!

Om half 7 stond Tristan al naast ons bed; ‘mama! Ik ga met de bus vandaag!’ Kortom, hij had er zin in. Toen we bij de poort kwamen, stond de bus er al en Tristan mocht helemaal achterin zitten, bij het raampje. Gordeltje vast en wachten tot alle kindjes die hier opstappen er waren. Nou daar ging hij dan, onze stoere vent. Ik moet eerlijk toegeven dat ik even een brok in de keel kreeg, hij is ineens zo groot nu. Oma Vermaas zei wel eens, zodra ze naar de kleuterschool gaan, ben je ze kwijt en dat is wel een beetje zo. Hij is ineens zo zelfstandig nu en het gaat hartstikke goed allemaal. Knap hoor.
Deze ochtend ben ik op medische expeditie geweest. Het is goed om een noodplan te hebben voor het geval je een medisch spoedgeval hebt, want het werkt hier allemaal een beetje anders. Deze dagen bezoek ik daarom de ziekenhuizen hier in de buurt om te kijken wat de procedures zijn, waar de EHBO is en waar je het beste met de kinderen terecht kunt. Je hebt hier bijvoorbeeld ook geen huisartsen, voor ‘normale’ kwaaltjes ga je naar een kliniek waar diverse artsen zitten. Vandaag was de kliniek vlak bij Tristans school aan de beurt. De kinderen worden hier ook heen gebracht als er op school iets gebeurt, dus ik wilde eens kijken hoe het er daar aan toe ging. Nou, prima dus. Ik kreeg een keurige uitleg in het Engels en een dikke map met informatie en spoedlijstjes en teksten in het Chinees die je bijvoorbeeld aan de taxichauffeur kunt geven. Om half 4 was het tijd om Tristan weer op te halen van de bus. Het was hem toch een beetje tegengevallen, want hij dacht dat ik in de bus zou zitten om hem op te halen, de schat. Nou, morgen zal het wel goed gaan denk ik. s-Avonds hebben we nog een hapje buiten de deur gegeten met een Nederlandse collega van Drik die een paar dagen in Shanghai is. Het was gezellig om weer even alles in het Nederlands te doen.