!!! Adreswijziging !!!

We zijn er weer! In de categorie, je moet toch wat, heb ik een pagina aangemaakt op Hyves.nl . Omdat dit een .nl adres is, ga ik ervan uit dat dit in de lucht blijft. Hyves is naar mijn mening niet zo fraai en handig , maar het werkt. De oude teksten kon ik ook importeren, de foto's bij de stukjes niet, maar ik zal binnenkort nieuwe fotoalbums toevoegen.

het directe nieuwe adres is: http://shanghaiaandemaas.hyves.nl/blog/
je kan ook naar www.hyves.nl en dan zoeken op Talitha Vermaas, aanklikken en op 'blog' of 'foto's' klikken

Groetjes, Hendrik, Talitha, Tristan en Sophie

Rood tape

Beste fans,
In al haar wijsheid heeft de Chinese overheid besloten alle duizenden blogs achter blogspot.com en blogger.com, plus YouTube te blokkeren. Niemand weet waarom. Dat gebeurt blijkbaar wel vaker en blokkades worden ook weer zonder reden opgeheven. Met andere woorden: iedereen buiten China kan de blog zien, maar ik kan geen nieuwe berichten meer plaatsen vanuit China. Dit laatste berichtje post ik via een enorme omweg, maar die wil ik liever niet dagelijks gaan gebruiken, omdat ik niet weet of het veilig is.
Kortom, contact weer via de e-Pmail en tot nader bericht... bedankt en tot ziens!

Tal

De Boeddha's die achterbleven

In 1882 maakte de vrome Chinese monnik Hui Gen een pelgrimstocht naar Birma, en op de terugweg naar zijn klooster op het eiland Putuoshan (zo'n 250 km onder Shanghai)nam hij een paar souveniertjes mee: vijf enorme Boeddha-beelden, elk gemaakt van een enkel stuk kostbaar jade. Aangezien het grootste beeld alleen al 1000 kilo woog, bleek het een heel gesjouw en eenmaal in Shanghai konden de beelden niet allemaal met de ferry mee. De monnik zag blijkbaar in dat hij het lot niet moest tarten door heen en weer te gaan varen, dus hij liet twee beelden achter in Shanghai. Er werd een tempel gebouwd om de beelden een vast nieuw onderdak te geven en de monnik vertrok met de resterende drie beelden naar zijn klooster, maar daar zijn ze nu niet meer. Tot op de dag van vandaag weet niemand waar ze gebleven zijn, een mysterieuze zaak. De huidige tempel is de jongste van Shanghai (die uit 1882 brandde af en werd herbouwd in 1918)en het is de populairste tempel, zowel onder de Chinezen als de toeristen.
In de serie, 'we doen weer eens een tempeltje vandaag', vertrokken we gistermiddag richting noord-Shanghai, een buurt waar ik eigenlijk nog nooit geweest was. Na de drukte van Yan an lu, de eindeloze winkels op Nanjing lu en de Art deco huizen langs Beijing lu, reden we door een gezellig Chinees woonbuurtje met veel groene straten, de typische laan-huizen, kleine winkeltjes en parkjes. Opeens sloegen we linksaf een klein straatje in met aan de ene kan een fabriek en aan de andere kant de poort van de tempel, heel onopvallend zo midden in de woonwijk. Het was gelukkig niet druk. Zo te zien waren er gisteren, op de dag van de herdenking, veel mensen geweest, want de wierrookbranders stonden aardig vol. De twee jade beelden hebben ieder hun eigen gebedshal. In de eerste hal staat het beeld van de zittende Boeddha in lotushouding op het moment van verlichting, 1000 kilo zwaar en bijna twee meter hoog. Het is werkelijk een prachtig beeld, de groene jade is bijna doorzichtig, de Boeddha kijkt je aan met een zachte glimlach en het beeld is helemaal bezet met edelstenen. In de andere hal kun je de liggende vesie bewonderen, Boeddha met een vredige glimlach op het moment van de dood. Dit beeld is maar een meter lang, maar zo mogelijk nog mooier dan de andere en het is ook weer helemaal afgewerkt met edelstenen.
Hierna hebben Sophie en ik nog een beetje door de tempel gewandeld en genoten van de rust en de bijzondere rituelen die er aan de gang waren. De tempel is namelijk nog volop in gebruik; overal zie je (vrij jonge) monniken rondlopen in hun goudgele wapperende pijen, druk met gezang, gebeden, een gezellig praatje of even op de mobiel praten met wie zal het zeggen. Sophie kreeg nog diverse aaien over de bol en ze vond die meneren wel aardig geloof ik. Dat vind ik wel erg leuk aan de tempels hier, je kunt er gewoon naar binnen, iedereen is met zijn eigen ding bezig en ik als bezoeker kan er ook gewoon lekker op een muurtje gaan zitten om alles eens te observeren. Niemand die zich eraan stoort. Een oase van rust in deze chaotische stad. Tenminste, totdat er een kudde Italiaanse toeristen binnenkwam, tjongejonge, wat zijn die toch altijd aanwezig. Kakel de kakel, korte broeken, topjes en slippers en maar herrie maken. Het was weer tijd om op te stappen.

Een jaar na de grote klap

Gisteren (12 mei) was het precies een jaar geleden dat in China, in de provincie Sichuan, de aarde begon te schudden en een allesverwoestende aardbeving het leven van miljoenen mensen in een hel veranderde. Als zoiets zo ver weg van je eigen bedje gebeurt, denk je, jee wat erg, het is een poosje in het nieuws en daarna verdwijnt zo'n gebeurtenis weer langzaam naar de achtergrond wanneer ander wereldnieuws de aandacht gaat vragen. Dat is logisch, zo is het leven. Maar doordat wij nu hier wonen, is deze ramp niet weggezakt in de geschiedenis van gedachten. Eigenlijk iedere dag stond er wel iets over in de krant: nieuwe ontwikkelingen, cijfers, wondertjes, hulpprojecten, inzamelingsacties, noem maar op. Nu, 1 jaar na dato, staat de officiele teller op 68.712 doden, 17.921 vermisten, 4,45 miljoen (!) gewonden, ruim 7.000 verminkten en een niet in geld uit te drukken bedrag aan materiele schade. En in de aanloop naar de herdenking op 12 mei, kwamen er heel veel persoonlijke verhalen los, hartverscheurende verslagen van gewone mensen die alles zijn kwijtgeraakt.
Zoals dat van een man, een van de ongeveer 100 mannen die overgebleven zijn, nadat een complete berg instortte bovenop hun geboortedorp. Alle vrouwen, kinderen en ouderen liggen in een natuurlijk massagraf, 100 meter diep onder het puin van de berg. Deze mannen werkten als migrant in een andere stad of streek om voor hun familie te zorgen en nu hebben ze niets meer. Het is maar een van de vele tragedies van de ramp die ook grote gevolgen heeft voor de toekomst, want een hele generatie jonge mensen is verdwenen, kinderen die later voor hun ouders zouden gaan zorgen. Wereldwijd is er veel commotie en aandacht geweest voor het grote aantal schoolkinderen dat is gesneuveld. Op het tijdstip van de beving zat iedereen op school en veel scholen zijn compleet ingestort. Alleen al op een middelbare school in de stad Beichuan zijn 1.000 van de 3.000 leerplichtige kinderen omgekomen... vreselijke aantallen. Wat mij gisteren weer opviel is het grote verschil tussen Westerse en lokale verslaggeving. Op de BBC werd ingezoomd op het verhaal van de scholen. De verslaggever vertelde dat de overheid zich hult in stilzwijgen over waarom er zoveel scholen zijn ingestort en dat niemand verantwoordelijkheid wil nemen, er strikte censuur is op dit onderwerp en dat ouders geen antwoord krijgen op de vraag, 'hoe kan dat nou'? Hier horen en lezen we dat er wel degelijk onderzoeken gestart zijn, dat bouwinspecteurs in veel gevallen geconcludeerd hebben dat gebouwen in deze toch vaak armere dorpen en stadjes, uit het tijdperk stamden dat er nog volgens andere bevingseisen gebouwd werd, en dat bij nieuwere scholen die toch ingestort zijn, de aannemers onder justitieel onderzoek gesteld zijn. Bij wet moet nieuwbouw van openbare gebouwen nu namelijk voldoen aan kracht 8. Wat is waar? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, maar ik durf wel te beweren dat het niet zo is dat de overheid dit maar in de doofpot heeft gestopt. De prioriteiten liggen alleen anders nu. Sommige steden moeten compleet opnieuw opgebouwd worden, sommigen zelfs tientallen kilometers verderop omdat de beving het landschap heeft veranderd, rivieren anders zijn gaan lopen en men niet meer wil gaan bouwen op bekende breuklijnen. Mensen wonen in noodgebouwen, fabrieken en andere inkomstenbronnen voor arbeiders zijn weg. Het is een bijna onmenselijke opdracht voor de overheid om dit deel van het land weer op poten te krijgen, maar het begin is gemaakt, al zal de klap nog wel jaren en jaren nadreunen.

Ter illustratie een artikel uit de Shanghai Daily, wat treffend beschrijft hoe mensen het leven weer voorzichtig durven op te pakken.

"FROM time to time Huang Changrong wonders about the two-month-old baby she is holding: has time reversed and brought her back to the days when she was a young mother, or is this the grandchild she never met? Huang lost her daughter in the devastating earthquake that destroyed their homes in Mianzhu City. "Had she not been pregnant, she'd have easily survived. She used to be so agile," Huang said. Her 22-year-old daughter was due to give birth in three months when she died after her four-story apartment building collapsed. Now, at 42, Huang is a mother again. The baby was a pleasant surprise, as well as a headache for her and her 48-year-old husband Wang Xinglin. "When he grows up and gets married, we'll be nearly 70 - too old to help him build a home or bring up his children," said Huang.

Another bereaved mother, Zhao Rong, seemed to forget her loss when she talked about her new pregnancy. "This time I want a girl, because I already have a good boy," said Zhao, 35. Then her smile gives way to sadness at the memory of her eight-year-old son, a second grader whose body was never found after his school collapsed. The boy and his father were both killed. A town official, Zhao Rong, was too busy to concentrate on her own grief at first, helping rescue and relief workers relocate 1,800 people away from a swelling quake lake. She now keeps her pain to herself. Every night, she subconsciously makes room for her son when she goes to bed. "Sometimes he'd climb on to my bed at night, saying he felt cold sleeping alone," she said. In January, she married again. "I told myself that life must go on, that my husband and son would be happy to see me carry on," she said. Before her remarriage, Zhao burnt all the old family photos. "They are here in my mind," she said, pointing to her head.

In Beichuan County alone, several hundred people who lost wives or husbands have remarried. Classified ads in local newspapers often state "quake-widowed" alongside the advertiser's height, occupation or income level. "Remarriage is the simplest, but most effective way to reignite hope in these lonely hearts," said An Guangxi, a Shanghai-based photographer who visited Beichuan four times to record the lives of the survivors. "Many said remarried life was not perfect, but was better than living in the shadow of past miseries."An's work has been collected into a photo exhibition at the Shanghai Library, entitled "Memories of Life."

The quake disaster helped Chen Yan, 37, find his true love.The Chengdu-based businessman and volunteer lifted 29 students from school ruins in Dujiangyan. One of the girls he brought out died later in hospital, but her cousin, Peng Lu, a waitress in Mianzhu, fell in love with him. The couple were married yesterday. "We all suffered heartbreaks last year," Chen said at the wedding, which began at 2:28pm, the time the earthquake hit. "We hope 2009 will bring us happiness and laughter."

Villa Balconia

Je hebt niet veel nodig om het naar je zin te hebben; zon, water, een koele versnapering, lekker eten en goed gezelschap. De afgelopen week is de zomer hier losgebarsten; sinds dinsdag is het dik over de 30 graden en in het afgelopen weekend stond de thermometer op 37 graden...in de schaduw. Dat is ook weer even wennen, want hoewel we hier al een hele tijd aangenaam weer hebben, was het nog niet zo heet geweest. Dus zaterdag hebben we het zwembad uit de kast getrokken en de waterbaan in elkaar gezet, een grote parasol gekocht en resort Villa Balconia kon in gebruik genomen worden. Een beetje water en wat badspeeltjes blijven toch het allerleukste speelgoed voor de kleintjes, dus die hoorden we niet meer.
En omdat er ook altijd wel iets te vieren valt (een 14-jarige bruiloft, een verjaardag, moederdag en het-is-mooi-weer-vandaag-wat-is-het-leven-fijndag, gingen we s-avonds met de drie families naar een heel bijzonder restaurant, in het oude gedeelte van Shanghai. Dit restaurant is alleen bekend bij mensen die het via via weten; ze adverteren nergens, er is geen uithangbord, je leest er nooit wat over. Fan had het adres gekregen van een klant in HongKong, en volgens die man is dit een van de beste Chinese restaurants van Shanghai, dus we waren benieuwd. We reden een mooie laan in en we hadden alleen een huisnummer. Het nummer stond aan de ingang van een heel smal steegje en volgens Fan stond er een bordje dat er een openbaar zwembad zat, maar een restaurant? Maar toch, in het steegje was weer een poort en eenmaal door die poort stond je ineens in een gigantische tuin van een oude villa, een prachtig gebouw dat je vanaf de straat helemaal niet kunt zien. Het bleek maar weer eens dat Shanghai vol verrassingen zit als je iets verder kijkt dan je neus lang is. Binnen had men het huis precies zo gelaten zoals het vroeger was. Het was jammer dat je zo opvalt met een kastje in je binnenzak, want er stond heel wat origineel art deco meubilair dat ik heel graag had willen meenemen! In iedere kamer stonden grote tafels, prachtig gedekt met sjiek servies. O jee, dat wordt wat met vier springkikkers en een baby, want het was iets sjieker dan we verwacht hadden. Maar de kids hebben zich keurig gedragen en er is maar 1 glas sinaasappelsap omgegaan (drie keer raden door wie!). Fan deed de bestellingen en we hebben inderdaad geweldig lekker en weer bijzonder origineel gegeten.
Zondag was het weer languit onder de parasol en in het zwembad. Wat wil een expat nog meer?!

Henry heeft hoofdpijn...proost!

Voor veel mensen was het zaterdag een bijzondere dag: voor Tristan, want die ging voor het eerst logeren, voor Sophie, want die ging mee, voor Olga, want die mocht oppassen, voor papa en mama, want die gingen hun kroost voor het eerst bij iemand anders achterlaten hier in China, voor Mandy, want die had 'ja' gezegd tegen Henry, voor Henry, want die had 'ja' terug gezegd....en voor nog zo'n honderd andere bruiloftsgasten die vanavond tijdens een feestelijk diner kwamen vieren dat Mandy en Henry Wu elkaar ongeveer zes maanden geleden eeuwige trouw hadden beloofd. Mandy is een van de Chinese dames bij Hendrik op kantoor, en wij en Dolf en Jirla hadden als enige niet-Chinezen een uitnodiging gekregen, een hele eer! Natuurlijk wilde ik graag mee (hoe vaak krijg je de gelegenheid om een Chinese bruiloft van dichtbij mee te maken?), en gelukkig vonden we in de moeder van bus-buddy Lucas een zeer betrouwbare oppas. Sinds de daadwerkelijke trouwdag was er genoeg gespaard voor het feest en nu werden we al om vijf uur verwacht, in een zalencomplex vlakbij ons huis. We hadden bedacht om te gaan lopen, maar het regende pijpenstelen. We hadden ons nette pak aan en de haren zaten in de krul, dus we belden toch maar een taxi. Die vent baalde natuurlijk dat het maar zo'n kort ritje was, zodat hij via 1x links en drie keer rechts uiteindelijk terecht kwam waar hij ook met 1 x rechts had kunnen komen. Hij dacht zeker dat wij niet wisten waar het was, maar wij hadden er wel lol in dat hij met deze enorme omweg nog 50 cent extra had verdiend.
Bij binnenkomst stond het bruidspaar al klaar in een weelderige binnentuin, alwaar ze in een uur tijd ongeveer honderd keer op de foto zijn geweest met alle gasten. De bruid zag er prachtig uit in een klassieke witte jurk, die naar later bleek, jurk nummer 1 van de vier creaties zou zijn die ze die avond zou dragen. Het mag wat kosten. We werden door een glimmende moeder-van-de-bruidegom naar onze stoelen begeleid, terwijl ze bleef buigen en zeggen wat een eer het was dat we waren gekomen. De zaal was van boven tot onder gedecoreerd met gouden krulornamenten, levensechte replica's van beroemde Italiaanse standbeelden en de taart en de roze champage stonden al klaar. Langzaam liep de zaal vol en stipt om 6 uur begon de ingehuurde ceremoniemeester, type Chiel Montagne, met het programma. We verstonden er natuurlijk niets van, maar de strekking was wel duidelijk en met wat vertaalwerk van de andere collega's konden we het prima volgen. Onder de gasten waren witte rozen uitgedeeld en die moesten we 'verstoppen' (in de praktijk lagen ze op tafel tussen het eten, maar goed). Henry moest ze zoeken en toen was hij klaar om de bruid naar binnen te begeleiden. Alle vrijgezellen zitten aan tafel bij het bruidspaar, en zij stonden nu met confetti-knallers langs het gangpad, terwijl het bruidspaar, verblind door een grote toneelspot, naar het podium schreed. Chiel Montagne had nog wat vaste grapjes en ingestudeerde anekdotes paraat, er werd gezwaaid naar familieleden, de taart werd gesneden, de champagne geknald en ondertussen viel iedereen aan op de enorme hoeveelheid gerechten die maar bleef komen: koude schotels, fruit, vis, kreeft, pekingeend, stoofvlees, rijst, soepen, diverse groentes, kwal, zeekomkommer, noodles, nog meer vis...het ging maar door. Ondertussen verscheen de bruid in jurk 2, een hemelsblauwe wulpsere creatie en deelde ze aan iedere tafel een brandende kaars uit. Er werden ook heel veel sigaretten uitgedeeld, want roken brengt geluk aan het paar (?) en de toch behoorlijk hoge zaal begon aardig blauw te staan. Bij de derde ronde voedsel, was de bruid omgetoverd tot een traditionele Chinese schone in een klassieke qipau, erg mooi, en toen begon het interessante gedeelte van de avond: het proosten. Het was opvallend dat er niet veel alcohol op tafel stond, wat wijn en bier, maar de meesten zaten toch aan de cola. Bij het proosten ging het paar langs de tafels om te proosten met speciale gasten. De bruid nipte steeds heel verstandig aan haar glaasje, maar de bruidegom had er zin in en nam steeds drie flinke teugen rode wijn, waarna hij weer bijgeschonken werd door zijn moeder die achter hem aan liep met in iedere hand een fles. En dat ging best hard! Tegen de tijd dat ze bij ons waren, kon hij nog amper rechtop staan, maar hij was reuze lollig en na onze felicitaties riep hij 'thankyouuuu thankyouuu'! en nam nog eens drie slokken. Hij had nog zeker acht tafels te gaan!! Terwijl de bruid in de laatste jurk verscheen, een westerse sjieke cocktailjurk, werd de taart verdeeld. De bovenste etage was helemaal voor de vrijgezellentafel en de andere twee etages werden verdeeld in enorme hompen, die zo links en rechts op de rest van de bergen eten werden gezet. Per tafel moest je het zelf maar verdelen, hahaha! Ik liet me niet kennen natuurlijk en ik kan je vertellen dat bruidstaart eten met stokjes een stuk gemakkelijker is dan met stokjes zeekomkommer eten ! Om 9 uur begon de bediening de nepbloemstukjes van tafel te halen, het was alweer voorbij. We vonden het eigenlijk een beetje genant om nu Sophie alweer op te halen bij de oppas, want Olga had zich er zo op verheugd, dus we gingen nog maar even naar het hotel aan de overkant van de straat waar we nog een tijdje lekker in de lobby gezeten hebben met een cocktail. Het was weer droog geworden, en we zijn lopend naar huis gegaan. Tristan lag lekker te slapen, die halen we morgenochtend op en Sophietje sliep thuis braaf verder in haar eigen bed.
Arme Henry, morgen moet hij op huwelijksreis; die heeft echt hoofdpijn in het vliegtuig. Proost jongen!

Dag van het ja-woord

Terwijl in Nederland de kater van Koninginnedag nog wel een tijdje zal nabonzen in ieders hoofd, was het vandaag in China een nationale feestdag; 1 mei, de dag van de arbeid. Met arbeid heeft het niet veel meer te maken, want bijna iedereen is vrij. Het was schitterend weer, echt de eerste zomers warme dag van het jaar, en we hadden bedacht dat het leuk was om met Fan, Ron en Joshua te gaan picknicken in het natuurgebied bij Sheshan, zo'n 40 kilometer verderop. Maar al aan het einde van onze straat bleken we niet de enige te zijn die bedacht hadden om vandaag een dagje buiten de stad door te brengen. Alle 16 banen tot aan de buitenring stonden muurvast. De chauffeur wist nog wel een binnendoorweggetje naar de oprit, maar toen we er bijna waren, zagen we dat de 20 banen van de ring ook muurvast stonden. Tijd voor plan B. We konden nog net draaien, op naar de dierentuin, want daar kun je ook perfect picknicken op de vele grote grasvelden. Plan B eindigde in een enorme rij auto's die een parkeerplekje aan het zoeken waren, minimaal zo'n 10 minuten lopen vanaf de dierentuinpoort, en toen we door de hekken keken was het wel duidelijk dat je geen centimeter ruimte had om je kleedje uit te vouwen. Tijd voor plan C. Tegenover het kantoor van Hendrik is een mooi park waar je, en dat is uitzonderlijk voor Shanghai, op het gras mag komen. Laten we dat dan maar proberen. En ja hoor, hier konden we makkelijk naartoe rijden, sterker nog, het was eigenlijk hartstikke rustig in het park. We hadden nu bijna een uur gereden om uiteindelijk in het park te belanden waar we in 10 minuten naar toe kunnen fietsen, wat een grap zeg. Wat wel heel jammer was, was dat we net een massale trouwceremonie hadden gemist van zeker 20 bruidsparen waarvan de bruidegom in het leger zat. Ze waren net aan het opruimen en her en der waren nog wat stelletjes aan het poseren, maar het officiele gedeelte was al achter de rug. We vonden een lekker plekje onder de bomen, helemaal voor onszelf alleen en de kids hebben de hele dag naar hartelust kunnen rennen, voetballen en gek doen. Volgens Fan is 1 mei traditiegetrouw een dag waarop heel veel mensen gaan trouwen, omdat de familie dan vrij is. En inderdaad, afgezien van de 'militaire' paren, was het park de hele dag het decor van poserende stelletjes en hun entourage, een boeiend schouwspel. Ik ging eens een rondje lopen met Sophie en door het park heen werkten een stuk of 40 paartjes het lijstje met dezelfde 'unieke' plekjes voor een mooie foto af: voor de fontein, op het ene bankje bij de bloesemboom, onder de pergola, bij de vijver, bij de waterval. Soms stonden de paren zelfs in de rij te wachten voor dat ene hekje of die ene rotspartij en op het grote grasveld waren er vier paren tegelijk aan het poseren. Zo leuk prive allemaal! Wat ze verder allemaal gemeen hadden, was dat de bruiden met ongelofelijk veel make up en haarlak bewerkt waren en dat de bruidegommen er over het algemeen in een slecht zittend huurkostuum bijstonden met een blik van 'wat doe ik hier in godsnaam, mag ik al naar huis, even mijn mobieltje checken.' O ja, en de meeste dames huppelden rond op ongelofelijk hoge rode lakpumps, het schijn geluk te brengen.
Toen de picnickmanden grotendeels leeg waren en de neuzen een beetje aangebrand raakten, zijn we maar weer eens opgestapt. Morgenavond hebben Hendrik en ik onze eerste Chinese bruiloft van een van de collega's van Hendrik, ik ben benieuwd of de bruid rode hakken of gympies aanheeft!

