Ziehier, mijn debuut als columnist! Eind december ging het bij ons thuis ongeveer als volgt: 'Schat, het bedrijf wil dat ik het kantoor in Shanghai ga runnen. Het is een klus voor 4 jaar. Wat vind je ervan?'China...tsja, wat vond ik ervan? Ik was 8 maanden zwanger van ons tweede kindje, onze zoon zou over een paar maanden voor het eerst naar school gaan en ikzelf had net mijn bedrijf weer een beetje op poten na een gedwongen time-out vanwege een venijnige tumor die uit mijn bovenkaak was verwijderd. Ik stond op zijn zachts gezegd niet te trappelen om het vertrouwde leventje weer opzij te schuiven voor een vaag bestaan als expat-miepje in een duister land. Want dat was mijn eerste beeld. Manlief aan het werk in den vreemde, kind naar de international school en ik een beetje koffie drinken en naar golfles met de andere 'vrouwtjes-van' omdat ik zelf niet zomaar mag werken in China.
Maar goed. Ik ben ook de beroerdste niet, dus toen onze prachtige dochter 10 weken oud was en het nodige aan inentingen achter de rug had, vertrokken we met het hele gezin op schoolreisje naar Shanghai. Om de stad te leren kennen, een huis te zoeken en om naar scholen te kijken. En eerlijk is eerlijk, ik vond het erg leuk.
Shanghai is een combinatie van New York en Rotterdam, maar dan op zijn Chinees. Een echte havenstad, maar wel heel jong en hip, veel indrukwekkende hoogbouw, maar ook prachtige groene lanen met oude sjieke huizen. De knoop werd doorgehakt, we gingen het avontuur aan. Op 20 augustus, tijdens de Olympische Spelen, zouden we vertrekken.
Inmiddels hebben we onze eigen Olympiade achter de rug. Marathonsessies bij de gemeente en andere instanties zijn gelopen, bureaucratische hordes door het emigratieparcours zijn geslecht, onze inboedel vaart ergens op de oceaan, het nieuwe huis is gehuurd en onze zoon gaat na de vakantie naar een internationale kleuterschool. En koffiedrinken dat doe ik nu liever op een terrasje op Peaople's Square, zonder andere expat-miepjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten