Busje komt zo!

Om half 7 stond Tristan al naast ons bed; ‘mama! Ik ga met de bus vandaag!’ Kortom, hij had er zin in. Toen we bij de poort kwamen, stond de bus er al en Tristan mocht helemaal achterin zitten, bij het raampje. Gordeltje vast en wachten tot alle kindjes die hier opstappen er waren. Nou daar ging hij dan, onze stoere vent. Ik moet eerlijk toegeven dat ik even een brok in de keel kreeg, hij is ineens zo groot nu. Oma Vermaas zei wel eens, zodra ze naar de kleuterschool gaan, ben je ze kwijt en dat is wel een beetje zo. Hij is ineens zo zelfstandig nu en het gaat hartstikke goed allemaal. Knap hoor.
Deze ochtend ben ik op medische expeditie geweest. Het is goed om een noodplan te hebben voor het geval je een medisch spoedgeval hebt, want het werkt hier allemaal een beetje anders. Deze dagen bezoek ik daarom de ziekenhuizen hier in de buurt om te kijken wat de procedures zijn, waar de EHBO is en waar je het beste met de kinderen terecht kunt. Je hebt hier bijvoorbeeld ook geen huisartsen, voor ‘normale’ kwaaltjes ga je naar een kliniek waar diverse artsen zitten. Vandaag was de kliniek vlak bij Tristans school aan de beurt. De kinderen worden hier ook heen gebracht als er op school iets gebeurt, dus ik wilde eens kijken hoe het er daar aan toe ging. Nou, prima dus. Ik kreeg een keurige uitleg in het Engels en een dikke map met informatie en spoedlijstjes en teksten in het Chinees die je bijvoorbeeld aan de taxichauffeur kunt geven. Om half 4 was het tijd om Tristan weer op te halen van de bus. Het was hem toch een beetje tegengevallen, want hij dacht dat ik in de bus zou zitten om hem op te halen, de schat. Nou, morgen zal het wel goed gaan denk ik. s-Avonds hebben we nog een hapje buiten de deur gegeten met een Nederlandse collega van Drik die een paar dagen in Shanghai is. Het was gezellig om weer even alles in het Nederlands te doen.