Oranje elite

Hoezee, de Majesteit viert weer haar verjaardag. Als trouwe Hollanders hebben wij natuurlijk de vlag buiten gehangen vanmorgen, maar daar laten we het dan ook bij. Gisteren was er een receptie op het consulaat met haring en oranjebitter, maar dat hebben we even overgeslagen, je moet het ook niet overdrijven nietwaar! Wat nou wel leuk was geweest, was Koninginnedag voor de kinderen. Dat was vorige week zondag. Via de Nederlandse Vereniging hadden we een uitnodiging gehad voor een spelletjesmiddag, sponsorloop en vrijmarkt speciaal voor de kinderen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar dat weekend had Sophie koorts en Tristan was ook niet echt lekker. Bovendien ging het in de loop van de middag traditiegetrouw plenzen en stormen, dus we waren niet geweest. En dat was maar goed ook, want ik denk dat mams anders ernstige ruzie had gehad. Een deel van de activiteiten zoals de spelletjes en de vrijmarkt waren (achteraf gezien)georganiseerd door de Oranje Draak. Dit is een organisatie die Nederlandse kinderen naschools Nederlands onderwijs biedt op de diverse internationale scholen hier. Er is veel aandacht voor taal en lezen, en cultuurzaken (geschiedenis, koningshuis, Jip en Janneke enz). Best goed denk ik voor sommige kinderen, bijvoorbeeld die hier geboren zijn en Nederland alleen kennen van een vakantie of die 1 Nederlandse ouder hebben. Voordat we hier naartoe kwamen, hadden we ons er ook nog in verdiept, maar voor Tristan vonden we alle andere nieuwe dingen wel even genoeg; eerst maar eens Engels leren, goed Nederlands en wie Jip en Janneke zijn leert hij wel van zijn moeder thuis. Enfin, diverse andere kennissen waren wel naar de Koninginnedag geweest, kindertjes hadden hun speelgoeddozen eens omgekeerd, prijsjes geplakt en het verkoopkleedje gestreken. Maar eenmaal ter plekke bleek dat je alleen mocht meedoen als je een leerling was van de Oranje Draak. Belachelijk! Zij hadden het georganiseerd en dus was het alleen voor draakjes. Diverse vaders en moeders konden hun huilende kinderen weer mee naar huis nemen en een rel was geboren, want blijkbaar was dat ook niet bekend bij de Nederlandse Vereniging.
Wellicht leren ze de kindjes in de eliteklasjes niet dat Koninginnedag van oorsprong een volksfeest is, bedoeld voor iedereen, jong of oud, draakje of geen draakje. Of zou de nadruk toch liggen op koloniale geschiedenis? Toch eens even met Trix bellen wat zij ervan vindt.

Uiteraard is ieder leed altijd weer relatief. Ook hier in China is het bloedbad in Apeldoorn voorpaginanieuws en heeft iedereen op internet of op CNN de beelden gezien. Niet te bevatten hoe diep iemand kan zinken om zoveel verdriet te veroorzaken. Weer een zwarte regel op de alsmaar langer wordende lijst bizarre gebeurtenissen in het beschaafde Holland.

Earth Day en de '20-ties

Vandeweek was het wereldwijd Earth Day, een dagje om stil te staan bij hoe wij gebruik maken van de aarde en respect hebben voor de natuur. Samen met de Shanghai Zoo, organiseert de school van Tristan Earth Day in Shanghai en gisteren was het zover. Het evenement trekt naast de leerlingen en hun familie, ieder jaar zo'n 4.000 bezoekers. De kinderen waren al weken bezig met allerlei projecten in de klas, ieder op hun eigen niveau. Tristan is inmiddels een ware recycle-expert, hij heeft een 'wurm-farm' gemaakt en weet nu dat de wormen zijn appelschillen tot nieuwe aarde verwerken, we hebben een adoptieplant die we om de dag moeten vertroetelen en opmeten, hij weet hoe de dino's zijn uitgestorven en welke beestjes er nu op het randje balanceren, hoe je drinkwater kunt besparen en hij heeft een zonnestelsel gemaakt. Het is toch wat zo op je vierde. Op een van de weides in de Zoo was het festivalterrein met allerlei stands, landenpaviljoens en activiteiten. Er was ook een groot toneel waar allerlei schoolkinderen demonstraties gaven. Om half 12 was het toneel voor de Kung Fu groep van Tristan. Op de klanken van 'Everbody was Kung Fu fighting (hoaa!)', lieten de kleine stoere mannen en vrouwen aan het enorme publiek zien wat ze de afgelopen 10 weken hadden geleerd en het ging geweldig! Groot applaus, grijnzende snuitjes! De rest van de middag hebben we vanalles gedaan en lekker van het mooie weer genoten.
Vandaag was het alweer zo'n mooie dag en we zijn eens naar de andere kant van Shanghai gegaan, richting het noorden. De bestemming was Duolun lu, een originele jaren '20 straat die alle uitdagingen van de tijd heeft doorstaan. Het straatje van zo'n halve kilometer is nu tot cultureel erfgoed verheven en er mogen geen auto's rijden. De originele baksteenhuisjes, villa's, winkeltjes en openbare gebouwen zijn allemaal keurig bijgehouden en het is net of je de filmset van een jaren '20 film binnen stapt. In deze buurt hebben veel bekende schrijvers en kunstenaars gewoond en deze mensen zijn vereeuwigd met levensechte bronzen beelden die in hele normale scenes links en rechts langs de straat te vinden zijn. Soms heb je er niet eens erg in dat het een beeldengroep is die thee zit te drinken! We hebben langs alle antiekwinkeltjes en bijzondere gebouwen geslenterd en een kopje koffie gedronken in het Old Film Cafe dat gevestigd is in een villa uit 1923. Een bronzen Charlie Chaplin staat naast de deur en binnen zijn de muren behangen met oude filmposters, Chinese pin-ups en originele ansichtkaarten. In een van de antiekwinkeltjes vroeg de oude eigenaar, voorzien van prehistorische bril met jampotglazen, of we het een en ander voor hem wilden voorlezen. Hij had blijkbaar wat spullen ingekocht, een prent, een wapenschildje en een of ander naambord, en daar stonden Engelse en Franse teksten op. We konden het wel lezen, maar ja, naar het Chinees vertalen is een ander verhaal! Met handen en voeten kwamen we er toch uit en hij leek tevreden met wat we zeiden. Vlakbij het straatje was ook een mooi park waar we nog een uurtje gewandeld hebben. We waren weer de enige westerlingen tussen de dansende, zingende, tai chi-ende, badmintonnende, slapende, etende en debatterende oudjes.

Dodo Airlines

Je zou denken dat in deze barre economische tijden, een bedrijf er alles aan doet zijn schaarse klanten in de watten te leggen. Je hebt ook bedrijven die als eerste bezuinigen op de customer service afdeling. Neem nou de KLM.
Het mag bekend zijn dat Hendrik regelmatig in het vliegtuig zit en hij heeft inmiddels dan ook het erepasje van de KLM op zak; Platinum-member. Dit pasje staat vol fijne airmiles, te besteden aan tickets of hotels en levert wat andere handige dingen op voor de frequent flyer. We mogen een keer per jaar op kosten van het bedrijf op 'home leave' en dat hadden we in februari al besteed, maar deze zomer wilden we toch ook een paar weken naar huis. Geen probleem, papa had genoeg punten voor twee retourtjes Shanghai-Amsterdam en Sophie is nog gratis. Nou is het aantal gratis stoelen per vlucht beperkt, dus ik had eind februari al gereserveerd: vrijdag 12 juni om 10.10 uur vanaf Pudong. Prima. Vorige week ging Hendrik ook maar eens een ticket boeken voor die vlucht, maar toen de secretaresse het vluchtnummer doorgaf, bleek dat onze blauwe vrienden de vlucht verplaatst hadden naar 23.30 uur, aankomsttijd vijf uur smorgens op Schiphol. Nou moe, hoe kan dat nou?? Daar wisten we niets van. Maar eens even bellen met Flying Blue, volgens het pasje wereldwijd dag en nacht bereikbaar. Niet dus. "U kunt ons bereiken tijdens kantooruren, daarbuiten kunt u op de website terecht". In Shanghai is het kantooruur en de website doet het niet. Dat gaat lekker. 's-Avonds ging het beter, een telefoniste aan de lijn.

'Ja hallo, ik bel vanuit Shangai, hoe zit dat met die vlucht?'
'Die is verplaatst mevrouw.'
'Waarom?'
'Dienstregelingwijziging.'
'En waarom weet ik dat niet?'
'Ehhhh.....hoe bedoelt u?'
'Nou, misschien is het sympatiek om mensen te informeren zodat je niet al om acht uur smorgen met twee kleine kinderen op het vliegveld staat terwijl je pas om half twaalf s-avonds moet vliegen?'
'Ehhh....ja daar heeft u wel gelijk in. O wacht, er staat een aantekening bij uw boeking dat er een voornemen is om nog contact met u op te nemen. '
'Een voornemen......ja ja. Hoe moeilijk is het om iedereen even een mailtje te sturen zodra er iets verandert?'
'Dat kan onze database niet mevrouw.'
'Tjonge... Ik wil die vlucht niet, wilt u me omboeken naar de vlucht van 12.50 uur?'
'Ehhh...nee dat kan niet want u heeft twee tickets op airmiles gereserveerd.'
'Dusssss??? Wilt u me nu omboeken naar de vlucht van 12.50 uur?!'
'Momentje..dit moet ik even overleggen.'
Twintig Shanghaitelefoon-minuten later:
'Goed nieuws mevrouw de Zeeuw, u kunt toch met de vlucht van 12.50 uur mee, omdat het via een Platinum-member was.'
'Fijn.'

Nou, als was het op een pasje van de Kabouterknutselclub geweest, echt dat we niet midden in de nacht weg waren gegaan. En we zijn niet de enigen hoor, dit soort dramaverhalen (en nog veel veel erger en onbeschofter) horen we heel veel. Conclusie: de KLM heeft het niet helemaal begrepen De zwaan kunnen ze beter vervangen door een Dodo, ook gedoemd tot uitsterven. En dan nog eens wat, wij Hollanders behoren tot de langste volkeren ter wereld... KLM is toch nog steeds een soort Nederlandse firma...drie keer raden wie er in de top 5 van maatschappijen met de minste beenruimte staat? Juist. Fijn voor al die langbenige Hollanders. Helaas hebben we voor deze route geen alternatief, maar dat komt vast nog wel. Op 12 juni gaan we maar weer met Dodo Airlines mee.

Illustratie: Hendrik de Zeeuw, vrij te gebruiken.

Column 8: Angstzweet in de bilnaad

Het zijn de eenvoudige dingen die het leven aangenaam maken, en dat besef je je pas als je ze niet meer hebt. Neem nou een Rotterdams fietspad. Fietspad? Jazeker. Stel je een stad voor zonder fietspaden, waar de gemiddelde doorgaande weg al snel vier tot zes banen breed is, waar de auto minimaal het formaat SUV heeft en waar ongemotoriseerd verkeer, zoals de fietser of de voetganger, compleet rechtenloos onderaan de verkeersvoedselketen bungelt. Welkom in Shanghai! De tijden dat de Chinezen massaal per degelijk Mao-rijwiel van A naar B peddelden, zijn stoffige geschiedenis. Binnenkort start er dan wel een proef met gratis witte leenfietsen, maar voorlopig is de automobiel heer en meester op de openbare weg en daar moet alles voor wijken. Als je ook maar iets te besteden hebt, heb je motorisch aangedreven vervoer, al is het maar een snorfiets. Fietsen is voor de armen. Of voor die maffe expats. Voordat wij naar Shanghai vertrokken, had ik geinvesteerd in een glimmende Sparta Mama-fiets, zo een met een kinderzitje voor en achter, een lage instap en een rekje voor de buggy. Een soort vrachtwagen op twee wielen zeg maar. Eenmaal hier vond ik het doodeng om per fiets ergens heen te gaan, dus een smoesje was snel bedacht; de kleine is er nog niet aan toe, het regent, wat een storm vandaag.... en de Sparta verdween langzaam maar zeker onder een dikke laag stof. Vorige week moest mijn dochterje voor een inenting en de kliniek is net te ver om te lopen, maar eigenlijk te dichtbij om een taxi te pakken. Het was droog, windstil en het was geen spitsuur, dus de eerste fietstocht moest er maar eens van komen. Bovendien was ik op weg naar een kliniek, dus als het mis mocht gaan, zaten we in ieder geval op de goede route. Met het angstzweet in de bilnaad en een lichtvochtige bovenlip, stortte ik me met de helft van mijn kostbaarste bezit voorin het kinderzitje in de verkeersjungle van Shanghai. Mijn dochter vond het fantastisch en bij iedere meter die we zonder piepende remmen aflegden, ontspande ik een beetje. Tijdens de terugreis viel me pas op dat auto’s vaart minderden als ze me passeerden. Diverse keren stak er iemand zijn hoofd uit het raampje om breed lachend mijn bolide te bewonderen. Zo’n fiets hadden ze nog nooit gezien! Duimen gingen omhoog en we kregen zelfs af en toe voorrang. Handig hoor zo’n Hollandse fiets, maar ik zou toch liever de Rotterdamse fietspaden hier hebben.

Geld, macht en vaderland

Het was weer lekker weer vandaag en we gingen eens lunchen met papa. Niet ver van waar Drik werkt, loopt Hongqiao lu, een van de langste straten van Shanghai en na de lunch ging ik die eens een stukje verkennen. Ik kwam langs mooie jaren '20 villa's, sommigen bewoond, anderen met horeca en een enkele stond leeg. Klimop had bezit genomen van de schoorstenen en de luiken voor de ramen en de kunstige smeedijzeren hekken stonden langzaam weg te roesten. Ik wist dat ergens op dit deel van de kilometerslange weg het 'Shanghai International Cemetery' moest zijn, de enige begraafplaats waar buitenlanders die iets betekend hebben voor Shanghai, begraven zijn. Maar belangrijker voor de Chinezen is dat hier een deel van de beroemde familie Soong begraven ligt en dan vooral de dochter Ching Ling. Ching Ling heeft ook wel de bijnaam 'moeder des vaderlands'. Als men het hier over de Soong-dochters heeft, is het gezegde: '1 hield van geld, 1 hield van macht en 1 hield van het vaderland.' Vader Charlie Soong maakte aan het einde van de 19e eeuw een fortuin in de drukkerij en met buitenlandse handel en hij kreeg zes kinderen, drie zonen en drie zeer ambitieuze dochters. Twee zonen voerden niet veel uit, maar de derde zoon schopte het tot minister van financien, vertrok naar de USA en werd net na de oorlog gezien als de rijkste man ter wereld. De oudste dochter deed niet onder voor haar broer en had hetzelfde talent voor geld; via duistere transacties rondom de oorlog werd zij de rijkste vrouw van China en vertrok 'op tijd' met haar bankboekje richting haar broer. De jongste dochter trouwde met Chiang Kai-shek(leider van de Nationalisten die onder druk van Mao uiteindelijk naar Taiwan vluchtte en president van Taiwan werd)en ze stond altijd in het middelpunt van de internationale media als een echte mediaster. Ze was dol op aandacht en de macht die dat gaf. De middelste dochter trouwde de veel oudere Dr. Sun Yat-sen. Dr. Sun vond dat het keizerrijk moest worden afgeschaft en hij was de grondlegger van de Drie Volksbeginselen; nationalisme, socialisme (volkswelzijn) en democratie. Op 1 januari 1912 werd Dr Sun de eerste president van de Chinese Republiek. Na zijn dood in 1925 werd Ching Ling zelf politiek actief en werd ze gekozen als vice voorzitter van de centrale regering in Peking. Alle zussen zijn erg oud geworden, maar alleen Ching Ling wilde in Shanghai begraven worden, naast haar ouders. Op de begraafplaats is haar standbeeld en zo te zien worden er regelmatig verse bloemen gelegd door huidige bewonderaars. Achter het beeld liggen de graven van de ouders en Ching Ling, en wat wel heel typisch was, van het dienstmeisje van Ching Ling. Deze dame was het grootste deel van haar leven bij Ching Ling geweest en ze was blijkbaar zo dol op haar dat ze de eer heeft gekregen in het familiemausoleum opgenomen te worden.
Het gedeelte met de buitenlandse graven bestond vooral uit kleine bescheiden tegeltjes met een naam en de data. Er waren maar een vijf echte grafstenen. Vier van de vijf zijn van hele bekende namen uit de geschiedenis van Shanghai: de familie van Victor Sassoon; de Joods/Engelse vastgoedmillionair die met zijn talloze schitterende Art Decogebouwen het huidige gezicht van de Bund heeft bepaald, zoals het Peace Hotel. En de Joodse familie Kadoori, nog zo'n vastgoedimperium dat voor vele bekende gebouwen van toen en nu heeft gezorgd. Hoewel deze families geld als water hadden en zeer rijk gestorven zijn, waren de graven opvallend sober; slechts een simpele steen met de namen, data en een spreuk. Het zijn overigens de enige Joodse graven die de culturele revolutie overleefd hebben. Het vijfde graf was wel heel bizar en ik kreeg het er even warm van: Talitha. A. Gerlach, Friend of China - 1896 - 1995. Is dat raar om je eigen naam op een plek als deze te zien staan, en nog hetzelfde gespeld ook. Ik was natuurlijk gelijk razend nieuwsgierig wie zij was geweest, zeker omdat dit graf nogal opvalt, maar na een avondje speuren op internet ben ik niet veel wijzer geworden. Ze heeft het grootste deel van haar leven in China gewoond waar ze blijkbaar actief was voor een organisatie die de 'Peking Union Medical College' heette en ze was actief op het gebied van geld inzamelen voor de 'Chinese Industrial Cooperatives Movement'. Haar naam komt voor in archiefbrieven van andere buitenlanders die al in het begin van de 20e eeuw in China werkten, maar ik kon verder geen biografie vinden.
Sophie heeft nog een tijdje onder de oude bomen en de met blauwe regen overdekte pergola's rondgestapt. Het was weer een fascinerend middagje op een prachtige plek vlakbij huis, die zomaar bol bleek te staan van wervelende recente geschiedenis.

Wat eten we vandaag?

Regelmatig krijgen wij de vraag of het allemaal een beetje te doen is met 'dat eten daar'. Of de kindjes een beetje willen eten en of de rijst onze neus al uit komt. Ja... Ja... Nee. Het eten is hier geweldig lekker en de keus is enorm. Wil je iedere dag je eigen vertrouwde prakkie op tafel, dan kan dat ook. Naar sommige dingen moet je misschien een beetje zoeken, maar een alternatief is er altijd. Balletje gehakt? Geen probleem. Spruitjes, stamppot, zuurkool, piepers? Zoveel je op kunt. Wat je hier niet hebt, zijn dingen als boerenkool, andijvie en witlof, maar de Chinezen hebben zo vreselijk veel soorten groente dat er altijd wel iets bijzit wat er op lijkt. Bovendien verkoopt de City Shop, de importwinkel hier aan de overkant, heel veel diepvriesgroente van Iglo, dus zelfs de rode kool met appeltjes hoeven we niet te missen! Voor de lunch staat er regelmatig een tosti met kaas van de firma Kroonen en Zonen uit Drachten en een plakje Itliaanse ham op tafel en de Calve-pindakaas is ook nog steeds niet op. Het is trouwens een groot misverstand dat de Chinezen drie keer per dag rijst eten; rijst eten ze ook maar af en toe, maar ze eten wel heel veel noodles, in alle soorten en maten en ook die zijn erg lekker. Maar wat eten we zoal? Ziehier het menu van afgelopen week:
Maandag: dit was hier een vrije dag, dus een beetje van mezelf en een beetje van de City Shop: een perfect gegrild kippetje met een ovenschotel van krieltjes in olijfolie met rozemarijn, een soort Chinese koolraapjes en paprika. Yoghurt en Nederlandse vanillegriesmeelpudding toe.
Dinsdag: roerbakgroente met stukjes varkenshaas, rijst, yoghurt en Danoontjes.
Woensdag: laat thuis want voetbaldag, dus pastadag; penne met bolognaisesaus (zelf gemaakt uiteraard).
Donderdag: kipschnitzel met bloemkool en piepers, chocopuddinkje toe.
Vrijdag: schitterend warm weer, met Fan en Ron naar de stad, lekker buiten eten bij O'Malleys; zalmfilet voor de dames, fish and chips voor de heren, kipjes voor de kids ( o ja en cocktails en Duveltjes natuurlijk!)
Zaterdag: verjaardag van Joshua, niet echt gegeten, maar vanalles gedurende de dag.
Zondag: Paasontbijt met verse chocoladebroodjes, croissants en bladerdeeghapjes, door Tristan geschilderde eitjes en chocolade paashazen van bakker Bastiaan. s-Avonds hadden we een leuk uitje. De leraar van wie Hendrik in Nederland altijd Chinese les had, was op familiebezoek in Shanghai en hij had ons uitgenodigd een hapje te gaan eten. Dat werd uiteraard Chinees, bij ons favoriete tentje Amy's, maar nu deed hij de bestellingen en dan eet je weer eens wat anders zeg maar: warme tofu met gedroogde vruchten, zoete aardappel, mini spearribs, omelet met garnalen, rijst, groentesoep met bamboescheuten en het topstuk was een stoofpotje van varkensstaartjes en stukjes zeeslang in een lekker sausje. Haha, je verzint het niet, maar alles was echt heel lekker.
Kortom, ons menu is een leuke mix uit alle windstreken en als je je vooroordelen over soorten voedsel aan de kant zet, kom je weleens voor aangename verrassingen te staan. Ons motto: eerst proeven, dan oordelen! Eet smakelijk!

Epiloogje Yangshuo

Dat is nou toch grappig. Op de achterkant van het Chinese papiergeld staan bekende plekken in China. En wat staat er op de achterkant van een briefje van 20? De bergpartij zoals je die ziet vanaf de kade van Xingping, het dorpje waar we geeindigd waren na de boottocht op de Li-rivier. Bij het briefje van 100 zijn we ook al geweest, want dat is het Volkscongres in Beijing. Toch eens uitvogelen waar die andere plaatjes van zijn!